review-από-τη-μίνι-περιοδεία-με-το-έργο-''Την-λένε-Εύα''-στην-Κύπρο-στο-πλαίσιο-του-Cyprus-Pride

Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Πριν ενάμισι μήνα έλαβα μήνυμα από τη δραστήρια Κύπρια ακτιβίστρια Άννα Κούμα, η οποία συμμετείχε στο στήσιμο του Cyprus Pride, ώστε να παρουσιαστεί το έργο ''Την λένε Εύα'' σε Λευκωσία και Λεμεσό, στο πλαίσιο φυσικά του ετήσιου φεστιβάλ της ΛΟΑΤ Κύπρου. Όλα πήραν το δρόμο τους και νά'μαστε στο αεροδρόμιο Ελευθ. Βενιζέλος την περασμένη Δευτέρα, 16 Μαΐου, με προορισμό τη Λάρνακα. Δυστυχώς χωρίς τον παραγωγό μας και ηθοποιό Απόλλωνα Μπόλλα, αλλά ούτε και τον τενόρο Αναστάσιο Στέλλα. Ο πρώτος βρίσκεται σε περιοδεία με τους ''12 Ενόρκους'' και ο δεύτερος σε πρόβες με την Εθνική Λυρική Σκηνή. Έτσι, ταξιδέψαμε η Εύα Κουμαριανού, ο πολύτιμος βοηθός μου, Θρασύβουλος Καλαϊτζίδης, εγώ και η Δήμητρα Κουκουβιτάκη - Μπόλλα.

Η Δήμητρα είναι ένας αξιοθαύμαστος άνθρωπος. Μητέρα του Απόλλωνα πάνω απ' όλα, χαρακτηριστικό μοντέλο ''αρχηγού'' Κρητικής μητριαρχικής οικογένειας, με αυστηρότητα και με μπόλικο χιούμορ ταυτόχρονα, ήταν η πλέον κατάλληλη να έρθει μαζί μας και να αναλάβει το κομμάτι εκείνο της παραγωγής που αφορά τις εισπράξεις. Διότι, αν άφηνες εμένα, την Εύα και τον Θρασύβουλο, δε θα ξέραμε που παν τα τέσσερα στον εν λόγω νευραλγικό τομέα μίας παράστασης.

Κατάκοπη η Κουμαριανού, αφού την είχε στήσει στη στάση του λεωφορείου που θα μας πήγαινε στο αεροδρόμιο, από τις 5 τα χαράματα (με το φόβο μην την πάρει ο ύπνος), εδώ ξεκουράζεται στον ώμο του χαρούμενου Θρασύβουλου.

Με το που φτάσαμε στην Κύπρο και το βαν της Accept - ΛΟΑΤ Κύπρου μας μετέφερε στη Λευκωσία, δεν πήραμε ανάσα. Τουλάχιστον την πρώτη μέρα, αφού έπρεπε να περάσουμε από ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά στούντιο. Εδώ η μακιγιέζ της τηλεοπτικής εκπομπής ''Πρωτοσέλιδο'' του κυπριακού Sigma TV μακιγιάρει την Εύα. 

Η εκπομπή ήταν live, θεωρείται από τα καλά ενημερωτικά ''πρωινάδικα'' της Κύπρου και, πραγματικά, την είδε πολύς κόσμος. Βγήκαμε στον αέρα η Εύα κι εγώ, απαντώντας στις ερωτήσεις του δημοσιογράφου οικοδεσπότη. Μπράβο τους, πάντως. Το ''Πρωτοσέλιδο'' δεν είναι μια life style εκπομπή τύπου ''Καλημερούδια'' κλπ., αλλά φιλοξενεί κυρίως πρόσωπα από την πολιτική. Το να καλούν μία τρανς, δείχνει αν μη τι άλλο ευαισθησία απέναντι στα άτομα της ΛΟΑΤ κοινότητας.

