Τον συνάντησα στο σπίτι του στο Παλαιό Ψυχικό και ώσπου να τελειώσει η δίωρη συζήτηση μας, η πάχνη του πρωινού είχε αντικατασταθεί από έναν λαμπερό ήλιο. Γνώρισα έναν άνθρωπο πολύ σίγουρο μ' αυτό που κάνει, συνειδητοποιώντας μέσα από τον λόγο του και την αργή εκφορά του, πώς η παγκόσμια αναγνώριση και καταξίωση δεν είναι καθόλου τυχαία στη δική του περίπτωση. Ξεκίνησα να τον ρωτάω για ποιο λόγο ναυάγησε εκείνη η πρώτη του ταινία με τους Forminx, μετά περάσαμε στη μικρού μήκους Εκπομπή με πρωταγωνιστή τον Νίκο Μαστοράκη, αλλά και στο γιατί τον έδιωξαν από τη σχολή κινηματογράφου στη Γαλλία, όπου σπούδαζε. Αναφερθήκαμε στον Δράκο του Κούνδουρου, στη Στέλλα του Κακογιάννη, στον Κανελλόπουλο, στον Παναγιωτόπουλο, στον Μαστρογιάννι, στον Κουν, στον Χατζιδάκι, στον Σεφέρη, στον Ρίτσο, στον Τορνέ, στον Φελίνι, στον Κουστουρίτσα, στις Κάνες, στον Θεοδωράκη, στην Καραΐνδρου, στο Μύθο των Ατρειδών, στα παιδιά που βγήκαν στους δρόμους, στους 15 50, στα Εξάρχεια, στον Σαββόπουλο. Όταν η κουβέντα πήρε το δρόμο της και λίγο πριν η συνέντευξη τελειώσει, τον ρώτησα τι θέση είχε ο έρωτας στη ζωή του όλα αυτά τα χρόνια. Ρωτήστε τον Παναγιωτόπουλο που συγκατοικούσαμε στο ίδιο δώμα στο Παρίσι και τα κορίτσια συναλλάζονταν, μου απάντησε. Και συνέχισε: αποδέχομαι τον έρωτα μόνο με διάρκεια κι αυτό προϋποθέτει το μη ιδιοκτησιακό καθεστώς, το απορριπτέο από τους μικροαστούς! Γι' αυτό και στη Σκόνη του χρόνου, θέλησα να δείξω τον έρωτα μεταξύ τριών ανθρώπων, που διαπερνάει την ιστορία ενός ολόκληρου αιώνα. Έκλεισα το κασετόφωνο, έκανα να φύγω, μα είδα πως η συνέντευξη συνεχιζόταν στο...πόδι, αφού συνεχίσαμε κι εμείς να μιλάμε για τη χρήση του φιλμ στον κινηματογράφο, για την ευκολία- παγίδα του ψηφιακού βίντεο, για τον αγαπητό και στους δυο μας, Δήμο Θέο, για τον Αβδελιώδη, για τον Πάνο Κούτρα, για την πολυσυζητημένη σχέση του με τους ηθοποιούς του, για τα τρία ξένα υπουργεία Πολιτισμού που χρηματοδότησαν την τελευταία ταινία του. Στα σίγουρα, αν είχαμε άλλες δυο ώρες, ακόμη εκεί θα βρισκόμουν και θα κουβεντιάζαμε. Όμως ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ετοιμάζεται να φύγει σε περιοδεία ανά την Ελλάδα, όπου θα παρευρεθεί στις εκεί προβολές της Σκόνης του χρόνου και θα συνομιλήσει με το κοινό του!
* η συνέντευξη του Θόδωρου Αγγελόπουλου θα δημοσιευθεί στο culture της επόμενης εβδομάδας (κυκλοφορεί Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου)
5 σχόλια:
Βάλατε την μουσική απο το τρέηλερ της ταινίας, που είναι απο παλιότερες ταινίες του οτέρ, η την μουσική που εγραψε για την ταινία η εξαίρετη κα Καραίνδρου?
Παρακολούθησα την ταινία και -περιέργως πως- δεν ένιωσα συνεπαρμένος, όπως σε άλλες ταινίες του Αγγελόπουλου. Μάλιστα, αισθάνθηκα και μία μικρή απογοήτευση, οφείλω να ομολογήσω. Έχω αναρτήσει σχετικά στο δικό μου blog. Εσείς είδατε τη ''Σκόνη του χρόνου''; Αν ναι, θα ήθελα πολύ να ξέρω πώς σας φάνηκε, διότι αυτή η ταινία αποτέλεσε κάτι σαν πληγή στον εγωισμό ενός οπαδού!
ΥΓ. Δε μου αρέσουν οι τυπικότητες, όμως... πραγματικά συγχαρητήρια για το blog σας.
"Αισθηματική ηλικία"...
δεν το κατανοώ το ερώτημα! Αναφέρεσαι στο τρέιλερ από τη "Σκόνη του χρόνου" που έχω στο προηγούμενο post; Α, δεν το κατάλαβα ότι περιέχει μουσικές από παλιότερες ταινίες του Τεό. Το βρήκα στο youtube κι απλά το ανάρτησα...
Σ.Π.Ρ. ...
σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια (μιλάμε στον ενικό, σε παρακαλώ). Κοίτα, το διάβασα το post σου, αλλά θεωρώ ότι ήταν λίγο βεβιασμένη η κριτική σου σε ότι αφορά το μακιγιάζ. Η ταινία αυτή δεν εξελίσσεται σε ρεαλιστικό χρόνο κι από ένα σημείο και μετά οι ηθοποιοί μοιάζουν άθικτοι απ' τη φθορά (ή τη Σκόνη) του χρόνου που- υποτίθεται- περνάει μέσα στο φιλμικό δίωρο. Δες το περισσότερο σαν ένα χωροχρονικό μπλέξιμο, αφού η ταινία καλύπτει το διάστημα από τις αρχές του 1950 έως τις αρχές του ΄70, αλλάζοντας τόπους από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Καζακστάν. Θα έλεγα ότι απ' αυτή την άποψη είναι η πιο ονειρική ταινία του Αγγελόπουλου σε σχέση ειδικά με τις παλιότερες, όπου ουσιαστικά πρωταγωνιστούσαν οι εκάστοτε ιστορικές διακυμάνσεις.
Φοβερά ενδιαφέρουσα η προσέγγισή σου. Όντως, ενώ είχα αισθανθεί την ονειρική διάσταση της ταινίας, δεν είχα καταφέρει να παρατηρήσω το χρονικό ''άθικτο'' των ηθοποιών. Ίσως έτσι εξηγείται κατάλληλα η στάση του Αγγελόπουλου όσον αφορά το μακιγιάζ.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, δεν το ένιωσα και δε με έπεισε. Μπορεί να έφταιξε που δεν είχα φανταστεί ότι ακόμα και μέσα από το μακιγιάζ θα μπορούσε ο Α να αναδείξει το θέμα και την προβληματική του.
Δημοσίευση σχολίου