Κυριακή 2 Αυγούστου 2009

ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΤΟΥ 1982 ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ!

Καλοκαιρινό το πρώτο κυριακαυγουστιάτικο post μου, καθώς ακόμη μεταφέρω πράγματα από το πατρικό μου και έπεσα πάνω σ' αυτά τα δύο ξεχασμένα φωτογραφικά ντοκουμέντα. Είναι από το 1982, τότε που ο bosko ήταν οχτώ ετών και οι γονείς του τον έστελναν με το ζόρι κάθε καλοκαίρι στις παιδικές κατασκηνώσεις Kinderland στον Κάλαμο. Για τέσσερα συνεχόμενα χρόνια υπέμενα το μαρτύριο τούτο, ώσπου στα δέκα μου άρπαξα μια σαλμονέλα με 41 πυρετό, συνοδεία σπασμών και πρασινωπού εμετού α λα Linda Blair, και οι άδικοι γονείς κατάλαβαν πως τελικά δεν ήταν ότι καλύτερο να στέλνουν το παιδί τους μακριά στα ξένα! Αυτό που συνέβαινε πάντα με μένα στην κατασκήνωση ήταν να κλαίω για τις πρώτες δέκα μέρες και να μη μιλάω σε κανέναν σαν αυτιστικό δυστυχισμένο. Τις επόμενες πέντε ηρεμούσα και την έβγαζα μόνος μου ζωγραφίζοντας στο υποτυπώδες πολιτιστικό κέντρο της κατασκήνωσης. Και τις τελευταίες πέντε μέρες, συμμετέχοντας ενεργά πάντα στις εορταστικές αποχαιρετιστήριες εκδηλώσεις, έκλαιγα που θα γύριζα πίσω! Τέτοιο ψυχανώμαλο ήμουν! Το αντίθετο ακριβώς από τον κατά τρία χρόνια μεγαλύτερο αδερφό μου, ο οποίος πήγαινε, γυρνούσε κι ούτε μιλιά, ούτε λαλιά (στη photo ο πολυαγαπημένος μου αδερφός, έκτος στην πρώτη σειρά των ορθίων, ο πιο ψηλός απ' τα άλλα παιδάκια και την ομαδάρχισσα)! Θα πάω μετά στην ομαδάρχισσα, της οποίας το πρόσωπο κάλυψα για ευνόητους λόγους με τη λέξη jazz, εφόσον της κόλλαγε γάντι η συγκεκριμένη λέξη στη σημερινή αργκό σημασία της! Έλεγα, λοιπόν, πως δεν είχα χειρότερο από το να φεύγει το λεωφορείο και να αφήνω μακριά τους γονείς μου με τρομερά κλάματα! Το 1982 είχε κλείσει ένας χρόνος από το θάνατο της επίσης πολυαγαπημένης γιαγιάς μου και σκέφτηκα να εκμεταλλευτώ το δυσάρεστο αυτό γεγονός σαν κανονικός 8χρονος διάολος! Στο πρώτο επισκεπτήριο των γονιών μου για εκείνη τη σαιζόν, με το που άνοιξαν οι πύλες της κατασκήνωσης, έβαλα μπρος τη γνωστή μηχανή των δακρύων! Τι έχεις; ρωτούσε η μάνα μου, μα όπως απεδείχθη είχε ήδη μπει στο κλίμα του ψεύδους! Τίποτα δεν έχω...απαντούσα εγώ με ψεύτικους λυγμούς! Κι όταν είδα ότι δεν είχε σκοπό να με ξαναρωτήσει, επιστράτευσα το μεγάλο κόλπο: Να, της είπα, είδα στον ύπνο μου τη γιαγιά και μου' πε να με πάρετε αμέσως από δω γιατί θα πάθω ένα πολύ μεγάλο κακό! Θυμάμαι τη μάνα μου να ξεκαρδίζεται, παρασύροντας και μένα στο γέλιο της και ξεσκεπάζοντας εν τέλει το ψέμα μου! Φυσικά, επειδή πουτανιές στην πουτάνα δεν περνούσαν, με άφηνε ξανά στην κατασκήνωση μέχρι την επόμενη Κυριακή του επισκεπτηρίου. Κι εγώ κλάμα, δωσ' του κλάμα και απομόνωση! Αμ, η άλλη η ομαδάρχισσα; Νομίζω, Κλαίρη τη λέγανε, αλλά αυτή κι αν ήταν μεσ' στο ψεύδος! Σκεπτόμενος πως τα πήγαινε καλά με εμάς, τα μικρά παιδιά, ξεστομίζοντας απίστευτα ψέματα, με εξοργίζει τώρα σε μεγάλο βαθμό! Την είχα ρωτήσει τι σήμαινε στα ελληνικά η λέξη editor που είχα δει στο ζενερίκ μιας ταινίας, πάντα στην TV της κατασκήνωσης, κι αυτή, μην έχοντας ιδέα φυσικά, μού είχε απαντήσει πως editor είναι ο...τελιλίστας, αυτός δηλαδή που εφευρίσκει σεναριακά το τέλος κάθε ταινίας- άκου ασχετοσύνη και φαντασία το χαϊβάνι κι εγώ την άκουγα έως και με θαυμασμό! Πάντως, αφού από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τα πήγαινα πολύ καλά με τους μεγαλύτερους, θυμάμαι κι αυτήν να πίνει κάτι δεκάποντα τρίφυλλα μεσ' στη σκηνή μπροστά μου μόνο και να την πιάνει πανικός όποτε εμφανιζόταν κάνα άλλο παιδάκι της ομάδας μας! Τι να γίνεται σήμερα; Ποιος ξέρει...

Εδώ ο bosko με μαλλί ότι να' ναι και με κεφαλή που θυμίζει μπρίκι, κούπα ή...ξυπνητήρι! Ντυσιματάκι, όμως; Ποτέ δε με ένοιαξε το καλό ντύσιμο ή η τάξη σ' αυτό, αφού οι γονείς μου τη μεταναστευτική εκ Γερμανίας εργατική μιζέρια τους την πέρασαν και στα παιδιά τους! Μπορεί να μου βγήκε σε καλό αυτό, μιας και μέχρι πρόσφατα δεν είχα κανένα καημό για το τι ρούχα θα βάλω πάνω μου, ανοίγοντας συρτάρια και βγάζοντας πότε το ένα και πότε το άλλο, χωρίς να δώσω ιδιαίτερη προσοχή. Τι ακούγαμε το ΄82 στην κατασκήνωση στον Κάλαμο; Τα Μπαράκια του Γερμανού, τα Τραγούδια της Χαρούλας του Λοΐζου, ακόμη και τα Τραγούδια του δρόμου του ίδιου συνθέτη! Επίσης, λίγο αργότερα το Καλοκαιράκι των Φατμέ, ακόμη και το Ας κρατήσουν οι χοροί του Σαββόπουλου! Μιλάμε για κανονική πλύση εγκεφάλου κάθε μεσημέρι στην τραπεζαρία και τα απογεύματα από τα μεγάφωνα που υπήρχαν παντού στην κατασκήνωση! Ίσως ήταν νωπή ακόμη η Μεταπολίτευση, ίσως πάλι απλώς να μην είχε τα σημερινά χάλια του το ελληνικό τραγούδι- πόσο αδιανόητο θα ήταν σε παιδική κατασκήνωση του 2009 ν' ακούγονταν Μάλαμας ή Τανάγρη, λόγου χάριν, την εποχή των Ρουβάδων και των Καρράδων; Ενώ τότε, καί τον Λοΐζο μας τον είχαμε, καί τον Γερμανό, κι ένα σωρό άλλους αξιόλογους βάρδους! Ασχέτως πάλι αν εμένα μου θύμιζαν τον μεγάλο αδερφό μου, ο οποίος απ' το πρωί ως το βράδυ άκουγε Μίκη, Λοΐζο και Μαρκόπουλο στο σπίτι μας, με αποτέλεσμα να μου λείπει και δωσ' του πάλι ποτάμι το κλάμα! Τι σε κάνουν να θυμηθείς δυο παλιές φωτογραφίες, απορώ πραγματικά με τον εαυτό μου που κάθομαι και τα γράφω τώρα όλα αυτά. Κλείνω λέγοντας ότι αυτό που μισούσα περισσότερο στην κατασκήνωση ήταν το στρατιωτικό μοντέλο ζωής, αηδίες του τύπου καθαριότητα, αθλητισμός, εξορμήσεις στα βουνά κλπ. Θα συμβούλευα όποιον έχει παιδιά να μην τα στείλει ποτέ στην κατασκήνωση! Όχι δηλαδή ότι εγώ απόκτησα και κάνα ψυχικό τραύμα που πήγαινα από τα έξι μέχρι τα δέκα μου χρόνια, θα προτιμούσα όμως να καθόμουν στο σπιτάκι μου κι ας μην είχα κάνει κανένα μπάνιο στη θάλασσα! Μήπως κάνω σήμερα στα 35 μου;

11 σχόλια:

Dr Low είπε...

Μεγαλύτερη ψυχαναγκαστική ανωμαλία απο την κατασκήνωση...δεν υπάρχει!

Την πρώτη φορά που με έστειλαν έκλαιγα όλη μέρα, έβαζα και τα άλλα παιδάκια να κλαίνε και την πρώτη Κυριακή στο επισκεπτήριο με έδιωξαν κακήν κακώς.

Τη δεύτερη φορά όλη την πρώτη εβδομάδα συμμετείχα κανονικά παντού αλλά δεν είχα αλλάξει καθόλου ρούχα. Όταν ήρθε η μάνα μου την Κυριακή και φρίκαρε απο τη βρώμα μου, άρχισα να της λέω για στρατόπεδα συγκέντρωσης και παιδιά που εξαφανίζοντα τις νύχτες οπότε η γυναίκα είπε "Προκειμένου να σαλτάρει κι άλλο το σαλταρισμένο μου ας το πάρω απο δω".

Δύο πράγματα θυμάμαι έντονα κι εγώ. Την ομαδάρχισα να φουμάρει στα κλεφτά και το "Ας κρατήσουν οι χοροί" που με είχε στοιχιώσει απο τις τόσες φορές που το άκουσα! Απο τότε όταν ακούω Σαββόπουλο με πιάνει μια κατάθλιψη άλλο πράμα!

Βρε λες να ήμασταν στο ίδιο στρατόπεδο και να μη το ξέραμε? Το νούμερο 4598756353 ήμουν! Εσύ?

μαριάννα είπε...

Κουκλί παιδί! Σου εύχομαι να κάνεις τέτοιους γιους! ;)

Rena Fan είπε...

Δεν πήγα ποτέ κατασκήνωση. Αλλά δεν μου λείπει! (τώρα εγώ γιατί το γράφω αυτό;)

Η φωτογραφία του μικρού Μπόσκο... όλα τα λεφτά!

Καλό μήνα.

trashman είπε...

1.Ώπα χαμόγελο αλά Μόνα Λίζα;!..

2. Ήλπιζα οτι θα ήσουν ο τυπάκος που κρυφοκοιτάει, τέρμα τέρμα δεξιά..

3. Αν το αυτοκολλητάκι JAZZ το έβαλες σ'αυτή τη φωτογραφία, τότε ίσως να μη θέλω να φαντάζομαι σε ποιά φωτογραφία μπήκαν τα αυτοκολλητάκια MASTER/SLAVE.

. είπε...

den piga pote kataskinosi mias k i gonis mou me travousan ka8e hrono mazi tous, ala den 8a elega oti goustara k go kataskinosi ipirksa poli adikinonikos apo pedi, oute se parti gene8lion patisa potes mou, perelasi den ekana pote ...
omorfo to post bosko!!to 1982 geni8ika....

BOSKO είπε...

El...
κοπέλες του Μαουτχάουζεν, κοπέλες του Μπέλσε, μην είδατε την αγάπη μου, μην είδατε την αγάπη μου...
την είδαμε στην παγερή πλατεία μ' ένα αριθμό στο άσπρο της χέρι με κίτρινο άστρο στην καρδιά...
ω! καμαράντ, ω! καμαράντ, βόηθα ν' ανέβω τη σκάλα κλπ. κλπ.

BOSKO είπε...

μαριάννα...
κι οι γιοι κι οι κόρες του κόσμου όλου είναι να τους κάνουν άλλοι, να αγχώνονται να τους μεγαλώνουν κι εσύ να τους βλέπεις εκ του μακρώθεν και να τους χαίρεσαι!

BOSKO είπε...

Rena Fan...
μόνο που δείχνω πολύ συνεσταλμένο και δε φαίνεται η διαολιά που με χαρακτήριζε (εγώ και ο Ντάμιεν της "Προφητείας" για την ακρίβεια)!

BOSKO είπε...

trashman...
1. είδες;
2. έπρεπε να' χα βάλει quiz με τη φωτογραφία του στυλ "βρείτε ποιος είναι ο bosko"!
3. σε κάτι παλιές ξεχασμένες κασέτες TDK είχαν κολληθεί αυτά!

BOSKO είπε...

gazoza...
μαλακίες κάνουμε, Μπίλι μου, να περάσει η ώρα καλοκαιριάτικα. Εμείς πάλι επειδή μεγαλώσαμε σε μία μονίμως υπό διάλυση οικογένεια, γι' αυτό φρόντιζαν ίσως να μας στέλνουν στις κατασκηνώσεις. Εν ολίγοις, καλύτερα και δεν έχασες απολύτως τίποτα. Ο Νίκος έρχεται σήμερα, κρίμα που δε μπόρεσες να κατεβείς κι εσύ!

galataki είπε...

bosko eisai theos! gelasa para polu me to arthro sou!
Τι μου θύμησες..
Πήγαινα και εγώ στην ίδια κατασκήνωση Kinderland από το 1992 μέχρι το 1998 σαν κατασκηνωτρια και μετά ως ομαδάρχισσα και μετα ως νοσηλεύτρια. Όπως καταλαβαινεις μέσα στο μυαλό μου εχουν μεινει ανεξιτηλες καποιες εικόνες και στιγμες. Εχεις απολυτο δικιο με τα τραγουδια, φαντασου 20 χρονια μετα η ιδια κασσετα επαιζε και παιζει και τωρα που μιλαμε να μην εχει αλλαξει,και ομως αυτα τα τραγουδια με εχουν στιγματισει ακομα και τωρα. Στα 31 πια. Καθε φορα που τα ακουω θυμαμαι το κλαμα που εριχνα για να ερθει να με παρει η μαμα, την χαρα που εκανα καθε φορα που ερχοταν στο επισκεπτηριο και μου εφερνε διαφορα καλουδια, την αρνηση και το απολυταρχικο οχι του πατερα μου να με παρουν μαζι τους εστω και για μια 2ημερη αδεια. Απο που να πρωταρχισω? Μια συρροη απο αναμνησεις ερχονται ξανα στο προσκηνιο: τις κοκα κολες που επαιρνα απο το κυλικειο και πηγαινα μετα και αραζα μονη στο λοφακι εκει στο κιοσκι διπλα απο το γηπεδο του ποδοσφαιρου ακουγοντας απο τα walkman την αγαπημενη μου μουσικη,την αυστηροτητα και τις τιμωριες που "τρωγαμε" εαν δεν ηταν καλα στρωμένο το κρεββατι και αν δεν ηταν καθαρή η σκηνη μας, την έπαρση της σημαιας και την υποστολή της σημαίας και τον εθνικο υμνο,το φαγητο και τις τηγανιτες πατατες, την ΠΙΤΣΑ(αγαπημενη ιδιως Σαββατο βραδυ), το παγωτο και την σοκολατινα, το γερμανικο, οι ντουζιερες και η ντουζου, το αρχηγειο και το θεατρο, η λιμνουλα και το πολιτιστικο κεντρο, τις disco βραδιες, το καρναβάλι(τι αγχος και αυτο), τις κοινοτικές κραυγές και την κραυγή της σκηνης (καθε φορα ολο και πιο δυνατα να μας ακουει και η κορελκο απο διπλα) και τελευταιο και πιο brutal πιο cruel, το σιωπητηριο το βραδυ...Απιστευτο κλαμα κατω απο την κουβερτα. Τα φωτα να κλεινουν, η καταθλιπτικη μουσικη στρατοπεδου να παιζει και εγω να αποκοιμιεμαι εντελει με βουρκωμενα ματια και με ενα χαρτομαντηλο στο χερι και ενα κατω απο το μαξιλαρι.Ασε ρε φιλε.... τι να λεμε τωρα... Ασχετο: μηπως θυμασαι ή γνωριζεις τη μουσική του σιωπητηριου?