Πάρος-Review-II

 Μία γλυκύτατη κατσίκα που είχα πολλά χρόνια ή μάλλον πολλά καλοκαίρια να συναντήσω!

 Και η πανέμορφη παραλία του Λωλαντώνη της Πάρου, από τις ωραιότερες που έχω δει σε ελληνικό νησί!

Δικιά μου είναι η παραλία Λωλαντώνη!

Πάρος-Review-I

Κοιμήθηκα στις 11 το βράδυ δίχως ποτά, ξενύχτια και facebook. Ξύπνησα στις 9 κι έκανα μπάνιο ολομόναχος σ' αυτή την παραλία κάτω από το χαρακτηριστικό κυκλαδίτικο ξωκκλήσι. Σε λίγη ώρα το ίδιο μέρος θά'ναι πατείς με πατώ σε απ' τους λουόμενους.

 Εικόνες από το χθεσινό ταξίδι...

 Η χωριάτικη σαλάτα, ένα must των καλοκαιρινών διακοπών...

 Όπως και οι γάτες των Κυκλάδων. Ειδικά οι θηλυκές κυκλοφορούν με ξεχειλωμένες κοιλιές από τα πρόσφατα γεννητούρια...

 Το σπίτι της ποιήτριας Μαρίας Λαγγουρέλη είναι ένα χάρμα...

 Να την κι εδώ η Μαρία που θυμήθηκε χθες βράδυ μια αστεία ιστορία: Κάποτε, στα μέσα των 80s, την είχε καλέσει στην ταράτσα του για γεύμα ο κοινός μας φίλος, θεατρικός μεταφραστής Βαγγέλης Ηλιόπουλος. Το γεύμα θα δινόταν προς τιμή της Φλέρυς Νταντωνάκη. Όταν έφτασε στην πολυκατοικία, επειδή είχε χαλάσει το ασανσέρ, εμφανίστηκε ένας σωματώδης μαύρος Νεοϋρκέζος, φίλος της Φλέρυς, ο οποίος πήρε τη Μαρία στην πλάτη του και την ανέβασε μέχρι την ταράτσα!

 Όσο για τα σουβλατζίδικα της Πάρου, παραδόξως δεν μεταδίδουν σκυλάδικα ή...''νταμπαντούμπα'', αλλά ραδιοφωνικά αφιερώματα στον Τάσο Λειβαδίτη με λαϊκά τραγούδια του Θεοδωράκη! 

 Αυτό είναι που λένε ''κοιμάμαι με τις κότες''...

...και ξυπνάω πρωί - πρωί τραβώντας για κάποια παραλία της Πάρου. Οι καλύτερες διακοπές, μεσ' στη χαλαρότητα και χωρίς να ξεκόβεσαι απ' τις συνήθεις δραστηριότητες σου. Απόψε το βράδυ, ας πούμε, θα προβληθεί στου ''Λογαρά'' το ντοκιμαντέρ μου για τη Φλέρυ Νταντωνάκη και θ' ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό και τα παιδιά της ΑΚΟΑ, προτού πιάσει την κιθάρα του ο Λεωνίδας Μαριδάκης για να φτιάξει το δικό του χατζιδακικό μουσικό πρόγραμμα. Καλό καλοκαίρι σε όλους!

το-ντοκιμαντέρ-για-την-κατερίνα-γώγου-στις-φετινές-''νύχτες-πρεμιέρας''

Κι ένα ευχάριστο, πολύ όμως, για μένα τουλάχιστον και τους συνεργάτες μου και για όλους, θέλω να πιστεύω, τους ανθρώπους που συμμετείχαν: η ταινία ''Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου'' πέρασε την προκριματική φάση και εντάσσεται έτσι στις φετινές ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ στην κατηγορία των ''ντοκιμαντέρ''. Αυτό σημαίνει πως θα κάνει την πρώτη δημόσια προβολή, την πρεμιέρα της, μεσ' στο τελευταίο δεκαήμερο του επερχόμενου Σεπτέμβρη! Καλώς ή κακώς στην κατηγορία ''ντοκιμαντέρ'' δεν έχουν θεσπιστεί βραβεία από τις ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ, συνήθως όμως γίνεται μία άκρως τιμητική προβολή, ανοιχτή για διανομείς, αιθουσάρχες και, φυσικά, το κοινό - νεανικό ως επί το πλείστον - του φεστιβάλ! Από τώρα και μέχρι τα τέλη Αυγούστου θα έχω να κάνω ένα σωρό πράγματα για το promo του ντοκιμαντέρ: να ''κοπεί'' το απαραίτητο trailer, το οποίο θα αναρτήσω κι εδώ κάποια στιγμή, να ολοκληρωθεί η αφίσα που δουλεύει αυτόν τον καιρό ο Βασίλης Κώτσικας από την Κοζάνη και να ετοιμάσω τη λίστα διαλόγων για τον αγγλικό υποτιτλισμό. Νιώθω βαθιά ικανοποίηση: Αν υποτεθεί πως η ποίηση της Γώγου έχει χαρακτηριστεί ''αθηναϊκή'', είναι σημαντικό που μία ταινία γι' αυτήν ξεκινάει την πορεία της από την Αθήνα - σε μία από τις αίθουσες του φεστιβάλ που βρίσκονται λίγα μέτρα απ' την πλατεία Εξαρχείων! Ευχαριστώ για μία ακόμη φορά όλους τους συνεργάτες μου, που εργάστηκαν αμισθί για την αποπεράτωση της ταινίας μας,καθώς και τους σημαντικούς ανθρώπους, καλλιτέχνες και μη, που δέχτηκαν να εμφανιστούν, προσφέροντας το ταλέντο τους, τη γνώση, τις μνήμες τους και το αρχειακό υλικό τους.  

R.I.P. ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΟΥΤΣΙΟΣ (1932 - 2012)

Μου κάνει εντύπωση το πόσο δημοφιλής υπήρξε ο ηθοποιός και βαρύτονος τραγουδιστής Γιώργος Μούτσιος. Πέθανε σήμερα το πρωί από σοβαρά προβλήματα υγείας σε ηλικία 80 ετών και μέχρι αυτή την ώρα το διαδίκτυο (blogs, Facebook και youtube) κατακλύζεται από μηνύματα συμπάθειας και αγάπης προς το πρόσωπο του. Φαίνεται τελικά πως παρ' όλο που είχε χρόνια να εμφανιστεί στο προσκήνιο, οι ερμηνείες του, οι οποίες στόλισαν κυριολεκτικά τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, έφτασαν και περίσσεψαν για να περάσει ο ίδιος στη σφαίρα του μύθου! Γεννήθηκε στην Καλαμάτα τον Ιανουάριο του 1932 και σπούδασε λυρικό τραγούδι στη Βιέννη σε νεαρή ηλικία. Αδερφές του ήταν οι τραγουδίστριες της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Σοφία και Μαρία Μούτσιου. Ο δρόμος του μ' αυτόν του Μάνου Χατζιδάκι έσμιξε για πρώτη φορά το 1959, όταν έδωσαν μαζί μια σειρά ρεσιτάλ για πιάνο-φωνή, όπου εκεί ο Μούτσιος ερμήνευσε τον ''Κύκλο με την κιμωλία'', τον ''Κύκλο του CNS'' και το ''Καταραμένο φίδι''. Ακολούθησε η συμμετοχή του στο πρώτο, ιστορικής σημασίας, ανέβασμα των ''Ορνίθων'' του Αριστοφάνη με τα γνωστά επεισόδια. Εν τη απουσία του Χατζιδάκι στις ΗΠΑ και συγκεκριμένα το διάστημα 1971 - 72 ο Μούτσιος ηχογράφησε για τη Lyra μια σειρά τραγουδιών του συνθέτη, ενορχηστρωμένα από τον Γιώργο Κοντογιώργο, με τη συμμετοχή της Μαρίας Δουράκη. Μέσα εκεί περιεχόταν και το ''Ένας μύθος'', πάλι από έργο του Αριστοφάνη, στη μετάφραση του Θρασύβουλου Σταύρου. Παρ' ότι φιλοβασιλικός και με ακραίες συντηρητικές απόψεις ως το τέλος, ο Μούτσιος φρόντισε τη δημόσια εικόνα του και δεν περιφερόταν στα κανάλια να ξεφτιλίζεται σαν κάτι άλλους ομότεχνους του (βλ. Κώστα Πρέκα). Τελευταία φορά τον είχα δει σε ένα αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι, στο Μουσείο Μπενάκη, να τραγουδάει ή, για νά'μαστε ακριβείς, να προσπαθεί να τραγουδήσει κάποια τραγούδια από τον μπρεχτικό ''Κύκλο με την κιμωλία''. Πρέπει να ήταν το 2008 και η συγκίνηση παρ' όλα αυτά ήταν μεγάλη με έναν χατζιδακικό μύθο επί σκηνής! Ήταν σημαντικός! Θα μείνει αξέχαστος!

R.I.P. JON LORD (1941 - 2012)

Ένας μέγιστος μουσικός έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 71 ετών, χτυπημένος από τον καρκίνο. Πρόκειται για τον Βρετανό Jon Lord, ιδρυτικό μέλος των Deep Purple από το 1968 μέχρι το 2002 που τους εγκατέλειψε οριστικά. Συνθέτης, πιανίστας και οργανίστας, ο Lord είχε περάσει και από πολλά άλλα σχήματα, ενώ το μουσικό του ταλέντο υπήρξε ιδιαίτερα διευρυμένο! Ακούστε λόγου χάρη το Bouree μέσα από το προσωπικό αριστουργηματικό άλμπουμ του, Sarabande (1976): κάπως έτσι θα έγραφε ο Bach το Take Five αν καταγόταν από την Αφρική! Και μόνο για το οργανικό riff του στο αξεπέραστο Child in time των Deep Purple, ο Jon Lord είχε περάσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια στο rock πάνθεο! Για την ιστορία να πούμε ότι ο ίδιος έπαιζε επίσης keyboards στη θρυλική ηχογράφηση του You really got me των Kinks από το 1964!    

το-αγόρι-τρώει-το-φαγητό-του-πουλιού-και-τσιμπάει-βραβεία

Ο ηθοποιός Γιάννης Παπαδόπουλος με τον σκηνοθέτη Έκτορα Λυγίζο στη συνέντευξη Τύπου του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κάρλοβι Βάρι. Σήμερα ανακοινώθηκαν τα βραβεία του φεστιβάλ και ο Παπαδόπουλος τιμήθηκε με Ειδική Μνεία Ερμηνείας για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Λυγίζου, Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού - ταινία, άλλωστε, γυρισμένη πάνω σ' αυτόν. Θερμά συγχαρητήρια!

περνάμε-καλά;

Τι ωραία να περιμένεις το cd - project της Μαρίζας Κωχ με τον Filtig και την παρουσίαση του στο αίθριο του Badminton μαζί με τη Λένα Πλάτωνος και τον Γιάννη Παλαμίδα! Τι ωραία, επίσης, να ξέρεις ότι σε λίγες μέρες θα δεις την ταινία σου έτοιμη, τελειωμένη, σε μεγάλη οθόνη! Δε γαμιέται κι η φτώχεια, μια χαρά περνάμε!

για-το-insenso-του-δημήτρη-δημητριάδη-και-του-μιχαήλ-μαρμαρινού-στο-φεστιβάλ-αθηνών-2012

Η σοπράνο Τζένη Δριβάλα, που συμμετέχει στην παράσταση του έργου ''Insenso'', ήταν σαφέστατη από τηλεφώνου: Πάρε την παρέα σου, φορέστε ελαφριά παπούτσια και προμηθευτείτε...αντικουνουπικό, διότι στο πρώτο μέρος θα περπατήσετε κατά μήκος μιας ελώδους λίμνης! Μαρμαρινός ειν' αυτός - σκέφτηκα - ότι κατεβάσει πάλι η δημιουργική γκλάβα του, θα το υποστούμε και με το παραπάνω! Πράγματι, έφτασα με την παρέα μου στο κτιριακό συγκρότημα της Πειραιώς 260 στις 19.30 ακριβώς, κάνα δεκάλεπτο δηλαδή πριν ξεκινήσει το έργο. Είχε πολύ κόσμο, μολονότι επρόκειτο για την πρόβα τζενεράλε και όχι για μία από τις τρεις προγραμματισμένες παραστάσεις. Λογικό, εφόσον το όνομα του σκηνοθέτη Μιχαήλ Μαρμαρινού μαζί μ' αυτό του συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη αποτελούσαν το πλέον επιτυχημένο, από καλλιτεχνικής, αλλά και εμπορικής άποψης, δίδυμο του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών. 

