το-τραγούδι-''Την-λένε-Εύα''-ακούστηκε-από-την-Τάνια-Τσανακλίδου-στη-Μικρή-Επίδαυρο

 

Η στιχουργός Ελένη Φωτάκη και η performer Εύα Κουμαριανού κατηφορίζουν τη Φιλολάου. Αγαπιούνται αυτές οι δύο! Πάμε να βρούμε την Ελεάννα Παπασπύρου, τη φίλη μας, η οποία θα μας μεταφέρει με το αυτοκίνητο της στην Επίδαυρο. Μαζί μας είναι κι ένας άλλος φίλος, ο ηθοποιός Δημήτρης Παπαδάτος, που λατρεύει την Τσανακλίδου κι έτσι, εφόσον υπήρχε ακόμη μία πρόσκληση, τον κάλεσα νά'ρθει για παρέα. Επίδαυρος! Για σκέψου! Το τραγούδι μας θα ακουστεί σε έναν τέτοιο χώρο κι από μια τέτοια φωνή! Ένα τραγούδι για μια τρανς. ''Και να ψοφήσω και να με πετάξετε στα σκουπίδια'' σχολίασε η Εύα με τον τρόπο της, ''το τραγούδι αυτό θα υπάρχει και θα θυμίζει το πέρασμα μου από τούτο τον κόσμο μεσ' στους αιώνες''...

Το ζήσαμε κι αυτό λοιπόν! Την πρώτη live παρουσίαση του τραγουδιού ''Την λένε Εύα'' στις συναυλίες της Τάνιας Τσανακλίδου στη Μικρή Επίδαυρο!Προτελευταίο στο πρόγραμμα, πριν την εξόδιο ''Πορνογραφία'' του Μάνου Χατζιδάκι και του Άρη Δαβαράκη, παρόντος μάλιστα του Δαβαράκη στο θέατρο. Ακριβή συναυλία απ' όλες τις απόψεις! Άλλες δύο φορές είχα ξαναπάει για συναυλία στη Μικρή Επίδαυρο μέσα σε 15 χρόνια - μία του Λουδοβίκου των Ανωγείων κι άλλη μία με τον ''Καβάφη'' της Πλάτωνος - μα σίγουρα τόσο γεμάτο το θέατρο δεν τό'χα ξαναδεί. Περίπου 1.000 άνθρωποι προσήλθαν κι αν ήταν εφικτό να κρατούσαν κεριά στα χέρια τους, θα το κάνανε!

Ας τα πω λίγο πιο αναλυτικά για τη συναυλία: Μου άρεσε καταρχάς το ρεπερτόριο. Ναι μεν τραγούδια από το θέατρο (η Τσανακλίδου δεν έχει τραγουδήσει και λίγα θεατρικά τραγούδια), αλλά η πρωτοτυπία ήταν ακριβώς το ότι την ακούσαμε για πρώτη φορά σε τραγούδια του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, του Κραουνάκη, της Καραΐνδρου κ.α., έτσι όπως η ίδια τα αγάπησε στην πορεία της! Κομμάτια από τους ''Όρνιθες'', το ''Τραγούδι του νεκρού αδερφού'', τη ''Μήδεια'', την ''Οδό Ονείρων'', τα ''Διαμάντια και μπλουζ'' μέχρι κι απ' τη ''Γκόλφω'' του Καραθάνου - η τελευταία ήταν η παράσταση που άλλαξε, σύμφωνα με την Τσανακλίδου, τη ζωή της στο κοντινό παρελθόν.

Μου άρεσε επίσης η ορχήστρα. Όλοι τους άρτιοι μουσικοί, που φανερά η Τάνια τούς έδωσε χώρο να ''κεντήσουν'': Ο Τάκης Φαραζής στο πιάνο, ο Παναγιώτης Τσεβάς στο ακορντεόν και στο τραγούδι (εξαιρετικός στο ''Μανούλα μου'' των Μ. Χατζιδάκι - Ι. Καμπανέλλη), ο Αναστάσης Μισυρλής, που τον έχω παρακολουθήσει πολύ στα live της Σαβίνας Γιαννάτου, στο βιολοντσέλο, ο Παρασκευάς Κίτσιος στο μπάσο και ο Γιάννης Παπαζαχαριάκης στις ενορχηστρώσεις. Μουσικοί σε απόλυτη σύμπνοια. Και στο κέντρο η Τάνια, ασημένια Αιγύπτια θεά, άκρως επικοινωνιακή και ταυτόχρονα σοβαρή με το κοινό της.

Το οποίο κοινό της και ποιους δεν είχε! Πρώτη και καλύτερη την Άννα Βίσση, τους συνθέτες - συνεργάτες της Τάνιας, Γιώργο Ανδρέου και Κώστα Χαριτάτο, τις ερμηνεύτριες Κορίνα Λεγάκη και Μαριαστέλλα Τζανουδάκη, τον σκηνοθέτη Γιώργο Νανούρη, τον Άρη Δαβαράκη, τον Γιώργο Καπουτζίδη, τον Ορέστη Ανδρεαδάκη, τον Φωκά Ευαγγελινό, τον Γιώργο Τσάμπρα, ραδιοφωνικούς παραγωγούς, αλλά και πολλούς ηθοποιούς, νέα παιδιά κυρίως. Αυτό πάλι πως τό'χεις; Εγώ φωτογραφία με τη Βίσση; Μια χαρά είναι η Αννούλα, συμπαθέστατη και αγέραστη, πραγματικά. ''Από που σε ξέρω εσένα;'' με ρώτησε. ''Δεν ξέρω, δεν έχουμε ξαναβρεθεί'' της απάντησα και είπαμε δυο - τρία πράγματα στο πόδι. Ειλικρινά θα με ενδιέφερε πολύ να συνομιλήσω μαζί της για περισσότερη ώρα. Θέλω να την ''καταλάβω'' καλύτερα αυτή τη γυναίκα. Σαν άνθρωπο.

Ας ξαναπάμε στην Τάνια, το τιμώμενο πρόσωπο της βραδιάς. Ξέρεις τι μου θύμισε η φωνή της, οι ερμηνείες της; Ένα πανάκριβο κρύσταλλο που έσπασε και από μέσα χύθηκε το πιο πολύτιμο κρασί, σπονδή στον κόσμο που την αγαπάει και την ακολουθεί για περισσότερα από 40 χρόνια! Δε θα φανταζόμουν ότι θα άκουγα την καλύτερη μέχρι σήμερα live βερσιόν της ''Μπαλάντας των αισθήσεων και των παραισθήσεων (Σαν παλιό σινεμά)'' του Χατζιδάκι και του Δαβαράκη! Ούτε καν τα τραγούδια του θρυλικού ''Μορμόλη'' του Γιάννη Σπανού, με τα οποία κάποτε έγινε επίσης μια μικρή επανάσταση στα τελειώματα της χούντας. Όταν ήρθε η ώρα του δικού μας τραγουδιού, του ''Την λένε Εύα'', η Τάνια το προλόγισε ως εξής: ''Την πρώτη ώρα σας είπα το πρώτο-πρώτο τραγούδι που τραγούδησα για το θέατρο. Τώρα θέλω να σας πω και το τελευταίο. Το χειμώνα που πέρασε είχα την τιμή να τραγουδήσω ένα τραγούδι για την παράσταση Με λένε Εύα, Την λένε Εύα. Τη σκηνοθέτησε ο Αντώνης Μποσκοΐτης, μουσική έγραψε η Λένα Πλάτωνος, τους στίχους η Ελένη Φωτάκη. Στην παράσταση έπαιζε η Εύα Κουμαριανού, έτσι κι αλλιώς η ζωή της ήτανε. Η Εύα πήρε βραβείο Ορατότητας. Δικαίως. Βραβεύτηκε και το τραγούδι μας. Είναι απόψε εδώ όλοι τους, πλην Λένας. Θα μου επιτρέψετε να τους το αφιερώσω''...Και με τις πρώτες νότες του πιάνου, είδα την Εύα να κρύβει τους λυγμούς της, σκεπάζοντας το πρόσωπο της με τα χέρια της. Τρομερή στιγμή! Δεν θα την ξεχάσω ποτέ! Τι κι αν έκανε λάθος τα λόγια η Τάνια; Ας είναι! Αφορμή ήτανε να τη γνωρίσω κι αυτήν ακόμα καλύτερα. Δεν έχω δει δηλαδή πολλές ντίβες - διότι περί ''ντίβας'' πρόκειται με όλη τη μεγαλοπρεπή έννοια του χαρακτηρισμού - να ξεχνάνε λόγια από συστολή και άγχος επειδή τα ''τιμώμενα'' πρόσωπα, η δική μας παρέα εν προκειμένω, την παρακολουθούσαν από κάτω. Σ' ευχαριστούμε, Τάνια, μας χάρισες την πιο όμορφη βραδιά μεσ' στο 2016 που σε προσωπικό επίπεδο δεν ήταν-είναι και η καλύτερη μου χρονιά...

