Home time - Night falls (μας φάγανε οι αγγλικούρες)

Ξέχασα τον φορτιστή του κινητού στο γραφείο και για να μη μείνω από μπαταρία μέχρι αύριο το πρωί που θα πάω στον Γερμανό ν' αγοράσω ένα δεύτερο φορτιστή (τον έχω ανάγκη ούτως ή άλλως, καθώς βαριέμαι τα βάλε - βγάλε απ' τις πρίζες των δωματίων του σπιτιού), πήρα το laptop στο υπνοδωμάτιο και γυρνάω τώρα στο διαδίκτυο, πράγμα που σημαίνει πως δεν θα κοιμηθώ στ' άλλο δωμάτιο, με την τηλεόραση on και το YouTube να παίζει classic rock ballads, διότι είμαι πτώμα απ' την αϋπνία και σκοπεύω να σαπίσω στον ύπνο, δεδομένου και του ότι ξενύχτησα χθες να βλέπω τις φρικαλεότητες του Dahmer στο Netflix, αλλά τουλάχιστον μου έδωσε αφορμή για να γράψω κι ένα άρθρο στο olafaq που δημοσιεύθηκε το πρωί μαζί με τη συνέντευξη που μου έδωσε η Τατιάνα Ζωγράφου για το Docville του Documento και που αυτή δημοσιεύθηκε το απόγευμα στο site της εφημερίδας. Εδώ διαβάζετε και τα δύο κομμάτια: 

https://olafaq.gr/culture/tv/dahmer-h-kathilotiki-seira-gia-ton-kanivalo-toy-milgoyoki

https://www.documentonews.gr/article/tatiana-zografoy-otan-arxizei-i-mayrila-sta-sxoleia-erxetai-kai-to-telos-tis-dimokratias

Αύριο Τρίτη, νά'μαστε καλά, έχω κλεισμένη συνέντευξη για το κυριακάτικο Documento, ενώ την Τετάρτη ο Λάλας θέλει να κάνουμε μαζί δύο συνεντεύξεις με δύο αντίστοιχες σημαντικές ξένες προσωπικότητες που βρίσκονται στην Αθήνα. «Δεν τους κάνεις μόνος σου καλύτερα;» τον ρώτησα και το εννοούσα, αλλά αυτός μου απάντησε με τη γενναιοδωρία του και με τη μόνιμα ιλαρή του διάθεση: «Πρώτον, θέλω να καθιερωθείς στις συνεντεύξεις με ξένους κι έπειτα εγώ μεγάλωσα πια, δεν έχω την παλιά όρεξη». Μού'ρθε να του πω ότι λέει χαζομάρες, διότι η σημερινή μέρα μου ξεκίνησε με μία έξοχη συνέντευξη που του έδωσε η Χάρις Αλεξίου, την οποία διάβαζα και δεν ήθελα να τελειώσει. Θα τη διαβάσετε κι εσείς στο επερχόμενο έβδομο τεύχος του FAQ mag. Το ένα πρόσωπο που θα δούμε την Τετάρτη, πάντως, έχοντας μαζί μας μεταφραστή και φωτογράφο, δεν προέρχεται από τον καλλιτεχνικό χώρο και βραβεύτηκε πρόσφατα με το ύπατο διεθνές βραβείο στον τομέα του. Μάλλον αυτός ήταν και ο λόγος που είπα του Θανάση να την κάνει μόνος του τη συνέντευξη, διότι εγώ δεν τον «έχω» τον τύπο και όχι ότι δεν θα έκανα καλή συζήτηση μαζί του, απλά πρέπει αύριο, πριν αναχωρήσω για την άλλη συνέντευξη, να κάτσω και να τον μελετήσω. 

Για την ώρα, κούραση, ένα ζεστό τσάι που μου έφερε από την Αίγυπτο ο καλός φίλος στιχουργός Χ. Γ. Παπαδόπουλος, τσιγάρα, τσάρκα στο internet και οι γάτες που σε λίγο θα έρθουν να πάρουν τις θέσεις τους δίπλα μου. 

Η ονειρική επίσκεψη της «θείας» Χρυσούλας

 

Έβλεπα χθες βράδυ τα «Νούμερα» του Φοίβου Δεληβοριά στην ΕΡΤ και στην ένθετη ομιλία του Μητσοτάκη από το Κογκρέσο, σηκώθηκα, πετάχτηκα έξω και πήρα έναν καφέ διπλό, ζεστό, αμερικάνο. Ήπια τον μισό, καθώς μετά τη συνέντευξη της Φόνσου, αποκοιμήθηκα. Ο Ζέπος έκανε το ίδιο στον λαιμό μου και η Φλέρυ στα πόδια μου, έτσι που τους αρέσει να χώνονται μες το κουβερτάκι που έβγαλα απ' τη ντουλάπα. Είδα ένα μάλλον δραματικό όνειρο...Βρισκόμουν ξαφνικά στο Βόλο, στο σπίτι της «θείας» Χρυσούλας και, συγκεκριμένα, στο δωμάτιο που είχε μια μικρή ασπρόμαυρη τηλεόραση - μπαουλάκι, στην οποία, όποτε πηγαίναμε οικογενειακώς κάθε Πάσχα, βλέπαμε τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ» του Τζεφιρέλι (δεκαετία του 1980) ή κάνα b-movie τρόμου (δεν θα ξεχάσω που ένα βράδυ είχε αναγγελθεί το «Mark of the Vampire» με τον Μπέλα Λουγκόζι και τελικά προβλήθηκε το «The Vampire» του Πολ Λάντρες). Ξανάδα πάνω στα φτωχικά επιπλάκια της Χρυσούλας παλιές φωτογραφίες της, από τη δεκαετία του 1960, με εκείνην νέα σε διακοπές με τον μακαρίτη σύζυγο της στη Βουλγαρία. Έξω άκουγα τον πατέρα μου να γελάει δυνατά, καθώς προετοίμαζαν το ψήσιμο του αρνιού. Η μάνα μου δεν υπήρχε πουθενά, αφού κι εκείνη έξω θα ήταν. Είδα, όμως, το ντιβάνι που μας κοίμιζε μικρά σαν ήμασταν και μας έπαιζε ως καλή μάνα που ήταν. Σε κάποια φάση μπήκε η Χρυσούλα στο δωμάτιο και μου είπε: «Τι κοιτάς; Κανείς δεν μένει πια εδώ». Ξαφνιάστηκα, γιατί δεν ήταν κουβέντα αυτή να την πει σ' ένα μικρό παιδί όπως ήμουν εγώ στ' όνειρο. Έπειτα μου χαμογέλασε. Ξαφνικά το δωμάτιο όλο άλλαξε. Σκοτείνιασε και στο ντιβάνι που μας κοίμιζε η μάνα μου, υπήρχε ένα άγνωστο αντρόγυνο με τα μικρά παιδιά τους, στριμωγμένοι. Εγώ δεν ήμουν πια παιδί, αλλά τωρινός παρατηρητής της νέας κατάστασης. Με έπιασε μια απερίγραπτη θλίψη. Βγήκα έξω και δεν βρήκα κανέναν, ούτε τους δικούς μου, ούτε τη Χρυσούλα. Μια απέραντη ερημιά. Με ξύπνησαν τα γατιά για φαΐ τη συνηθισμένη ώρα, στις 7.30 το πρωί. Ήταν απ' τις λίγες φορές που δεν με εκνεύρισαν, αφού μ' έβγαλαν απ' αυτό το δυσάρεστο όνειρο. Σηκώθηκα μηχανικά, σαν ρομπότ, τους έβαλα κονσέρβα και ξανάπεσα μες την κουβέρτα. Ήπια μερικές γουλιές απ' τον καφέ που είχε απομείνει και βρισκόταν δίπλα μου. Θυμήθηκα τη Χρυσούλα, πεθαμένη εδώ και 20 χρόνια περίπου. Ήταν λίγο μεγαλύτερη απ' τη μάνα μου, με την οποία κάνανε παρέα από τα πολύ νιάτα τους. Είχε το σουλούπι της μάνας μου, κοντούλα, αφρατούλα, με δύο κόκκινα πεταχτά μάγουλα. Καλός άνθρωπος ήτανε, σοβαρή, μα ποτέ αυστηρή, φιλόξενη και με μία μάλλον δύσκολη ζωή. Είχε τηλεφωνήσει στο σπίτι μας στο σταθερό, τότε που δεν υπήρχαν κινητά, ενόσω βρισκόταν στο νοσοκομείο της Λάρισας με περικαρδίτιδα. Δυο λόγια είπε μόνο στη μάνα μου: «Ντίνα μου, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ» και την ίδια κιόλας μέρα έπεσε σε βύθιση, όπως μάθαμε, και πέθανε. Τι σου κάνει ο εγκέφαλος, τι σου κάνει η μνήμη και το ζεστό αίμα που ρέει στις φλέβες σου και δημιουργεί τα πιο ασυνάρτητα όνειρα. Λατρεύω τη μνήμη. Θα ήθελα να πάω 100 χρονών, άμα δεν τα'χω τινάξει νωρίτερα, και να θυμάμαι, μονίμως να θυμάμαι, πρόσωπα και γεγονότα, τόπους και σπίτια, καταστάσεις, ακόμη και λόγια, από ολόκληρες συζητήσεις μέχρι ασήμαντες κουβέντες.  

Ο Martin Sherman έρχεται στο FAQmag με τη συνέντευξη της ζωής του!

Όταν πρωτοείδα το συγκλονιστικό δράμα «BENT» στην τηλεόραση, στα τέλη του 1990, δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι ο συγγραφέας του, Martin Sherman, όχι μόνο θα μου έδινε αποκλειστική συνέντευξη στο Λονδίνο, αλλά θα γινόμασταν και φίλοι καλοί. Αυτός είναι, λοιπόν, ο σπουδαίος καλλιτέχνης που συναντηθήκαμε στο Λονδίνο πριν από τρεις μήνες και μου έδωσε τη συνέντευξη της ζωής του, την πρώτη μεγάλη - όπως μου είπε - που παραχωρεί σε ελληνικό μέσο, παρόλο που το τηλέφωνο του δεν σταματάει να χτυπάει από ξένους δημοσιογράφους. Μιλήσαμε για τα παιδικά του χρόνια στην Πενσυλβάνια των δεκαετιών 1940 και '50, τη δυσκολία του να μεγαλώνει ως Εβραίος, αριστερός και ομοφυλόφιλος στη μακαρθική Αμερική, τον «έρωτα» του με τον Tennessee Williams, τη μαθητεία του δίπλα στον Lee Strasberg, τη μεγάλη φιλία του με τον Ian McKellen, τον Mick Jagger, τη Vanessa Redgrave και τη Μιμή Ντενίση, τα ναρκωτικά και τα ψυχεδελικά sixties, τη μόνιμη εγκατάσταση του στην Αγγλία που ένιωθε ελεύθερος, τα αντιφασιστικά ιδεώδη του, τους δικούς μας Μάνο Χατζιδάκι και Δημήτρη Παπαϊωάννου, την παγκόσμια καθιέρωση του μετά τα 40 του, την πανδημία του AIDS στα eighties, ακόμη και το αν είχε ποτέ κάποια ερωτική περιπέτεια με έναν Έλληνα (αυτή ήταν μια τολμηρή ερώτηση που μου είπε να του την κάνω ο Έλληνας συνάδελφός του, Θωμάς Κοροβίνης. Η απάντηση του, όλα τα λεφτά). Άνθρωπος ευγενής, καλότατος, με χιούμορ, ο Sherman έφτασε σε μένα ή, σωστότερα, εγώ έφτασα σ' αυτόν, μέσω της Ντενίση. Κι εδώ οφείλω να ευχαριστήσω δημόσια τη Μιμή για τη γενναιοδωρία της! Εκείνη, όταν δημοσιεύθηκε η συνέντευξη μας στο Documento, που έκανε μεγάλη εντύπωση, μου τηλεφώνησε μια μέρα και μου είπε: «Μου πήρες μια απ' τις ωραιότερες συνεντεύξεις που έχω δώσει ποτέ. Θέλω να σου κάνω ένα δώρο. Σου έκλεισα συνέντευξη με τον Martin Sherman στο Λονδίνο, που δεν δίνει σε κανέναν κι όλοι τον κυνηγάνε». Έτσι έγιναν τα πράγματα και μέσω του Sherman έφτασα στο σημείο να συνομιλώ με τον Ian McKellen, του οποίου επίσης μία συνέντευξη ήδη δρομολογείται. Με τον Sherman ξαναβρεθήκαμε πρόσφατα όταν πήγα και τον είδα incognito στο εξοχικό της Ντενίση στη Μαλεσίνα. Του έδειξα τη μακέτα του εξωφύλλου του επερχόμενου FAQmag με το πορτραίτο του και ενθουσιάστηκε! Έκανε μάλιστα και μία αφιέρωση σε μένα και στον Θανάση Λάλα για τη «φιλοξενία» στο έντυπο μας. Κυκλοφορούμε την πρώτη εβδομάδα του Σεπτέμβρη, σε λίγες μέρες, και - believe me - είναι ακόμη μία συνέντευξη που θα κουβαλάω ως κληρονομιά μου. Η όμορφη συγκυρία θέλει τον επερχόμενο Οκτώβρη να κάνει πρεμιέρα το «BENT» του σε αθηναϊκή σκηνή σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια - ιδέα δεν είχαμε όταν γινόταν η συνέντευξη στο Λονδίνο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ακόμη ένα έργο, το τελευταίο του, θα παρουσιαστεί με τον Μάνο Καρατζογιάννη. Σε λίγες μέρες θα δημοσιεύσω το εξώφυλλο του FAQmag, που είναι πραγματικά υπέροχο! Στο ίδιο τεύχος θα υπάρχει και ακόμη μία αποκλειστική συνέντευξη - έκπληξη απ' αυτές που μας έχει συνηθίσει ο Λάλας εδώ και τριάντα χρόνια. Martin Sherman, λοιπόν, ο κορυφαίος θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος, ένας καλλιτέχνης - σύμβολο επίσης της διεθνούς ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, μιλάει για όλους και για όλα, εξομολογείται κανονικά στο FAQmag. Έρχεται!

R.I.P. ANNE HECHE (1969 - 2022)

Την είδαμε σε mainstream χολιγουντιανές ταινίες δίπλα στον Al Pacino, στον Johnny Depp και στον Harrison Ford - τη θυμάμαι και σ' εκείνο το άχαρο remake του χιτσκοκικού «Ψυχώ» από τον Gas Van Sant. Ζωή - τραγωδία κανονική με έναν πατέρα που την κακοποιούσε σεξουαλικά προτού πεθάνει από AIDS στα 45 του, με τον 18χρονο αδερφό της να αυτοκτονεί τρεις μήνες μετά το θάνατο του πατέρα τους, με τις άλλες δύο αδερφές της να πεθαίνουν από ασθένειες, με μία μάνα νευρωτική και καταπιεστική και με ψυχωτικά επεισόδια που επιβάρυναν τη δική της υγεία. Πολυγαμική και αμφισεξουαλική, δέχτηκε bullying για τη λεσβιακή σχέση της με την Ellen DeGeneres (την είχε στηρίξει πολύ τότε ο Harrison Ford), ενώ αργότερα απέκτησε δυο γιους με δύο διαφορετικούς άντρες. Πριν λίγες μέρες, στις 5 Αυγούστου, τραυματίστηκε σε αυτοκινητικό ατύχημα και έπεσε σε κώμα. Κατέληξε στο νοσοκομείο ούσα εγκεφαλικά νεκρή. Η Ann Heche ήταν μόλις 53 ετών και πρόλαβε να γνωρίσει όλα τα φώτα και όλα τα σκοτάδια αυτού του κόσμου.

Ένα weekend στο Πόρτο Μπούφαλο της Εύβοιας με καλή παρέα!

Το διήμερο αυτό κλείστηκε λίγες μέρες πριν, όταν συμφωνήσαμε με τον ηθοποιό Χάρη Τζωρτζάκη να προβληθεί το ντοκιμαντέρ «Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου» στο θερινό σινεμά του στο Πόρτο Μπούφαλο της Εύβοιας. Αποφάσισα να πάρω μαζί μου όσους φίλους είχαν ξεμείνει στην Αθήνα αυγουστιάτικα και, βασικά, να πηγαίναμε κάπου με τη Χαρούλα Μανουρά, την καινούργια καλή φίλη, που με είχε φιλοξενήσει πρόσφατα στο σπίτι της στο Λονδίνο. Μίλησα πρώτα με τον τραγουδιστή και φίλο 20 χρόνων, Γιώργη Χριστοδούλου, ο οποίος δέχτηκε αμέσως - τι καλύτερο θα'χε να κάνει κι αυτός στην άδεια Αθήνα; Μετά τηλεφωνήθηκα με τη Λιάνα Μαλανδρενιώτη, τη μουσικοκριτικό από την «Εποχή», που έχουμε κάνει πολλά ταξίδια εντός κι εκτός Ελλάδας από το 2001 που γνωριστήκαμε. Μέσα κι η Λιάνα! Τα'παμε, τα συμφωνήσαμε κι έτσι, Σάββατο μεσημέρι, αναχωρήσαμε με το αυτοκίνητο της Χαρούλας για Εύβοια.

Τη μέρα που ανακοίνωσα ότι θα παιχτεί η ταινία για τη Γώγου στην Εύβοια, έλαβα ένα μήνυμα από τον Ανδρέα Μάνεσση, τον ιδιοκτήτη των γνωστών ταξιδιωτικών γραφείων, αλλά και μιας σειράς ξενοδοχειακών συγκροτημάτων σε πολλά μέρη της Ελλάδας: «Σας περιμένω όλους για φαγητό στο ξενοδοχείο Αμαρόντα στην Ερέτρια». Το είπα στους άλλους, συμφώνησαν κι έτσι περάσαμε από του Μάνεσση, με τον οποίο διαφωνούμε πολιτικά και έχουμε κινδυνέψει να γίνουμε μπίλιες ιντερνετικά ουκ ολίγες φορές, αλλά εκείνος πρώτος ως καλός άνθρωπος ρίχνει τους τόνους κι έτσι τα βρίσκουμε. Εδώ είμαστε όλη η παρέα στη ρεσεψιόν του Αμαρόντα μαζί με τον Μάνεσση. 

Κι εδώ εγώ με το φλοράλ πουκάμισο - δώρο της Χαρούλας από το Λονδίνο - με το φλοράλ ελεφαντάκι στην είσοδο του Αμαρόντα.

Ο Μάνεσσης είχε δώσει εντολή στους εξαιρετικούς σεφ του συγκροτήματος, τον Γαληνό και τον Βολιώτη, να μας μαγειρέψουν τα πάντα - μέχρι και ειδικά γεύματα για μένα, μια και εδώ κι ένα μήνα ακολουθώ την κέτο διατροφή. Κρέατα και δωσ' του κρέατα, αλλά και καβούρια, αστακούς, ευφάνταστες σαλάτες, λαχανικά, καθώς και για τον καφέ αμέσως μετά το γεύμα διάφορα σπέσιαλ γλυκά, τα οποία ούτε καν άγγιξα και δεν μου έλειψαν κιόλας. Το αστακουδάκι πάντως το τίμησα, έτσι ειδικά όπως ήταν μαγειρεμένο. 

Το ίδιο και η Λιάνα, που σχολίαζε: «Τόσον καπιταλισμό δεν τον αντέχω ειλικρινά»! Μετά, όμως, γύρισε κι είπε του Μάνεσση: «Ανδρέα, απ' όλα αυτά εδώ μέσα, η γνωριμία μαζί σου έχει τη μεγαλύτερη σημασία, καθώς μου είσαι πολύ συμπαθής σαν άνθρωπος».

Ο Μάνεσσης που όλοι κάποια στιγμή θα έχουμε ταξιδέψει με τα πρακτορεία του, είναι ένας πολύ ιδιαίτερος αυτοδημιούργητος άνθρωπος. Λέγεται πως ξεκίνησε φτωχόπαιδο από μια εργατική οικογένεια του Πειραιά, σπούδασε ηθοποιός, αλλά είχε την εξυπνάδα να πιάσει τη ζωή απ' τα μαλλιά κανονικά. Σήμερα θεωρείται ένας Μαικήνας, που εγώ προσωπικά που μου είναι αδιάφορος ο πλούτος, συγκινούμαι πιο πολύ όταν κάνει πράξεις ακτιβιστικές, όπως τότε με τις φωτιές στην Εύβοια, που άνοιξε το ξενοδοχείο του για να μπορούν πυροσβέστες και πυρόπληκτοι να κάνουν ένα μπάνιο και να φάνε ένα καλό φαΐ. Θέλω να πω ότι ακόμη κι αν δεν ταυτίζεσαι ιδεολογικά μ' έναν άνθρωπο, όταν αυτός ακριβώς τιμάει την έννοια άνθρωπος, όλα τα άλλα δεν έχουν και πολύ μεγάλη σημασία.

Τον παρατηρούσα να μιλάει στοργικά στο αναρίθμητο υπαλληλικό προσωπικό του, σαν να έχει με όλους καλές σχέσεις. Πάντως, ωραιότερο καπνό με γεύση από 18 διαφορετικά φρούτα, δεν είχα ξαναπιεί σε ναργιλέ ούτε καν στην Τυνησία και στην Τουρκία που'χα την ευκαιρία να επισκεφτώ κάποτε. Να'ναι καλά ο Μάνεσσης και τον ευχαριστούμε πολύ για τη φιλοξενία και την περιποίηση. 

Αναχωρήσαμε στις 6.30 το απόγευμα από την Ερέτρια, καθώς είχαμε ακόμη μία - μιάμισι ώρα δρόμο για το Πόρτο Μπούφαλο του Τζωρτζάκη. Το βρήκαμε σχετικά εύκολα το μέρος και, πράγματι, ήμασταν εκεί λίγο νωρίτερα από τις οχτώ. Λάτρεψα την ησυχία αυτού του μικρού λιμανιού ανάμεσα στα βουνά της Εύβοιας, λίγη ώρα μετά το Αλιβέρι. Ζήλεψα τον Χάρη, που τον πετύχαμε να ετοιμάζει τα της προβολής, για τη ζωή του που'ναι μοιρασμένη μεταξύ Αθήνας και Πόρτο Μπούφαλο, αφού εκεί διατηρεί ένα μικρό ξενοδοχείο, το οποίο βρήκαμε γεμάτο από Γάλλους...γιόγκι. Βέβαια, εγώ που'μαι άνθρωπος της πόλης, δεν θα μπορούσα να μένω σ' ένα μέρος που δε βρίσκεις περίπτερο για τσιγάρα και που οι δυο - τρεις ταβέρνες στη σειρά λειτουργούν και ως καφετέριες. Εκεί είναι να πας ν' αράξεις για καμιά βδομάδα αν θες να νιώσεις απομόνωση και αφού- εννοείται - θα'χεις κάνει τις προμήθειες σου. Καλή παρέα να υπάρχει και παντού πας εδώ που τα λέμε, αυτή είναι η αλήθεια. Η προβολή των ταινιών ξεκίνησε στις 9 και κάτι. Είχαμε καμιά τριανταριά άτομα - ήρθε κι ένα μεσόκοπο ζευγάρι που το έμαθαν από το facebook μου, όπως μου είπαν - και σε όλους μοιράστηκε το τελευταίο τεύχος του FAQ magazine. 

Ο οικοδεσπότης του θερινού σινεμά του Πόρτο Μπούφαλο, ο Χάρης Τζωρτζάκης, με προλόγισε στο κοινό. Εγώ πάλι διάβασα στην αρχή δυο λόγια που είχα πάρει μαζί μου από τους δημιουργούς του «A la carte», τον Ταξιάρχη Δεληγιάννη και τον Βασίλη Τσιουβάρα, λέγοντας στον κόσμο πως αμέσως μετά και την προβολή της Γώγου, θα ήμουν στη διάθεση τους για συζήτηση. Όπως και έγινε! Μεταξύ του κοινού, δυο μεγάλες αγάπες, οι φίλοι και συνάδελφοι Χρυσούλα Παπαϊωάννου και Δημήτρης Παπαθανασίου. Επίσης, ο Ηρακλής Τριανταφυλλίδης από τους DNA και τη θρυλική Λερναία Ύδρα των ένδοξων ελληνικών rock seventies! 

Νομίζω πως και οι δύο ταινίες άρεσαν πολύ, αφού η συζήτηση άναψε για τα καλά αμέσως μετά. Με το «A la carte» μιλήσαμε για την ανελευθερία του Τύπου στη χώρα μας, εφόσον αυτό ήταν το θέμα της 10λεπτης ταινίας, στην οποία είχα την τιμή να συμπρωταγωνιστώ με τον Χρήστο Στέργιογλου. Για τη Γώγου πάλι οι άνθρωποι ρωτούσαν να μάθουν κι άλλα γι' αυτήν - συνθήκη συνηθισμένη σε κάθε προβολή του ντοκιμαντέρ. Θα έλεγα, πάντως, πως η χθεσινή προβολή στο Πόρτο Μπούφαλο, δίπλα στο κύμα κυριολεκτικά, ήταν μάλλον η ωραιότερη που έχει γίνει εδώ και μία δεκαετία ακριβώς από τότε που ολοκληρώθηκε η ταινία. 

Κατά τις 12 το βράδυ μεταφερθήκαμε οδικώς απέναντι, στο ξενοδοχείο του Χάρη. Οι γιόγκι από τη Γαλλία τέλειωναν το πάρτι τους, οπότε εμείς κάτσαμε κάπου πιο παράμερα και ήπιαμε τα ποτά μας. Εδώ τα λέμε με τη Χρυσούλα Παπαϊωάννου. Γελάσαμε πολύ, ο Γιώργης έκανε τις μιμήσεις του, η Χαρούλα μιλούσε για τη ζωή στο Λονδίνο και τα δύο παιδιά της που υπεραγαπάει, ενώ με τον Δημήτρη και τον Χάρη την κουβέντα μονοπώλησε - τι άλλο; - η πολιτική μ' αυτόν τον συρφετό της συφοράς που'χουμε μπλέξει όλοι και το σκάνδαλο τύπου Γουότεργκέιτ, που για τα ελληνικά κανάλια ήταν απλώς...ενδέκατη είδηση. 

Αφού το ξενοδοχείο του Τζωρτζάκη δεν διέθετε κανένα δωμάτιο στην καρδιά του καλοκαιριού, φρόντισε να μας κλείσει ένα διαμέρισμα rbnb στο χωριό Αργυρό, που βρίσκεται σε υψόμετρο δύο χιλιόμετρα πάνω από το Πόρτο Μπούφαλο. Κοιμηθήκαμε όπως - όπως, άλλος στον καναπέ, άλλος στο πάτωμα σε sleeping bag και άλλος σε κρεβάτι. Μικρό χωριό με κακό internet - φαντάσου τώρα εμένα χωρίς καλό σήμα στα όρη και τα βουνά. Να ένας λόγος για να έφευγα μαζί με τους φίλους μου την επόμενη μέρα, σήμερα δηλαδή το πρωί, αφού κι ο Χάρης θα'χε τα δικά του τρεχάματα με την αποψινή συναυλία μες το θερινό σινεμά. Ήπιαμε ένα καφεδάκι στα γρήγορα στον μοναδικό καφενέ του χωριού, φωτογράφισα τους θαμώνες του (λίγο μετά και τα κατσίκια τους on the road), τηλεφωνήθηκα με τον Χάρη, τον ευχαρίστησα για όλα, για τις ετοιμασίες και τη φιλοξενία του, και αναχωρήσαμε για Αθήνα. Σε μια ώρα περνούσαμε τη μεγάλη γέφυρα της Χαλκίδας και σε άλλη μία ώρα βρισκόμουν στο σπίτι μου. Καλό ήταν αυτό το διημεράκι, είδα λίγο θάλασσα και κατάλαβα λίγο από ησυχία και από καλοκαίρι.

Η αποκλειστική συνέντευξη που μου έδωσε ο Emir Kusturica στο olafaq.gr

 

Εδώ είμαστε με τον Ελληνοσέρβο Goran Vukcevic και τον Emir Kusturica στο σπίτι του σκηνοθέτη στο βουνό Mokra Gora της Σερβίας. Το ημερολόγιο έδειχνε Κυριακή 9 Μαΐου του 2022 στις 8 το βράδυ. Ήταν μεγάλη εμπειρία το ολιγοήμερο συγκεκριμένο ταξίδι στη Σερβία και η προσωπική μου γνωριμία με τον Kusturica. Το παρασκήνιο της συνέντευξης μαζί με τη συνέντευξη μπορείτε να τα διαβάσετε στο site olafaq.gr, ένα μήνα ακριβώς αφότου η πρώτη δημοσίευση έγινε στο τεύχος 3 του free press FAQ mag. Παραθέτω το link στο τέλος της ανάρτησης.

https://olafaq.gr/people/interviews/emir-koystoyritsa-den-xero-poso-tha-epizisei-i-idea-tis-enomenis-eyropis/?fbclid=IwAR1PyssM0IV7LsswAcPwC7IPQZ1LaofUZZiGeVZnTM49QpciLsfuFw7AAI4

Ποιήματα & μουσικές του Θρήνου & της Απώλειας στον Μελωδία Ρόδου 103.7

Σήμερα, Μεγάλη Παρασκευή του 2022, μη χάσετε στον Μελωδία Ρόδου στους 103.7 την εκπομπή μας με τη Λένα Πλάτωνος. Διαβάζουμε ποιήματα και παίζουμε μουσικές του Πένθους και της Απώλειας. Ξεκινάμε στις 11 το πρωί. Επανάληψη στις 9 το βράδυ. Καλή ακρόαση και είναι σημαντική η ενδοσκόπηση και η εσωστρέφεια των ημερών και πιο συγκεκριμένα της σημερινής μέρας. Μπορείτε να βρείτε τον σταθμό μέσω του www.live24.gr

Για τον ευπατρίδη του πολιτισμού, Ροβήρο Μανθούλη, που «έφυγε» στα 92 του χρόνια

Πολύ με λύπησε ο θάνατος του Ροβήρου Μανθούλη, παρόλο που τον βρήκε πλήρη ημερών, πάνω από τα 90 του. Ήταν τόσο «ζωντανός» άνθρωπος, όμως, τέτοιο λαμπερό πνεύμα, που δε μπορεί να μη λυπάται αυτή τη στιγμή, όποιος είχε την τύχη να τον συναντήσει και να συνομιλήσει μαζί του. Για τον Μανθούλη πρωτάκουσα μέσω του Θανάση Βέγγου - εννοώ, για την ακρίβεια, μέσω της αγαπημένης ταινίας του, «Ψηλά τα χέρια Χίτλερ», στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Βέγγος. Τον «ξαναβρήκα» στη σχολή κινηματογράφου: «Πολύ σοβαρή περίπτωση αυτός» έλεγαν οι δάσκαλοι μου, οι λίγο νεότεροι του, που τον γνώριζαν προσωπικά και εκτιμούσαν το έργο του. Μίλησα για πρώτη φορά μαζί του το 2002, αν θυμάμαι καλά, όταν η ταινία του με τίτλο «Lily's Story» διαγωνιζόταν στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Θέλαμε απ' την Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών ένα μουσικό θέμα απ' την ταινία για τα συλλεκτικά CD που βγάζαμε τότε σε δική μου επιμέλεια. Με παρέπεμψε στον Νίκο Μαμαγκάκη, κι έτσι βρέθηκα και στο σπίτι του σημαντικού συνθέτη, στο Παγκράτι, να μιλάμε για τη συνεργασία του με τον Μανθούλη, για τον Κούνδουρο, για τη Τζένη Βάνου, για τον Χατζιδάκι, για ένα σωρό ημίθεους του ελληνικού πολιτισμού. Εκείνο το διάστημα μού μιλούσε για τον Μανθούλη ο Αντρέας Παγουλάτος, ο ποιητής, που τον είχε ζήσει πολύ στο Παρίσι. Τον θεωρούσε τολμηρό καλλιτέχνη, ανυστερόβουλο, καλό άνθρωπο, ευφυή, χιουμορίστα και μάλλον μακριά απ' τη μίζερη συντεχνιακή ελληνική πραγματικότητα. Όταν πέθανε ο Παγουλάτος το 2010 κι άρχισα να σταχυολογώ μέσα μου τα πρόσωπα που μου «γνώρισε», ένα απ' αυτά ήταν αναμφισβήτητα ο Ροβήρος Μανθούλης. Πολύ ήθελα να τον συναντήσω για να του πάρω μία συνέντευξη, αλλά ήξερα πως δεν είναι εύκολο, γιατί δεν ζει στην Ελλάδα. Ώσπου αρκετά χρόνια μετά, στα τέλη του 2018, τον πέτυχα στο καφέ του Γαβριηλίδη στο Μοναστηράκι, το περίφημο στέκι «Ποιήματα & Εγκλήματα». Δεν το πίστευα ότι παραπίσω μου καθόταν μόνος του ο Μανθούλης, περιμένοντας προφανώς κάποιο νέο απ' την έκδοση της αυτοβιογραφίας του. Δεν έχασα ευκαιρία, τράβηξα την καρέκλα, κάθισα απέναντι του και του είπα: «Σας αναζητώ κι εγώ δεν ξέρω πόσα χρόνια για συνέντευξη». Με κοίταξε μες τα μάτια. «Κάτσε» μου απάντησε, «τι θες να πούμε, τι θες να με ρωτήσεις;» Έσκυψα κάτω το κεφάλι, από συστολή για το «πέσιμο» που του'χα κάνει του ανθρώπου, αλλά διακατεχόμουν από ειλικρινή ενθουσιασμό. Ζήτησε αμέσως να του φέρουν ένα βιβλίο του. Μου το υπόγραψε, μου το έδωσε και μου είπε αμέσως μετά: «Συνέντευξη θα κάνουμε, αλλά όταν θα έρθει η ώρα. Δεν φεύγω, θα είμαι στην Αθήνα μέχρι το ερχόμενο καλοκαίρι. Έχε υπομονή». Ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Μιλάγαμε για καμιά ώρα κάθε φορά, συνήθως πολύ πρωί, πριν τις 9. Τον ρωτούσα να μου πει για τους Rolling Stones, που είχε γνωρίσει, για τη φιλία του με τη Joan Baez και για τα νέγρικα blues που τον είχαν συγκινήσει κάποτε τόσο πολύ ώστε να τα φιλμάρει. Το κλίμα είχε φτιαχτεί ανάμεσα μας όταν επιτέλους ήρθε η ώρα για τη συνέντευξη, αρχές καλοκαιριού του 2019. Πάλι στο καφέ του Γαβριηλίδη, που το ένιωθε σαν το σπίτι του. Θυμάμαι πως όταν φτάσαμε μαζί με την εξαίρετη φωτογράφο Αγγελική Παπαϊωάννου στο ραντεβού, στον κήπο του καφέ είχε τηλεοπτικό γύρισμα μαζί του η συνάδελφος Κυριακή Μπεϊόγλου. Κι όταν μείναμε μόνοι μας, η ώρα πέρασε και δεν το καταλάβαμε. Τον κοίταζα κατάματα καθώς εξιστορούσε τη ζωή του, ξέροντας επίσης πως θα μου βγει η πίστη στην απομαγνητοφώνηση. Μα εκείνη η στιγμή ήταν τόσο σημαντική για μένα, η καταγραφή της φωνής και της ψυχής του- εννοώ- μαζί με το περιεχόμενο των λόγων του, που τίποτα άλλο δεν είχε σημασία. Μέχρι να τελειώσουμε απ' τη συνέντευξη βράδιασε κανονικά, μια όμορφη ζεστή καλοκαιρινή βραδιά, που την είχε κάνει ακόμη πιο όμορφη η συζήτηση με έναν διανοούμενο αυθεντικό. Δημοσιεύεται η συνέντευξη στο koutipandoras.gr και μου τηλεφωνεί ξανά καμιά βδομάδα αργότερα, πάντα πρωί: «Εσύ πρέπει να χάρηκες πολύ που με γνώρισες...» σχολίασε γελώντας. Του είπα: «Πολύ, κύριε Μανθούλη. Να μη νιώθω τυχερός;»...Και τότε μου απάντησε: «Οι γνωριμίες εσένα σε πάνε μπροστά, σαν άνθρωπο, όχι επαγγελματικά, διότι δεν ξέρω τι συμβαίνει στη ζωή σου. Να συνεχίσεις έτσι, να αγαπάς τους ανθρώπους και να σέβεσαι, προπάντων αυτό». Πόσο θα'θελα τώρα να'χα καταγράψει τη συγκεκριμένη τελευταία συνομιλία μας. Πιθανώς να ήταν πιο πολύτιμη κι από το δίωρο ηχογράφημα, στο οποίο μου ξεδίπλωσε τον πολυτάραχο βίο του. Ας πάει στο Καλό, εκεί όπου ανήκε. Στα Άγια η ψυχή του. 

* Η αφιέρωση του Ροβήρου Μανθούλη στην αυτοβιογραφία του, ομολογουμένως μία απ' τις πιο πλήρεις και εμπεριστατωμένες βιογραφίες που έχουν κυκλοφορήσει στη χώρα μας.

** Εδώ διαβάζετε τη μαραθώνια συνέντευξη μας, όπως αναδημοσιεύτηκε στο koutipandoras.gr με αφορμή την είδηση του θανάτου του:

https://www.koutipandoras.gr/article/synenteyxi-robiros-manthoylis

 

«Ούτε καν βλέπω τα stories σου»!

 

Στη «Μυροβόλο» τις προάλλες, δύο λεσβιούλες παραλίγο να πιαστούν στα χέρια! Ήταν νωρίς, έφτανα στο μαγαζί για δουλειά, μα το αυτί μου έπιασε το διάλογο τους και γι' αυτό δεν μπήκα μέσα. Κάθισα στον εξωτερικό χώρο προφασιζόμενος ότι μιλάω κι εγώ στο κινητό μου. «Ούτε καν βλέπω τα stories σου στο instagram» είπε η μία με επιθετικό ύφος για να της απαντήσει η άλλη: «Ζμπούτσαμ»! Εκείνη τη στιγμή θεώρησα πως της έδωσε την καλύτερη απάντηση σ' ένα ούτως ή άλλως ανόητο ξέσπασμα. «Ναι, αλλά κρα κάνει η μούνα σου για να βλέπεις τα ποστ μου» συνέχισε. Δεν άντεξα και παρενέβην: «Βρε κορίτσια, τι κάθεστε και τσακώνεστε; Τραβήξτε ένα ωραίο μπλοκ η μία στην άλλη να τελειώνετε». Την επόμενη εβδομάδα ήρθε πάλι μόνο η μία, άρα σκέφτηκα πως η συμβουλή μου έπιασε τόπο!

Νηπενθές post

Μου τηλεφωνεί ο αδερφός μου μες το ταξί, Πανόρμου με προορισμό τη Βαρβάκειο. Μου λέει πως ο αδερφός ενός φίλου του έπαθε ανακοπή και τον επανέφεραν στο παρά πέντε. Για την Άννα, ακόμη, που έχασε τη μάνα της και καλύτερη φίλη της δικής μας μάνας, αλλά και για το σκυλάκι της που πέθανε στο καπάκι κι αυτό. Μου λέει ακόμη να μην ξεχάσω να μιλήσω και με τον άλλον αδερφό μας, τον μεγάλο, γιατί είναι μόνος του άνθρωπος κι αυτός τέτοιες μέρες. Πόσο πονόψυχος είναι ο αδερφός μου. Όλο θλιβερά πράγματα μου αραδιάζει για να μου πει στην ουσία πως υπάρχουν και χειρότερα απ' τα δικά μας, που χάσαμε τη μάνα μας, το στήριγμα μας απ' όλες τις απόψεις. Συχνά του θυμώνω, γίνομαι σκληρός, του υπενθυμίζω πως όλοι είμαστε μόνοι στον κόσμο αυτό και πως δεν μπορώ πια, ούτε και θέλω να φορτώνομαι βάρη οικογενειακά. Τον ενημερώνω πως κι εγώ παίρνω πλέον αντιυπερτασικό χάπι καθημερινά και πως πρέπει να μ' αφήνουν ήσυχο. Χαμηλώνει τη φωνή του...«Ηρέμησε μην πάθεις τίποτα κι εσύ» μου κάνει, σαν να αποκρύβει τη συνέχεια της φράσης του: «Και μετά τι θα κάνουμε κι εμείς;»...Κλείνω το τηλέφωνο και κλαίω. Τα μάτια μου τρέχουν κάτω απ' τα μαύρα γυαλιά μου και η μάσκα κρύβει τα αναφιλητά μου. Τηλεφωνώ αμέσως του μεγάλου μου αδερφού. «Έχω μείνει με τριάντα ευρώ» μου λέει, «και δεν έχω λεφτά για βενζίνη να κινήσω τ' αμάξι». Τον καθησυχάζω, του λέω πως θα του στείλω εγώ κάνα κατοστάρικο και θα του φτιάξω διαφορετικά φαγητά, όσπρια που του αρέσουν, πασχαλιάτικο κατσίκι μαζί με κόκκινα αυγά και τσουρέκι επίσης. Στα 60 πάει φέτος ο αδερφός μου και με θλίβει απίστευτα που'ναι άνεργος τα τελευταία δυο χρόνια. Που να δουλέψει σ' αυτή την ηλικία; Και μιλάμε για έναν άνθρωπο που κάποτε δούλευε λογιστής στα μεγαλύτερα κρουαζιερόπλοια κι είχε γυρίσει τον κόσμο όλο. Εγώ πάλι είμαι καλά, καλύτερα από ποτέ άλλοτε ίσως, δουλεύω πολύ, τρέχω, αμείβομαι, μα που να επωμιστώ και τους άλλους; Η αλήθεια είναι πως μετά το θάνατο της μάνας μας, βλέπω πολύ αραιά τα αδέρφια μου. Ο οικογενειακός ιστός έσπασε σε κομμάτια με την αναχώρηση της. Δεν ήταν ο πατέρας, που τον γράφαμε στα αρχίδια μας, όπως μας έγραφε κι αυτός άλλωστε - καλή του ώρα, αλλά ήταν η μάνα που αφιέρωσε τη ζωή της στα τρία της παιδιά και που τώρα λείπει απίστευτα. Το κλάμα γι' αυτήν ήταν μες το ταξί και όχι για τους άλλους. Όποτε θυμάμαι τη σκηνή που ήρθε ο αδερφός μου στο σπίτι και του ανακοίνωσα ότι θα τη χάσουμε, βουρκώνω και κατεβαίνω στα τάρταρα. Ίσως αυτή η σκηνή να είναι πιο δραματική κι από την κηδεία της. Ένας 50χρονος άντρας να πέφτει στην αγκαλιά ενός άλλου 47χρονου άντρα, του αδερφού του, και να κλαίει με λυγμούς, να θρηνεί και να φωνάζει τόσο, που να λέει «Δεν αντέχω άλλο, θέλω κι εγώ να πεθάνω». Κι ο άλλος, εγώ δηλαδή, να του λέει «Σώπα, αγάπη μου, σώπα αδερφούλη μου, δεν είμαστε μόνοι, έχουμε ο ένας τον άλλον». Θα το ζούσα κι αυτό, ήταν μοιραίο και πιστεύω πως μ' αυτόν τον πόνο θα πεθάνω όταν έρθει κι η δική μου ώρα. Σε δύο μήνες και κάτι, συμπληρώνεται ένας χρόνος απ' το θάνατο της μητέρας μου. Το σώμα της, αυτό που με γέννησε, λιώνει κάτω απ' τα χώματα του Σκιστού. Ακόμη δεν κατάφερα να περάσω από το γραφείο κηδειών και να πάρω την τούφα από τα μαλλιά της. Ήθελα να την κάνω μενταγιόν στο λαιμό μου, να έχω κάτι δικό της μονίμως πάνω μου, που να εκπροσωπεί το πέρασμα της απ' αυτή τη γη. Καλοί φίλοι μου, η Μαρίζα και ο Σταμάτης, μου είπαν να μην το κάνω. «Άσ' τη να φύγει, μην την κρατάς εδώ» με συμβούλεψαν με όλη τους την έγνοια και την αγάπη. Με παρηγορούν τα συναισθήματα των ανθρώπων. Είναι στιγμές που θα ήθελα να ήμουν κοινωνιοπαθής, να μη νοιάζομαι για το αν προξενώ πόνο στους άλλους, να αδιαφορώ με κυνισμό για το τι σκέφτονται ή αισθάνονται. Οι κοινωνιοπαθείς, βέβαια, είναι αποτυχημένοι ως οντότητες, δεν έχουν κάναν ιδιαίτερο στόχο πέραν απ' την αυτοεπιβεβαίωση τους και την υπεροχή τους έναντι των άλλων. Πως εγώ, με τόση αγάπη που εισπράττω από πολύ κόσμο, να γινόμουν κοινωνιοπαθής; Μάλλον δεν θα'χα κάνει τίποτα στη ζωή μου, ούτε φιλίες μεγάλες θα'χα αποκτήσει, ούτε σχέσεις ανθρώπινες επιτυχημένες θα κατάφερνα. Το παραψυχιατρικοποίησα το θέμα, όχι τυχαία όμως, αφού σήμερα στο γραφείο χτένιζα μια μεγάλη συνέντευξη του Λάλα μ' έναν διακεκριμένο Έλληνα ψυχίατρο με μεγάλη καριέρα στην Αμερική. Τρομερά ενδιαφέρουσα συνέντευξη! Το τι έμαθα για τις διαταραχές προσωπικότητας, είναι απίστευτο! Το ταξί έφτασε στη Βαρβάκειο, στην Αθηνάς. Πάλι με πήρε από κάτω. Θυμήθηκα το σημείο που πάρκαρε ο αδερφός μου και αφήναμε τη μάνα μας στο αυτοκίνητο μέχρι να κάνουμε τα ψώνια μας στα παρακείμενα παλαιοπωλεία. Εγώ δίσκους κι αυτός αντικείμενα από την Άπω Ανατολή. Σήμερα δεν πήρα δίσκους. Δύο κιλά κατσικάκι πήρα να το χώσω μαριναρισμένο στο φούρνο την Κυριακή του Πάσχα με μπόλικες πατάτες. Έχω και χωριάτικα λουκάνικα στην κατάψυξη, στήθος κοτόπουλο, μπιφτέκια ζυμωμένα, μια χαρά κρεατοφαγία θα πέσει ένεκα της ημέρας. Τη Μεγάλη Εβδομάδα, άλλωστε, νηστεύω θέλοντας και μη. Κάνω μια δίαιτα που περιλαμβάνει λιτό μεσημεριανό και ακόμη πιο λιτό βραδινό, χωρίς ψωμιά, σάλτσες και κρέατα. Τη Μεγάλη Παρασκευή, μάλιστα, θα φτιάξω φακόρυζο με κάρι, που μου βγαίνει τέλειο πάντα. Όσο για το Μεγάλο Σάββατο, πιθανώς να περάσει η Άννα να μου αφήσει μια κατσαρόλα μαγειρίτσα, απ' την οποία θα πάω και της Λένας. Το δεύτερο τεύχος του faq κλείνει αύριο και προβλέπεται να βγει εξαιρετικό μετά το Πάσχα. Δεν το λέω επειδή είμαι αρχισυντάκτης, αλλά πραγματικά το ένα θέμα του είναι καλύτερο απ' τ' άλλο! Έχω και την εκπομπή της Μεγάλης Παρασκευής να περιμένω από τον Μελωδία Ρόδου, που επιμεληθήκαμε μαζί με τη Λένα. Μου ζήτησε να την ακούσουμε παρέα και αυτό θα κάνω, αφού αμέσως μετά είναι σίγουρο πως θα πιάσουμε ακόμη μία μοναδική συζήτηση, των «εσώψυχων» μας. Τον τελευταίο ένα - ενάμισι μήνα η Λένα αποτελεί τη φωνή της λογικής μου. Ένα τηλεφώνημα μας πριν από ένα μήνα ακριβώς διήρκεσε τρεις ώρες και είκοσι λεπτά, μα ούτε καταλάβαμε πως πέρασε ο χρόνος. Η αλήθεια είναι πως αυτή η Μεγάλη Εβδομάδα, του 2022, περιέχει πολύ πένθος. Κι ας μην έχω πάρει χαμπάρι τι παίζει η σιχαμένη τηλεόραση με τα Θεία Πάθη της και τους ειδησάδες - κοράκια της. Ταινίες στο Netflix βλέπω μόνο και, ως συνήθως, κοιμάμαι και τις αφήνω στη μέση. Ο Χριστός θ' αναστηθεί πάλι, λένε, αλλά και που αναστάται κάθε χρόνο, μήπως τον βλέπουμε; Που να περιμένεις κι αυτή τη βαρετή Δευτέρα Παρουσία; Ίσως μια συντέλεια των αιώνων να'χε πραγματικό ενδιαφέρον! Να σου λέγανε πως την τάδε μέρα και ώρα, βγείτε στα μπαλκόνια όλοι και υποδεχθείτε το τέλος σας. Παρακολουθήστε το χωρίς να μπορείτε να κάνετε τίποτα κι αν είστε μάγκες, αφήστε ένα ίχνος της παρουσίας σας στον κόσμο για τον μελλοντικό ερευνητή. Αν υπάρξει δηλαδή ξανά κόσμος με ερευνητές και ιστορικούς. Φλύαρος έγινα, μα είχα πολύ - πολύ καιρό να γράψω σ' αυτό το blog, που το αισθάνομαι πιο δικό μου απ' όλα τα έντυπα και τα ΜΜΕ, απ' τα οποία έχω περάσει. Στην τελική, από μένα για μένα γράφω εδώ μέσα και αμαρτίαν ουκ έχω.