να

να

αγχώνεσαι μ' αυτό το πήγαινε- έλα με τα βιβλιάρια...

να

κλείσεις ραντεβού με τον γιατρό πριν τελειώσει το στοκ...

να

βρεις ανοιχτό το φαρμακείο στην άλλη μεριά της Αθήνας...

να

αρχίσουν να σε πνίγουν τα περιοδικά στα οποία γράφεις...

να

σου κόβουν την ανάσα τα cd παντός είδους μουσικής στις λεπτές θήκες τους...

να

κλείνει το στομάχι και να μη δέχεται πλέον ούτε λιγοστή τροφή...

να

γράφεις κριτικές και κείμενα έχοντας ξεχάσει για που προορίζονται...

να

νοσταλγείς τη στιγμή που σου κλέψανε το κινητό τηλέφωνο...

να

την ξαπλάρεις για να δεις μια ταινία στο dvd και να το θεωρείς χάσιμο χρόνου...

να

ζεις μόνος, λες και συνέβαινε από πάντα, λες και δε γεννήθηκες μέσα σε άλλους ανθρώπους...

να

γεμίζει το e-mail από αμέτρητες προσκλήσεις πολιτιστικού περιεχομένου...

να

βαριέσαι να τις πετάξεις κιόλας...

να

σε δυσαρεστούν οι δημοσιοσχεσίτικες βλέψεις των 25άρηδων, σα να ήρθες σ' αυτόν τον πλανήτη κατ' ευθείαν 35 ετών...

να

έχεις εκατό πράγματα στη σειρά που σε περιμένουν, αφού λες παντού και πάντα ναι, σα να μην ξέρεις τι θα πει όχι...

να

αγαπάς τους ανθρώπους, παραμελώντας τη δική σου υπόσταση...

να

συναινείς κι εσύ στην κατάθλιψη αυτών που δεν κάνουν τίποτα για να την αποβάλλουν, καθώς τους βολεύει...

να

διαισθάνεσαι- το χειρότερο- πως η τέχνη δεν είναι πια θεραπευτικό μέσο, αλλά ένας αγώνας για επιβίωση...

να

θες να κλείσεις το μαγαζί, αλλά να μην το κάνεις, φοβούμενος μη γυρίσει ο κόσμος ανάποδα...
να

μην έχεις τα κότσια μάλλον...

να

σκέφτεσαι πως πρέζα δεν είναι μόνο η ηρωίνη, αλλά και η ρουτίνα και πως κι οι δύο σκοτώνουν...

να

τα κάνεις όλα αυτά εσωτερικό μονόλογο ένα κρύο βράδυ πίνοντας τσάι, να σε παίρνει από κάτω και από την επόμενη μέρα να συνεχίζεις το ίδιο βιολί...

ΣΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ ΤΗΝ ΑΛΩ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΜΑΓΙΑΝΝΗ!

ΣΟΦΙΑ ΚΑΜΑΓΙΑΝΝΗ
ΣΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ ΤΗΝ ΑΛΩ
(ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ: ΔΩΡΑ ΠΕΤΡΙΔΗ, ΑΝΝΗ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ, ΗΛΙΑΣ ΒΑΜΒΑΚΟΥΣΗΣ -ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ: ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΧΕΙΛΑΚΗΣ)
64MILLIMETRES/ ΔΙΑΝΟΜΗ: ΜΟΥΣΙΚΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟ
Για τη συνθέτρια Σοφία Καμαγιάννη, ο γράφων άκουσε πρώτη φορά στο φεστιβάλ Δράμας, με τη μουσική της για μια μικρού μήκους ταινία. Παρακάμπτοντας λίγο τον κινηματογραφικό τρόπο γραφής της, ο οποίος φανερώθηκε δισκογραφικά και στην Αποβάθρα, το πρώτο οργανικό cd της προ δεκαετίας, η Καμαγιάννη ασχολείται εδώ με τη μελοποίηση ποιημάτων του Κωστή Παλαμά, της Μαρίας Πολυδούρη, του Κώστα Καρυωτάκη, του Γιάννη Σαραντάρη, του Νίκου Εγγονόπουλου, του Ποθητού Μπάικα και του Διονύση Καρατζά. Νομίζω είναι από τις ελάχιστες φωτισμένες εκείνες περιπτώσεις που η μουσική υπηρετεί απόλυτα το λόγο και εντάσσεται στο ατομικό σύμπαν του καθενός ποιητή ξεχωριστά. Το μόνο για το οποίο δεν προσπαθεί να μας πείσει η Καμαγιάννη είναι το πόσο μεγάλες συνθετικές ικανότητες διαθέτει, αν και εντέλει μάλλον το καταφέρνει μέσα από τη θέληση της για ανάδειξη του δυνατού ποιητικού λόγου. Ενώ, ας πούμε, τα δύο εναρκτήρια ποιήματα του Σαραντάρη μελοποιήθηκαν με εφαλτήριο τον λυρισμό που εκπέμπουν, η ποίηση του σουρεαλιστή Εγγονόπουλου αποδόθηκε μόνο από το ρυθμό ενός αφρικανικού κρουστού. Ή λίγο παρακάτω, ένα ολόκληρο μυστηριακό σύμπαν φτιάχτηκε πάνω στη στακάτη απαγγελία του ηθοποιού Αιμίλιου Χειλάκη στον υπέροχο Ρακοσυλλέκτη του Καρατζά, προτού ο Ηλίας Βαμβακούσης ερμηνεύσει την καρυωτακική Ευγένεια, το πλέον rock τραγούδι του δίσκου (κι ας ακούγεται δίχως ηλεκτρικά όργανα)! Οι ερμηνείες της Δώρας Πετρίδη στη Μέρα του νερού του Καρατζά και της Άννης Ονουφρίου στο Κυπαρίσσι του Παλαμά είναι πραγματικά υποδειγματικές. Μόλο που μοιραία κλέβει την παράσταση η Κική Δημουλά με την απαγγελία στο δικό της Διαζευκτικόν ή και τη φωνή της που ακούγεται αναδυόμενη κυριολεκτικά μέσα από ηλεκτρονικά samples και συνοδευτικά φυσικά όργανα! Ο ωραιότερος επίλογος σε ένα εμπνευσμένο μουσικό και ποιητικό ταξίδι διάρκειας τριάντα οκτώ λεπτών! Θέλαμε κι άλλο, η αλήθεια είναι!

ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΓΥΡΙΣΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΝΤΑΛΑΡΑ!

Η σημερινή μέρα πέρασε στα γραφεία της Universal στη Μεσογείων παρέα με τον δημοσιογράφο Κώστα Μπαλαχούτη, τον δ/ντή φωτογραφίας Δημήτρη Θεοδωρόπουλο, τον ηχολήπτη Φάνη Καραγιώργο, τη μακιγιέζ Κυριακή Μελίδου, τον βοηθό οπερατέρ Κώστα Μαργά και, βέβαια, τον Γιώργο Νταλάρα, το θέμα της κινηματογράφησης μας! Μας χρωστούσε ένα δεύτερο γύρισμα ο ερμηνευτής, δεδομένου ότι η σειρά για την ιστορία του λαϊκού τραγουδιού ακόμη δεν έχει κλείσει, αφού περιμέναμε να τελειώσει τις διάφορες υποχρεώσεις του. Ακόμη κι αυτή τη στιγμή δεν ξέρω πότε ακριβώς θα ολοκληρωθεί, εν όψει και της έναρξης των γυρισμάτων του ντοκιμαντέρ μου για τον Νίκο Κούνδουρο, αλλά και ενός ακόμη 45λεπτου ντοκιμαντέρ για τον επερχόμενο καινούργιο δίσκο του Αλκίνοου Ιωαννίδη (προορίζεται για το MEGA CHANNEL, όπως ενημερώθηκα).

Ορεξάτος ο Νταλάρας απάντησε στις ερωτήσεις του Μπαλαχούτη για τα παιδικά του ακούσματα, για τον πατέρα του, Λουκά Νταράλα, για τους συνθέτες που τον πίστεψαν από πολύ νωρίς, δηλαδή τον Απόστολο Καλδάρα, τον Σταύρο Κουγιουμτζή και τον Μάνο Λοΐζο, αλλά και για τους Έλληνες ροκάδες μουσικούς, τους μόνους- κατά την άποψη του- που φτιάχνουν σήμερα τραγούδια στο ύφος του Άκη Πάνου! Εδώ πάντως μου διηγείται πως όταν ήταν 16 ετών έπαιζε για ένα φεγγάρι ηλεκτρική κιθάρα με τους MGC του Πουλικάκου σε φρικο- μπουάτ της Πλάκας! Απίστευτο!

Ας μην επαναλαμβάνομαι, για ακόμη μια φορά θαύμασα τον λόγο του Νταλάρα ή σωστότερα τη ροή του λόγου του. Του θύμισα μια συνέντευξη που μου είχε δώσει πριν πέντε χρόνια στα γραφεία της MINOS, κατά την απομαγνητοφώνηση της οποίας, δεν είχε χρειαστεί να αλλάξω ούτε μία φράση, ούτε ένα κόμμα! Τέλος καλό, όλα καλά, λοιπόν, αδημονώ για την ώρα και τη στιγμή που θα ξαναμπούμε στο μοντάζ με τον Αλέξανδρο Σεϊταρίδη και η εν λόγω σειρά- Μπεν Χουρ θα τελειώσει οριστικά! 'Οχι τίποτα άλλο, να αποπληρωθεί κι ο σκηνοθέτης μετά του μοντέρ του δηλαδή, που ολημερίς τη χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν η ιστορία του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού! Κυρίως, όμως, αδημονώ να πιάσω στα χέρια μου τους οκτώ τόμους με αυτήν ακριβώς την ιστορία που έγραψε ο Μπαλαχούτης μαζί με τα οκτώ αντίστοιχα ωριαία dvd που σκηνοθέτησε ο κυρ -bosko!

*οι φωτογραφίες της ανάρτησης είναι του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου

ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΔΙΦΩΝΟ ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΑΡΛΕΤΑΣ!

Στο εξώφυλλο του τεύχους 159 του διφώνου που από αύριο θα βρίσκεται στα περίπτερα, ο ερμηνευτής Μανώλης Λιδάκης φωτογραφίζεται σε εναγκαλισμό με τον τραγουδοποιό Παντελή Θαλασσινό, αφού μόλις κυκλοφόρησαν τον κοινό δίσκο τους, τον οποίο ακόμη δεν έχω ακούσει. Στο ίδιο τεύχος μπορείτε να διαβάσετε τη μεγάλη συνέντευξη που μου έδωσε η Αρλέτα (μαζί μ' αυτήν του Θόδωρου Αγγελόπουλου για το culture, τις θεωρώ από τις καλύτερες μου!),
καθώς και συνεντεύξεις που παραχώρησαν σε συναδέλφους η Τάνια Τσανακλίδου με τη Μάρθα Φριντζήλα, ο Παντελής Αμπαζής, τα Κίτρινα Ποδήλατα, ο Θεσσαλονικιός Γιώργος Καζαντζής κ.α. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι και η συνέντευξη της στιχουργού Αγαθής Δημητρούκα στον Σπύρο Αραβανή, ενώ οι καρποί της μεγάλης έρευνας του Ηρακλή Οικονόμου (Μουσικά Προάστια) περιέχονται στο άρθρο του για τα εικαστικά στα εξώφυλλα ελληνικών δίσκων! Τέλος, με χαρά ανακοινώνω από δω την ένταξη και του Απόστολου Πούλιου (rena fan) στο συντακτικό team του διφώνου, αφού ήταν ο πλέον αρμόδιος για να γράψει και να επιμεληθεί το αφιέρωμα του περιοδικού στη Δανάη Στρατηγοπούλου. Όσο για τα premium cd του συγκεκριμένου τεύχους, νομίζω ότι είναι από τα καλύτερα που έχει δώσει ποτέ το δίφωνο: μία συλλογή- best of από το αρχείο της Lyra με την Αρλέτα,

ολόκληρο το θρυλικό άλμπουμ Ζωντανοί στο Κύτταρο (για να μην ξεχνιόμαστε δηλαδή!)


και ακόμη μία έξοχη συλλογή με τραγούδια του Georges Brassens! Δεν ξέρω αν είναι σωστό που το λέω από τώρα, αλλά στο επόμενο τεύχος- σε ένα μήνα περίπου- θα υπάρχουν ένα cd με τη Φλέρυ Νταντωνάκη (αναθεωρημένη έκδοση αυτού που είχα επιμεληθεί προ τριετίας) και για πρώτη φορά σε dvd το κινηματογραφικό αντεργκράουντ αριστούργημα Αλδεβαράν (1976) του Ανδρέα Θωμόπουλου!

* από αυτό το τεύχος, το δίφωνο επιστρέφει στο μικρό σχήμα του. Πάνω που είχαμε αρχίσει να το συνηθίζουμε έτσι μεγάλο που ήταν και με όλη αυτή την άπλα που είχε στα κείμενα του...

ΜΗ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΑΣ, ΜΗ ΜΑΣ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ, ΚΥΡΙΕ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ!

Κι αφού η Σόνια έκραξε τους θεοδωρακαίους, αναρτώντας πλακάτ που έγραφε Πληρώστε με! έξω απ' την πόρτα τους και μάλιστα κάλεσε και τους δημοσιογράφους, είπαν κι αυτοί να συνεργαστούν με τη Νατάσσα! Σου λέει, Θεοδωρίδου η μία, Θεοδωρίδου κι η άλλη! Τι κι αν η μία έχει τραγουδήσει στις μεγαλύτερες όπερες της Ευρώπης, ενώ η άλλη στα πιο in μαγαζιά της παραλιακής; Φωνάζουν όλοι για τις αποφάσεις που -υποτίθεται- λαμβάνει κάθε φορά η Μαργαρίτα Θεοδωράκη, κόρη του μεγάλου συνθέτη, σχετικά με τους νέους ερμηνευτές, οι οποίοι επανεκτελούν τα τραγούδια του πατέρα της. Θα μου επιτρέψετε όμως να διατυπώσω την άποψη ό,τι κύριος υπεύθυνος για την όλη κατάσταση είναι ο ίδιος ο Μίκης! Αυτός λέει και ξαναλέει ό,τι τον Γρηγόρη Μπιθικώτση τον ανακάλυψε στις νυχτερινές πίστες της εποχής- και είναι αλήθεια! Αυτός γράφει στα ένθετα των δίσκων του ό,τι η Βίκυ Λέανδρος είναι η σημαντικότερη (!) ερμηνεύτρια των τραγουδιών του! Αυτός χαίρεται να διευθύνει τον Γιάννη Κότσιρα στο Άξιον Εστί του, άσχετα εάν ο συγκεκριμένος τραγουδιστής έχει ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά την ώρα που λέει Μη παρακαλώ σας, μη την λησμονάτε τη χώρα μου! Αυτόν, τέλος, τον μεγάλο Μίκη, άκουσα να λέει σε παρέα ό,τι ο Αντώνης Ρέμος είναι ο νέος...Στέλιος Καζαντζίδης! Και μετά μας ενοχλεί (τ' ακούς, "αισθηματική ηλικία";) που ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έκανε την πρεμιέρα της Σκόνης του χρόνου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών! Συγνώμη, παίδες, μπορεί η Νατάσσα Θεοδωρίδου να είναι συμπαθής σε λίγους έως συγκλονιστική σε πολλούς, αλλά να την ακούς στον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου, το λιγότερο που μπορείς να σκεφτείς είναι ό,τι θα τρίζουν τα κόκκαλα του μακαρίτη...

ΠΕΡΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ & ΜΕΛΙΝΑΣ!

Κατ' αρχάς, τέτοια ώρα που μπόρεσα να ανεβάσω το post- βρίσκομαι στο Κανάλι 1 του Πειραιά κι η εκπομπή μου θα ξεκινήσει στις 19.00, λόγω της επεισοδιακής απόδρασης του Παλαιοκώστα- δεν περίμενα να βρω φύλλο του σημερινού Ελεύθερου Τύπου με το Ποτέ την Κυριακή! Η ταινία θεωρείται αρκετά σπάνια και πρώτη φορά προβλήθηκε στην ελληνική τηλεόραση το 1994 αμέσως μετά το θάνατο της Μελίνας και κατόπιν ειδικής άδειας του σκηνοθέτη της, Ζιλ Ντασέν. Έπειτα, σχεδόν δε θα φανταζόμουν ποτέ ότι θα αφιέρωνα από δω ολόκληρο post στην εν λόγω εφημερίδα...Ακόμη θυμάμαι το σχετικό απίστευτο ξεσάλωμα του Τζίμη Πανούση από το Hard Core: Είχε έρθει να μου πάρει συνέντευξη μια τσούλα του Ελεύθερου Τύπου, καλή κοπέλα ήτανε, λίγο κίτρινη βέβαια σαν τον διευθυντή της, αν κι αυτός πιο πολύ μπλε είναι! Οι εποχές όμως αλλάζουν, όπως μου είπε πρόσφατα και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, και η αλήθεια είναι πως ο σημερινός Ελεύθερος Τύπος, καί το προφίλ του έχει αλλάξει προς το καλύτερο, καί αξιόλογους δημοσιογράφους διαθέτει, καί πολύ ωραίες ταινίες προσφέρει σε τακτά διαστήματα! Πριν καμιά δεκαριά χρόνια είχε δώσει τον Τοίχο του Γιλμάζ Γκιουνέι και δεν το πιστεύαμε με μερικούς φίλους! Δε θα ξεχάσω που ντρεπόμουν να τον ζητήσω απ' τον περιπτερά μου και μόλις τον αγόρασα, αφαίρεσα κατ' ευθείαν το αριστουργηματικό φιλμ του Γκιουνέι και πέταξα επιδεικτικά την εφημερίδα στον σκουπιδοτενεκέ δίχως να την ξεφυλλίσω καν! Αντιθέτως, πριν από λίγες ώρες που ξαναγόρασα τον Ελεύθερο Τύπο, αυτή τη φορά τον κρατούσα περήφανα, αφού φιγουράριζε μέσα από τη ζελατίνα το pop εξώφυλλο του Never on Sunday με τη φιγούρα της Μελίνας! Το αφιέρωμα στην εκρηκτική Ελληνίδα ηθοποιό θα ολοκληρωθεί τις επόμενες δύο Κυριακές με το Top Kapi, επίσης του Ντασέν, και την αγαπημένη Στέλλα του Μιχάλη Κακογιάννη, του Ιάκωβου Καμπανέλη, της Ντένης Βαχλιώτη, του Μάνου Χατζιδάκι και του Βασίλη Τσιτσάνη. Την τελευταία Κυριακή μάλιστα θα δοθούν η κασετίνα των τριών dvd και ένα πολυτελές λεύκωμα- όλα υπό την εποπτεία του Ιδρύματος Μελίνα Μερκούρη! Όχι, παιδιά, δεν κανακεύω τον Ελεύθερο Τύπο προς εξεύρεση εργασίας, ούτε στεγνή διαφήμιση κάνω, απλώς τέτοιες πρωτοβουλίες χρήζουν της προσοχής όλων μας! Αποκτήστε τον κι ίσως μέχρι αυτή την ώρα να μην έχει εξαντληθεί ακόμη!

Η ΣΤΕΛΛΑ ΓΑΔΕΔΗ ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ 1 ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

Και μετά τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, σειρά στη bosko- ατζέντα έχει η Στέλλα Γαδέδη! Η σημαντική φλαουτίστρια και συνθέτρια, που το σόλο της στο φλάουτο χρωμάτισε τη Μαύρη Θάλασσα του Νιόνιου, ενώ τραγούδησε και στην Εποχή της Μελισσάνθης, το αγαπημένο έργο του Χατζιδάκι, θα βρίσκεται στο Κανάλι 1 του Πειραιά, καλεσμένη της σημερινής εκπομπής μου. Θα παρουσιάσουμε το καινούργιο άλμπουμ της Πάντως ήταν νύχτα/ Λα Πουπέ (μουσική από τις ομώνυμες παραστάσεις), ενώ θα ακουστούν και κομμάτια από το Βιβλίο της Μνήμης, τους Κήπους της Νύχτας, το City 1 με τον κιθαριστή Γιώργο Μουλουδάκη και τις υπόλοιπες παλιότερες δισκογραφικές εργασίες της. Συντονιστείτε! Κανάλι 1 του Πειραιά στους 90,4 (www.kanaliena.gr) 18.00- 20.00!

ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: "ΠΡΟΤΕΙΝΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΡΙΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΤΗ ΜΟΝΗ ΜΟΡΦΗ ΜΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΚΟΥ ΕΡΩΤΑ"

Τον συνάντησα στο σπίτι του στο Παλαιό Ψυχικό και ώσπου να τελειώσει η δίωρη συζήτηση μας, η πάχνη του πρωινού είχε αντικατασταθεί από έναν λαμπερό ήλιο. Γνώρισα έναν άνθρωπο πολύ σίγουρο μ' αυτό που κάνει, συνειδητοποιώντας μέσα από τον λόγο του και την αργή εκφορά του, πώς η παγκόσμια αναγνώριση και καταξίωση δεν είναι καθόλου τυχαία στη δική του περίπτωση. Ξεκίνησα να τον ρωτάω για ποιο λόγο ναυάγησε εκείνη η πρώτη του ταινία με τους Forminx, μετά περάσαμε στη μικρού μήκους Εκπομπή με πρωταγωνιστή τον Νίκο Μαστοράκη, αλλά και στο γιατί τον έδιωξαν από τη σχολή κινηματογράφου στη Γαλλία, όπου σπούδαζε. Αναφερθήκαμε στον Δράκο του Κούνδουρου, στη Στέλλα του Κακογιάννη, στον Κανελλόπουλο, στον Παναγιωτόπουλο, στον Μαστρογιάννι, στον Κουν, στον Χατζιδάκι, στον Σεφέρη, στον Ρίτσο, στον Τορνέ, στον Φελίνι, στον Κουστουρίτσα, στις Κάνες, στον Θεοδωράκη, στην Καραΐνδρου, στο Μύθο των Ατρειδών, στα παιδιά που βγήκαν στους δρόμους, στους 15 50, στα Εξάρχεια, στον Σαββόπουλο. Όταν η κουβέντα πήρε το δρόμο της και λίγο πριν η συνέντευξη τελειώσει, τον ρώτησα τι θέση είχε ο έρωτας στη ζωή του όλα αυτά τα χρόνια. Ρωτήστε τον Παναγιωτόπουλο που συγκατοικούσαμε στο ίδιο δώμα στο Παρίσι και τα κορίτσια συναλλάζονταν, μου απάντησε. Και συνέχισε: αποδέχομαι τον έρωτα μόνο με διάρκεια κι αυτό προϋποθέτει το μη ιδιοκτησιακό καθεστώς, το απορριπτέο από τους μικροαστούς! Γι' αυτό και στη Σκόνη του χρόνου, θέλησα να δείξω τον έρωτα μεταξύ τριών ανθρώπων, που διαπερνάει την ιστορία ενός ολόκληρου αιώνα. Έκλεισα το κασετόφωνο, έκανα να φύγω, μα είδα πως η συνέντευξη συνεχιζόταν στο...πόδι, αφού συνεχίσαμε κι εμείς να μιλάμε για τη χρήση του φιλμ στον κινηματογράφο, για την ευκολία- παγίδα του ψηφιακού βίντεο, για τον αγαπητό και στους δυο μας, Δήμο Θέο, για τον Αβδελιώδη, για τον Πάνο Κούτρα, για την πολυσυζητημένη σχέση του με τους ηθοποιούς του, για τα τρία ξένα υπουργεία Πολιτισμού που χρηματοδότησαν την τελευταία ταινία του. Στα σίγουρα, αν είχαμε άλλες δυο ώρες, ακόμη εκεί θα βρισκόμουν και θα κουβεντιάζαμε. Όμως ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ετοιμάζεται να φύγει σε περιοδεία ανά την Ελλάδα, όπου θα παρευρεθεί στις εκεί προβολές της Σκόνης του χρόνου και θα συνομιλήσει με το κοινό του!

