καλό-καλοκαίρι-σε-όλο-τον-κόσμο

Το αγαπώ πολύ αυτό το επιβλητικό τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη και του Νίκου Γκάτσου. Έχει κάτι από ''Το Άξιον Εστί'' από μουσικής - ατμοσφαιρικής άποψης. Κι η φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση, μεγαλείο! Αύριο ανεβαίνω για λίγες μέρες στο Βόλο. Θα πάρω και τη μάνα μου μαζί που δεν έχει καλύτερο από τις επισκέψεις στον τόπο που μεγάλωσε. Θα μείνω στα Λεχόνια, στο κτήμα του Θωμά Κοροβίνη, όπου θα δουλέψουμε τη θεατροποίηση του ''Κατάδεσμού'' του. Κοντά μας θα είναι και η Τάνια Τσανακλίδου, ερχόμενη εκείνη από τις Μηλιές του Πηλίου. Να περνάτε όλοι όμορφα, νά'χετε ένα καλό καλοκαίρι και εδώ θά'μαστε σύντομα για να τα ξαναπούμε!

το-τραγούδι-''Την-λένε-Εύα''-ακούστηκε-από-την-Τάνια-Τσανακλίδου-στη-Μικρή-Επίδαυρο

 

Η στιχουργός Ελένη Φωτάκη και η performer Εύα Κουμαριανού κατηφορίζουν τη Φιλολάου. Αγαπιούνται αυτές οι δύο! Πάμε να βρούμε την Ελεάννα Παπασπύρου, τη φίλη μας, η οποία θα μας μεταφέρει με το αυτοκίνητο της στην Επίδαυρο. Μαζί μας είναι κι ένας άλλος φίλος, ο ηθοποιός Δημήτρης Παπαδάτος, που λατρεύει την Τσανακλίδου κι έτσι, εφόσον υπήρχε ακόμη μία πρόσκληση, τον κάλεσα νά'ρθει για παρέα. Επίδαυρος! Για σκέψου! Το τραγούδι μας θα ακουστεί σε έναν τέτοιο χώρο κι από μια τέτοια φωνή! Ένα τραγούδι για μια τρανς. ''Και να ψοφήσω και να με πετάξετε στα σκουπίδια'' σχολίασε η Εύα με τον τρόπο της, ''το τραγούδι αυτό θα υπάρχει και θα θυμίζει το πέρασμα μου από τούτο τον κόσμο μεσ' στους αιώνες''...

Το ζήσαμε κι αυτό λοιπόν! Την πρώτη live παρουσίαση του τραγουδιού ''Την λένε Εύα'' στις συναυλίες της Τάνιας Τσανακλίδου στη Μικρή Επίδαυρο!Προτελευταίο στο πρόγραμμα, πριν την εξόδιο ''Πορνογραφία'' του Μάνου Χατζιδάκι και του Άρη Δαβαράκη, παρόντος μάλιστα του Δαβαράκη στο θέατρο. Ακριβή συναυλία απ' όλες τις απόψεις! Άλλες δύο φορές είχα ξαναπάει για συναυλία στη Μικρή Επίδαυρο μέσα σε 15 χρόνια - μία του Λουδοβίκου των Ανωγείων κι άλλη μία με τον ''Καβάφη'' της Πλάτωνος - μα σίγουρα τόσο γεμάτο το θέατρο δεν τό'χα ξαναδεί. Περίπου 1.000 άνθρωποι προσήλθαν κι αν ήταν εφικτό να κρατούσαν κεριά στα χέρια τους, θα το κάνανε!

Ας τα πω λίγο πιο αναλυτικά για τη συναυλία: Μου άρεσε καταρχάς το ρεπερτόριο. Ναι μεν τραγούδια από το θέατρο (η Τσανακλίδου δεν έχει τραγουδήσει και λίγα θεατρικά τραγούδια), αλλά η πρωτοτυπία ήταν ακριβώς το ότι την ακούσαμε για πρώτη φορά σε τραγούδια του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, του Κραουνάκη, της Καραΐνδρου κ.α., έτσι όπως η ίδια τα αγάπησε στην πορεία της! Κομμάτια από τους ''Όρνιθες'', το ''Τραγούδι του νεκρού αδερφού'', τη ''Μήδεια'', την ''Οδό Ονείρων'', τα ''Διαμάντια και μπλουζ'' μέχρι κι απ' τη ''Γκόλφω'' του Καραθάνου - η τελευταία ήταν η παράσταση που άλλαξε, σύμφωνα με την Τσανακλίδου, τη ζωή της στο κοντινό παρελθόν.

Μου άρεσε επίσης η ορχήστρα. Όλοι τους άρτιοι μουσικοί, που φανερά η Τάνια τούς έδωσε χώρο να ''κεντήσουν'': Ο Τάκης Φαραζής στο πιάνο, ο Παναγιώτης Τσεβάς στο ακορντεόν και στο τραγούδι (εξαιρετικός στο ''Μανούλα μου'' των Μ. Χατζιδάκι - Ι. Καμπανέλλη), ο Αναστάσης Μισυρλής, που τον έχω παρακολουθήσει πολύ στα live της Σαβίνας Γιαννάτου, στο βιολοντσέλο, ο Παρασκευάς Κίτσιος στο μπάσο και ο Γιάννης Παπαζαχαριάκης στις ενορχηστρώσεις. Μουσικοί σε απόλυτη σύμπνοια. Και στο κέντρο η Τάνια, ασημένια Αιγύπτια θεά, άκρως επικοινωνιακή και ταυτόχρονα σοβαρή με το κοινό της.

