.jpg)
Πλήρης ημερών, στα 93 του, έφυγε σήμερα το μεσημέρι από τη ζωή ο Γιάννης Μόραλης, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ζωγράφους, ο οποίος γαλουχήθηκε με τους διανοούμενους της γενιάς του ΄30 και άφησε έργο- παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Τα θέματα που απασχόλησαν τον Μόραλη ως το τέλος ήταν η σχέση άνδρα- γυναίκας και έρωτα- θανάτου. Σχέδια του στόλισαν ποιητικές συλλογές του Γιώργου Σεφέρη και του Οδυσσέα Ελύτη. Δικός του επίσης ο Λαχειοπώλης τ' Ουρανού που κόσμησε τον Μεγάλο Ερωτικό του φίλου του, Μάνου Χατζιδάκι, η Άνοιξη για τη Ρυθμολογία και η λαϊκή καθισμένη γυναικεία φιγούρα για τα Πέριξ του ίδιου συνθέτη. Η Ελλάδα είναι από σήμερα πιο φτωχή κι αυτό ας μην ακουστεί καθόλου υπερβολή. Όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο Κώστας Τσόκλης: Δεν κλαίω για τον Μόραλη, κλαίω για τον λαό που χάνει τέτοιους ανθρώπους, την ώρα που τους έχει μεγάλη ανάγκη. 
9 σχόλια:
κ γω στενοχωρέθηκα, μου αρέσει πολύ η ζωγραφική του αλλά και σαν άνθρωπος στο δημόσιο χώρο είχε μεγάλη ευγένεια και έδειχνε αγάπη για τους νέους, Θα τον θυμόμαστε μέσα από τα έργα του.
Μπόσκο, είναι νύχτα μεγάλου πένθους γιατί έφυγε ο τελευταίος μιας λαμπρής γενιάς που έβγαλε τον τόπο από την ανυπαρξία. Ταυτόχρονα είναι μια νύχτα αναλογισμού του χρέους πού 'χουμε απέναντί τους και είναι ακόμα αξεπλήρωτο κι οι τόκοι μεγαλώνουν. Ακούγεται σαν ανιμιστικό αυτό, το ξέρω, και είναι. Όποιος αγνοεί άθελα ή ηθελημένα τη συνέχεια, κακό δρόμο έχει πάρει που πάει κατά γκρεμού.
Κάθε γενιά, Μπόσκο μου, αφήνει μια διαδαχή κι αυτή που άφησε η "γενιά του '30" ήταν πώς την "ελληνικότητα" του Παρθένη και του Γιαννόπουλου θα την ξαναανιχνεύσουμε, θα την προχωρήσουμε και θα την ξαναπούμε με γλώσσα σύγχρονη κι "εφάμιλλη". Το τι σημαίνει "εφάμιλλη" δες το ψυχρά στις τελευταίες δημοπρασίες Ελλήνων ζωγράφων στους οίκους του Λονδίνου. Αχ, αυτό το εφάμιλλο, πως έχει παρεξηγηθεί, όλα τα θηλυκά κι αρσενικά νυμφίδια σπεύδουν να γίνουν "εφάμιλλα" αλλά τίνων;
Ποιος είπε πως δεν μπορούν οι χοές να γίνουν και μ' ένα ραφινάτο glen; Κι έτσι θα γίνουν:
Στην ιερή σκιά του Γιάννη Μόραλη λοιπόν, εύχομαι κι ικετεύω η κραταιά "Άνοιξη" που κόσμησε το σπίτι του Άλλου Εταίρου, απέναντι απ' τα δυο πολύτιμα πιάνα του, να πρυτανεύσει, να κραταιωθεί, να ιδρύσει τα θεμέλια και να υψώσει τον θριγκό της Νέας Αναγέννησης.
Γένοιτο!
Άλλη μια σελίδα της Τέχνης, ιδιαίτερα σημαντική, γύρισε.
Καλό ταξίδι στον εκλεκτό ζωγράφο! Θα βρει καλή παρέα εκεί πάνω...
Δεν ξέρω άν πρέπει κανείς να θρηνεί, για τα εικαστικά ειδικά! Όταν όμως αποχωρεί από τα εγκόσμια ένας μεγάλος εικαστικός, μοιάζει σαν να πέφτει η αυλαία ή το σκοτάδι στη σκηνή του κόσμου. Και όταν συμβαίνει αυτό, όλοι σιωπούν για ένα λεπτό...
Μαριάννα είναι ξεκάθαρο πως η παλιά παρέα του Λουμίδη και του GB έχει μαζευτεί εκεί στου παραδείσου τα ωραία και πλέον θα τα λένε όπως παλιά όλοι μαζί. Ο Τσόκλης έκλεισε μέσα στην δήλωση του την βαθύτερη ανησυχία όλων μας. Μικρό θεϊκο ενέχυρο για μας τους φτωχούς θνητούς πλέον άνθρωποι όπως ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Νίκος Κούνδουρος...
Μπόσκο θερμούς χαιρετισμούς από την παγωμένη Θεσσαλονίκη.
http://www.youtube.com/watch?v=K-wCugztof4
στο σημείο που τελείωνει την ζωγραφιά και λέει ΄΄Κάψ΄ το, σπάσ΄ το΄΄. υπέροχος.
Αχ! Βρε παιδιά δεν πρέπει να θλιβόμαστε έτσι όταν φεύγουν καλλιτέχνες τέτοιου διαμετρήματος πλήρεις ημερών, που έχουν τιμηθεί και να λέμε ότι φτωχαίνουμε!Είναι και άδικο για τη νέα γενιά να το λέμε αυτό νομίζω.
Ο σπουδαίος άνθρωπος αυτός έζησε, δημιούργησε, άφησε εκπληκτικό έργο σε αυτή τη χώρα που θα μείνει διαχρονικό, θα υπάρχουν πάντα ευαίσθητα πλάσματα που θα εμπνέονται απ΄αυτό και θα το ανακαλύπτου,..Καλό ταξίδι του λοιπόν και δεν θα ξεχαστεί ποτέ, αυτό είναι σίγουρο!
Δεσποινα
Είπε τέτοια ανοησία ο Τσόκλης;
"Δεν κλαίω για τον Μόραλη, κλαίω για τον λαό που χάνει τέτοιους ανθρώπους, την ώρα που τους έχει μεγάλη ανάγκη."
Είναι δυνατόν να έχει ο λαός μεγάλη ανάγκη ένα γέροντα 93 χρονώ; Αυτό το "την ώρα που" είναι όλα τα λεφτά. Μέγας ο Μόραλης, αλλά φτάνουν οι κακόγουστες και μακάβριες υπερβολές.
Costas N. Kouremenos...
καλά, κύριε Κουρεμένε μου, μην κάνετε έτσι, ο καθένας ότι θέλει λέει μεσ' στη μαυρίλα του για έναν φίλο- δάσκαλο που έχασε...
Δημοσίευση σχολίου