Αμέσως μετά στον ίδιο χώρο περιμέναμε τον δημοσιογράφο Μιχάλη Μιχαηλίδη από το κυπριακό free press ''CITY'', ο οποίος πήρε συνέντευξη από την Εύα και την ανάρτησε στον ιστότοπο τους το ίδιο κιόλας απόγευμα. Ακολούθησε αναχώρηση για το θέατρο: Από αριστερά η ενδυματολόγος - σκηνογράφος Μιράντα Θεοδωρίδου, η ακτιβίστρια Άννα Κούμα, ο Θρασύβουλος κι εγώ.

Οι πρώτες δύο παραστάσεις της Τρίτης και της Τετάρτης, στις 17 και 18 Μαΐου αντίστοιχα, θα γίνονταν στο θέατρο του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου. Μία αίθουσα χωρητικότητας 150 περίπου ατόμων, λίγο παραέξω από το κέντρο της Λευκωσίας, σημείο αναφοράς παράλληλα για το τοπικό θεατρόφιλο κοινό. Η Εύα πήγαινε πίσω - πίσω και θαύμαζε το ντεκόρ που έστησε με ότι υλικά είχε στη διάθεση της η Μιράντα Θεοδωρίδου.

 

Κι εδώ εγώ σκέφτομαι με συγκίνηση πόσο με βοήθησε η Μιράντα, παλιά συνεργάτιδα μου από τις κινηματογραφικές ταινίες μου στην Ελλάδα, με το να είναι δίπλα μας, παρατώντας για μερικά 24ωρα τις εκεί δουλειές της, που δεν είναι και λίγες αυτόν τον καιρό. 

 

Λίγη μεσημεριανή ξεκούραση και το απόγευμα βρεθήκαμε στο Τρίτο Πρόγραμμα του ΡΙΚ καλεσμένοι της εκπομπής της Αθηνάς Βιολάρη: Η Εύα, εγώ, ο Πρόεδρος της Accept ΛΟΑΤ Κύπρου, Κώστας Γαβριηλίδης, και ο Νικόλας, επίσης μέλος και εθελοντής της Accept. Τη λάτρεψα τη Βιολάρη! Το λέω και το πιστεύω, έχοντας δώσει πια πάρα πολλές συνεντεύξεις για το έργο ''Την λένε Εύα''. Η συγκεκριμένη εκπομπή στο ΡΙΚ ήταν πολιτική στην ουσία. Και αναρωτιέμαι: Η κρατική ελληνική ραδιοφωνία θα έδινε ποτέ βήμα σε έναν τρανς συνάνθρωπο μας μέρα μεσημέρι κιόλας που οι εκπομπές σημειώνουν υψηλή ακροαματικότητα; Δεν είναι τυχαίο που δε βγάλαμε τηλέφωνα στον αέρα. ''Δε θέλω να ακουστούν άσχημα πράγματα από κάποιους'' εξήγησε η παραγωγός και αμέσως έδωσε το λόγο ισότιμα σε όλους μας. Για μία ακόμη φορά η Εύα δεν μπόρεσε να κρατήσει τη συγκίνηση της μέχρι δακρύων...

Δυστυχώς δεν έχω φωτογραφίες από την πρώτη παράσταση μας. Το θέατρο ήταν μισογεμάτο, το κοινό καταχειροκρότησε την Κουμαριανού για την προσπάθεια της και, όπως ήταν αναμενόμενο, ακολούθησε τραπέζωμα από τα μέλη της Accept. Την επόμενη, ωστόσο, που είχαμε ελεύθερο το πρωινό μέχρι το μεσημέρι, η Μιράντα μας πήρε όλους για μια μεγάλη βόλτα στα Κατεχόμενα.

Η Κουμαριανού δε σταμάτησε να ποζάρει, δικαιώνοντας τις ατάκες που της έχω γράψει στο κλείσιμο του έργου: ''Τελειώσαμε! Και να κρατήσεις αυτό από μένα: Την λένε Εύα κι ήταν αγόρι. Η χαρά της ζωής! Έτσι θέλω να με θυμούνται''...

Από τη μεριά των Κατεχόμενων, που δε θα σταματήσει ποτέ να με θλίβει σαν αίσθηση, αυτό το ό,τι μοιάζει σα να βρίσκεσαι σε δύο ξεχωριστά κράτη, ενώ είναι ένα, διασπασμένο με βία και θράσος, δε μπορέσαμε να μην επισκεφτούμε τον ναό της Αγίας Σοφίας.

Τεράστιος ναός, επιβλητικός, εντυπωσιακός, που έχει μετατραπεί σε μουσουλμανικό τέμενος. Βγάλαμε τα παπούτσια μας και καλά που εγώ φόραγα πέδιλα, αλλιώς θα βαριόμουν να κάνω όλη αυτή τη διαδικασία, βάλε - βγάλε για δέκα λεπτά...Η δε Κουμαριανού την είδε Αϊσέ, Φατμέ κλπ. κι έκανε τα δικά της, σκορπίζοντας το γέλιο στην παρέα.

Σε ένα καφέ απ' τη μεριά των Κατεχόμενων πάντα, που το θυμόμουν απ' την πρώτη φορά πού'χα επισκεφτεί το μέρος, λόγω της διακόσμησης του, είπαμε να βγάλουμε κι ένα - δυο αγαπησιάρικα ενσταντανέ με την πρωταγωνίστρια μου.

Καταλήξαμε στο περίφημο χάνι της τουρκοκρατούμενης Λευκωσίας με την Εύα, τη Μιράντα, τη Μήτση και τον Θρασύβουλο. Καφέδες, χυμοί και κρύο νερό σε πλαστικά κουτάκια και όχι μπουκάλια. Άσε, δε, τα ψώνια! ''Κράτα, ρε συ, κάνα φράγκο και για την Αθήνα'' έλεγα στην Εύα, αλλά σιγά μη μ' άκουγε. Τα άφησε όλα σε φορέματα και μαντήλια. Μέχρι κι εγώ συμμερίστηκα τον ενθουσιασμό της και της έκανα δώρο ένα καλοκαιρινό λαδί φόρεμα που της πήγαινε! Το χάρηκα σα να έπαιρνα κάτι δικό μου που σπανίως εγώ αγοράζω πράγματα για μένα!

Να και ο Κύπριος...Δημοσθένης Βεργής! Οι Κύπριοι έχουν βουλευτικές εκλογές όπου νά'ναι, οπότε ήθελα να απαθανατίσω την προεκλογική αφίσα του κ. Γεώργιου Χριστοφόρου, ο οποίος ευαγγελίζεται την αποποινικοποίηση της φούντας!

Το ίδιο απόγευμα ξανά στο θέατρο του ΘΟΚ για τη δεύτερη παράσταση μας. Η Εύα προσπαθούσε να προφυλαχτεί απ' τους...παπαράτσι. Ε ρε τι γέλια κάναμε! Θεά είναι η πουτάνα και την αγαπάω!

''Πες τους να φύγουν όλοι'' μου είπε ''γιατί θα ανοίξω κεφάλια''...Θυμηθήκαμε μοιραία μια εμφάνιση της στο ''Ερωτοδικείο'' από τα παλιά, όπου έσπασε μια καρέκλα, άρπαξε ένα παλούκι και πήρε στο κυνήγι τον Εθνικό Σταρ και την Ελένη Λουκά! Δε μασάει η Εύα!

 Νάτην εδώ στο καμαρίνι της να αυτοσυγκεντρώνεται! Λάτζα γιόγκα που έλεγε κι ο Άσιμος!

Από το καμαρίνι της πέρασε και ο Κύπριος φιλόλογος, μελετητής της ποίησης και καλός μου φίλος, Νικόλας Κακκούφας. ''Βγάλε με μια φωτογραφία με το τεκνό το ντερέκι'' ζήτησε η Εύα, ''που έχω μπλέξει με εσάς όλους τους στούμπους''! ''Ε όχι και στούμπους'' την πρόγκηξα, ''καλά εγώ πού'μαι 1.73, αλλά στούμπος και ο Θρασύβουλος μας που είναι 1.88;'' Εγγυημένο το γέλιο και πάλι!

Στη δεύτερη παράσταση το θέατρο ήταν κατάμεστο! Η Εύα το απόλαυσε, χάρηκε τόσο με τις αντιδράσεις του κοινού, που δεν κατάλαβε ότι έκανε το έργο σχεδόν...δίωρο! Ουδέν πρόβλημα! Κι εγώ, όμως, την άφησα να αλωνίσει! Όλοι ήθελαν μετά να φωτογραφηθούν μαζί της! Εδώ, δίπλα της από αριστερά, η κυρία με τα κόκκινα είναι μία συμπαθέστατη ροκ τύπισσα, υποψήφια βουλευτίνα με το κόμμα των Κύπριων Οικολόγων Πράσινων. Καλή της επιτυχία! 

Κι εδώ θαυμάστε αυτή τη μάνα με το τρανς αγόρι της, το παιδί της! Όταν τελείωσε η παράσταση και συνομιλήσαμε με το κοινό, η Εύα ζήτησε ένα πράγμα: Τη στήριξη και την αγάπη κάθε γονέα προς τα LGBT παιδιά του. ''Το παιδί μου είναι τρανς, είναι επιλογή του και δε θα μπορούσα να μην είμαι δίπλα του για να το στηρίζω στη ζωή του'' μας είπε αυτή η γυναίκα. Κι εγώ έβλεπα το παιδί της να είναι αγγιστρωμένο πάνω της, όλο αγάπη κι ευγνωμοσύνη, και - ναι, το ομολογώ - με πήραν τα κλάματα για τουλάχιστον μισή ώρα! Αν είναι δυνατόν! Να κλαίμε και να συγκινούμαστε με τα αυτονόητα, τα βασικά και ανθρώπινα...

Το βράδυ της δεύτερης μέρας ο Κώστας και η Άννα εκ μέρους της φιλόξενης Accept, μας ξανατραπέζωσαν σε μια υπέροχη ταβέρνα της Λευκωσίας. Σεφταλιές, λουκάνικα, πλιγούρια, σαλάτες με κόλιανδρο, μπριζόλες, το όργιο της θερμίδας. Ευτυχώς που γυρίσαμε από μία άποψη, διότι αν συνεχιζόταν αυτό, τα δέκα κιλά τα είχαμε όλοι στο τσεπάκι! Εκείνο το βράδυ ο Θρασύβουλος κι εγώ ήπιαμε πέντε μπουκάλια ζιβανία και γίναμε κουρούμπελα...Ο Κώστας μάλιστα μας ζήτησε να υπογράψουμε και μπλουζάκια, τα οποία θα πουλιούνται καθ' όλη τη διάρκεια του Cyprus Pride. Εγώ υπόγραψα σε ένα μπλουζάκι για μένα, τη Μιράντα και τον Απόλλωνα. Της Εύας πάλι το t-shirt έγραφε το εξής μήνυμα από την ίδια: ''Αγαπάτε τον εαυτό σας και πάνω απ' όλα τα παιδιά (σας)''!

Τέταρτη και τελευταία μέρα μεταβήκαμε με βαν στη Λεμεσό, την αγαπημένη μου Κυπριακή πόλη που έχω συνδέσει με το Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους, αλλά και με το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του φίλου μου, Γιάγκου Χατζηγιάννη. Θα παίζαμε στο παλιό Ξυδάδικο, έναν πανέμορφο χώρο, κατάλληλο για αμιγώς καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Κι εκεί η Μιράντα μεγαλούργησε: Μεταφέραμε από τη Λευκωσία κάποια στοιχεία ντεκόρ κι ανέλαβε να φτιάξει σκηνικό με ότι υπήρχε κι από κει.

Κάναμε κι ένα πέρασμα ολόκληρο το έργο με την Εύα, όση ώρα ο Λούκας, ο τεχνικός του χώρου και ο Θρασύβουλος στην κονσόλα, έστηναν τα ηχητικά και τον φωτισμό.

Η Εύα πάλι από την πρώτη μέρα ζητούσε...μακαρονάδα με κιμά! Της το κάναμε το χατήρι. Για την ακρίβεια δηλαδή βρήκαμε ταβέρνα στη Λεμεσό, λίγα μέτρα παραπέρα απ' το θέατρο, που έκανε μακαρονάδες κι έτσι την αράξαμε για lunch break με τη Δημήτρα μαζί μας. Μετά, μέχρι να ετοιμαστούν τα πάντα, πήγαμε βόλτα με τον Θρασύβουλο στο λιμάνι της Λεμεσού και κάτσαμε για κάνα μισάωρο.

Άψογο το ντεκόρ της Μιράντας! Δεν το πίστευα ότι θα έστηνε τέτοια κατάσταση μέσα σ' έναν χώρο που δεν είχε ουσιαστικά καμία υποδομή. Κι όμως, παίζει να ήταν η πιο ατμοσφαιρική παράσταση απ' όλες όσες έχουμε δώσει μέχρι σήμερα - έπαιξε βέβαια ρόλο και το ένθερμο κοινό σ' αυτό.

Απ' έξω απ' το θέατρο η Δήμητρα με το ηλεκτρονικό της τσιγάρο (μας έσωσε, λέγαμε, και τους δύο αυτό το ηλεκτρονικό τσιγάρο!), είχε πάρει τη θέση της στο ταμείο δίπλα στους εθελοντές της Accept.

Αποθέωση στη Λεμεσό χωρίς καμία υπερβολή! Ουρά ο κόσμος για να συγχαρεί και να αγκαλιάσει την Κουμαριανού, η οποία προξένησε τα δάκρυα όλων στην αίθουσα με την αφήγηση του βίου της.

Ένας μάλιστα απ' τους θεατές της αίθουσας, ο Κύπριος θεατράνθρωπος Αντώνης Λυπηθιώτης, πήρε το λόγο και χαρακτήρισε την Εύα εξαιρετική ηθοποιό, όλο αλήθεια μέσα από τη δυσκολία ενός κειμένου που είναι η ίδια της η ζωή.

Χθες, επιστροφή στην Αθήνα. Καθυστέρηση 45 λεπτά στην πτήση. Χαπακώθηκα με το καθιερωμένο xanax μου, αλλά δεν με έπιασε το γαμημένο κι έτσι τράβηξα όλη την ταλαιπωρία και τον βουβό πανικό μιας πτήσης με πολλές αναταράξεις. Κρατούσα σφιχτά τα χέρια της Δήμητρας και του Θρασύβουλου, αλλά τι να το κάνεις...Να μη μπορώ να εξοικειωθώ με τα αεροπλάνα και να αναγκάζομαι, να πρέπει και να το θέλω πολύ ταυτόχρονα να ταξιδεύω συχνά εκτός Ελλάδας...

Καλά που η Εύα φοβάται - υποτίθεται - κι αυτή, αλλά δίπλα μου μάλλον το ξεπέρασε. ''Μην ανησυχείς, σκηνοθέτη μου'' είπε, ''άμα πέσουμε στη θάλασσα, θα κρατηθείς απ' τα βυζιά μου! Υπάρχει καλύτερο σωσίβιο απ' τη σιλικόνη;'' Κλαίγαμε απ' το γέλιο!

Σας αφήνω με μερικά ακόμη στιγμιότυπα από εκείνη την ωραία βόλτα μας στην Κατεχόμενη πλευρά της Λευκωσίας με την Εύα, τη Μιράντα, τη Δήμητρα και τον Θρασύβουλο. Πάντα τέτοια! Κάναμε τρεις παραστάσεις που άρεσαν, σημείωσαν επιτυχία και που μάλλον θα τις συζητάνε για καιρό στην Κύπρο! Εγώ θα ξαναβρεθώ στην Κύπρο σε ένα μήνα από τώρα στο φετινό Φεστιβάλ Εικόνες και Όψεις του Εναλλακτικού Κινηματογράφου της Λευκωσίας!