Υπάλληλοι του Φεστιβάλ μας χώρισαν σε γκρουπ ανδρικό και γυναικείο, στ' αριστερά τα κοριτσάκια, στα δεξιά τ' αγοράκια σα να λέμε! Σε λίγο η πορεία θα ξεκινούσε και ομολογώ ότι ήδη αισθανόμουν σαν νεοσύλλεκτος που τον πάνε σε πεδίο βολής, καθώς βγήκαμε από τον κυρίως χώρο έξω στο δρόμο για να καταλήξουμε σε μία άλλη είσοδο, η οποία με τη σειρά της οδηγούσε σε ένα αλλόκοτο τοπίο, απ' αυτά που λες ότι δε μπορεί να υπάρχουν στο κέντρο της Αθήνας. Η παρουσία του Γιώργου Βέλτσου παραδίπλα μου δεν άφηνε περιθώρια για χαβαλέ λυκειακού επιπέδου - κάτι πολύ σοβαρό πηγαίναμε να παρακολουθήσουμε! 

Μέσα σε λίγα λεπτά, η μαεστρία του Μαρμαρινού φάνηκε σε όλο της το μεγαλείο! Σκορπιστήκαμε περιμετρικά ενός μπαζωμένου ρέματος και η εικόνα του ενός πλήθους, του ''αρσενικού'', απέναντι απ' αυτό του ''θηλυκού'', σωστή αντιπαράθεση, ήταν σχεδόν ανατριχιαστική! Στο μεταξύ, από τα ''φυτεμένα'' στο χώμα μεγάφωνα η εξαιρετική πιανιστική μουσική του Δημήτρη Καμαρωτού που ξεχυνόταν, σε έπαιρνε και σε σήκωνε, κανονικά όμως! 

Αυτό δεν ήταν σκηνοθετικό εύρημα, μα μία απόδραση μέσα στην ίδια σου την πόλη! Υπήρξαν στιγμές που έκλεισα τα μάτια, ίσως για να μην έβλεπα και τα θηριώδη κουνούπια, και που συνεπαρμένος απ' το όλο σκηνικό, νόμιζα πως βρισκόμουν σε χωριό του Ιταλικού Νότου και όπου νά'ναι θα σκάσει πάνω απ' τα κεφάλια μας η ιπτάμενη Οσία υπηρέτρια από το παζολινικό Θεώρημα! 

 Το σκηνικό σύντομα άλλαξε, αφού πάντα με τις υποδείξεις των εργαζομένων του Φεστιβάλ, οδηγηθήκαμε σε παραπλήσιο χώρο - αυτόν της ελώδους λίμνης που μού'χε περιγράψει η Δριβάλα και που θα εξελισσόταν το πρώτο 45λεπτο μέρος της παράστασης! Ευτυχώς, γιατί ένα τέτοιο έργο δε θα μπορούσε να στηρίζεται αποκλειστικά στον όποιο εντυπωσιασμό και εν προκειμένω στην αξιοποίηση του φυσικού ντεκόρ. 

Εικοσιμία γυναίκες σε μία, σκορπισμένες κι αυτές, με ολόιδια μίνιμαλ φορέματα, που ανέδειξαν εικοσιμία αντίστοιχες πλευρές της ψυχοσύνθεσης της, παραλυμένης από έρωτα, Κόμισσας Λίβια Σερπιέρι. Σε έναν λόφο ψηλά η πιανίστρια Ειρήνη Τηνιακού επί τω έργω μετέτρεπε μονομιάς το παζολινικό τοπίο σε αγγελοπουλικό! Κι εκεί ακούσαμε τον λόγο του Δημητριάδη σε ταυτόχρονη ελληνική και ιταλική απόδοση (για την τελευταία εργάστηκε η Ιταλίδα ηθοποιός Sandra Garuglieri). Είδα τη Νάντια Μουρούζη να τρέχει σαλεμένη ανάμεσα στους θεατές, μην αντέχοντας την ομοβροντία της εκτέλεσης του αγαπημένου της, ενόσω λίγη ώρα μετά μία εκπληκτική Θεοδώρα Τζήμου εξέφραζε το παράπονο στα όρια της υστερίας, όχι για την έλλειψη του Θεού στη ζωή της, αλλά γι' αυτήν του Ανθρώπου!    

Μου θύμισε κι άλλα πολλά ''κινηματογραφικά'' το πρώτο μέρος του ''Insenso'', από τον λυρισμό του Βισκόντι κυρίως μέσω της παρουσίας της Τζένης Δριβάλα στο οπερατικό τραγουδιστικό σκέλος μέχρι τα παγανιστικά ''επαρχιακά'' δρώμενα του δικού μας ποιητή της εικόνας, του Σταύρου Τορνέ. Όταν μας έγινε η υπόδειξη να ακολουθήσουμε την πορεία για το δεύτερο μέρος του έργου, το ''εσωτερικό'' δηλαδή, μου έκανε εντύπωση πως όλοι περπατούσαμε αμίλητοι, χαμένοι έκαστος στις σκέψεις του. Ποιες σκέψεις άραγε; Στο που ήμασταν προ μιας ώρας και που βρεθήκαμε ξαφνικά; Στο απώτερο νόημα πίσω απ' το ερωτομανές και ουσιαστικά υπαρξιακό ξέσπασμα της Κόμισσας Λίβια σε όλες τις σκηνικές ''εκδοχές'' της; 

Ευφυές και το ντεκόρ που φτιάχτηκε στο Κτίριο Δ΄ της Πειραιώς: μία τεράστια αίθουσα με βρεγμένο το πάτωμα της, σαν να στέγνωσε η λίμνη που βρισκόμασταν πριν, όπως εύστοχα σχολίασε ένας φίλος. Ένα λαμπατέρ σε μια μεριά, πολυθρόνες και καρέκλες ακανόνιστα τοποθετημένες, ένας μεγάλος πολυέλαιος ως βασική πηγή φωτισμού και στη γωνία της αίθουσας η πιανίστρια και το πιάνο. Δυστυχώς η θέση που καθόμουν δεν μου επέτρεψε να δω, παρά μονάχα ν' ακούσω τη Δριβάλα να τραγουδάει. Και πάλι, υπέροχη!   

Από τα χείλη της Ηλέκτρας Νικολούζου, της Θεοδώρας Τζήμου, της Αλεξάνδρας Αϊδίνη, της Sandra Garuglieri, 

της Μαρίας Ναυπλιώτου και των υπόλοιπων γυναικών του θιάσου, τέθηκαν ερωτήματα περί έρωτος σωκρατικής φύσης. Τον Φραντς Μάλερ σκότωσε στην ουσία η Κόμισσα Λίβια που τον πρόδωσε ή ο αυστριακός στρατός που ανέλαβε τη συγκεκριμένη θλιβερή εργασία; Και τελικά ο έρωτας τι ακριβώς είναι; Μία αμοιβαία προσφορά ενός ανθρώπου στον άλλον μεσ' στην ανιδιοτέλεια ή ένας φορέας δεινών και συμφορών;

Μήπως πάλι είναι απλά μία ψωλή καυλωμένη στο μυαλό της γυναίκας, όπως αναρωτιόταν φωναχτά η Νάντια Μουρούζη, δίχως να προκληθεί το παραμικρό ανόητο γελάκι μέσα στην αίθουσα; Σύντομα η Λίβια - Μουρούζη έκανε σαφές πως η πιο δυνατή καύλα είναι αυτή μεταξύ δύο ανθρώπινων εγκεφάλων που επικοινωνούν, πιθανώς απαλλαγμένοι από τη φτήνια και το εφήμερο της σαρκικής απόλαυσης. Γενικώς, ο Δημητριάδης έπιασε το θέμα του έρωτα απ' όλες τις μπάντες, για να γίνω κι εγώ πιο συγκεκριμένος. 

Εικαστικά πανέμορφη η κίνηση των γυναικών να βγάλουν τα φορέματα τους και να σταθούν για λίγα λεπτά ολόγυμνες, πλάτη στο κοινό, θυμίζοντας σε άλλους αναγεννησιακό πίνακα και σε μένα έργο της Higpnosis για κάποιο εξώφυλλο δίσκου των...Led Zeppelin! Ότι θυμάται χαίρεται ο καθένας, μου φαίνεται! Στο τέλος ο ίδιος ο Μαρμαρινός εμφανίστηκε σε ρόλο μαέστρου που διευθύνει τον γυναικείο θίασο του όχι σε κάποια άρια, αλλά στον τεμαχισμένο λόγο της Κόμισσας Λίβια! 

