Ο Γιάννης ο Bach στο Κύτταρο...
μου δείχνει από την οθόνη του κινητού του τα πορτρέτα που φιλοτέχνησε και που θα εκτεθούν σε λίγο καιρό...
του Μάρκου, της Κάλλας, της Φλέρυς, του Γιάννη Χρήστου, της Φαραντούρη...
επί σκηνής ο Ψαραντώνης προβάρει με την κόρη του, τη Νίκη Ξυλούρη...
ολόιδια ο θείος της ο Νίκος, παρατηρεί ο Bach...
παίζουν μαζί, τους ακούω και σκέφτομαι πως αν ο Ευριπίδης ήταν μουσικός τέτοια μουσική θα μας κληροδοτούσε...
ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και στην αίθουσα εισβάλλει μια μεγαλόσωμη γυναίκα με μαύρη εσάρπα και μαλλί κατάμαυρο κορακίσιο...
μας προσπερνάει γρήγορα προφίλ και χάνεται κάπου πίσω από τα καμαρίνια...
κοιτιόμαστε με τον Bach...
η Φλέρυ του ψιθυρίζω...
ναι, αυτή είναι, κόβω το κεφάλι μου απαντάει εκείνος κι ύστερα σκύβει το βλέμμα του με ένα χαμόγελο που το κρύβει ο μυρωδάτος καπνός της πίπας...
να μην έχω μαζί μου φωτογραφική μηχανή...
4 σχόλια:
Γειάσου καλέ μου...ε,τι να κάνουμε βλέπεις τα καλά...αυτά που αξίζουν πραγματικά στη ζωή..αυτές οι πολύ λίιιγες 'λαμπερές και σπάνιες 'στιγμές όπως λέω εγώ..κρατούν τόσο λίγο..όσο κρατά ένα τσιγάρο...και δυστυχώς συνήθως δεν έχουμε τη δυνατότητα ούτε καν να τις 'αποθεώσουμε'όπως λέω εγώ έστω και μέσα από ένα φωτογραφικό φακό...φαίνεται είναι στη φύση τους αυτό....να κρατούν λίγο..να μας δίνουν λίγη από τη λάμψη τους και μετά να χάνονται...στο χρόνο....φιλάκια.....
χαιρετισμούς!!!
Αθανασία...
με έναν άλλο τρόπο, το δικό σου, συνέχισες το post μου!
ΕΥΟΙ!...
διαβιβάστηκαν ήδη!
Δημοσίευση σχολίου