Μερικά συμπεράσματα από τη χθεσινή συναυλία του Σταμάτη Κραουνάκη και της παρέας του στο Βεάκειο του Πειραιά (σύντομα, στακάτα και χωρίς προλόγους):
- Ο Κραουνάκης έχει ωριμάσει υπέροχα! Είναι από τους λίγους εκείνους καλλιτέχνες που όσο περνούν τα χρόνια ανανεώνεται δημιουργικά. Τον παρακολουθούσα να παίζει πιάνο, να μπλουζάρει με τη φωνή του, να σαρώνει τη σκηνή και σκεφτόμουν πως αυτός είναι ο δικός μας Όσκαρ Μπέντον, Dr. John, Λούτσιο Ντάλα και Όρσον Ουέλς μαζί! Ναι, αυτό είναι, ο Κραουνάκης είναι ο Όρσον Ουέλς του ελληνικού τραγουδιού!
- Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός, αλλά και η αυτοκριτική του, δεν έχουν προηγούμενο! Ένας ακομπλεξάριστος περφόρμερ που δεν δίστασε να αποκαθηλώσει το ''Μόνο μια φορά'', ένα από τα πιο δημοφιλή τραγούδια του: ''Καθόλου δεν μ' αρέσει αυτό το τραγούδι'' είπε, ''Καθόλου! Όταν το γράφαμε, υπήρχαν λεφτά, πηγαίναμε και σηκώναμε λεφτά με την κάρτα, σήμερα έχει νόημα μόνο αν αλλάξουν οι στίχοι του...'' Και το έκανε! Παρασύροντας τον κόσμο σε μία χιουμοριστική αποδόμηση μάλιστα!
- Όσο περνούν τα χρόνια, επίσης, ο Κραουνάκης υιοθετεί μια παρεμβατική στα κοινά στάση, άλλοτε με το σύνηθες - μέσω ραδιοφώνου - χιούμορ του, άλλοτε με λόγο πύρινο. Όπως έγινε χθες βράδυ. Για να γίνω πιο σαφής δηλαδή δεν έχω πάει σε λαϊκή παράσταση και να ακούσω τον καλλιτέχνη να μιλάει με σθένος υπέρ μιας πολιτικής κρατούμενης και κατά της τηλεόρασης. Αυτά το '85, λόγου χάριν, θα τα άκουγες σε συναυλία των...Panx Romana, όχι του Κραουνάκη. Να γιατί, επαναλαμβάνω, ο Κραουνάκης ωριμάζει όμορφα!
- Η παράσταση ''Όλοι ένα φίλα με'' είναι η έκφραση του απόλυτου μίνιμαλ. Τρία - τέσσερα όργανα και όλα τα τραγούδια του διασκευασμένα αλλιώς, απογυμνωμένα από τη ραδιοφωνική κατάχρηση τριάντα χρόνων. Θα το πω κι αυτό, ενώ είναι ο συνθέτης που τον έχουν τραγουδήσει οι μεγαλύτερες φωνές του ''mainstream'' έντεχνου και λαϊκού τραγουδιού, ο ίδιος ως ερμηνευτής του υλικού του το εμποτίζει σε ένα ''underground'' αίσθημα και το κάνει κάτι άλλο που σε παίρνει και σε σηκώνει. Ίσως μόνο ο Θεοδωράκης και ο Ξαρχάκος το έχουν πετύχει αυτό στο μακρινό παρελθόν - αφήνω εκτός τον Σαββόπουλο που ανέκαθεν ήταν εξαίρετος ερμηνευτής και τον Χατζιδάκι που δεν του άρεσε να τραγουδάει τα κομμάτια του, παρότι οι συλλέκτες μαζεύουν μετά μανίας οτιδήποτε δικό του με τη φωνή του.
- Προτιμώ αυτή την πιο short version της ομάδας Σπείρα - Σπείρα. Λίγα μόνο σκετς και στον πυρήνα το τραγούδι και μόνον αυτό από τον Κραουνάκη και από τα παιδιά της ομάδας του. Φωνές εξαιρετικές και με χαρακτήρα, στυλ, δυναμική, με χρόνο μοιρασμένο ισότιμα μεταξύ τους και με το ομοούσιο πνεύμα της ομάδας διάχυτο.
- Ο Κραουνάκης γνωρίζει όσο κανένας άλλος το θέατρο! Όποιος μόνο συνομιλήσει μαζί του περί θεατρικής τέχνης, θα το καταλάβει αυτό. Στη συγκεκριμένη παράσταση υπάρχει επίσης έντονο το θεατρικό στοιχείο, όχι όμως απ'τη σκοπιά του ηθοποιού/ σκηνοθέτη - μουσικού, αλλά του μουσικού που έχει ακριβώς μέσα του συγχωνεμένες τις έννοιες αυτές. Αποτέλεσμα εμπειριών θα το χαρακτήριζα.
- Ο Κραουνάκης, τέλος, δεν είναι πλέον ο εκθειαστής της Λαμπέτη, της Μελίνας, της Βουγιουκλάκη. Γκώσαμε από τα είδωλα! Είναι αυτός που μιλάει για όσα πονάνε τη νεοελληνική κοινωνία από ψυχής και όχι με δημαγωγία. Εκεί παύει το χιούμορ, γίνεται καταπέλτης και μοιάζει να αποσυντονίζει ένα κοινό ή, σωστότερα, να το βγάζει από τον αβασάνιστο δρόμο της διασκέδασης του.
- Μπράβο, ρε Κράουν, μπράβο και στα παιδιά σου και στους μουσικούς σου! Ένα μπράβο που το γράφω και το εννοώ 100%!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου