ΒΟΗΘΑΤΕ, ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ!

Χθες αποφάσισα να περάσω από το νέο μου διαμέρισμα στην πλατεία Βικτωρίας, αμέσως μετά το Κύτταρο, μια και μέσα στο ερχόμενο Σ/Κ θ' αρχίσω να μεταφέρω πράγματα, από ρούχα και βιβλία μέχρι βιβλιοθήκες και βινύλια. Είχα την αίσθηση ότι επιτέλους θα είμαι μόνος στο χώρο μου, μακριά από προβλήματα που με ταλανίζουν τον τελευταίο καιρό και ότι θα την αράξω στην περιβόητη μεγάλη βεράντα που πιάνει έναν όροφο περιστροφικά, με φραπεδιά και μουσικούλα! Αμ, δε! Άνοιξα τα πολλά μπαλκόνια (είναι και διαμπερές το άτιμο!), βγήκα έξω, έριξα δυο- τρεις ματιές στον από κάτω πεζόδρομο και άρχισα να καπνίζω και να βολτάρω πέρα- δώθε νευρικά, παρατηρώντας τις απέναντι πολυκατοικίες, εργατικές ως επί το πλείστον, με απλωμένα ρούχα, ρωσικές παιδικές φωνές και αντρόγυνα με πυτζάμες απογευματιάτικα. Πολύ φοβάμαι ό,τι το νέο σπίτι που επέλεξα θα με οδηγήσει στα...seropram μιαν ώρα αρχίτερα! Αυτό δεν είναι συνθήκη μιας αθηναϊκής συνοικίας, αλλά ντεκόρ από την ταινία του Λούκας Μούντισον Λίλια για πάντα! Έκλεισα πάλι τις μπαλκονόπορτες, κατέβασα τα παντζούρια και βρέθηκα σ' ένα μεγάλο διαμέρισμα να κάθομαι στο πάτωμα, καλώντας από το κινητό τηλέφωνο φίλους και γνωστούς. Και ποιους δεν πήρα: τη maira del mar στον Πύργο Ηλείας, τον Θεοχαρίδη στη Θεσ/νίκη, τον Χαλβατζή στην Κοζάνη, μέχρι και τον Γισδάκη που τον πέτυχα on the road με τη Λεονάρδου για συναυλία εκτός Αθηνών. Ελάτε όλοι, τους έλεγα, παρατήστε τις δουλειές σας να συγκατοικήσουμε all together για λίγες εβδομάδες ώσπου να πάρω το κολάι...Με ανακούφισαν βέβαια και τα λόγια του Θεοδωρόπουλου του οπερατέρ: μη σκας, ρε Αντουάν, δες το σαν το γραφείο σου τους πρώτους μήνες και σιγά- σιγά θα το συνηθίσεις! Ναι, και γαμώ τα γραφεία! Άντε να πεις στη Γαλάνη, λόγου χάριν, ελάτε απ' το γραφείο μου για τη συνέντευξη, αλλά μην ξεχάσετε να πάρετε και διαβατήριο μαζί σας! Σκεφτόμουν μήπως πήγε χαμένος όλος ο ενθουσιασμός για ένα καινούργιο δικό μου χώρο λόγω της, ομολογουμένως λίγο τριτοκοσμικής, πλατείας Βικτωρίας. Μετά όμως διαπίστωσα πώς και σε βίλα στην Κηφισιά να έμενα, πάλι θα είχα σαλτάρει και χειρότερα ίσως! Στη συνέχεια θυμήθηκα τον Λιούγκο που μου έλεγε πώς ο σοφός Χατζιδάκις όταν έχασε τη μητέρα του, γι' αρκετό καιρό που δε μπορούσε τη μοναξιά, κοιμόταν με αναμμένα φώτα! Άρχισα να θέλω ξαφνικά τη...μαμά μου! Βγήκα αμέσως από το διαμέρισμα, το κλειδαμπάρωσα κι είπα να ξανακατεβώ στον Πειραιά! Στην έξοδο της πολυκατοικίας, μετανάστες με μπιρόνια (αυτοί θα ήταν Ελληνορώσοι, τους καταλαβαίνεις απ' τις αετίσιες μύτες τους!) την είχαν ξαπλάρει απέναντι, ενώ η Αλβανίδα ένοικος του ισογείου με το βρέφος αγκαλιά παραμέρισε για να περάσω. Καλησπέρα σας, της είπα κι εγώ όλο ευγένεια, μια και άνθρωπος μέσα από το κτίριο με πληροφόρησε πώς στο ισόγειο και στον πρώτο όροφο μένουν δυο οικογένειες Αλβανών, καλοί άνθρωποι, νοικοκύρηδες κι όλα αυτά, τα οποία ακούς συνήθως από κάποιον Έλληνα που η παρουσία του μεταναστευτικού στοιχείου διασαλεύει την τυπική ηρεμία του. Εγώ τι φταίω όμως; Αφορμή λοιπόν να το έκοβα κατά Ζωγράφου μεριά, αφού ο φίλος σκηνοθέτης Σταύρος Καπλανίδης με είχε καλέσει εδώ και αρκετές μέρες να δω πριβέ τη νέα του ταινία σε σενάριο Σταύρου Τσιώλη, προκειμένου να του πω τη γνώμη μου για τη μουσική που θα χρησιμοποιήσει. Έτσι και έγινε! Δεν θα αναφερθώ στις μουσικές επιλογές και στους συνθέτες που πρότεινα στον Καπλανίδη, αλλά μπορώ να πω ό,τι είδα μια ταινία από καλή έως πολύ καλή με τους σουρεαλιστικούς τσιωλικούς διαλόγους, απίστευτους κωμικούς περιθωριακούς τύπους, εξαιρετική φωτογραφία και την άρτια ερμηνεία του Αλέξανδρου Λογοθέτη στον πρωταγωνιστικό ρόλο! Κάπου πήρε το μάτι μου και τον Μάκη Παπαδημητράτο ως επίδοξο κλέφτη, ο οποίος στο τέλος τις τρώει από τον Ερρίκο Λίτση! Κι εκεί, στο διαμέρισμα του Καπλανίδη, μπροστά στην οθόνη του μοντάζ του, με ένα φλυτζάνι πράσινο τσάι και έναν πελώριο σταχτί γάτο στην αγκαλιά μου, ξέχασα τη μιζέρια του κοινωνικού περίγυρου του νέου μου διαμερίσματος και βάλθηκα να βλέπω σεκάνς, να ακούω ατάκες και να σκέφτομαι μουσικά στυλ και ονόματα πολλών και διαφορετικών μουσικοσυνθετών. Αύριο πάντως θα μπει γυναίκα, που λένε, στο σπίτι να το καθαρίσει πριν τη μετακόμιση! Τι λες; με ρώτησε η μάνα μου, να το πω στην κυρα- Μαριέττα που είναι Αλβανίδα και δουλεύει καθαρίστρια κι είναι πολύ φτωχιά η καημένη; Δεν ξέρω γιατί, αλλά εκείνη τη στιγμή ένιωσα σαν το Θανάση Βέγγο στο Τύφλα να' χει ο Μάρλον Μπράντο! Μου ήρθε εν ολίγοις να αρπάξω το μικρό καλάθι των αχρήστων, να το περάσω κολλάρο στο κεφάλι μου και να φωνάξω Βοηθάτε, χριστιανοί! Θα με πνίξει το ποταμάκι! Εν προκειμένω, θα με πνίξουν οι Αλβανίδες, οι Ρωσίδες, οι Ρουμάνοι, οι Πολωνοί κι οι Πακιστανοί, όσο κι αν τους συμπονάω απ' τα βάθη της ψυχής μου!