* η συνέντευξη του Θόδωρου Αγγελόπουλου θα δημοσιευθεί στο culture της επόμενης εβδομάδας (κυκλοφορεί Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου)

ΑΥΡΙΟ Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΟ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟ!

Αύριο το μεσημέρι όπως όλα δείχνουν θα βρίσκομαι στο σπίτι του σκηνοθέτη Θόδωρου Αγγελόπουλου για μια μεγάλη συνέντευξη που θα δημοσιευθεί στο περιοδικό Culture (εντός και εκτός Επενδυτή). Χωρίς να είμαι απόλυτα βέβαιος, ο Τεό θα είναι και το θέμα εξωφύλλου του εβδομαδιαίου αυτού εντύπου, στη συντακτική ομάδα του οποίου μας πήραν μερικούς κατ' ευθείαν από το δίφωνο. Πήγα προχθές μόνος στο Τριανόν, που βρίσκεται λίγα μέτρα πιο πέρα απ' το σπίτι μου, και είδα τη Σκόνη του χρόνου. Αυτό που με κέρδισε στο δεύτερο μέρος της άτυπης τριλογίας του Αγγελόπουλου ήταν το χωροχρονικό μπλέξιμο που επιχείρησε στις ζωές τεσσάρων συνολικά ανθρώπων με άξονα την, πάντα αγαπημένη του, πολύπαθη ιστορία του περασμένου αιώνα. Και μόνο για τη σκηνή του τέλους, όπου το χέρι της Ιρέν Ζακόμπ στάζει νερό, ενώ λίγο πριν έχουμε δει την πτώση του αγαπημένου της, Μπρούνο Γκανζ, από το ποταμόπλοιο, η ταινία δύναται να φανερώσει την πρόθεση του σκηνοθέτη για δημιουργία ανθρωποκεντρικού κινηματογράφου στα όρια ενός ποιητικού- ιστορικού έπους. Έχω πολλά να ρωτήσω τον Αγγελόπουλο, για την πρώτη απόπειρα του για μεταφορά του free cinema και του μουσικού ντοκιμαντέρ στην ελληνική πραγματικότητα των 60s με την Εκπομπή του, για την Αναπαράσταση που αποτελεί μέχρι σήμερα το βασικό δραματουργικό μοντέλο του, για το θρίαμβο του Θίασου στις Κάνες και βέβαια για την τωρινή Σκόνη του χρόνου, που συνεχίζει ακάθεκτη το δρόμο της στις αίθουσες!

Η ΑΝΟΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ (ΚΑΙ Ο ΛΥΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ)!

Πιστεύω πως ο Μάνος Χατζιδάκις έως και θα μελοποιούσε τα ποιήματα του Σπύρου Αραβανή, αυτά που απαρτίζουν την Ανοσία της άγνοιας του και ειδικά την Αγάπη (ενότητα ΙΙΙ). Δεν το λέω τυχαία αυτό, καθώς Το κορίτσι που δεν έγινε ποίημα ή το Ένα κορίτσι χαμένο στις μνήμες μού θύμισαν έντονα την Πνιγμένη κόρη, ένα από τα πιο άγνωστα ποιήματα του Χατζιδάκι, που είχε μελοποιήσει το 1965 ο Γιώργος Ρωμανός στις Μπαλάντες, το ντεμπούτο άλμπουμ του. Ο Αραβανής, αγαπητός φίλος και συνάδελφος στο δίφωνο, τα τελευταία δύο χρόνια δημοσιεύει ποίηση του σε ελληνικά και ξένα λογοτεχνικά περιοδικά, από την Οδό Πανός και το Πλανόδιον μέχρι το αμερικανικό Osiris. Συνεκδότης μαζί με τον ποιητή- ψυχίατρο Σωτήρη Παστάκα της Ηλεκτρονικής Επιθεώρησης Ποιητικής Τέχνης ποιείν, εκδίδει σήμερα την πρώτη ποιητική συλλογή του από την Οδό Πανός του Γιώργου Χρονά, καταθέτοντας πραγματικά εξαίσια δείγματα λυρικής ποίησης. Αυτό που εντυπωσιάζει στον ποιητικό λόγο του Αραβανή είναι η τοποθέτηση των λέξεων του χάριν μιας σοβαρής υπαρξιακής αναζήτησης, που βρίθει από ουμανιστικά νοήματα και δικαιώνει τη θλίψη σαν το πιο γόνιμο συναίσθημα. Το μεταναστευτικό, το χάσμα του χρόνου, οι Μεγάλοι Απόντες, οι μνήμες και οι οσμές του παρελθόντος συντελούν στη δημιουργία ενός ποιητικού διάκοσμου, μέρος του οποίου γίνεται ο καθένας που αφενός δε διαθέτει το χάρισμα της γραφής του νέου ποιητή, αφετέρου όμως μοιράζεται τον στοχασμό του. Και πηγαίνω πάλι στην ενότητα ΙΙΙ του βιβλίου, την Αγάπη, που πολύ σοφά αποτέλεσε ξεχωριστό κεφάλαιο. Σύμφωνα με τον Αραβανή, Η αγάπη είναι/ το πόδι του ανάπηρου που έχει κοπεί/αλλά σκύβει να το ξύσει,/ το νεκρό σώμα φιδιού/ που σπαρταρά στο χώμα,/ ο απόηχος απ' το τραγούδι κύκνου/ που' χει πριν ώρα σβήσει/ και το λιπόσαρκο χέρι προκυμαίας/ που περιμένει ακόμα. Η Πτώση σε έρωτα για τον ποιητή ισοδυναμεί με πτώση σε Ναρκοπέδιο, με Πέτρες στην τσέπη και στα νεφρά, με νίκη της απουσίας επί της παρουσίας κι ακόμη, με μια Χώρα ξένη, με σκύλους που ρίχνονται στις καρδιές. Την επιμέλεια έκδοσης της Ανοσίας της άγνοιας του Σπύρου Αραβανή υπογράφει ο Γιώργος Χρονάς, ενώ το εξώφυλλο κοσμείται από έργο του Πικάσο.

Ερωτηματικόν
Θυμάσαι εκείνο το βράδυ
που μιλούσαμε
για τους νεκρούς μας;

Τι να απογίναμε άραγε;

Απόψε η απουσία σου είναι τέλεια
Απόψε η απουσία σου είναι τέλεια.
Λείπεις από παντού.
Δεν μπορώ να σε αγγίξω από πουθενά.
Από όπου και αν σε πιάσω ξεγλιστράς.
Απουσία τέλεια τε λεία και ολοσχερής.

Απόψε η παρουσία μου είναι πλήρης.

ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΓΑΤΟΙ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ;

Αυτό που περιγράφει με την ποίηση του ο ψυχίατρος- ποιητής Σωτήρης Παστάκας το διαπιστώνει κανείς ιδίοις όμμασι με το που κάθεται στο ιατρείο του. Αν προλάβει να κάτσει δηλαδή, αφού συνήθως η καρέκλα του πελάτη- ασθενούς είναι πιασμένη από τον Χόρχε, έναν τετράπαχο κάτασπρο γάτο που τρίβεται στα πόδια σου, ανεβαίνει στα γόνατα σου και σου δίνει μάγουλο για χάδια! Γνωρίζω πολλές γατοϊστορίες, κυρίως γυναικών, που μεταφέρουν με το δικό τους τρόπο τη σχέση τους με τα κατοικίδια αιλουροειδή. Πρώτη φορά όμως πέφτει στα χέρια μου μια ολόκληρη ποιητική συλλογή που δεν έχει θέμα τις γάτες γενικά κι αόριστα, αλλά τη συμβίωση ενός ψυχίατρου με τον γάτο του, εννοείται μέσα από ένα στοχαστικό και βαθιά ψυχαναλυτικό background. Προσωπικά ένιωσα στο έπακρο τον αλληγορικό λόγο του Παστάκα, αφού ανήκω κι εγώ σ' εκείνους που θεωρούν αγχολυτικές τις γάτες, που θαυμάζουν τις ενστικτώδεις τάσεις ανεξαρτησίας τους και που συγκινούνται με ποιητικούς στίχους, σαν κι αυτόν εδώ: Δυο χέρια δεν κάνουν μια αγκαλιά/ ένα χέρι μπορεί/ όταν χαϊδεύει τη ράχη του. Τώρα καταλαβαίνω γιατί ο Παστάκας δεν έχει βοηθό στο ιατρείο του και γιατί το ίδιο το ιατρείο μοιάζει ώρες- ώρες να περιβάλλεται από ένα ολόλευκο νεφέλωμα που έχουν σχηματίσει οι πυκνές σγουρές πεσμένες τρίχες του Χόρχε! Έχω την αίσθηση μάλιστα πως ο συγκεκριμένος γάτος γνωρίζει από υπολογιστές, κάθε φορά που με ένα αέρινο σάλτο ανεβαίνει πάνω στο PC του γιατρού και βολτάρει περήφανα ανάμεσα πληκτρολόγιου, σταχτοδοχείου, σημειωματάριων και βιβλίων. Αυτά με μια πρώτη ανάγνωση. Διότι εύκολα γίνεται αντιληπτό πως οι προθέσεις του ποιητή ξεπερνούν κατά πολύ την απλή λογοτεχνική προσέγγιση των φιλοζωικών αισθημάτων, εν ολίγοις ο Παστάκας δε γράφει για τον γάτο του στην ουσία, αλλά για τον ίδιο του τον εαυτό. Για την απαραίτητη ανθρώπινη ανάγκη της συντροφικότητας και της κοινοκτημοσύνης, για το ερωτικό συναίσθημα που αρνείται να γεράσει σε αντίθεση με το φυσικό σώμα στο οποίο στεγάζεται, για τις ταυτόσημες έννοιες Τέχνη και Ελευθερία. Ένα πολύ ιδιαίτερο ποιητικό βιβλίο 70 σελίδων με την υπέροχη φωτογραφία του Στράτου Φουντούλη στο εξώφυλλο και την επιμέλεια της Πόπης Γκανά στο σχεδιασμό της έκδοσης του. Θα το βρείτε από τις εκδόσεις Μελάνι.

Ο γάτος μου παραμένει γάτος
τέσσερα χρόνια τώρα.
Δεν ξέρω αν σκέφτεται
ν' αλλάξει υπόσταση
εγώ πολύ θα το' θελα
να τον έκανα βοηθό μου.
Είναι άριστος να υποδέχεται τους πελάτες μου
τρέχει αμέσως στην πόρτα
τους χαιρετάει
αφήνεται στα χάδια τους.
Καταλαβαίνει τον πελάτη
μόλις χτυπήσει το κουδούνι
αναγνωρίζει τον βιαστικό για τα ταβοράκια του,
κι όταν ακούει κάποιον ν' αναρωτιέται
αν έχει νόημα η ζωή του
ο γάτος μου γλείφει τα μουστάκια του.


Καταπληκτικό!

ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΛΕΟΝΑΡΔΟΥ!

Ξημερώματα στις 6 το πρωί της 15ης Φεβρουαρίου ήρθε στον κόσμο η Σωτηρία Λεονάρδου ως γνήσιο παιδί του Υδροχόου κι αυτή. Μου το θύμισε η ίδια χθες βράδυ στα καμαρίνια του Rodeo, ανάμεσα σε αφίσες συγκροτημάτων της χρυσής εποχής του ελληνικού rock και λίγο πριν βγει στη σκηνή για να ερμηνεύσει μαζί με τον Βασίλη Γισδάκη το Ζεϊμπέκικο του Διονύση Σαββόπουλου. Ωραία βραδιά η χθεσινή, το καλύτερο και πλέον νεανικό κοινό για το τρίο των Λεονάρδου- Γισδάκη- Μποτωνάκη! Μάλιστα, η μεγάλη έκπληξη ήταν ένας μυστήριος Βαλκάνιος τύπος ονόματι Τίτο με μια βιντεοκάμερα στα χέρια, ο οποίος τραβήχτηκε απ' την Κομοτηνή ή κάπου αλλού, από τη βόρεια Ελλάδα, μόνο και μόνο για να βιντεοσκοπήσει τον Βασίλη! Άκου τρέλα ο άνθρωπος! Αλλά θα μου πεις, εδώ υπάρχει κάποιος Ισραηλίτης, ο οποίος έρχεται απ' το Ισραήλ κάθε Δευτέρα στο Κύτταρο για να δει την Ελένη Βιτάλη- και μετά επιστρέφει στη χώρα του μέχρι την επόμενη εβδομάδα- γιατί να μη βρεθεί κι ένας Τίτο να βιντεοσκοπήσει τον Γισδάκη; Και συνεχίζω: δε θα μπορούσε η παράσταση Sing City να μην έκλεινε με το Καίγομαι- Καίγομαι του Σταύρου Ξαρχάκου και του Νίκου Γκάτσου από το θρυλικό Ρεμπέτικο του Φέρρη. Ένα τραγούδι που σφραγίστηκε από την ερμηνεία της Σωτηρίας και που χθες ακούστηκε στην ηλεκτρική ενορχήστρωση του κ. Κώστα Στεργίου των φοβερών Misuse!Έχω ακούσει την Αλεξία Μουστάκα, κόρη του αείμνηστου Σωτήρη Μουστάκα, να λέει πως ο Γκάτσος έγραψε τους στίχους του Καίγομαι- Καίγομαι σαν ένα είδος παιδικού παιχνιδιού προς εκείνη, σε μια επίσκεψη του στο σπίτι τους στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Ως φαίνεται, έτσι γεννιούνται τα μεγάλα τραγούδια, από τη διάθεση για παιχνίδι και όχι βάσει συνταγών και λοιπών στερεοτύπων. Και μια και η Σωτηρία δεν έχει πάψει να το τραγουδάει στις συναυλίες της, από το ΄83 που το ηχογράφησε μέχρι σήμερα, παρ' όλο που δεν έχει κρατήσει ούτε μια κόπια του Ρεμπέτικου, της το θυμίζω εγώ από δω μαζί με τις ευχές μου για υγεία, μακροζωΐα, παντοτινή φιλοσοφική διάθεση και ωραία τραγούδια!

NERVOUS BREAKDOWN!

Αυτή την ώρα παίζεται η παράσταση του Πόε του Γιάννη Σολδάτου και του Αλμπέρτο Εσκενάζη στο θέατρο της Μεσογείου. Λίγα μέτρα παραπάνω, το Κύτταρο γεμίζει από τους φαν του Νίκου Πορτοκάλογλου, καθώς λίγο ακόμη πιο πέρα, στο Rodeo, η Σωτηρία Λεονάρδου ολοκληρώνει τις παραστάσεις της. Εμένα, πάλι, μου πήρανε ή, το πιθανότερο, κάπου ξέχασα και έχασα το κινητό μου τηλέφωνο, με αποτέλεσμα να αποδιοργανωθώ πλήρως, να μην έχω κέφι για τίποτα και να την αράξω μέσα, μπροστά στην οθόνη του λάπτοπ. Που να το άφησα άραγε το γαμημένο; Κι όχι τίποτα άλλο, άντε ξαναμάζεψε τα περίπου 500 ονόματα και αριθμούς που είχα περασμένα στον κατάλογο του...Τηλεφώνησα στην Cosmote και μια πολύ εξυπηρετική υπάλληλος ενεργοποίησε τη φραγή. Αύριο με 14 μόνο ευρώ θα κρατήσω το ίδιο νούμερο με καινούργια κάρτα! Η συσκευή μού είναι αδιάφορη, μια μπαχατέλα αλκατέλ των 35 ευρώ χωρίς κάμερες, φωτογραφίες, ραδιόφωνα κι όλα αυτά που τα πολύ μοντέρνα τηλέφωνα τα βγάζουν νοκ- άουτ στο εξάμηνο απάνω! Μια χαρά η καρτοκινητή τηλεφωνία Cosmote! Όχι σαν τους άλλους της Tellas που τους έχω παραγγείλει σταθερό τηλέφωνο απ' τον Σεπτέμβριο του 2008 (!) κι αυτοί, εκτός του ότι με ξέχασαν εντελώς, μου έστειλαν και κατά τον περασμένο Οκτώβριο ένα ασύρματο τηλέφωνο ως δώρο, το οποίο ακόμη δεν έχω βγάλει απ' το κουτί του. Που θα πάει, δε θα μου τηλεφωνήσουν μια ωραία πρωΐα να τους στείλω για τσάι; Σαν κι αυτό το τσάι περγαμόντο με άνθη ορχιδέας (σκέτη μαστούρα μιλάμε!) που αγόρασα πριν από καιρό από τσαγάδικο περιοπής του Κολωνακίου και τώρα κάπου το' χω καταχωνιάσει κι αυτό και μου φαίνεται θα τη βγάλω με τα βότανα που μαζεύει η μάνα μου στα ντουλάπια της, τα οποία έτσι που' χουν περάσει τα χρόνια μόνο για κάπνισμα θα κάνουν, χειρότερα κι από καπνό COOPER. Δεν υπάρχει και τίποτα της προκοπής ν' ακούσεις, καθώς ο δίσκος της...(ας μη λέμε ονόματα) είναι τον πούτσο κλαίγανε, ενώ ακόμη και οι indi/ pop απόπειρες των πιο ψαγμένων μου φέρνουν πλέον ανία. Πάλι στον Χατζιδάκι θ' ανατρέξουμε το λοιπόν; Ή στον Άσιμο; Βαρέθηκα τη μίζερη μου φύση, κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει κλπ. Ή μήπως στη Σκόνη του χρόνου του Τεό με μια Καραΐνδρου που για πρώτη φορά νομίζω ότι ανακυκλώνει επικίνδυνα τη σπουδαία τέχνη της; Θερμή παράκληση, ειδικά η Ελένη Καραΐνδρου ας αργήσει να ξανακάνει δίσκο! Κατά τα άλλα, οι ώρες κυλούν ευχάριστα κι η αίσθηση ότι χωρίς κινητό τηλέφωνο είμαι ο πιο απομονωμένος άνθρωπος του κόσμου, ολοένα και μεγαλώνει απειλητικά. Πως το λέει στο video ο μακαρίτης ο Έντι Κόχραν μ' αυτό το τρεμούλιασμα στη φωνή του; Nervous breakdown! Exactly, ταμάμ!

ΑΥΡΙΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ 13 Η ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΤΟΥ "ΠΟΕ" ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ!

ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ
ΗΠΕΙΡΟΥ 60 & ΑΚΑΚΙΩΝ 1 – 3
ΤΗΛ. 210 – 6748242
http://www.theatermed.gr/

ΠΟΕ
του
ΓΙΑΝΝΗ ΣΟΛΔΑΤΟΥ

Ένα ψυχογράφημα του μεγάλου ποιητή. Ο Σολδάτος σε μια ονειρική διαδρομή οδηγεί τον συγγραφέα Έντγκαρ Άλαν ΠΟΕ σε μοιραίες συναντήσεις με τις ηρωίδες των έργων του, την Ελεωνόρα, την Μορέλα, την Λυγεία, την Ερμενγάρδη, την κόρη της Μορέλα και την Ροβένα, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της μητέρας του.
Μια συμβολική μορφή στην γέφυρα του υπαρκτού και του ανύπαρκτου και την αγωνία του ΠΟΕ να γνωρίσει την άλλη ζωή.

200 χρόνια από την γέννηση του καταραμένου ποιητή.

ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ:

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΕΣΚΕΝΑΖΗ

ΣΚΗΝΙΚΑ – ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΔΟΥΓΚΟΣ

ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΟΥΣΙΚΗΣ: ΣΕΡΓΙΟΣ ΣΑΜΑΡΤΖΗΣ

ΧΟΡΟΚΙΝΗΣΗ: ΕΦΗ ΖΑΜΠΕΛΗ

ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: ΑΛΚΜΗΝΗ ΣΤΑΘΑΤΟΥ

ΦΩΤΙΣΜΟΙ: ΛΕΩΝ ΕΣΚΕΝΑΖΗ

ΠΑΙΖΟΥΝ: (με σειρά εμφάνισης)

ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΕΣΚΕΝΑΖΗ

ΕΦΗ ΜΟΥΓΚΑΡΑΚΗ

ΑΛΚΜΗΝΗ ΣΤΑΘΑΤΟΥ

ΣTΑΥΡΟΥΛΑ ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΥ

ΜΙΧΑΕΛΑ ΚΥΒΕΝΤΙΔΟΥ

Παραστάσεις Εισιτήριο Πρεμιέρα
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 9:15 20€ Κανονικό Παρασκευή 13 Φεβρουάριου
ΣΑΒΒΑΤΟ 9:15 15€ Φοιτητικό Κρατήσεις θέσεων
ΚΥΡΙΑΚΗ 8:15 μαθητικό 210-6748242 4-9 μ.μ.

* για δες, ο Αλμπέρτο Εσκενάζη σε ρόλο...Vincent Price! Δε θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ αυτή την τόσο πετυχημένη εξομοίωση! Ένα έργο που ανεβαίνει πρώτη φορά στην Ελλάδα, γραμμένο από τον Γιάννη Σολδάτο, τον υπεύθυνο των εκδόσεων Αιγόκερως και παραγωγό μου στο ντοκιμαντέρ για τον Νίκο Κούνδουρο. Κι επειδή το Θέατρο της Μεσογείου βρίσκεται ακριβώς δίπλα από το Κύτταρο, λέω αύριο βράδυ στην πρεμιέρα να είμαι κι εγώ εκεί!

Για τη Jennifer του Bert Sommer...

Όταν τον πρωτοείδα στο ντοκιμαντέρ του D. A. Pennebaker με υλικό από το Woodstock που δεν είχε συμπεριληφθεί στην τρίωρη ταινία του Mike Wadleigh, νόμισα πως ήταν η...Grace Slick των Jefferson Airplane. Αν και η μπαλάντα Jennifer που ερμήνευε, μού ήταν οικεία σαν άκουσμα, έσπαγα το κεφάλι μου να βρω ποια μπορούσε να ήταν η τύπισσα αυτή. Διότι ακόμη και το όνομα Bert Sommer δεν ήταν ικανό να προσδιορίσει το φύλο του καλλιτέχνη. Ούτε είχα καμιά σχέση με το internet ώστε να ψάξω κάτι. Πριν λίγα χρόνια, ένας φίλος, γνωρίζοντας το ψώνιο μου με obscured αντεργκράουντ μουσικούς των 60s- 70s, μου χάρισε ένα συλλεκτικό βινύλιο του κυρίου, όπως τελικά αποδείχτηκε, Bert Sommer ή Sommers! Ένας πολύ ιδιαίτερος τραγουδοποιός και ηθοποιός (είχε υποδυθεί τον διαβόητο Woof στο θρυλικό μιούζικαλ Hair), που κυκλοφόρησε τρεις - τέσσερις δίσκους όλους κι όλους κλασικού folk- rock ύφους και που συμμετείχε κι αυτός στο Woodstock μαζί με τους Creedence Clearwater Revival, τους Keef Hartley Band και τους Incredible String Band- τους άλλους συναδέρφους του, επίσης κομμένους, από το ντοκιμαντέρ του Wadleigh. Με τον Bert Sommer έχουμε γεννηθεί την ίδια μέρα, αυτός στις 7 Φεβρουαρίου του 1949 κι εγώ του 1974. Σήμερα θα ήταν ακριβώς 60 ετών, αν το 1990 δεν έχανε πρόωρα τη ζωή του από επιπλοκές που προκλήθηκαν στο συκώτι του- φαντάζεται κανείς τι θα' πινε ο άνθρωπος...Η Jennifer είναι ένα τραγούδι που συγκινεί ακόμη με την απλή μελωδική γραμμή του και τη σπουδαία φωνή του Sommer, του Αμερικανού ερμηνευτή και τροβαδούρου με το ερμαφρόδιτο παρουσιαστικό, που λίγα χρόνια αργότερα θα επηρέαζε τον πολύ διασημότερο του, Βρετανό David Bowie.

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΕΚΘΕΤΟΥΝ!

(πίνακας της Λένας Πλάτωνος)
Τι συμβαίνει όταν συνθέτες, τραγουδοποιοί, τραγουδιστές και μουσικοί πιάνουν το πινέλο ή το μολύβι και συνθέτουν όχι στο πεντάγραμμο αλλά στον καμβά;

(πίνακας της Σαβίνας Γιαννάτου)
Από τις 9 Φεβρουαρίου μέχρι τις 9 Μαρτίου οι Λένα Πλάτωνος, Σαβίνα Γιαννάτου, Στέλλα Κυπραίου, Μιχάλης Σιγανίδης, Φλώρος Φλωρίδης, Λουδοβίκος των Ανωγείων, Βασίλης Νικολαΐδης, Γιώργος Μακρής, Γιάννης Παλαμίδας, Τάσος Ποταμιάνος και Βαγγέλης Γερμανός εκθέτουν τα έργα τους στην γκαλερί του Black duck.

(πίνακας του Βασίλη Νικολαΐδη)

Χρήστου Λαδά 9α, Αθήνα
Ώρες και ημέρες λειτουργίας: Δευτέρα ως Σάββατο 11.00- 22.00

* μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση ζωγραφικής από μουσικούς που...πιάνει το χέρι τους! Δείγματα της εικαστικής τέχνης κάποιων απ' αυτούς, είχαμε δει στα εξώφυλλα των δίσκων τους- ας θυμηθούμε το καραβάκι που είχε σχεδιάσει η Σαβίνα Γιαννάτου για Το ΄62 του Μάνου Χατζιδάκι της Λένας Πλάτωνος ή και πιο πρόσφατα τους πίνακες του Βαγγέλη Γερμανού που κόσμησαν την έκδοση του άλμπουμ του με τίτλο Καμικάζι. Χθες βράδυ, παρ' ότι δε μπόρεσα να παραστώ στα εγκαίνια, έμαθα ότι ήταν συγκινητική η συνάντηση της Σαβίνας με τη Λένα και τον Παλαμίδα μετά από αρκετό καιρό -και οι τρεις τους συμμετέχουν στην έκθεση με έργα. Όπως πολύ σημαντική θεωρώ και την παρουσία του Γιώργου Μακρή, ενός μέγιστου μουσικού, που βγήκε από τους Πρώτους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού Κέρκυρας, κυκλοφόρησε μερικούς προσωπικούς δίσκους φρανκζαπικού ύφους, με τις ευλογίες του Χατζιδάκι, κι έκτοτε παράτησε τα μουσικά για να ασχοληθεί με την αγαπημένη του ζωγραφική! Περάστε αυτές τις μέρες από τη Χρήστου Λαδά στο κέντρο της Αθήνας, τέτοια events χρήζουν της προσοχής όλων!

ΤΑ 35 ΣΤΟΥ ΑΛΚΙΝΟΟΥ!

Στα γενέθλια μου σήμερα ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μου έκανε ένα απρόσμενο δώρο! Όπως και να το δει κανείς, το να κλείνεις τα 35 δεν είναι και το πιο ευχάριστο, ειδικά όταν σκέφτεσαι τα 25 σου που έπαιζες ακόμα κυνηγητό με φίλους. Θεώρησα μεγάλη τύχη λοιπόν που ένα studio report για το δίφωνο αναφορικά με τον επερχόμενο καινούργιο δίσκο του Κύπριου τραγουδοποιού, συνέπεσε με την 7η Φεβρουαρίου, τη μέρα που γεννήθηκα.

Τα του δίσκου του Αλκίνοου θα τα γράψω από τις σελίδες του περιοδικού. Ας αρκεστώ εδώ στο ό,τι πρόκειται για την πιο ώριμη δουλειά του με μια ηχητική πολυμορφία που ξεκινά από το funky, το ska, το rock, μέχρι τον Χατζιδάκι, τη βυζαντινή και την κλασική μουσική. Δεκαπέντε τραγούδια χωρίς ίχνος mainstream διάθεσης και με στίχο συμπυκνωμένο, όχι αναγκαστικά εσωστρεφή, αλλά σίγουρα καθόλου εύπεπτο. Εδώ, παίζουμε με τη μαρίμπα του βετεράνου Διακογιώργη μέσα στο περίφημο home studio του Αλκίνοου που φέρει το τέλειο όνομα Στούντιο Αισθητικής!

Άκουσα πολλά καλά πράγματα, σαν την Πατρίδα, το πιο πολιτικοποιημένο τραγούδι του καιρού μας που ασυζητητί θα κάνει αίσθηση μετά την κυκλοφορία του cd. Μου άρεσε ακόμη η ιστορικότητα που διέπει το λόγο των νέων τραγουδιών του Αλκίνοου- πήξαμε πια στο σ' αγαπώ- μ΄αγαπάς, λες και δεν μας απασχολεί τίποτα άλλο. Σε ένα τραγούδι όμως κόλλησα, μια θλιμμένη μπαλάντα που με συγκίνησε ιδιαιτέρως, λόγω της ημέρας. Με την άδεια του Αλκίνοου, δημοσιεύω μέρος των στίχων του απ' αυτό το ανέκδοτο τραγούδι που λέγεται Απόψε:

Χρόνια Πολλά

γιορτές και χαρές περιμένουν ψηλά

στα γενέθλεια σύννεφα βγαίνουν

βροχές και θα πέσουν,

φωτιά και θα στάξει το φως

Να φέξει ο καιρός,

κεράκια χιλιάδες ν' ανάψουν,

φυσώ και τα σβήνω

τα χρόνια περνούν ευτυχώς

Ο χρόνος τρελός

κι ο τόπος γλιστράει απ' τα πόδια

γυμνός απομένεις, χαζός,

να κοιτάς, να σωπαίνεις

Κι αν σίγουρος ήμουν πως θά' βρω το δρόμο

στο χάρτη του κόσμου σημείωσα μόνο

πως χάθηκα...

* ούτε παραγγελιά να το είχα για τα γενέθλια μου! Να τα εκατοστήσω, αγαπητοί συνbloggers και του χρόνου να' μαστε όλοι καλά κι εδώ πάλι!

ΧΡΥΣΟΘΕΜΙΣ - ΠΡΟΦΙΛ: ΟΤΑΝ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΕΥΚΟΛΗ ΥΠΟΘΕΣΗ...

ΟΛΓΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
ΧΡΥΣΟΘΕΜΙΣ (ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΒΓΑΛΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΙΠΩΜΕΝΗ ΜΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙ)
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Η Χρυσόθεμις είναι έτοιμη να πέσει για ύπνο, μόλις οι δικοί της φεύγουν σηκώνεται να παίξει με τα παιχνίδια της, μετά τη βοηθάει ο πατέρας της στα μαθήματα, λίγο αργότερα νιώθει κρυφό έρωτα για τον δάσκαλο της κι όταν αυτός δεν της δίνει σημασία το ρίχνει στο φαΐ και τα τσιγάρα! Κατά συνέπεια, αποκτά συνείδηση του κορμιού της και για να μην σκανδαλιστεί κάνει και μια προσευχή που μιλάει για αγάπη. Εν συνεχεία, δέχεται το φλερτ ενός νεαρού στον ηλεκτρικό, μπλέκεται με διαδηλωτές σε πορεία, όπου εκεί γνωρίζει έναν άλλο νεαρό, με τον οποίο πάνε βόλτα στο Μοναστηράκι και καψουρεύονται άγρια! Έλα όμως που ο νεαρός παθαίνει ατύχημα με το μηχανάκι και του συμπαραστέκεται μια άλλη κοπέλα, με την οποία ως σώφρον άνθρωπος τα φτιάχνει, αφήνοντας σύξυλη την προδομένη Χρυσοθέμιδα! Κι αυτή για να τον ξεπεράσει πιάνει δουλειά σε συμβολαιογραφείο, λίγο προτού φύγει ξαφνικά από τη ζωή ο πατέρας της και καταλάβει ότι η μοίρα τη χτύπησε βαριά! Όχι, δεν πρόκειται για τη σεναριακή σύνοψη της ταινίας Τσακισμένη από την ορφάνια του Κώστα Καραγιάννη, αλλά για το στιχουργικό concept του δίσκου της 58χρονης συνθέτριας – στιχουργού Όλγας Εμμανουήλ, η οποία – απ’ ότι διαβάζουμε στο ένθετο της χειροποίητης έκδοσης – πρόκειται να συνταξιοδοτηθεί σύντομα από το Κολλέγιο Deree και να αφοσιωθεί στη μουσική και τη συγγραφή. Με όλο το σεβασμό, θα τη συμβούλευα να μην κάνει ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Αν κρίνω από το cd που άκουσα, οι ιστορίες της δεν αφορούν πλέον κανένα εν έτει 2009. Οι δε μουσικές της, μια από τα ίδια, όταν μπλέκουν τις εισαγωγές από το House of the Rising Sun και τη Νύχτα Μαγικιά του Θεοδωράκη με ρετρό κομπιουτερίστικες μελωδίες και hip hop εν είδη εξοργιστικού χαβαλέ. Σε ένα τραγούδι στίχους έγραψε ο Κώστας Τουρνάς, ενώ τραγουδούν οι, κατά τα άλλα αξιόλογοι, κλασικοί ερμηνευτές Ρόζα Πουλημένου, Βαγγέλης Μανιάτης, Σοφία Καπετανάκου, Βαγγέλης Αγγελάκης και η μικρή Μυρτώ Μπέρη. Στο τελευταίο τραγούδι, μετά την προσευχή της στο θεό, η Χρυσόθεμις παίρνει κουράγιο να συνεχίσει πιο δυναμικά τη ζωή της! Άχου και δε με νοιάζει, που’ λεγε κι ο Νίκος Σταυρίδης στα Κίτρινα γάντια!

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ
ΠΡΟΦΙΛ
PYXIDA RECORDS (ΔΙΑΝΟΜΗ: ΜΟΥΣΙΚΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟ)
Συγνώμη, εγώ είμαι τώρα ο παράξενος ή το συγκεκριμένο cd με το που ξεκινάει σε προετοιμάζει για πενήντα ένα ολόκληρα λεπτά κακογουστιάς; Και εξηγούμαι: να ακούς το Γιαρέμ – Γιαρέμ του Γιώργου Χατζηνάσιου και του Νίκου Γκάτσου σε ηλεκτρική χορευτική βερσιόν, όπου διάφορες γκόμενες κάνουν να – να – να στην εισαγωγή του, ως τι άλλο μπορεί να εκληφθεί πέραν κακογουστιάς; Επίσης, ποίηση έγραψε ο Νίκος Γκάτσος μόνο με την Αμοργό του, άντε και με ορισμένα τραγούδια του Χατζιδάκι και του Ξαρχάκου, σίγουρα όχι όμως με το Γιαρέμ – Γιαρέμ που έκανε μεγάλη επιτυχία μια φορά κι ένα καιρό η Νάνα Μούσχουρη. Κατά τα άλλα και αφού παρακάμψω την πλαστικοποιημένη ενορχήστρωση του μεγαλύτερου μέρους του υλικού, θα σταθώ στις πραγματικά ενδιαφέρουσες φωνητικές ικανότητες του Σωκράτη Παπαϊωάννου και σε κάποιες εξίσου ενδιαφέρουσες συνθέσεις σαν το Αληθινά στο λέω του Κώστα Φαλκώνη, μακράν το ωραιότερο κομμάτι του δίσκου, το Όλο συντρίμμια του Μπάμπη Χαλκίδη, παραγωγού του cd, την Αλεξάνδρεια που υπογράφει ο ερμηνευτής και το Άκουσε τα…τα τραγούδια του Κωστή Βελλιάδη και του Χρήστου Χαρατσάρη. Εμείς να τα ακούσουμε με κάθε καλή διάθεση, αλλά κι εσείς, παιδιά, καταλάβετε ότι τα τραγούδια δεν είναι και πολύ εύκολη υπόθεση.

* δύο δισκοκριτικές που δε μπήκαν στο τρέχον δίφωνο, καθώς με πρόλαβαν άλλοι συνάδελφοι.

ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΑΝΑΠΟΔΑ!

ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΓΓΕΛΟΥ – ΕΜΗ ΣΙΝΗ
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΑΠΟΔΑ
(ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ: ΣΠΥΡΟΣ ΣΑΚΚΑΣ, ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ, ΧΑΡΗΣ ΚΑΒΑΛΛΙΕΡΑΤΟΣ, ΜΑΡΙΑ ΘΩΙΔΟΥ, ΔΑΝΑΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΦΩΤΕΙΝΑΚΗ, ΣΤΡΑΤΟΣ ΑΧΛΑΤΗΣ, ΤΙΜΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΡΑΒΔΑΣ)
YAFKA RECORDS
Χαρίζοντας στα παιδιά τον κόσμο ανάποδα, με αντεστραμμένη δηλαδή την εικόνα που διαμορφώνουν γι’ αυτόν σε μια πολύ ευαίσθητη ηλικία, είναι καθαρά πράξη ανατρεπτική. Όσο ανατρεπτικά ήταν μια φορά κι ένα καιρό και τα τραγούδια της θρυλικής Λιλιπούπολης επί των ημερών του Μάνου Χατζιδάκι στο Τρίτο Πρόγραμμα. Στον ίδιο ακριβώς δρόμο κινούνται οι δημιουργοί αυτού του ευφάνταστου νέου κύκλου παιδικών τραγουδιών, μια και έχουν θητεύσει επίσης στο ραδιόφωνο με καθημερινή παιδική εκπομπή: ο συνθέτης Άγγελος Αγγέλου, τον οποίο γνωρίσαμε ως πιανίστα στο πρώτο άλμπουμ της Δανάης Παναγιωτοπούλου, και η στιχουργός Έμη Σίνη ήταν οι δημιουργοί επίσης του Μικρού Κοπέρνικου από τη συχνότητα του Δευτέρου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Στην πρώτη δισκογραφική, ιδίου ύφους, εργασία τους μας παρουσιάζουν δύο ορχηστρικά θέματα και δέκα τραγούδια με πανέξυπνους στίχους και ζωηρούς μελωδικούς δρόμους (κυρίως του swing, της jazz και του musical). Αξίζει να σταθεί κανείς στο καστ των ερμηνευτών που κλήθηκαν να αποδώσουν τα κομμάτια. Είναι συγκινητικό να ακούς τον Σπύρο Σακκά τρεις δεκαετίες μετά τη Λιλιπούπολη να μεταμορφώνεται τώρα στον γαλλοτραφή μποέμ ηλικιωμένο κύριο που αναπολεί τη θεία Πανακότα, τον Ζελέ με το σορτσάκι εμπριμέ και την πριμαντόνα μις Κρεμ Καραμελέ! Αδιαφιλονίκητος παραμυθάς όμως αναδεικνύεται ο Σωκράτης Μάλαμας ως…Πυρετός με τη χαρακτηριστική σπηλαιώδη ερμηνεία του, παρ’ όλο που το ωραιότερο τραγούδι του άλμπουμ αποδίδεται από τη Δανάη Παναγιωτοπούλου (ο ψευτο – καουμπόικος θεότρελος Καυγάς που εδώ και καιρό εντάσσει η τραγουδοποιός στο ρεπερτόριο των συναυλιών της)! Μερικά ακόμη τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι το εναρκτήριο Μπομπ ο Χαμαιλέοντας με τον Χάρη Καβαλλιεράτο των βετεράνων Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω, η Μάγισσα Σκουποξυλάνθη με την Κατερίνα Φωτεινάκη και ο Άμπακος με την αντιστικτική, αναφορικά με τον στίχο, ερμηνεία της Μαρίας Θωίδου. Μετά το Μακροβούτι του Θέμου Σκανδάμη, ο Κόσμος Ανάποδα του Άγγελου Αγγέλου και της Έμης Σίνη αποτελεί τη δεύτερη έκδοση του φοβερού label Yafka Records που έστησε ο μουσικός παραγωγός Γιώργος Μητρόπουλος. Τέλος, το cd ακούγεται από το πρώτο ως το τελευταίο track σα να είναι το σάουντρακ μιας αναρχικής ταινίας κινουμένων σχεδίων του Ντίσνεϊ και σ’ αυτό νομίζω συνέβαλε ο πιανίστας Θόδωρος Κοτεπάνος με τις εξαιρετικές ενορχηστρώσεις του!

R.I.P. ΑΛΕΚΑ ΠΑΪΖΗ (1919- 2009)

Υπήρξε πρωτίστως καλή ηθοποιός και μετά αγωνίστρια της Αριστεράς. Θα έλεγε κανείς ό,τι ανήκει σε εκείνες τις περιπτώσεις θεατράνθρωπων που η θητεία τους στο σανίδι μοιράστηκε μ' αυτήν στη Μακρόνησο. Ελάχιστοι γνωρίζουν ό,τι ο πρώτος Ριζοσπάστης τυπώθηκε στο σπίτι της τα χρόνια της Κατοχής. Όσοι δεν είχαν την ευκαιρία να τη δουν στο θέατρο, ας κρατήσουν τις ερμηνείες της σε δύο ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες, με μεγάλη χρονική απόσταση η μία από την άλλη: στο νεορεαλιστικό Συνοικία το Όνειρο (1961) του Αλέκου Αλεξανδράκη και στις, μπεργκμανικού ύφους, Ήσυχες μέρες του Αυγούστου (1992) του Παντελή Βούλγαρη. Αεικίνητη μέχρι το τέλος, αφού τον επόμενο μήνα υπολόγιζε να πρωταγωνιστήσει στο ανέβασμα της Σονάτας του Σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου, η σημαντική Αλέκα Παΐζη έφυγε σήμερα τα ξημερώματα σε ηλικία 90 ετών. Η κηδεία της θα γίνει αύριο το μεσημέρι από το Δεύτερο Νεκροταφείο Αθηνών.

22ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ & ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΓΑΛΛΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ: ΑΥΡΙΟ, ΤΕΤΑΡΤΗ 4 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ, Ο DAMO SUZUKI ΣΤΙΣ 21.30 ΤΟ ΒΡΑΔΥ!

Στο περιθώριο των κρατικών επιχορηγήσεων, αλλά με ένα άσβεστο πάθος για τις ταινίες τεκμηρίωσης που κρατάει εδώ και 22 ολόκληρα χρόνια, συνεχίζεται και φέτος στο Γαλλικό Ινστιτούτο (Σίνα 16, Κολωνάκι) το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ με τίτλο Κινηματογράφος & Πραγματικότητα. Για την ακρίβεια, ξεκίνησε από χθες και για μια εβδομάδα, μέχρι τις 7 Φεβρουαρίου, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει με ελεύθερη είσοδο εξαιρετικά αφιερώματα στον σουρεαλιστή Άδωνι Κύρου, τη συγγραφέα- σκηνοθέτιδα Αλίντα Δημητρίου και τον, ταγμένο στο ντοκιμαντέρ, κινηματογραφιστή Γιάννη Λάμπρου. Επειδή όμως θα φιλοξενηθούν και μουσικά ντοκιμαντέρ, ο ποιητής Αντρέας Παγουλάτος, καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ, τίμησε και μένα, εντάσσοντας το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ Damo Suzuki- Αυτοσχεδιασμοί για μια φωνή, ένα ποίημα και μια τηγανιά μπάμιες σ' αυτήν ακριβώς τη ζώνη προβολών. Όλους σας προσκαλώ, λοιπόν, στην αυριανή προβολή στις 21.30 το βράδυ. Η βραδιά θα κλείσει με ένα πολύ καλό- απ' ότι μαθαίνω- ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους για τον δημοφιλή στα μέρη μας Manu Chao!
Τα λέμε στο Γαλλικό Ινστιτούτο!
Στα παρακάτω links, ολόκληρο το πρόγραμμα και ο κατάλογος του 22ου φεστιβάλ Κινηματογράφος & Πραγματικότητα:
http://www.ifa.gr/IMG/pdf/gr-fr_PROGRAMME_cinema_realite.pdf
http://www.ifa.gr/IMG/pdf/PROGRAMMEdef-2.pdf

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΜΑΡΩ ΜΑΡΚΕΛΛΟΥ- ΓΝΩΡΙΣΤΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΤΡΑΓΟΥΔΟΠΟΙΟ!

Ήταν η πρώτη συνέντευξη που έδινε στη ζωή της, όπως μου είπε, εμφανώς αγχωμένη. Όχι για τα όσα θα έλεγε, αλλά γι’ αυτά που ενδεχομένως θα άφηνε εκτός, παρασυρμένη απ’ την κουβέντα μας. Μια μικροκαμωμένη 24χρονη κοπέλα με βαμμένα λευκόξανθα τα κοντά μαλλιά της και με ένα μοντέρνο σακίδιο περασμένο χιαστί από το λαιμό της. Τη συνάντησα ένα βροχερό βράδυ στον Πειραιά και μιλήσαμε για πολλά θέματα, τα οποία περισσότερο αφορούν συνομήλικες της ανθρώπους με προβληματισμούς, θέση και άποψη, παρά μουσικόφιλους αναγνώστες ή έστω τους φαν μιας πρωτοεμφανιζόμενης τραγουδοποιού. Η Μάρω Μαρκέλλου ήρθε και θα μείνει στο ελληνικό τραγούδι για να χαρίσει μια λάμψη παιδικότητας σε εποχές που η νεολαία δοκιμάζεται περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη κατηγορία της κοινωνίας που ζούμε. Όλο αυτό δίχως την παραμικρή έκπτωση στο περιεχόμενο των στίχων της και έχοντας αφομοιώσει πολύ καλά τα προοδευτικότερα ακούσματα που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή στη διεθνή δισκογραφία, αλλά και το myspace!
Του Αντώνη Μποσκοΐτη

Πόσο καιρό γράφετε τραγούδια;
Ξεκίνησα λίγο αφότου έμαθα κιθάρα, γύρω στο γυμνάσιο, χωρίς να θυμάμαι πότε ακριβώς. Τα πρώτα κομμάτια που έγραψα, ήταν σαχλά.
Πώς το εννοείτε;
Παιδικά εννοώ. Πολύ αφελείς οι στίχοι κι η μουσική.
Από ποιον, επηρεασμένη;
Βασικά από κανέναν, γι’ αυτό και μου βγήκαν τόσο άθλια και μονότονα!
Τολμάτε να τα χαρακτηρίζετε έτσι;
Ναι, γιατί αργότερα που μελέτησα μουσική, με ενδιέφερε να προσέχω πολύ τους στίχους, τη μελωδία και τα ακόρντα σε ένα τραγούδι. Μοιραία άλλαξε έτσι και ο τρόπος που έγραφα.
Να υποθέσω ότι ο Φοίβος Δεληβοριάς που επιμελήθηκε την παραγωγή σας, ήταν ένας δημιουργός που ανέκαθεν σας άρεσε;
Πάντα! Θυμάμαι κιθαροβραδιές και εκδρομές στο γυμνάσιο, όπου θα παίζαμε οπωσδήποτε την Εκείνη του! Σιγά – σιγά άρχισα ν’ ακούω όλα τα κομμάτια του και πριν το καταλάβω είχα γίνει τρελή φαν του!
Ακολουθήσατε μαζί του την κλασική μέθοδο, να του δώσετε πρώτη εσείς δηλαδή το υλικό σας;
Παραδόξως δεν έγινε έτσι! Ήταν μια ευτυχής σύμπτωση! Το 2005 θέλησα να συμμετάσχω στο φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης κι έγραψα ένα τραγούδι με τίτλο Αργεί να ξημερώσει. Το ενορχήστρωσε ο Βασίλης Πιερρακέας, ο οποίος συνεργάζεται με τον Φοίβο και μένει κι αυτός στο Λουτράκι, την πόλη που ζω. Τον ίδιο καιρό βρισκόταν στο στούντιο του Βασίλη ο Φοίβος και δουλεύανε παρέα. Μια και το τραγούδι μου είχε απορριφθεί από το φεστιβάλ, ο Βασίλης που το είχε στον υπολογιστή του, το έβαλε στον Φοίβο να το ακούσει! Του άρεσε πάρα πολύ, γνωριστήκαμε κι όταν ξαναήρθε στο Λουτράκι και βγήκαμε έξω, ακολούθησαν μια φοβερή κιθαροβραδιά με τραγούδια κι η πρόταση του να εμφανιστώ δίπλα του στον Ζυγό!
Μου αρέσει η λέξη κιθαροβραδιά που χρησιμοποιείτε! Πώς ήταν για σας αυτή η πρόταση από το ίνδαλμα σας;
Δεν το πίστευα! Ειδικά μετά την απόρριψη από το φεστιβάλ τραγουδιού, το οποίο ακόμη βλέπω με συμπάθεια – γι’ αυτό και θέλησα να πάρω μέρος – αλλά και με δυσπιστία για το πόσο τηρείται το γράμμα του θεσμού, η πρόταση από τον Φοίβο ήταν κάτι που δυσκολεύθηκα αρχικά να πιστέψω. Του είπα ένα ειλικρινές ευχαριστώ για τη βοήθεια και τη στήριξη, καθώς δε νομίζω χωρίς αυτόν να έκανα δίσκο!
Και φτάνετε μέσα σε ενάμισι χρόνο από τη γνωριμία και τη συνεργασία σας με τον Δεληβοριά στα λάιβ του, να εκδίδετε το πρώτο σας cd. Πως συνέβησαν όλα τόσο γρήγορα;
Δεν έχω ιδέα! Είχα έτοιμο όλο το υλικό από πριν κι αν υπάρχουν μεσ’ στο άλμπουμ δυο – τρία καινούργια τραγούδια, δεν αποτελούν το κυρίως σώμα του. Το άκουσε απλά ο Φοίβος και θέλησε να είναι ο παραγωγός!
Σας τρομάζει ο ανταγωνισμός στο στίβο των τραγουδοποιών που ετοιμάζεστε να βγείτε;
Όχι, είναι πολύ καλό που υπάρχει ανταγωνισμός κι αλίμονο αν δεν υπήρχε!
Βλέπετε μια άνθηση της σκηνής των γυναικών τραγουδοποιών;
Ναι, όλο προς το καλύτερο! Μου αρέσουν πάρα πολύ η Δανάη Παναγιωτοπούλου και η Monika!
Μελετούσατε την Αρλέτα ή την Αφροδίτη Μάνου σα σχολές πια γυναικών τραγουδοποιών μας; Την Μελίνα Τανάγρη, τη Λένα Πλάτωνος;
Ήμουν πολύ άτυχη ως προς αυτό, γιατί δεν είχα την ευκαιρία να τις ανακαλύψω εγκαίρως. Μέσω του Φοίβου ήρθα σ’ επαφή μ’ αυτές τις σημαντικές δημιουργούς ή και από λίγο παλιότερα, όταν άκουγα κάποια τραγούδια κι ήθελα να τα βγάλω με την κιθάρα μου στο σπίτι. Αυτή τη στιγμή μελετάω τη Λένα Πλάτωνος, η μόνη απ’ όλες κι απ’ όλους που είναι αλλού!
Στίχος ή μουσική έχει για σας πρωτεύουσα σημασία;
Για να πω την αλήθεια με ενδιαφέρει πιο πολύ ο στίχος, αλλά με εντυπωσιάζει αυτό που νομίζω πως δε μπορώ να κάνω.
Τι, δηλαδή;
Να ακούς ένα κομμάτι που είναι μόνο μουσική και να περιέχει μέσα του όλους τους στίχους. Οπότε δε μπορώ να ξεχωρίσω στίχο από μουσική, πάνε πακέτο για μένα!
Από πού αντλείτε τη θεματική των στίχων σας;
Βιώματα είναι. Ας πούμε ότι το κομμάτι Ίου Ίου, μπορεί να μην είναι βίωμα, αλλά έτσι το ένιωσα, σαν όνειρο ή σωστότερα σαν εφιάλτη. Πολλά κομμάτια μου έβγαιναν αυθόρμητα και προτού φτιάξω καφέ το πρωί κι ανάψω τσιγάρο, έγραφα τους στίχους τους!
Σας αρέσει αυτή τη στιγμή που σας κάνουν συνέντευξη;
Είναι ενδιαφέρον, σα να γράφεις ημερολόγιο κατά κάποιο τρόπο με θέματα όμως που δε βρίσκεις μόνος σου, αλλά στα βάζει ο άλλος!
Σπουδάζετε νομικά, απ’ όσο γνωρίζω, ενώ τη μουσική την είχατε για χόμπι. Από δω και πέρα όμως;
Ελπίζω να μην αναγκαστώ να γίνω δικηγόρος!
Δεν το έχετε σε εκτίμηση το επάγγελμα;
Καθόλου! Δεν υπήρξε επιλογή μου στις εξετάσεις, πέρασα από την κατεύθυνση που είχα πάρει.

Ας πάμε στο Scrooge Mc Duck. Μια αναδρομή στην παιδική ηλικία με τα αγαπημένα σε όλους μας κόμικς;
Είχαν ξεμείνει στο σπίτι κάποια μίκι μάους που διάβαζα από δέκα ετών και που δεν είχε πετάξει η μαμά μου. Μέσα σ’ όλα αυτά, βρήκα ένα τεύχος κόμικς που περιείχε λίστα με τα προηγούμενα τεύχη. Με έπιασε μια μανία να τα αποκτήσω όλα και τα αναζήτησα επίμονα. Μέχρι σήμερα χαλάω λεφτά κάθε εβδομάδα στα κόμικς και υπάρχει και μπάτζετ!
Πόσο ακριβώς, αν επιτρέπεται;
Είκοσι ευρώ! Μόνο που δε βρίσκονται όλα εύκολα, τα άτιμα!
Ακούγοντας το Θέλω, σκέφτηκα ότι σχολιάζει κοινωνικά σύγχρονα στάτους! Τι λέτε εσείς που το γράψατε;
Είναι σα να τσακώνεται ένα παιδί με τον άλλο εαυτό του, που δε θέλει να μεγαλώσει. Εγώ ας πούμε, είμαι 23 ετών, δείχνω μικρή και παρ’ όλο που δεν το αισθάνομαι, θέλω να φαίνομαι έτσι! Μπαίνω λοιπόν στη φάση ότι είμαι ακόμα μικρή.
Εξορκίζετε δηλαδή την ενηλικίωση;
Βασικά θέλω να εξορκίσω τελείως την εφηβεία. Ήταν η χειρότερη μου!
Δύσκολα εφηβικά χρόνια;
Πολύ ωραία ήταν, απλά δεν τα χάρηκα με τις τόσες υποχρεώσεις. Διάβασμα, φροντιστήρια, κολύμπι, κιθάρα, όλα αυτά. Σταμάταγα το ένα, ξεκίναγα το άλλο, ούτε η Κυριακή δε μου έφτανε να χαλαρώσω. Ενώ στα τέλη του δημοτικού ήταν πολύ καλύτερη η φάση, παιχνίδια κλπ.
Παρ’ όλα αυτά, το στοιχείο του παλιμπαιδισμού που ακούμε στις μουσικές σας, ισοσταθμίζεται με τους ώριμους νεανικούς στίχους σας. Συμφωνείτε;
Εγώ θα το έλεγα ενήλικη παιδικότητα. Στη Μαρίτα Νιάκαρου, που επιμελήθηκε τις φωτογραφίες του cd, της είπα να τις τοποθετήσει σαν ένα κόμικς για μεγάλους. Αυτό το στοιχείο της παιδικότητας ή έστω του παλιμπαιδισμού, όπως είπατε, πιστεύω ότι λείπει κυρίως από το στίχο μου. Από τη μουσική, δεν ξέρω, εμένα μου έλειπε προσωπικά χωρίς να σημαίνει ότι τη βρίσκω ν’ ακούω τώρα τα τραγούδια μου. Μια – δυο φορές και μετά τα ψιλοβαριέμαι!
Στο myspace, η μουσική σας χαρακτηρίζεται ως alternative/ rock! Πόσο χρήσιμο είναι για τους νέους καλλιτέχνες το διαδίκτυο;
Πολύ, πιστεύω! Έχω ακούσει πάρα πολλά συγκροτήματα και καλλιτέχνες, που σε αντίθετη περίπτωση δεν θα μπορούσα να τους γνωρίσω.
Απ’ την άλλη όμως έχετε ακούσει να μιλάνε σήμερα για τους προκάτ καλλιτέχνες του myspace;
Δηλαδή;
Ότι κάποιοι καλλιτέχνες αποτελούν κατασκευές του myspace, του νέου ηλεκτρονικού κατεστημένου και στο χώρο του τραγουδιού.
Δεν ξέρω, πιστεύω ότι αν δε θες να ακούσεις κάποιον, με ένα απλό κλικ δεν τον ακούς! Δεν είναι πια όλα τόσο θέμα μάρκετινγκ ή επειδή έχεις 2.000 φίλους στο myspace ότι είσαι αναγκαστικά στη μόδα!
Σας φοβίζει να είστε στη μόδα ή κάπου θα το επιδιώκατε;
Είναι δίκοπο μαχαίρι. Βλέπεις να είναι στη μόδα οι μίνι φούστες, παίρνεις κι εσύ και την επόμενη σαιζόν, τις έχουν πετάξει όλες! Αν κάτι πραγματικά αξίζει και δεν αναφέρομαι εδώ στα δικά μου τραγούδια, δεν είναι κακό να μείνει. Πάρα πολλά τραγούδια ήταν κάποτε στη μόδα και τα ακούγανε όλοι, ενώ άλλα που είχαν γίνει σουξέ ή χιτ, δε θυμόμαστε ποιος τα τραγουδούσε.
Οι συνθήκες σήμερα στο τραγούδι αποσκοπούν στο εύκολο σουξέ;
Νομίζω ότι είμαστε σε μεταβατική περίοδο υπό την έννοια ότι βλέπουμε ένα τρόπο ζωής, που κάποτε θεωρούταν must, σιγά – σιγά να φθίνει. Στο Λουτράκι που μένω, υπήρχαν πάνω από τρία μπουζουξίδικα κάποτε. Σήμερα υπάρχει μόνο ένα κι αυτό έχει τρία όργανα μέσα. Εγώ το βλέπω αυτό σαν καλό σημάδι!
Σας αρέσει το μπουζούκι, η λαϊκή μουσική;
Ναι, έπαιζα κιόλας μπουζούκι. Μη φανταστείτε πολλά πράγματα, είχα μάθει ακόρντα κι έπαιζα απλά.
Είχατε βγάλει κάποια τραγούδια;
Όχι, έπαιζα μόνο το…(τραγουδάει το σκοπό)
Το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας του Λοΐζου.
Αυτό!
Ένα κομμάτι σας που ξεχωρίζω επίσης είναι το Ballada pur un catalan. Να υποθέσω ότι έχετε ισχυρούς δεσμούς με την Ισπανία;
Θέλω να πιστεύω ότι έχω καρμική σχέση με την Ισπανία! Δεν ξέρω, ίσως σε άλλη ζωή μου κάτι να υπήρχε! Έμαθα να μιλάω ισπανικά μόνη μου μέσω ίντερνετ!
Τι εννοείτε; Αυτό είναι αξιοθαύμαστο!
Έμπαινα σε διάφορα ισπανικά sites, εποχές 2000 – 2002, που περιείχαν γραμματική. Βασικά ξεκίνησα από ισπανόφωνα τραγούδια. Είχα κολλήσει με ένα της Ναταλία Ορέιρο από μεξικανική σαπουνόπερα. Ήθελα να μάθω τι λέει, το έπαιζα στην κιθάρα κι άρχισαν να μου αρέσουν όλα τα ισπανικά τραγούδια! Πήγα μάλιστα δυο φορές στην Ισπανία!
Με το τραγούδι Ε, δεν ήταν και τίποτα τι θέλετε ακριβώς να πείτε;
Ότι αναίμακτα πέρασε η όλη διαδικασία της παραγωγής και ότι πράγματι δεν ήταν και τίποτα. Και ούτε ήταν τίποτα κι αυτό που ακούσατε, αν σας αρέσει κάτι το κρατάτε, αλλιώς το πετάτε. Αυτό, τίποτα άλλο.
Ποιες εναλλακτικές επιλογές έχει ένας σημερινός καλλιτέχνης με την τέχνη του;
Βασικά η τέχνη ολόκληρη δεν οφείλει να είναι εναλλακτική; Το γρήγορο ίντερνετ, η ανακύκλωση και η οικολογία είναι έννοιες που με παραπέμπουν στον όρο πολιτισμός.
Είστε 23 ετών, όπως είπατε. Όταν βγαίνετε έξω, που πηγαίνετε συνήθως;
Στα ίδια και στα ίδια μέρη.
Βαρετά, έτσι όπως το λέτε;
Ναι, αλλά και ζεστά! Μου αρέσουν τα μικρά πραγματάκια, τα στέκια, όπου θα δεις και πέντε φίλους να μπορείς να μιλήσεις. Δεν ήμουν ποτέ του κλάμπινγκ!
Ακούγατε ποτέ τον Διονύση Σαββόπουλο;
Πολύ μικρή! Μερικά τραγούδια του είναι τόσο συγκινητικά που σε ανατριχιάζουν, όπως και η Όμορφη πόλη του Θεοδωράκη και Τ’ αστέρι του βοριά του Χατζιδάκι. Το να ανατριχιάζεις με ένα τραγούδι, κατά τη γνώμη μου είναι το μεγαλύτερο κέρδος που μπορείς να αποκομίσεις ακούγοντας το!
Από τον Δεληβοριά ακούσατε τη μουσική του Χατζιδάκι;
Όχι, από παλιότερα τα γνώριζα τα τραγούδια του. Ποιος δεν ξέρει σήμερα τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη;
Μην το λέτε. Ειδικά αν είσαι 23 χρονών.
Στις σχολικές γιορτές δεν υπάρχει περίπτωση να μην τραγουδήσουν τα παιδιά σήμερα Θεοδωράκη!
Στην επέτειο του Πολυτεχνείου;
Ακριβώς!
Ασκεί κάποια επαναστατική γοητεία πάνω σας το Πολυτεχνείο;
Πολύ μεγάλη! Σκεφτόμουν τις προάλλες να ήμουν στη θέση αυτού μέσα στο τανκ που έριξε την πόρτα. Τα πάντα ανατράπηκαν από μια ομάδα φοιτητών. Εμείς σήμερα δεν πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να πετύχουμε κάτι τέτοιο.
Έχει χαθεί η συλλογικότητα μέσα στις σύγχρονες κοινωνίες;
Πολύ, πιστεύω, δυστυχώς.
Που το βλέπετε περισσότερο αυτό;
Στις πανεπιστημιακές σχολές, όπου δύσκολα θα αναμιχθείς με τους άλλους.
Στις πολιτικές νεολαίες εννοείτε;
Όχι, στην πολιτική είναι πολύ εύκολο. Το συναίσθημα ομαδικότητας και αλληλεγγύης λείπει απ’ τα νέα παιδιά.
Αλήθεια, γράφετε όπως μιλάτε; Στο Ε, δεν ήταν και τίποτα είστε λίγο αθυρόστομη.
Ήταν γενικά μια περίοδος της ζωής μου που προσπαθούσα να φερθώ πολύ κόσμια, δεν ξέρω γιατί, με αποτέλεσμα τα τραγούδια μου να βγουν συντηρητικά. Αρκετές φορές πάλι έχει τύχει να αλλάξω στίχους στα τραγούδια, επειδή παραήταν αθυρόστομα.
Μήπως γράφετε λίγο ψυχαναλυτικά;
Πάρα πολύ! Δε μιλάω ποτέ σε μία παρέα, εγώ κάθομαι και φτιάχνω τραγούδια κι όποτε θέλω να πω κάτι, τα αφήνω να παίζουν.
Είστε ο άνθρωπος που θα τον εμπιστευτεί ο άλλος να συζητήσει το πρόβλημα του ή μιλάτε με την τέχνη σας περισσότερο;
Όχι, τα δικά μου προβλήματα λέω με τα τραγούδια μου, αλλά οι δικοί μου άνθρωποι ξέρουν ότι πάντα θα τους ακούσω. Δεν είναι δύσκολο, πόσο πια να μην έχει χρόνο κανείς στα 23 του να ακούσει τον άλλο;
Συμφωνείτε μ’ αυτό που είχε πει ο Jim Morrison; Καλύτερα μια μικρή γιορτή από φίλους παρά μια μεγάλη οικογένεια.
Δεν το έχω ξανακούσει, αλλά αν πάρουμε την ελληνική οικογένεια, συμφωνώ. Πάλι όμως, εμένα μου αρέσει η οικογένεια. Όχι ο θεσμός, αλλά το ότι δεν έχουμε άλλη ευκαιρία να συμβιβαστούμε με κάτι παιδευτικό στη ζωή μας.
Και ο φιλόσοφος Ζαν – Πολ Σαρτρ που έλεγε μακάρια τα νόθα παιδιά που δεν κουβαλάνε μια ζωή τους γονείς τους;
Γιατί δεν τους κουβαλάνε; Πιστεύω ότι είναι τύχη και ατυχία να μην κουβαλάς την ιστορία των γονιών σου και για μένα θα ήταν ατυχία. Εξαρτάται βέβαια και τι γονείς έχεις, δε μπορώ να το γενικεύσω.

Ένα άλλο θετικό στοιχείο του cd σας, είναι όπως ερμηνεύετε τα τραγούδια.
(παίρνει μια έκφραση ελαφράς απέχθειας)
Γιατί δυσανασχετείτε μ’ αυτό που λέω;
Δε με θεωρώ ερμηνεύτρια όταν υπάρχει η Γαλάνη, αλήθεια. Θα ήθελα πολύ ν’ ακούσω τα τραγούδια μου από κάποια άλλη φωνή. Είναι μερικά κομμάτια, τελείως προσωπικά, που δεν ξέρω πόσο ο άλλος μπορεί να τα κάνει δικά του. Απλά δεν πιστεύω ότι φωνητικά έχω φοβερές δυνατότητες!
Ο Δεληβοριάς θα έχει αντίθετη γνώμη, φαντάζομαι.
Ναι, του αρέσει η ερμηνεία μου, αλλά κι εγώ τους ζάλισα με τον Πιερρακέα στη διάρκεια της ηχογράφησης. Δε μ’ αφήνανε να τα πω πολλές φορές, κάτι που εγώ το ήθελα, μόνιμα ανικανοποίητη μ’ αυτό που έκανα. Ίσως να είχαν δίκιο, να τα είχα καταστρέψει έτσι τα τραγούδια.
Θα κάνετε λάιβ για το δίσκο, μόνη σας ή και με τον Δεληβοριά;
Φτιάχνω ένα γκρουπάκι αυτή τη στιγμή μαζί με τον Πιερρακέα και άλλους καλούς μουσικούς. Ξεκινάμε πρόβες και θα ήθελα να παίξω σε μια πιο ηλεκτρισμένη μουσική σκηνή, αλλά δεν ξέρω αν είμαι σε θέση ακόμα να εμφανιστώ κάπου μόνη μου.
Πως και δεν είχατε φιλικές τραγουδιστικές συμμετοχές στο cd, όπως συνηθίζεται;
Ήθελα πάρα πολύ να τραγουδούσε ο Σάκης Μπουλάς, που τον λατρεύω! Δεν έγινε καμία προσέγγιση, στο μυαλό μου υπήρχε αυτό. Όλα πήραν το δρόμο τους αβίαστα χωρίς να το καταλάβω, όπως είπα πριν.
Τι έχετε ακούσει μέχρι τώρα για τη δουλειά σας;
Αρκετά καλά σχόλια. Έχω εισπράξει όμως και αδιαφορία!
Από φίλους;
Γενικά από κόσμο που την ακούει, γνωστούς και φίλους.
Θα σας ενοχλούσε μια κακή δημοσιογραφική κριτική;
Δεν είναι πολύ ωραίο να σου λένε η δουλειά σου είναι χάλια, σου κόβει λίγο τα φτερά. Μπορεί στην τελική να είναι και αλήθεια ή ν’ αποτελέσει και κίνητρο!
Κίνητρο, για τι;
Για ένα καινούργιο τραγούδι ή μία καινούργια περίοδο στη ζωή!
Τη ζωή σας τελικά την ορίζουν τα τραγούδια;
Έτσι ακριβώς όπως το λέτε!
Κλείνοντας, θα ήθελα να μου πείτε μερικά όνειρα που έχετε.
Πραγματοποιήσιμα ή μη;
Και τα δύο!
Αστροναύτης ή μουσικός σε κρουαζιερόπλοιο!
Το δεύτερο θα το θεωρούσα πραγματοποιήσιμο!
Δε νομίζω με τις συνθήκες που ζω τώρα! Ας πούμε, λοιπόν, ως μη πραγματοποιήσιμο, World Peace (κάνει το σήμα της νίκης με τα δάχτυλα)! Σας ευχαριστώ γι’ αυτή την παρθενική σας συνέντευξη.
Δική μου η χαρά!

* αναδημοσίευση από το περιοδικό δίφωνο, τεύχος 156, Νοέμβριος 2008