ΕΧΕΙΣ (Σ)ΧΕΣ(Η)ΕΙ;

Χθες βράδυ βρέθηκα σε φιλικό σπίτι ανάμεσα σε τρία ζευγάρια. Ο Ν. με την Α., ο Β. με την Α., ο Π. με την Ε. κι εγώ, το μοναδικό μπακούρι. Οι μισοί απ' αυτούς, καλλιτέχνες, οι άλλοι μισοί, φιλότεχνοι, διότι- ως γνωστόν- έχουν κι ένα άλφα επίπεδο οι παρέες μας. Στις σχέσεις των ζευγαριών δεν υπάρχουν στεγανά, οι κοινωνικές και αισθητικές διαφορές απαλοίφονται χάριν μιας συμβεβλημένης συντροφικότητας (στους πρεσβύτερους) κι ενίοτε ενός, κωμικά αφόρητου, ιδιοκτησιακού καθεστώτος (στους νεότερους). Βέβαια όλο αυτό μόνο ένας τρίτος, ο απ' έξω δηλαδή, μπορεί ή τον βολεύει να το βλέπει έτσι κι αν δεν είναι φαν του μίζερου τραγουδιού Οι φίλοι μου χαράματα της Αλεξίου, το καταδιασκεδάζει κιόλας. Η Ε., ας πούμε, έλεγε στην Α. ότι θέλει- δε θέλει θα χοντρύνει μετά την πρώτη γέννα της, παρ' όλο που η Α. το αρνούταν κατηγορηματικά, τη στιγμή που ο Β., ο σύζυγος της, δήλωνε ότι έτσι και συμβεί αυτό μοιραία θ' αρχίσει να ξενοκοιτάει. Τότε, η άλλη Α., που είναι γνωστή νοσόφοβη, επισήμανε ως σοβαρότερο τον κίνδυνο του διαβήτη μετά τη γέννα παρά την λογικότατη επιθυμία του συζύγου της φίλης της να ξενοπηδήξει. Οι πιο σκεπτόμενοι, ούτως ειπείν, της παρέας, απλά άκουγαν. Εγώ πάλι θυμήθηκα αρχικώς τον αείμνηστο Νίκο Σταυρίδη και την οριακή ατάκα του Άχου και δε με νοιάζει! Κατόπιν αυτοψυχαναλύθηκα εκ του προχείρου: Γιατί, βρε παιδί μου, να περνάω πραγματικά καλά μόνο όταν συζητάω με κάποιον για χοντρά προβλήματα; Γιατί να με φτιάχνουν δοσολογίες φαρμάκων με την κόκκινη γραμμή και να πλήττω με το γλυκό που δεν πέτυχε σήμερα και που το καταβροχθίζω κάθε φορά; Γιατί να θαυμάζω καλλιτέχνες- ιερά τέρατα, που' χω την τύχη να συναναστρέφομαι και με τους άλλους, τους νεότερους, που αγαπώ εξίσου, να νιώθω βαρεμάρα ύστερα από λίγο καιρό; Γιατί να θεωρώ μια πουτάνα κι έναν πούστη που ψωνίζονται πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους από τους πιο νορμάλ, ας πούμε, τύπους της κοινωνίας; Όχι ότι δεν εμπεριέχουν κι αυτοί μια γραφικότητα, αλλά είναι λίγο πιο ορίτζιναλ τουλάχιστον. Όταν η Ε. άρχισε να βρίζει τον Χατζιδάκι που δεν έχανε συναυλία του, παρ' όλο που πάντα κάτι θα συνέβαινε και θα έσερνε τα εξ αμάξης στο κοινό του, εκνευρίστηκα ελαφρώς κι έπαψα να τους παρακολουθώ. Είχα πιεί και λίγο παραπάνω μετά από πολύ καιρό, νύσταζα κιόλας κι έτσι με πήρε ο ύπνος στην πολυθρόνα. Είναι ωραίο να κοιμάσαι μέσα στη βαβούρα που προξενούν φωνές σα να διαξιφίζονται. Όταν με ξύπνησαν για να φύγουμε απ' το φιλικό σπίτι, ήρθε στο νου μου ο μονίμως άγαμος, άφραγκος, άναρχος κι ανέμελος Α. που συνάντησα προχθές στα Εξάρχεια. Πενηντάρισε κι αυτός, μα εξακολουθεί να είναι φαν αμετανόητος του Μπουκόφσκι! Βρήκες καμιά γκόμενα; τον ρώτησα. Άσε, Αντωνάκη, μου απάντησε, έτσι πια και βρεθούμε με καμιά γκόμενα με περίοδο, θα νομίζουμε ότι της κόψανε τον πούτσο!