όλα-όσα-έκανα-όταν-με-μπλόκαρε-το-facebook-για-προσβολή-δημοσίας-αιδούς

Το facebook μπλόκαρε τον λογαριασμό μου εδώ και τρεις μέρες. Το εμπάργκο λήγει αύριο στις 12 το μεσημέρι. Αιτία ήταν η άνωθεν ''άσεμνη'' και ''προκλητική'' φωτογραφία, δηλαδή η...topless γυναίκα του εξωφύλλου ενός αριστουργηματικού δίσκου προκλασικής μουσικής των Latinistas Nostra! Αν είναι δυνατόν! Να παίρνω μήνυμα ότι μπλοκάρομαι διότι ανάρτησα μια φωτογραφία άσεμνου περιεχομένου...Κι από ποιον ή μάλλον από που; Από το facebook, για το οποίο πρόσφατα βγήκε ''βρώμα'' ότι λανσάρει πολιτικές ειδήσεις - ενημερώσεις, καθ' όλα ''συγκεκριμένες''...Τι να πεις...Υπομονή κάνεις, έτσι εξαρτημένος πού'χεις γίνει από την ιντερνετική πρέζα του facebook...

Χθες Πέμπτη ξανασυνάντησα μετά από καιρό τον Νίκο Κούνδουρο. Στην οικία του, όπως πάντα, για μια συνέντευξη που θα δημοσιευθεί οσονούπω στην έντυπη και ηλεκτρονική LIFO. Με συγκίνησε, το ομολογώ. Μιλήσαμε για τη μοναξιά που φέρνει το γήρας και την απομόνωση. ''Δεν είναι καθόλου εύκολο να ζει ο άνθρωπος μέχρι τα 90 του'' είπε ο Κούνδουρος πριν ανοίξει το καρνέ του και μου δείξει τα τηλέφωνα των φίλων του με σταυρουδάκια δίπλα στα ονόματα τους... 

Επίσης λίγες μέρες πριν συνάντησα έναν άλλο σκηνοθέτη, νεότερο και σημαντικό, τον Θάνο Αναστόπουλο, η ταινία του οποίου προβλήθηκε μόλις χθες στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του 69ου Διεθνούς Φεστιβάλ των Καννών! Τον/μας φωτογράφισε με τη μοναδική του τέχνη ο φωτογράφος της LIFO, Πάρις Ταβιτιάν, στην πλατεία Βαρνάβα στο Παγκράτι.

Στη μεγάλη συζήτηση που κάναμε με τον Αναστόπουλο αναφερθήκαμε φυσικά στην παραλία της Τεργέστης, όπου γυρίστηκε η ταινία του - για την ακρίβεια, η ''Τελευταία παραλία'' είναι σε συνσκηνοθεσία με τον Ιταλό Davide del Degan -, στους Ομιχλιστές, στο πώς είναι να ζεις και να κάνεις ταινίες εκτός Ελλάδας πια, καθώς και στη συνθήκη τού να είσαι σκηνοθέτης και να παίρνουν την ταινία σου στο σημαντικότερο κινηματογραφικό φεστιβάλ! Εδώ μπορείτε να τη διαβάσετε:

 http://www.lifo.gr/articles/cinema_articles/100357

Τέλος, εδώ και μία εβδομάδα είμαι άκαπνος, κοινώς έγινα κι εγώ ατμιστής! Επέστρεψα στο ηλεκτρονικό τσιγάρο, που είχα ξαναδοκιμάσει όταν είχε πρωτοβγεί πριν χρόνια και μου ''πήγαινε''. Μου φαίνεται παράξενο που δεν μου λείπουν τα Winston μου, που πίνω τον καφέ μου χωρίς τσιγάρο και που όλη την ώρα έχω αυτό το μαραφέτι στο στόμα και βγάζω ατμούς σαν άκακος δράκος. Θα το κρατήσω; Για να δούμε...Νομίζω, ναι, ειδικά σαν αντιλαμβάνομαι ότι περπατάω στις ανηφόρες πολύ πιο άνετα, χωρίς να λαχανιάζω ή να φουσκώνω. Αυτό είναι και το πιο εντυπωσιακό!