Με μιαν άλλη ομοβροντία το ''Insenso'' τερματίστηκε. Δεν επρόκειτο για ομοβροντία όπλων, αλλά για εικοσιμία φωνές που όλες μαζί φώναξαν το όνομα του σκοτωμένου υπαξιωματικού Φραντς Μάλερ. Όπως στο τελευταίο πλάνο του ''Senso'' του Βισκόντι η Λίβια χανόταν, φωνάζοντας τον Φραντς, έτσι και ο Δημητριάδης επέλεξε να κλείσει το δικό του θεατρικό sequel με τον ίδιο συγκλονιστικό τρόπο! Αίσθηση μου είναι πως χθες είδα την ωραιότερη παράσταση που έχω δει στο ελληνικό θέατρο τα τελευταία χρόνια! Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός εξακολουθεί να δικαιώνει τον τίτλο ενός από τους πλέον χαρισματικούς και ικανούς Έλληνες θεατρικούς σκηνοθέτες! Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους συντελεστές δε φτάνει κι αυτή η απόδραση από την καθημερινότητα εμένα προσωπικά μου έκανε πολύ καλό! Να το πω αλλιώς, ξέχασα πως έχω μείνει με δύο ευρώ στην τσέπη και μόλις ξημερώσει η νέα μέρα θα κατέβω στον Πειραιά για...ανεφοδιασμό από τη μάνα μου. 

* το ''Insenso'' των Δημήτρη Δημητριάδη - Μιχαήλ Μαρμαρινού θα παίζεται το επόμενο τριήμερο, 7 - 8 - 9 Ιουλίου, στο Κτίριο Δ΄ της Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 2012. Ώρα έναρξης: 19.30 

για-τον-''λάμπρο''-του-διονυσίου-σολωμού-της-σύλβιας-λιούλιου-του-νίκου-παναγιωτόπουλου-και-της-λένας-πλάτωνος

Το ποίημα Ο Λάμπρος (Ζακύνθου, αρ. 12) είναι ομολογουμένως από τα πιο δύσκολα του Διονυσίου Σολωμού. Μία καταβύθιση στην τρέλα του κακοήθους, αλλά μεγαλόψυχου Λάμπρου και της δυστυχούς Μαρίας, με την οποία έλαβε τέσσερα τέκνα, δίχως να γνωρίζει πως είναι κόρη του. Τα σπαράγματα του σολωμικού χειρόγραφου ανέλαβε να στήσει δραματουργικά ο ποιητής Νίκος Παναγιωτόπουλος και να σκηνοθετήσει η Σύλβια Λιούλιου σε μία 50λεπτη παράσταση που υπηρέτησε αυστηρά τον ποιητικό λόγο και ξεχώρισε για κάποιες αρετές της. Οι αρετές αυτές θα συνοψίζονταν στα εξής: πρωτίστως στις ερμηνείες της Έλενας Τοπαλίδου - Μαρίας και του Μιλτιάδη Φιορέντζη - Λάμπρου. Υποτονικές αρχικώς με παραληρητικά ξεσπάσματα στη συνέχεια, θύμισαν δύο ανθρώπους εγκλωβισμένους στα ερείπια ενός σεισμού που προσπαθούν να επικοινωνήσουν, πλησιάζοντας αργά - αργά ο ένας τον άλλον με σταθερά χορευτικά βήματα. Διόλου τυχαίο, άλλωστε, που η σκηνοθέτιδα της παράστασης είχε κάνει λόγο σε συνεντεύξεις της για τα ερείπια του ελληνικού πολιτισμού, τα οποία φέρει ο λόγος του Σολωμού, μαζί με τις έννοιες της απελπισίας και του αδιέξοδου. 

(Εδώ η συνθέτρια μουσικής της παράστασης, Λένα Πλάτωνος, με τη σκηνοθέτιδα Σύλβια Λιούλιου, λίγο πριν την έναρξη) 

Μου άρεσε το μίνιμαλ ντεκόρ του Άγγελου Μέντη σε συνδυασμό με τους φωτισμούς της Ελευθερίας Ντεκώ: η Τοπαλίδου και ο Φιορέντζης βάδιζαν πάνω σε παραταγμένα μεγάλα τραπέζια, που θα μπορούσαν να ανήκουν σε αίθουσα νοσοκομείου ή και νεκροτομείου ακόμη! Όσο ο βασικός λευκός φωτισμός άνοιγε, απλωνόταν, τόσο περισσότερο ο θεατής γινόταν μύστης του σολωμικού κειμένου, λες και η Ντεκώ δούλεψε για την παράσταση, φωτίζοντας με μία ψυχρή λάμπα τις σελίδες του ποιήματος!  

(Εδώ ο ηθοποιός Δημήτρης Παπαδάτος παρακολουθεί τη Βικτώρια να φοράει στο πέτο της Λένας το καρτελάκι με την ιδιότητα της: music composer)

Θεωρώ πραγματική ευλογία για την παράσταση τη μουσική της Λένας Πλάτωνος, μέρη της οποίας απέφευγα ν' ακούσω όλο αυτόν τον καιρό, θέλοντας νά'χω την πρώτη μου επαφή μαζί της κατ' ευθείαν στο θέατρο. Χωρίς κατάχρηση των electronics, εκ μέρους της σκηνοθέτιδας και της συνθέτριας, η μουσική της Λένας ενέτεινε τη δημιουργία ενός κλίματος καταστροφής, δίνοντας την αίσθηση ότι γίνεται σεισμός και ότι, πράγματι, οι δύο ηθοποιοί κινούνται σ' έναν χώρο της επόμενης μέρας! Επιπλέον, ένα τετράστιχο του Σολωμού, μελοποιημένο και ερμηνευμένο από την ίδια τη Λένα, χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον επιτυχώς και έγινε το λάιτ - μοτίβ της παράστασης.

(Εδώ ο ποιητής Νίκος Παναγιωτόπουλος καταθέτει τα σέβη του στη Λένα Πλάτωνος)

Αξίζει να σημειωθεί ότι εν είδει δραματουργικής αφήγησης, ο Παναγιωτόπουλος πρόσθεσε κάποιους ανέκδοτους ημιτελείς στίχους του Σολωμού μέσα στο γνωστό ποίημα, δίνοντας κι αυτός με τη σειρά του την αίσθηση μιας πληγής που ακόμη δεν έχει κακοφορμίσει - μίας πληγής δηλαδή που επιδέχεται θεραπεία στις ψυχές του καταραμένου σολωμικού ζεύγους.  

(Κι εδώ η Έλενα Τοπαλίδου με τον Μιλτιάδη Φιορέντζη συνομιλούν με τη Λένα Πλάτωνος, ενθυμούμενοι τη μέρα που πήγαν στο σπίτι της και έπαιξαν μπροστά της ολόκληρο το έργο, προκειμένου να τη βοηθήσουν αναφορικά με το περιεχόμενο του ποιήματος και κυρίως με την υφή της παράστασης)

Ο, κατά Σύλβια Λιούλιου, Λάμπρος του Διονυσίου Σολωμού παίζεται κι απόψε στο Κτήριο Ε της Πειραιώς 260 κι αν ακόμη είναι sold out, μπορείτε να τηλεφωνήσετε για ενδεχόμενες ακυρώσεις της τελευταίας στιγμής. Σίγουρα δεν είναι μία εύκολη παράσταση, καθώς ο θεατής οφείλει να μη χάσει ούτε μία λέξη από το ποίημα, πράγμα στο οποίο δε βοηθά και τόσο η ακουστική του χώρου, ειδικά για όποιον κάθεται ψηλά στα πίσω καθίσματα της αίθουσας. Απ' την άλλη, όμως, πρόκειται για μία τόσο καλοδουλεμένη παράσταση από το σύνολο των συντελεστών της ώστε βγαίνοντας ο θεατής στον έξω κόσμο να φέρει για ώρα εντός του τα συναισθηματικά φορτία και την τραγικότητα του ποιητικού διαλόγου μεταξύ δύο ακραίων και ευάλωτων ανθρώπινων προσωπικοτήτων.