όσο κρατάει ένα CD της Πρωτοψάλτη...

Δευτέρα σήμερα, ημιαργία, του Αγίου Πνεύματος, μια βαρεμάρα έχει πέσει στην πόλη, μια στασιμότητα, μια θλίψη τελικά ίσως. Κάθομαι και γράφω ακούγοντας τη ''Σωτηρία της ψυχής'' του Κραουνάκη και της Νικολακοπούλου με την Πρωτοψάλτη - εγώ ν' ακούω Πρωτοψάλτη στο σπίτι μου, κάτι δεν πάει καλά, εκεί που ανέβαζα στο facebook Amazing Frendly Apple και μπάντες του swinging London, επηρεασμένος από το ωραίο αφιέρωμα του Τρούσα στην ηλεκτρονική LIFO. Τι συνέβη, ωστόσο; Συχνά βγάζω CD από τις θήκες τους και μετά τα βάζω αλλού, με αποτέλεσμα ν' ανοίγεις Φαραντούρη και να βρίσκεις Rufus Wainwright ή Άκη Πάνου στη θέση των Belle & Sebastian. Έτσι, λοιπόν, κάπου είχα καταχωνιάσει ποιος ξέρει για πόσο καιρό το CD της Πρωτοψάλτη κι είπα ''Δε βάζω μία να τ' ακούσω προτού το γυρίσω στη σωστή του θέση;'' Ορθώς έπραξα, αφού το ''Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ'' του '85 αποτελεί ένα ευχάριστο άκουσμα που είχα πολλά - πολλά χρόνια ν' ακούσω και - γιατί όχι; - να επανεξετάσω. Επιστρέφω στο blog αυτό όποτε μπουχτίζω από το facebook, που για μία ακόμη φορά μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Αφορμή ήταν η προχθεσινή ανάρτηση της Αφροδίτης Μάνου για τον Σόιμπλε και χθες του Καζάκου για τους νέους που μεταναστεύουν. Για τον Καζάκο χέστηκα, το ομολογώ, εφόσον έχει προ πολλού μεταβληθεί σε έναν αφόρητο γέρο παλαιοκομμουνιστή, που κατά καιρούς πετάει εξυπνάδες. Δε φταίει αυτός, αυτοί που ζητάνε το λόγο του φταίνε. Απ' την άλλη, ο Καζάκος δεν είναι περισσότερο αφόρητος από τον Τζήμερο και κάτι απίθανους τύπους που ξαφνικά ενέσκηψαν στη ζωή μας για να την κάνουν σαν τα μούτρα τους, να περνάνε αυτοί δηλαδή καλά κι εμείς να καταφεύγουμε στα seropram άνευ ψυχιάτρου κιόλας - έτσι, γιατί μας βλέπει ο φαρμακοποιός, ''Δεν είστε πολύ καλά'' μας λέει με την εμπειρία και την οικειότητα χρόνων, ''Πράγματι'' του απαντάμε, ''μήπως έχετε κάτι για την περίπτωση μας;'', κι όλα παίρνουν το δρόμο τους. Αντίθετα, όμως, στενοχωρήθηκα πολύ με τα παρατράγουδα από την ανάρτηση της Αφροδίτης. Μία αγαπημένη καλή καλλιτέχνιδα κατηγορήθηκε ως...Ναζί - εδώ γελάνε, τουλάχιστον - επειδή είπε το αυτονόητο: Πως η αναπηρία ενός ανθρώπου, του Σόιμπλε εν προκειμένω, δεν τον απαλλάσσει απ' το νά'ναι ένα καθίκι και μισό, όλο μίσος και κόμπλεξ για τους συνανθρώπους του. Τι να κάνουμε τώρα, αυτή είναι η αλήθεια, παρά το ότι θίχτηκαν άνθρωποι μυαλωμένοι που ξέρω ότι αγαπούν τη Μάνου για την τέχνη της τόσα χρόνια. Κι εγώ απ' τη μεριά μου θύμωσα μ' όλους αυτούς τους politically correct, τους πάντα προοδευτικούς τάχα μου, που με περισσή ευκολία στήνουν στον τοίχο οποιονδήποτε τολμάει να εκφράσει μιαν άλλη φωνή. Σκέφτομαι επίσης τη ζημιά που έχουν κάνει ως ένα σημείο τα social media: Καλλιτέχνες που εκτιμούσαμε και που πριν 10 - 15 χρόνια θα ήταν αδιανόητο να έχουμε μαζί τους διάλογο, πλέον μέσω facebook τους παρακολουθούμε πως ξυπνάνε, πότε πίνουν καφέ, τι σκέφτονται, τι πιστεύουν για τα πάντα. Κι έτσι, κάποιοι έχουν την εντύπωση πως είναι ίσοι κι όμοιοί τους, πως μπορούν να τους λοιδωρούν και να τους ξεφτιλίζουν χωρίς ίχνος σεβασμού, σαν αγριεμένοι κάφροι. Κάνα δυο από δαύτους σύστησα στη Μάνου να τους κάνει μήνυση, καθώς ξεπέρασαν κάθε όριο. Θα το χαιρόμουν να τους ''κυνηγούσε'' και σίγουρα άμα χρειαζόταν θα έτρεχα οπουδήποτε προς υπεράσπιση της. Όπως πολύ σωστά σχολίασε η Μάρω Μπουρδάκου, δεξιά-δεξιότατη, αλλά μορφωμένη και μεγάλη ψυχή, ''Το καλύτερο είναι να μη μιλάμε σ' αυτή τη χώρα, εμφύλιο bullying'', υπερασπιζόμενη κι αυτή το δικαίωμα στην έκφραση της Μάνου. Νομίζω ώρες - ώρες πως η δεξιά Μπουρδάκου και ο αριστερός Μανιάτης, τα δύο άκρα, είναι απ' τους σωστότερους ανθρώπους που έχω ''φίλους'' στο facebook. Συν τοις άλλοις, οι παραδοσιακοί δεξιοί είναι μια χαρά άνθρωποι, ειδικά όταν έχουν μεγάλη παιδεία σαν τη Μάρω, εν αντιθέσει με κάτι γραβατάκηδες λέρες φιλελέδες που ξερνούν με την πρώτη ευκαιρία το μίσος και το μένος τους χωρίς καμία δεύτερη σκέψη! Ανακάλυψα μάλιστα πως μερικοί απ' αυτούς κρατάνε ακόμα την αντιπαλότητα και τον...εθνικό διχασμό απ'την εποχή του διαβόητου ΝΑΙ - ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, που είχε κάνει αρκετούς να διακόψουν κάθε σχέση μεταξύ τους. Αφού δε ζούμε στο 1950 να έβγαιναν και τα κουμπούρια, πάλι καλά...Ένα ωραίο σχόλιο έκανε επίσης η Έλενα Ακρίτα για τη φάση με τον Καζάκο: ''Όταν ένας σε λέει φασίστα, εσύ δεν τον λες μυτόγκα'', στηλιτεύοντας την αστοχία ορισμένων να κατακεραυνώσουν τον ηθοποιό. Εν ολίγοις, άλλο να διαφωνείς με τον Καζάκο και άλλο να την ''πληρώνει'' μέχρι κι ο γιος του στα σχόλια. Τι να πει πια κανείς, ζούγκλα έχουμε γίνει, ένα κράμα χαβαλέ, εκδικητικότητας, χαμηλών - χαμηλότατων ενστίκτων και κανιβαλιστικών τάσεων. Αυτά κάνει η κρίση, πέραν της ανέχειας, συνεπώς ξαναγυρνάμε στην απόλυτη μπανάλ άποψη: Το χρήμα είναι ο ένας και μοναδικός Θεός ή Είναι ο Καπιταλισμός, Ηλίθιε, τι δεν καταλαβαίνεις; Παρεμπιπτόντως, μια απ' αυτές τις μέρες θα προμηθευτώ το νέο βιβλίο της Ακρίτα. Έχω διαβάσει αρκετά πράγματα και θα το αγοράσω - την Ακρίτα αξίζει να την ''πληρώσεις'', πόσο μάλλον που εμένα όλο δίσκους και βιβλία μου χαρίζουν με αποτέλεσμα να έχω χάσει προ πολλού την ευχαρίστηση μιας εκούσιας αγοράς. Κοίτα να δεις που μέχρι να χτυπήσω το post τούτο, τελείωσε και η ακρόαση του CD της Πρωτοψάλτη. Δεν παίζει να πατήσω replay, too much για σήμερα η Πρωτοψάλτη...