Το 1987 ήμουν 13 ετών και οι γονείς μου λίγο πάνω από τα 50 τους. Τα αδέρφια μου ήταν 25 ο ένας και 16 ο άλλος. Μέναμε όλοι μαζί στο διαμέρισμα μας στο Κερατσίνι, εκείνο που τώρα μοιάζει εγκαταλειμμένο αφού σπάνια πατάει άνθρωπος και το προορίζουμε για πούλημα. Πιο ζωντανή, όμως, έμοιαζε και ολόκληρη η πολυκατοικία της οδού Ρήγα Φεραίου που επίσης σήμερα πνίγεται στη μοναξιά της. Δίπλα μας μόλις είχαν εγκατασταθεί ο Διαμαντής και η Νούλα, ένα νιόπαντρο ζευγάρι από το Σίγρι της Μυτιλήνης. Είχαν πιάσει το διαμέρισμα της κυρα - Μαρίας, όπως τη λέγαμε, φίλης καλής της μάνας μου. Ο Διαμαντής δούλευε ναυτικός στα καράβια, σε καλό πόστο, κι έλειπε το μισό χρόνο συνήθως στη Τζέντα της Αραβίας. Είχαν ταλαιπωρηθεί, θυμάμαι, να κάνουν παιδί και γι' αυτό η ευτυχία τους ήταν τεράστια όταν ήρθε στη ζωή ο Στασινός, ο πρωτότοκος γιος τους. Ένα υπέροχο μωρό που εγώ είχα ψύχωση μαζί του και όλο ήθελα να τον έχω αγκαλιά. Σήμερα, βέβαια, ο Στασινός είναι άντρας 30 χρονών με τα μούσια του και τα όλα του. Τον συνάντησα πριν κάνα δυο χρόνια και μου φαινόταν τρομερά αστείο να του πω ότι ''εγώ σε μεγάλωνα εσένα''. Εμείς στο σπίτι μας δεν είχαμε έγχρωμη τηλεόραση. Έκλαιγα και φώναζα να πάρουμε κι εμείς μία, αλλά ο νταλικέρης πατέρας μου με είχε συνδέσει κανονικά με Κάιρο, που λένε. Μια φορά ένας ηλεκτρολόγος που είχε έρθει να φτιάξει κάτι, του είχε πει: ''Πάρτε του παιδιού μια έγχρωμη τηλεόραση. Ξέρεις τι είναι να βλέπεις αλλού έγχρωμα και στο σπίτι σου ασπρόμαυρα; Απ' τον Παράδεισο στην Κόλαση σα να λέμε''...Έτσι, όλη μέρα την έβγαζα στο σπίτι του Διαμαντή και της Νούλας. Εκείνοι φυσικά είχαν έγχρωμη τηλεόραση, εφόσον ο Διαμαντής έφερνε απ' έξω όλες τις ηλεκτρικές συσκευές αφορολόγητα κιόλας. Είχαν και βίντεο, που σε μένα έμοιαζε μακρινό όνειρο η απόκτηση του. Υπήρχε στη γειτονιά κι ένα βίντεο κλαμπ που λεγόταν 86, επειδή είχε ανοίξει εκείνη τη χρονιά, στο οποίο έκανα ''εγγραφή'' και νοίκιαζα βιντεοκασέτες για να τις βλέπω στο διπλανό σπίτι. Κυρίως θρίλερ τρόμου νοίκιαζα. Λάτρευα τα b-movies των 80s και τον Δράκουλα με τον Christopher Lee, που τότε δεν είχε μπαγιατέψει ακόμα. Η δε Νούλα με ανεχόταν, παρότι σιχαινόταν τα θρίλερ. Ούτε μια φορά δεν μου είπε ''Αντωνάκη, ώρα να πηγαίνεις σπίτι σου'' κ.λπ. Κι εγώ, όμως, πρόσεχα πολύ τον μικρό Στασινό, το Στασινάκι, όπως το λέγαμε. Υπήρχε μια συντροφικότητα στην πολυκατοικία μας τα χρόνια εκείνα που σήμερα το σκέφτομαι με τον ίδιο τρόπο ενδεχομένως που κάποιος μεγαλύτερος ή και γέρος αναπολεί τα σπίτια με τις αυλές. Κάθε απόγευμα οι πόρτες ήταν ανοιχτές, η Νούλα έβγαζε στην είσοδο της την έγχρωμη τηλεόραση και βλέπαμε τα πάντα; Από την πολιτική πασοκική επικαιρότητα μέχρι τον ''Θάνατο του Τιμόθεου Κώνστα'' του Γιάννη Μαρή με Σταύρο Ξενίδη, Μιμή Ντενίση, Ντίνο Καρύδη, Βιβέτα Τσιούνη κ.α. Ήταν βράδυ της 14ης Ιουνίου όταν μαζευτήκαμε πάλι όλοι για να παρακολουθήσουμε τον τελικό αγώνα μπάσκετ μεταξύ Ελλάδας και Σοβιετικής Ένωσης. Το Eurobasket του 1987 με άλλα λόγια που ήταν ένας άθλος για τη χώρα μας στο χώρο του αθλητισμού. Οικογενειακώς δεν μας ενδιέφερε ποτέ το μπάσκετ. Ποδοσφαιρόφιλοι ήταν μόνο ο πατέρας και ο μεγάλος μου αδερφός, Ολυμπιακοί φυσικά, λόγω πειραιώτικης καταγωγής κιόλας. Εμένα και τον μεσαίο αδερφό μου δεν μας ενδιέφεραν καθόλου τα ομαδικά αθλήματα. Εντούτοις, κάτι είχε γίνει εκείνη τη χρονιά κι είχαμε κολλήσει όλοι με το μπάσκετ. Ξέραμε τα ονόματα του Γκάλη, του Καμπούρη, ενός άλλου πανύψηλου Καναδού, του Γουίλτζερ, και όποτε μπορούσαμε παρακολουθούσαμε κάποιον αγώνα - στης Νούλας, εννοείται. Η βραδιά της 14ης Ιουνίου ήταν πολύ ζεστή. Η Νούλα είχε βγάλει την τηλεόραση της σχεδόν στο διάδρομο του ορόφου μας και είχαμε παρατάξει καρέκλες για να δούμε τον αγώνα. Ήμασταν εγώ, ο ένας μου αδερφός, οι γονείς μου και σίγουρα κι οι άλλοι ένοικοι των διαμερισμάτων του δευτέρου ορόφου που τώρα δε μπορώ με τίποτα να θυμηθώ τα πρόσωπα τους. Το Στασινάκι ήταν στο πάτωμα στο πορτ - μπεμπέ του και ποιος ξέρει τι να είχε μεσ' στο μυαλουδάκι του, έτσι βρέφος που ήταν. Ο αγώνας είχε κυλήσει με τεράστιο ενδιαφέρον απ' όλους μας. Κάποια στιγμή λέει ο πατέρας μου: ''Είναι κι η FIBA εκεί'' για να εισπράξει την απάντηση της μάνας μου: ''Τι δουλειά έχει, καλέ, η Θήβα εκεί; Ότι θες λες;'' Τρελό γέλιο είχε πέσει...Σε κάθε καλάθι δικό μας φωνάζαμε από ενθουσιασμό, ενώ σε κάθε καλάθι των Ρώσων πάλι φωνάζαμε μαζί με μπινελίκια, όμως. Ποτέ μου δε θα ξεχάσω τι έγινε όταν μπήκε το τελευταίο καλάθι στο παρά πέντε της λήξης του αγώνα και η Ελλάδα κέρδισε με 103 πόντους έναντι των 101 πόντων της Σ. Ένωσης! Πεταχτήκαμε όλοι πάνω, αγκάλιαζε ο ένας τον άλλον, φιλιόμασταν, ενώ η Νούλα έπιασε το μωρό στα χέρια της, το σήκωσε ως το ταβάνι και φώναζε ''Τι ωραία, τι καλά, κερδίσαμε, κερδίσαμε''! Αυτά όλα έχω να θυμάμαι από το Eurobasket 1987 στο πατρικό μου στο Κερατσίνι. Έκτοτε δεν υπήρξε ούτε μία φορά που να ξανάδα αγώνα μπάσκετ. Δεν ξέρω τι μας είχε πιάσει όλους τότε, μικρούς και μεγάλους. Ήταν λες και μοιράστηκε αφειδώς η χαρά στον ελληνικό λαό, που - μεταξύ μας - τότε περνούσε σαφώς καλύτερα απ' ότι σήμερα. Ο Γκάλης και τα άλλα παιδιά έγιναν οι ήρωες μας, γι' άλλους για πολύ καιρό και γι' άλλους, σαν και μένα, για πολύ λίγο. Τι όμορφο που είναι να θυμάσαι, πάντως. Τώρα ειδικά που οι άνθρωποι έχουν χαθεί μεταξύ τους, που άλλοι δεν είναι στη ζωή και που το πατρικό σου μόνο μελαγχολία σου προκαλεί, τουλάχιστον ακονίζεις το συναίσθημα σου δια της νοσταλγίας. Δεν είναι και λίγο...
