Δεν έχω ξαναδεί Έλληνα ηθοποιό με τέτοια εσωτερικώς εξωστρεφή ερμηνεία, με τέτοια σκέψη σε εγρήγορση ενόσω παίζει και με τόσο έλεγχο στα εκφραστικά του μέσα - για τον Κιμούλη λέω. Στον Κεραμικό, πάλι, όχι μακριά από το Εθνικό Θέατρο, μικροαστικές κότες με βρακιά στα κεφάλια (Απόκριες γαρ) οδηγούν αμάξια και κοντεύουν να πατήσουν τους περαστικούς σαν να μην άκουσαν ποτέ τον Καρυωτάκη όταν έλεγε ψιθυριστά ''Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων''. Ή τον δανδή των ελληνικών γραμμάτων, George Le Nonce, όταν κραύγαζε από το μπαλκόνι του στα Εξάρχεια μια βροχερή νύχτα:
ΜΕ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΑΝ ΠΑΩ
ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΑ ΣΤΕΓΝΑ ΣΑΝ ΝΕΚΡΟΙ
ΣΕ ΒΡΑΔΕΙΑ, ΒΡΑΔΥΤΑΤΗ ΣΗΨΗ
ΜΕ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΠΑΝΤΟΥ
ΒΡΩΜΕΡΟΙ ΣΑΝ ΑΣΤΕΓΟΙ ΕΠΑΙΤΕΣ
ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΑΙΤΟΥΝ, ΔΕΝ ΖΗΤΟΥΝ ΤΙΠΟΤΕ, ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΝ, ΔΕΝ ΑΝΑΣΑΙΝΟΥΝ
ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙΕΙ
Η ΙΚΕΣΙΑ
ΩΣΠΟΥ ΚΑΜΩΝΟΝΤΑΙ ΠΩΣ ΦΕΥΓΟΥΝ
ΚΑΙ ΑΝΑΡΜΟΣΤΑ ΓΕΛΑΩ
ΚΑΘΩΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΣΤΟΝ ΝΕΚΡΟΘΑΛΑΜΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου