PET CITY: "ΣΤΕΡΕΙΣΘΕ ΛΟΓΙΚΗΣ - ΕΙΣΤΕ ΖΩΟΝ, ΔΗΛΑΔΗ, ΣΥΝΑΔΕΛΦΕ"!

Η σκηνοθέτιδα και συγγραφέας του έργου Pet City, Μαρία Ξανθοπουλίδου, τοποθετεί τους έξι ήρωες της σε ένα εγγύς μέλλον νιχιλιστικό, εφιαλτικό και απόκοσμο, όπου ο φασισμός έχει επιβληθεί, μετατρέποντας τους ανθρώπους σε άβουλα ζόμπι - ζητιάνους για λίγο πολύτιμο οξυγόνο.

Δεν υπάρχει νικητής και ηττημένος στο μαύρο σύμπαν του Pet City, εκεί όπου οι άνθρωποι κάνουν έρωτα και αναπαράγονται βάσει κρατικών εντολών, τρέφονται με εικονικές τροφές, διαπράττουν το έγκλημα να περιθάλψουν αλλόκοτα κατοικίδια ζώα για να τα μαγειρέψουν στη συνέχεια και στο τέλος δικάζονται σε μία παρωδία δίκης για να καταδικαστούν σε θάνατο αργό από τον καπνό ενός τσιγάρου και την έλλειψη του πολυπόθητου ζωτικού οξυγόνου.

Μοναδική ελπίδα διαφυγής απ' αυτή τη σουρεαλιστική συνθήκη μοιάζει να είναι η μουσική του Lolek, το A valse of a true romance και το Now cry από το Alone, καθώς και μερικές καινούργιες minimal συνθέσεις του για toy piano, που μου θύμισαν πολύ τον Yann Tiersen και τον Pascal Comelade.

Το εύρημα- ας το πούμε - των μελλοντικών φασιστικών κοινωνιών και της ανθρώπινης κατάντιας είναι κάτι που συναντάμε συχνά στις σύγχρονες τέχνες της λογοτεχνίας, του θεάτρου και του κινηματογράφου. Μπορώ να θυμηθώ τη μικρού μήκους ταινία Κλαίνε την ώρα που τα σκοτώνουν ή και τον ευρύτερα γνωστό Κυνόδοντα, που πολύ χάρηκα όταν έμαθα ότι βραβεύθηκε χθες βράδυ στην πρώτη τελετή της νεοσύστατης Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Η Μαρία Ξανθοπουλίδου θέλησε να μας μπερδέψει λίγο χρονικά, αφού ναι μεν η κυβερνητική φωνή που δίνει στεγνά τις εντολές μάς παραπέμπει στο μέλλον, όπως ήδη είπαμε, ακούγεται όμως σα να βγαίνει από το 141 που τηλεφωνούσαμε παλιά για να μάθουμε την ώρα. Στην ουσία δεν υπάρχει σαφές χωροχρονικό περιβάλλον στο Pet City, κάνοντας το ένα έργο συγγενές με το Θέατρο του Παραλόγου, τους πίνακες του Νταλί και τους ηχητικούς πειραματισμούς του Dr. Samuel J. Hoffman.

Το στοιχείο του μαύρου χιούμορ, τραβηγμένου στα όρια της φάρσας, δεν αργεί να κάνει την εμφάνιση του, χαρίζοντας ευφυώς την ανάσα στον θεατή, αυτήν δηλαδή που στερούνται εν είδει βασανιστηρίου οι κάτοικοι του Pet City.

Πολύ καλοί στους δύσκολους ρόλους τους ο Αλέξανδρος Γιάννου ως επιληπτικός μισότρελος μάγειρας (μισότρελοι, αν όχι ανθρώπινες καρικατούρες, είναι τελικά όλοι όσοι έχουν αποδεχτεί το να ζουν σ' έναν τόσο ακραίο κόσμο) και ο Γιάννης Λεάκος- Όσκαρ, ο πλέον εκλογικευμένος και συναισθηματικός χαρακτήρας. Κρατάω ακόμη τις ερμηνείες της Κατερίνας Φωτιάδη, της άτεγκτης δικαστίνας, και της Βάλιας Πάτσιου, του χλωμού προσώπου που παραπαίει μεταξύ χαφιεδισμού και φιλίας. Ακόμη, της Κατερίνας Σαβράνη, της νευρωτικής συντρόφου του Όσκαρ, καθώς και της Ευτέρπης Παπαευθυμίου, της σινάμενης και κουνάμενης ανόητης ξανθιάς που τιμωρείται για συνομωσία κατά του κράτους και βασανίζεται, προξενώντας έως και τον οίκτο του θεατή.

Η παράσταση αυτή, που διαρκεί μόλις 55 λεπτά, τα έχει όλα: προσεγμένους φωτισμούς με την επιμέλεια της έμπειρης Κατερίνας Μαραγκουδάκη, λιτό και λειτουργικότατο video- art του Amarildo Topalis (κάνας Τοπαλίδης Πόντιος θα' ναι αυτός), σκηνικά και κοστούμια που μαρτυρούν πόσο προσωπικό μόχθο έβαλε η Κατερίνα Ζουράρη, κανονικό φωτογραφικό concept από τον George Alexandrakis (στην Ελλάδα βρισκόμαστε, βρε παιδιά, γιατί σώνει και καλά αγγλιστί τα ονόματα;), τις μουσικές του Lolek και πάνω απ' όλα ένα γρήγορο κείμενο και μια ηθελημένα στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία από τη Μαρία Ξανθοπουλίδου. Αυτό που δεν έχει και που οι συντελεστές της δεν φέρουν καμία ευθύνη, είναι έστω μία μικρή κρατική επιχορήγηση! Ως πότε πια στην Ελλάδα τα ωραία πράγματα στην τέχνη θα γίνονται μόνο μέσω του, ομολογουμένως χαριτωμένου, My Parents Production ή της τάδε Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας; Μήπως εντέλει ορθώς ο κύριος Γιώργος Αλεξανδράκης έγινε George Alexandrakis; Κλείνοντας, ενημερώνω πως με δέκα ευρώ μπορείς να αγοράσεις από το ταμείο και ένα από τα πιο εντυπωσιακά προγράμματα που έχω δει σε εναλλακτική παράσταση, με εξαιρετικό artwork, πλούσιο φωτογραφικό υλικό, τα βιογραφικά όλων των συντελεστών και κυρίως το κείμενο της Ξανθοπουλίδου. Έξυπνη ιδέα που μετατρέπει ένα συνήθες πρόγραμμα σε ανεξάρτητη έκδοση ολόκληρου θεατρικού έργου. Το Pet City θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Σημείο, πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο, στις 21.15 το βράδυ και αξίζει της προσοχής και της στήριξης όλων μας.