Πάμε και στα παρασκήνια τώρα αμέσως μετά το τέλος της συναυλίας που διήρκησε σχεδόν ένα δίωρο: Ο Ανδρέου ο συνθέτης μού έλεγε πόσο του άρεσε αρμονικά το τραγούδι ''Την λένε Εύα''. Το ίδιο και άλλοι άνθρωποι, που δεν ήταν μουσικοί. Η δε Εύα όλη την ώρα εισέπραττε συγχαρητήρια και αγάπη, πολλή αγάπη. Όταν πήγαμε να χαιρετίσουμε την Τάνια, τη ρώτησε με τη γλύκα της οικοδέσποινας: ''Πέρασες καλά, Ντάνα μου, ή σου έλειψε και κάνα τσιφτετέλι;'' ''Καλέ, τι λες; Όλα ήταν τόσο όμορφα'' απάντησε η Εύα, εξίσου γλυκά. Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως καθ'όλη τη συναυλία η Κουμαριανού αδημονούσε να ακούσει το τραγούδι μας. Συν τοις άλλοις πονούσε και η πλάτη της και μόνο στους ''Δρόμους του Βερολίνου'' την είδα να συμμετέχει ψυχή και σώματι. Για να καταλάβεις δηλαδή την ώρα που ακούγαμε το ''Τραγούδι της λίμνης'' της Καραΐνδρου, γύρισα και της είπα όλο συγκίνηση: ''Άκου εδώ, οι στίχοι είναι της Αρλέτας'' για να εισπράξω την εξής απάντηση: ''Στο μουνί μου!'' (μια κι όξω). Η Φωτάκη δίπλα μου χτυπιόταν απ' τα γέλια. Κάναμε σίγουρα ένα 10λεπτο να επανέλθουμε στη μυσταγωγία της συναυλίας!

Άσε που όταν η Βίσση φώναξε την Κουμαριανού, εκείνη μας παράτησε όλους κι έτρεξε να φωτογραφηθούν. ''Μωρή, με άφησες εμένα τώρα και έπιασες τη Βίσση;'' της έλεγε η Τάνια και δωσ'του εμείς τα γέλια! Ένα παιδί είναι η Εύα, πραγματικά. Ένα αγρίμι που κοντά μας μοιάζει να ημέρεψε και να το χαίρεται αυτό. Μόνο όποιος τη ζήσει, το καταλαβαίνει.

Προ συναυλίας φυσικά τσακίσαμε τα φαγητά της ταβέρνας...Και δίπλα στα κύματα κιόλας! Αυτά λοιπόν έλαβαν χώρα στη δεύτερη και τελευταία συναυλία της Τάνιας Τσανακλίδου στη Μικρή Επίδαυρο. Που να το φανταζόμουν ότι ένα τραγούδι που θα γραφόταν από την Πλάτωνος και τη Φωτάκη με τη φωνή της Τσανακλίδου για μιαν άλλη γυναίκα, μια τρανς, για μια θεατρική παράσταση, για το πρώτο θεατρικό έργο μου, θα ακουγόταν σε έναν τέτοιο σημαντικό χώρο...Μεγάλη τιμή μας κάνατε, κυρία Τσανακλίδου!