...some nights are sleepless...

Από το πρωί βρέχει και τα νερά έχουν ήδη λιμνάσει στην είσοδο της πολυκατοικίας μου...

ο πεζόδρομος της οδού Ελπίδος στην πλατεία Βικτωρίας μοιάζει να είναι η μεγάλη ελπίδα για ένα σωρό διαφορετικούς ανθρώπους...

κι αυτό το ρωσικό μπαρ που θυμίζει κρησφύγετο των εποχών που υπήρχε ακόμη Σοβιετική Ένωση...

ένας καπουτσίνο στα γρήγορα από το γωνιακό Everest της πλατείας...

ακόμη δεν έχω μάθει πως εξαερίζονται τα καλοριφέρ και για την ώρα καλύπτω όπως- όπως το ψύχος με πολλά διασκορπισμένα αναμμένα κεριά...

στον τοίχο μου χαμογελούσαν τ' απόγευμα η Jane Birkin με τον Serge Gainsbourg μεσ' από το στούντιο...

άκουσα άλλες δύο φορές το cd του Evripidis & His Tragedies...

έτσι, προς πληρέστερη ενημέρωση, εφόσον αύριο θα είναι καλεσμένος μου στο ραδιόφωνο...

έχει ένα τραγούδι, ένα κρυμμένο track- ο μπαγάσας- που λέγεται Τα πρωινά της Κυριακής...

κάπως έτσι θα έγραφε ο Καβάφης αν είχε γνωρίσει ποτέ τον Ian Curtis...

στο ταξί ένας τυχαίος σταθμός παίζει τον Ιλισσό του Χατζιδάκι σε jazzy εκτέλεση με την υπέροχη νεανική φωνή της Μούσχουρη...

Ιδιόρρυθμος άνθρωπος ο Χατζιδάκις! λέει ξαφνικά ο ταξιτζής, θα' ταν- δε θα' ταν 30 ετών...

τον ρωτάω τι εννοεί και, ευτυχώς, έχει επιχειρήματα...

Ιδιορρυθμία δεν είναι, συνεχίζει, να γράφει εκείνος τα δικά του εν μέσω χούντας;...

συμφωνώ, χαμογελώντας...

κοίτα τι κουβέντα μπορείς να πιάσεις με έναν ταξιτζή...

ύστερα αγγίζω την κιτρινισμένη γούνα στον γιακά του παλτού μου...

έχει γεμίσει αίμα από τα κοψίματα που προκάλεσε στο λαιμό μου η λεπίδα του ξυρίσματος...