Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι, όχι απαραιτήτως καλλιτέχνες μόνο, που σε λυπεί ο θάνατος τους, ακόμη κι αν έχουν περάσει τα 90! Δε μπορείς δηλαδή να πεις ''ήταν πλήρης ημερών'' και όλα αυτά τα τετριμμένα. Πάλι μπορεί νά'ναι υποκειμενικό, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι με λύπησε πολύ και αναπάντεχα η είδηση του θανάτου του Dave Brubeck προχθές, 5 του Δεκέμβρη, από ανακοπή καρδιάς την ώρα που πήγαινε για τσεκάπ στον καρδιολόγο του! Προσπαθώ να το αποδώσω στη συγκίνηση της κάθε φοράς που ακούω το θρυλικό Time Out του 1959 με το κουαρτέτο του: το Blue rondo a la Turk σε λανθάνοντα ρυθμό 9/8, το Kathy's waltz που εικάζεται ότι ενέπνευσε το All my loving στους Beatles και φυσικά το Take Five, ένα από τα πιο διάσημα jazz standards παγκοσμίως, με το χαρακτηριστικό άλτο σαξόφωνο του συνεργάτη του Brubeck, Paul Desmond. Για την ακρίβεια, το Time Out ήταν από τα πρώτα άλμπουμ που μου γνώρισαν τη μουσική jazz σε μία χρονική περίοδο της ζωής μου όπου πρωτοστατούσαν το classic rock, το progressive rock και η ψυχεδέλεια των 60s. Επρόκειτο για ένα στυλάτο άλμπουμ, όπως στυλάτος θα ήταν - υποθέτω - και ο δημιουργός του. Για αρκετά χρόνια δεν έβγαινε από το πικάπ μου, συνυπάρχοντας με τα rock ακούσματα μου. Eιδικά το Take Five το παραλλήλιζα με ένα άλλο soul-bluesy-rock instrumental λίγο μεταγενέστερο, το Green Onions των Booker T. & The MG's. Μιλάω γι' αυτό το άλμπουμ συγκεκριμένα, καθώς μην ανήκοντας ποτέ στους φαν της jazz δεν παρακολούθησα και την κατοπινή πορεία του Dave Brubeck. Πλέον το Time Out θεωρείται ένα αριστούργημα της διεθνούς μουσικής κι εγώ έχω την αίσθηση πως σε μία ραδιοφωνική εκπομπή όλα τα κομμάτια του θα μπορούσαν άνετα να δέσουν με το Bolero του Maurice Ravel. Καλό Παράδεισο, κύριε Brubeck, θα είστε πάντα μέσα μου ένας εφηβικός μου ήρωας πάνω απ' όλα!
* τραγική ειρωνεία: χθες, του Αγίου Νικολάου ανήμερα, ο Dave Brubeck θα γινόταν 92 ετών. Δυστυχώς η καρδιά του τον πρόδωσε κι έφυγε μια μέρα πριν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου