Ο Στάθης Δρογώσης είναι ένας τραγουδοποιός που εκτιμώ πολύ και γνωρίζω την πορεία του, όχι τα τελευταία χρόνια, αλλά από παλιά, από τότε που είχε το συγκρότημα Τα φώτα που σβήνουν και με είχαν εντυπωσιάσει με τον ψαγμένο - για τα ελληνικά δεδομένα - ήχο τους.
Ο τελευταίος δίσκος του, ''Το κόκκινο τετράδιο'', παίζει κατά κοινή ομολογία να είναι ο καλύτερος του! Αυτό ίσως οφείλεται και στον Ηλία Βαμβακούση, τον συνάδελφο του, επίσης άξιο τραγουδοποιό, που επιμελήθηκε τις ενορχηστρώσεις - ''μέχρι ούτι ακούστηκε για πρώτη φορά σε τραγούδι μου'' έλεγε χθες ο Δρογώσης στην εκπομπή που κάναμε στο Μεταδεύτερο!
Κι επειδή ο Δρογώσης είναι ένας καλλιτέχνης με έντονη πολιτική - ακτιβιστική δράση, ο οποίος πρόσφατα δήλωσε απηυδυσμένος με την εμπλοκή του με την πολιτική, διοχέτευσε - ως φαίνεται - όλη του την ενέργεια στα έντεκα καινούργια τραγούδια του! Τραγούδια ως επί το πλείστον κοινωνικά, ουμανιστικά, σαν το συγκινητικό ''Ακόμα και νεκρούς'', τη ''Χαμένη γενιά'' και το ομότιτλο κομμάτι που κλείνει το CD. Υπάρχει ακόμη και η ''Πλατεία Ναυαρίνου'' με τη συμμετοχή της Νατάσσας Μποφίλιου, που πάντα στηρίζει συναδέλφους της γενιάς της, να τα λέμε αυτά. ''Το κόκκινο τετράδιο'' είναι ο πλέον πολιτικοποιημένος δίσκος της εποχής μας και έρχεται να διαψεύσει κάπως τον Αλκίνοο Ιωαννίδη που σε πρόσφατη συνέντευξη του, μου έλεγε πως εν μέσω κρίσης οι Έλληνες τραγουδοποιοί αναλώνονται σε μπλαζέ ανάλαφρα τραγουδάκια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου