Καταρχάς να πω ότι την πάω τη Δέσποινα Στυλιανοπούλου, εννοώ πως έχω γελάσει πολύ μέσα στα χρόνια με τις ταινίες, στις οποίες έπαιζε, κυρίως σε δεύτερους ή και τρίτους ρόλους. Ομολογώ, ωστόσο, πως δεν ήξερα πως θά'βγαινε μία συνέντευξη μαζί της. Καλές και χρυσές είναι οι συνεντεύξεις που έχω ξεκινήσει με βετεράνους ηθοποιούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου - απ' ότι παρατηρώ αρέσουν πολύ στον κόσμο - κινδυνεύω ανά πάσα στιγμή, όμως, να γίνω κάτι σαν το διάδοχο του...Μάκη Δελαπόρτα, συνθήκη που με φρικάρει ως σκέψη. Ευτυχώς δηλαδή που μεσολαβούν κάνας Μίκης Θεοδωράκης, καμιά Γλυκερία, και η τάξη αποκαθίσταται.
Αργήσαμε λίγο να φτάσουμε στο σπίτι της Στυλιανοπούλου καθώς κάναμε λάθος με τον Πάρι Ταβιτιάν, τον φωτογράφο, την οδό της στο Μαρούσι. Μπλέξαμε τον Βασιλέα με τον Μέγα Κωνσταντίνο, αλλά οι δυο τους δεν απείχαν και πολύ. Βρήκαμε κι ένα λουλουδάδικο τελευταία στιγμή, όρμηξα εγώ μέσα, πήρα κι ένα χρυσάνθεμο που ήξερα ότι θα συγκινήσει μία μεγάλη σε ηλικία καλλιτέχνιδα και σε 10 λεπτά της χτυπούσαμε το κουδούνι.
Άκρως περιποιητική η Δέσποινα, μας υποδέχτηκε μαζί με την Γεωργιανή οικιακή βοηθό της και τα κεράσματα άρχισαν με το που μπήκαμε στο διαμέρισμα της. ''Θα φάτε μια καραμελέ; Τι καφέ θέλετε; Έχουμε γαλλικό και καπουτσίνο! Πάρτε και μπισκοτάκια'' ήταν τα λόγια της μέχρι να κάτσουμε επιτέλους στο τραπέζι του σαλονιού της και να ξεκινήσει η κουβέντα μας.
Τρία πράγματα ήξερα μόνο για τη Στυλιανοπούλου κι αυτά τα τσέκαρα στη wikipedia με ένα γρήγορο γκουγκλάρισμα, πέντε λεπτά πριν αναχωρήσω για τη συνάντηση μας: Έτος γέννησης, σπουδές στη σχολή Ροντήρη και ένας σύντομος γάμος με τον τραγουδιστή και ηθοποιό Πέτρο Μήλα. Από κει και πέρα, γνώριζα τις ταινίες της και τη σχέση της με τον σκηνοθέτη Κώστα Καραγιάννη, τότε που πήγε να την κάνει πρωταγωνίστρια σε μια σειρά έγχρωμων κωμωδιών δίπλα σε μεγάλους επίσης πρωταγωνιστές. Για όλα είχε τη διάθεση να μιλήσει η Δέσποινα και για όλα μίλησε!
Ενδεικτικό του ωραίου κλίματος μεταξύ μας ήταν το ότι, πριν καν αρχίσει η συνέντευξη, κάναμε και πλάκες - τα παιδία παίζει σα να λέμε. Να πω την αλήθεια, όταν η Στυλιανοπούλου μας οδήγησε στο γραφείο της με τα πορτραίτα ανθρώπων που δεν είναι εν ζωή, την είδα να μελαγχολεί. Εγώ πρώτος άρχισα τις...μαλακίες, για να ελαφρύνω το κλίμα πριν τη συνέντευξη, αλλά κι εκείνη μ' ακολούθησε, όπως μαρτυρούν οι φωτογραφίες του Πάρι.
Τελικά η συνέντευξη βγήκε πολύ πιο επιτυχημένη, απ' ότι την περίμενα κι εγώ ο ίδιος. Είναι ευλογία να μιλάς με τέτοιους λαϊκούς καλλιτέχνες που τους έχει τύχει να συμπορευθούν στη ζωή τους με μυθικά ονόματα. Θέλω να πω, ποιος καλλιτέχνης τη σήμερον ημέρα μπορεί να σου μιλήσει για τη Γεωργία Βασιλειάδου ή τη Σμάρω Στεφανίδου; Χώρια που η Στυλιανοπούλου διαθέτει μυαλό - ξουράφι, νά'ναι καλά, και οι μνήμες της είναι ολοζώντανες! Τέλος, με εντυπωσίασε το εξής: Φεύγοντας απ' το σπίτι της, μου χάρισε την αυτοβιογραφία της. Τη διάβασα μονορούφι το ίδιο βράδυ πριν αποκοιμηθώ και παρατήρησα ότι πολλές ιστορίες που υπάρχουν μέσα και που είπε και σε μένα, δεν διέθεταν τόσες λεπτομέρειες όσες είχε η μεταξύ μας συζήτηση. Ένας άλλος λόγος, λοιπόν, να χαίρομαι που ναι μεν οι συνεντεύξεις μου βγαίνουν...σιδηρόδρομοι, κρατάνε όμως τον αναγνώστη μέχρι την τελευταία λέξη τους! Καμία σχέση με τον περιοδικό ή ημερήσιο Τύπο που ελλείψει χώρου κουτσουρεύονται τα πάντα κι εσύ λυπάσαι, αν μη τι άλλο, για τη δουλειά που έχεις ρίξει και που συχνά μένει στο συρτάρι σου. Τη συνέντευξη της Δέσποινας Στυλιανοπούλου στο LIFO.gr τη διαβάζετε εδώ:
http://www.lifo.gr/articles/culture_articles/146984
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου