ΑΠΟ ΤΟ 31ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ!

Το φετινό φεστιβάλ Δράμας που από χθες είναι παρελθόν κι αυτό, για μένα ξεκίνησε με την παρουσίαση ενός βιβλίου, το οποίο με αφορά άμεσα, εφόσον αν όλα πάνε καλά θα αποτελέσει το θέμα του δεύτερου μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ μου. Ο συγγραφέας και παραγωγός μου, Γιάννης Σολδάτος αριστερά, ο ποιητής Αντρέας Παγουλάτος στη μέση και ο ποιητής- σκηνοθέτης Λευτέρης Ξανθόπουλος παρουσιάζουν τις Οδύσσειες Σωμάτων, τη βιογραφία του Νίκου Κούνδουρου που έγραψε με κόπο και αγάπη ο Σολδάτος.

Ένα απρογραμμάτιστο ραντεβού με τον Υπουργό Πολιτισμού κράτησε τον Κούνδουρο στην Αθήνα κι έτσι ο δ/ντής του φεστιβάλ Δράμας, σκηνοθέτης Αντώνης Παπαδόπουλος (δεξιά) μαζί με τον Σολδάτο, μας ενημέρωσαν πως ο μεγάλος Έλληνας σκηνοθέτης έστειλε μια...νταμιτζάνα κρητικιά ρακή στην υγειά όλων των νέων κινηματογραφιστών! Γεια σου, ρε Κούνδουρε λεβέντη!

Για πρώτη φορά στα 13 συνολικά χρόνια που ανεβαίνω στο φεστιβάλ, προτίμησα να μην φιλοξενηθώ σε κανένα δραμινό ξενοδοχείο με κάποιον άλλο συνάδελφο που θα μας έβαζαν μαζί αναγκαστικά για λόγους οικονομίας και προτίμησα να νοικιάσω με τέσσερις φίλους ένα άνετο τετράκλινο στο νωπό Δοξάτο, οκτώ χιλιόμετρα έξω απ' το κέντρο της Δράμας.

Αν τα βράδια γυρνούσες κάπως στο δωμάτιο, το ντεκόρ γύρω απ' το ξενοδοχείο με τα απέραντα ξεραμένα λιβάδια, τα απλωμένα δεμάτια με τις ζωοτροφές και ένα παλιό εργοστάσιο στο βάθος, θα μπορούσε να μοιάζει με εξώφυλλο της Higpnosis για κάποιο άλμπουμ του βρετανικού progressive- rock! Κοινώς, ο καθένας βλέπει ό,τι του κάνει κέφι!

Πρώτος απ' όλους στην παρέα, αφίχθη απ' την Κοζάνη ο Νίκος Χαλβατζής, ο μουσικός που με τίμησε, χαρίζοντας στην ταινία μας ένα εκπληκτικό α λα Brian Eno θέμα για τους τίτλους αρχής και τέλους!

Οι πηγές της Δράμας και οι διψασμένοι οδοιπόροι της: ο μοντέρ Αλέξανδρος Σεϊταρίδης, ο bosko και ο τραγουδιστής Παντελής Θεοχαρίδης, που ήρθε κι αυτός από τη Θεσσαλονίκη, ενώ παράλληλα προβάρει για τις χειμερινές εμφανίσεις του ένα τραγούδι που του έδωσε ο Χαλβατζής! Αυτό θα πει συνταξίδεμα!

Με τον Παντελή, τον Νίκο και τον Αλέξανδρο (φωτογραφία), έγινε της πουτάνας στο δωμάτιο από το γέλιο και το λιώμα! Απίστευτο που δεν μας πέταξαν έξω απ' το ξενοδοχείο...

Ήρθαν κι άλλοι καλοί φίλοι από την Αθήνα! Σαν τον Παναγιώτη, αρχιτέκτονα στο επάγγελμα και καλλιτέχνη στην ψυχή!

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για τη γυναίκα του Παναγιώτη, την Έφη! Πόσο τους χαίρομαι που έχουν πενηνταρίσει και τα ενδιαφέροντα τους δεν έχουν χάσει τίποτα απολύτως από τις ποιοτικές αναζητήσεις των νεανικών τους χρόνων!

Στη Δράμα συναντηθήκαμε και με τον αγαπημένο ηθοποιό Γιάννη Τότσικα, η φιγούρα του οποίου στοίχειωσε κάποτε τη μαυρόασπρη Αναπαράσταση του Θόδωρου Αγγελόπουλου! Εδώ, με τον φίλο του, Παντελή Θεοχαρίδη, να θυμούνται τη συνεύρεση τους πριν από αρκετά χρόνια σε θεατρική ομάδα της Θεσσαλονίκης!

Η Χρυσούλα Παπαϊωάννου της Ελευθεροτυπίας ήταν άλλη μια παρουσία που ομόρφυνε το τριήμερο στο φεστιβάλ Δράμας! Ακόμη της χρωστάω ένα post, μα δεν έχω συγκεντρώσει το κατάλληλο υλικό!

Το σίγουρο είναι ό,τι τους ζαλίσαμε λίγο τους άλλους, μιλώντας με τη Χρυσούλα για τα δικά μας, τα μουσικο- δημοσιογραφικά. Προσφάτως μάλιστα μια παρηκμασμένη λαϊκή τραγουδίστρια, μας στόλισε αμφότερους με διάφορα...μπινελίκια για μια συνέντευξη που της πήραμε και δυστυχώς δεν δημοσιεύθηκε ποτέ!

Δυο εξαιρετικοί κριτικοί κινηματογράφου και καλοί φίλοι ή, για την ακρίβεια, σύντροφοι! Ο Κώστας Τερζής της Αυγής και ο Στράτος Κερσανίδης της Εποχής. Στον Κερσανίδη φέτος είχε ανατεθεί από το φεστιβάλ ο μάλλον άχαρος ρόλος του κριτικού σχολιαστή των ταινιών. Χαίρομαι πάντα να τους συναντώ και να τα πίνουμε, ειδικά στο πλαίσιο των εγχώριων κινηματογραφικών φεστιβάλ.

Με ενθουσίασε η γνωριμία μου με την κυρία Γεωργία Ζώη, μια από τις ομορφότερες γυναικείες παρουσίες- φετίχ κανονικό των Ελλήνων σκηνοθετών της δεκαετίας του 1970. Θα τη θυμούνται κάποιοι στον Ηλεκτρικό Άγγελο του Θανάση Ρεντζή για ν' αφήσω απ' έξω το σήριαλ που έπαιζε πρόσφατα και τη σταματούσαν τα πιτσιρίκια στο δρόμο γι' αυτό. Εγώ πάντως τη γνώριζα ως ερμηνεύτρια στο θρυλικό άλμπουμ του ελληνικού rock με τίτλο Σε Άλλους Κόσμους (1975) του Ηρακλή Τριανταφυλλίδη στην, προ Λερναίας Ύδρας, εποχή!

Για να' μαι ειλικρινής, το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να δω μετά τη χθεσινοβραδινή απονομή των βραβείων, ήταν μια συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου. Τιμώ τον σπουδαίο συνθέτη, αν και κάπου βρίσκω ετεροχρονισμένα πια τα τραγούδια του. Δεν ξέρω, ίσως ήταν και η διάθεση, η στιγμή που λένε...Συγκεκριμένα, τα τραγούδια αποδόθηκαν από τη Βασιλική Λαβίνα, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τον Γεράσιμο Ανδρεάτο και τη Μελίνα Μποτέλη.

Χίλια μύρια κύματα, Ζαβαρακατρανέμια, Παραπονεμένα λόγια, Το Πέραμα, Της Μαργαρίτας τ' αλωνάκι κλπ. Ο αρχαϊκός ριζίτικος ήχος του Μαρκόπουλου στους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη, του Μάνου Ελευθερίου, του Γιώργου Χρονά και άλλων ποιητών.

Κρατώ τη ζεστή αγκαλιά του Αλκίνοου Ιωαννίδη στα καμαρίνια και την επιθυμία του που μου εξέφρασε να κινηματογραφήσω τις ηχογραφήσεις του δίσκου που ετοιμάζει στο ιδιωτικό του μικρό στούντιο! Μέσα, Αλκίνοε! Μεγάλη μου χαρά και τιμή!

Επιστροφή πριν από λίγες ώρες από μια ηλιόλουστη πρωινή Δράμα και ένα ολοήμερο σχεδόν ταξίδι με αυτοκίνητο ανάμεσα από, κατά τόπους, βροχές και ομίχλες. Και μια στάση, όμως, για φαΐ στο πανέμορφο Λιτόχωρο, που δεν είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ στο παρελθόν!

* φυσικά δεν ανέβηκα στη Δράμα για weekend με φιλαράκια! Στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους πήγα, όπου συμμετείχα με την ψηφιακή ταινία μου. Δεν ήταν εφικτό να δω τις ταινίες του εθνικού διαγωνιστικού τμήματος, αφού για να πας από το Εθνικό Ωδείο (χώρο προβολών του digi) στα Ολύμπια, ήθελες τουλάχιστον μισή ώρα και, εννοείται, ούτε λόγος για να βρεις κάθισμα μέσα στην απελπιστικά μικρή αίθουσα! Δεν είναι επίσης δεοντολογικά σωστό να γράψω τη γνώμη μου για τις ταινίες των συνδιαγωνιζόμενων σκηνοθετών. Γι' αυτό περάστε καλύτερα από το blog του φίλου μου, Γιάννη Γκροσδάνη, με τον οποίο επίσης κάναμε παρέα στη Δράμα (www.rota958.blogspot.com) Παρ' όλα αυτά, θα τολμούσα να ξεχωρίσω δύο ταινίες, η μία στο τμήμα Έλληνες του Κόσμου και η άλλη στο digi: Το I am gay του Νικόλα Κολοβού, Έλληνα ομογενή από τη Σουηδία, ήταν ένα σαρκαστικό σχόλιο στο συντηρητισμό της αγίας ελληνικής οικογένειας να αποδεχτεί ό,τι ο κανακάρης της προτιμάει τ' αγοράκια απ' τα κοριτσάκια. Ξεκαρδιστική η σκηνή με τη μητέρα να πέφτει ουρλιάζοντας απ' το ψυχικό άλγος στα πόδια του ορθόδοξου παπά της ενορίας! Ο νεαρός Κολοβός, πάντως, φοβούμενος μην του βγει τ' όνομα στην πατρίδα του, έσπευσε κατά τη βράβευση του να ενημερώσει με χιούμορ πως πέρασε καλά με τα κορίτσια της πόλης! Όλα καλά, η δουλειά του άρεσε πολύ (και σε μένα επίσης), ξεχώρισε, βραβεύθηκε, όμως έτοιμος ήμουν στη συνέντευξη Τύπου να του την πω όταν ισχυρίστηκε ό,τι η ταινία κόστισε 100.000 ευρώ...Εμένα πάντως το ντοκιμαντέρ για το Κύτταρο που διαρκούσε 65 και όχι 15 λεπτά και που γυρίστηκε επίσης σε 35άρι φιλμ, κόστισε συνολικά περίπου 80.000 ευρώ! Αν δίνει τέτοια ποσά το σουηδικό κράτος για μικρού μήκους ταινίες, τότε να την κάνουμε όλοι αύριο κιόλας κατά Σουηδία μεριά! Τι να πει κανείς...Η άλλη ταινία που ξεχώρισα και που δυστυχώς αγνοήθηκε παντελώς ήταν η Υπόσχεση του Αδριανού Χαλίλ. Με αργούς ρυθμούς, αγγελοπουλικά τεράστια πλάνα και αξιοποίηση του υγρού στοιχείου σαν το αιώνιο ταρκοφσκικό σύμβολο, ο νέος συνάδερφος έφτιαξε μια ταινία για την Πόλη που πάντα θα κουβαλάμε μέσα μας, αφήνοντας σε μένα- και στον Θεοχαρίδη που καθόταν δίπλα μου- την αίσθηση από το ποίημα του Κ. Π. Καβάφη. Σκοπεύω να δω όλες τις ταινίες του φεστιβάλ στο Τριανόν σε ένα μήνα περίπου. Μπορεί για λόγους δεοντολογίας, όπως προανέφερα, να μη σχολιάζω το επίπεδο της φετινής παραγωγής, θα συμφωνήσω απόλυτα όμως τόσο με τον σκηνοθέτη Λάκη Παπαστάθη, όσο και με τη Βένα Γεωργακοπούλου της Ελευθεροτυπίας, οι οποίοι αντέδρασαν σθεναρά με το δικό τους τρόπο στην τοποθέτηση του τηλεοπτικού σκηνοθέτη κ. Μανούσου Μανουσάκη στην προεδρία της κριτικής επιτροπής του 31ου φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας! Και μην τρελαίνεστε, ο Μανουσάκης δεν είχε καμία σχέση με το τμήμα digi, αλλιώς θα φαινόταν δικαιολογημένα ό,τι το λέω επειδή...πονάει το δοντάκι μου. Ανήκω κι εγώ σ' αυτούς τους ρομαντικούς που συνεχίζουν να αποτάσσονται την οποιαδήποτε εμπλοκή με την καταστροφική τηλεόραση, που πονάνε τις μικρού μήκους ταινίες από ανθρώπους που φτύνουν αίμα για να τις φτιάξουν και που θα συνεχίσουν να παράγουν ταινίες (εν προκειμένω, ντοκιμαντέρ) ορμώμενοι απ' την καύλα τους και το ψώνιο τους!

Και του χρόνου να' μαστε καλά & εις άλλα με υγείαν!