Το οποίο κοινό της και ποιους δεν είχε! Πρώτη και καλύτερη την Άννα Βίσση, τους συνθέτες - συνεργάτες της Τάνιας, Γιώργο Ανδρέου και Κώστα Χαριτάτο, τις ερμηνεύτριες Κορίνα Λεγάκη και Μαριαστέλλα Τζανουδάκη, τον σκηνοθέτη Γιώργο Νανούρη, τον Άρη Δαβαράκη, τον Γιώργο Καπουτζίδη, τον Ορέστη Ανδρεαδάκη, τον Φωκά Ευαγγελινό, τον Γιώργο Τσάμπρα, ραδιοφωνικούς παραγωγούς, αλλά και πολλούς ηθοποιούς, νέα παιδιά κυρίως. Αυτό πάλι πως τό'χεις; Εγώ φωτογραφία με τη Βίσση; Μια χαρά είναι η Αννούλα, συμπαθέστατη και αγέραστη, πραγματικά. ''Από που σε ξέρω εσένα;'' με ρώτησε. ''Δεν ξέρω, δεν έχουμε ξαναβρεθεί'' της απάντησα και είπαμε δυο - τρία πράγματα στο πόδι. Ειλικρινά θα με ενδιέφερε πολύ να συνομιλήσω μαζί της για περισσότερη ώρα. Θέλω να την ''καταλάβω'' καλύτερα αυτή τη γυναίκα. Σαν άνθρωπο.

Ας ξαναπάμε στην Τάνια, το τιμώμενο πρόσωπο της βραδιάς. Ξέρεις τι μου θύμισε η φωνή της, οι ερμηνείες της; Ένα πανάκριβο κρύσταλλο που έσπασε και από μέσα χύθηκε το πιο πολύτιμο κρασί, σπονδή στον κόσμο που την αγαπάει και την ακολουθεί για περισσότερα από 40 χρόνια! Δε θα φανταζόμουν ότι θα άκουγα την καλύτερη μέχρι σήμερα live βερσιόν της ''Μπαλάντας των αισθήσεων και των παραισθήσεων (Σαν παλιό σινεμά)'' του Χατζιδάκι και του Δαβαράκη! Ούτε καν τα τραγούδια του θρυλικού ''Μορμόλη'' του Γιάννη Σπανού, με τα οποία κάποτε έγινε επίσης μια μικρή επανάσταση στα τελειώματα της χούντας. Όταν ήρθε η ώρα του δικού μας τραγουδιού, του ''Την λένε Εύα'', η Τάνια το προλόγισε ως εξής: ''Την πρώτη ώρα σας είπα το πρώτο-πρώτο τραγούδι που τραγούδησα για το θέατρο. Τώρα θέλω να σας πω και το τελευταίο. Το χειμώνα που πέρασε είχα την τιμή να τραγουδήσω ένα τραγούδι για την παράσταση Με λένε Εύα, Την λένε Εύα. Τη σκηνοθέτησε ο Αντώνης Μποσκοΐτης, μουσική έγραψε η Λένα Πλάτωνος, τους στίχους η Ελένη Φωτάκη. Στην παράσταση έπαιζε η Εύα Κουμαριανού, έτσι κι αλλιώς η ζωή της ήτανε. Η Εύα πήρε βραβείο Ορατότητας. Δικαίως. Βραβεύτηκε και το τραγούδι μας. Είναι απόψε εδώ όλοι τους, πλην Λένας. Θα μου επιτρέψετε να τους το αφιερώσω''...Και με τις πρώτες νότες του πιάνου, είδα την Εύα να κρύβει τους λυγμούς της, σκεπάζοντας το πρόσωπο της με τα χέρια της. Τρομερή στιγμή! Δεν θα την ξεχάσω ποτέ! Τι κι αν έκανε λάθος τα λόγια η Τάνια; Ας είναι! Αφορμή ήτανε να τη γνωρίσω κι αυτήν ακόμα καλύτερα. Δεν έχω δει δηλαδή πολλές ντίβες - διότι περί ''ντίβας'' πρόκειται με όλη τη μεγαλοπρεπή έννοια του χαρακτηρισμού - να ξεχνάνε λόγια από συστολή και άγχος επειδή τα ''τιμώμενα'' πρόσωπα, η δική μας παρέα εν προκειμένω, την παρακολουθούσαν από κάτω. Σ' ευχαριστούμε, Τάνια, μας χάρισες την πιο όμορφη βραδιά μεσ' στο 2016 που σε προσωπικό επίπεδο δεν ήταν-είναι και η καλύτερη μου χρονιά...

Πάμε και στα παρασκήνια τώρα αμέσως μετά το τέλος της συναυλίας που διήρκησε σχεδόν ένα δίωρο: Ο Ανδρέου ο συνθέτης μού έλεγε πόσο του άρεσε αρμονικά το τραγούδι ''Την λένε Εύα''. Το ίδιο και άλλοι άνθρωποι, που δεν ήταν μουσικοί. Η δε Εύα όλη την ώρα εισέπραττε συγχαρητήρια και αγάπη, πολλή αγάπη. Όταν πήγαμε να χαιρετίσουμε την Τάνια, τη ρώτησε με τη γλύκα της οικοδέσποινας: ''Πέρασες καλά, Ντάνα μου, ή σου έλειψε και κάνα τσιφτετέλι;'' ''Καλέ, τι λες; Όλα ήταν τόσο όμορφα'' απάντησε η Εύα, εξίσου γλυκά. Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως καθ'όλη τη συναυλία η Κουμαριανού αδημονούσε να ακούσει το τραγούδι μας. Συν τοις άλλοις πονούσε και η πλάτη της και μόνο στους ''Δρόμους του Βερολίνου'' την είδα να συμμετέχει ψυχή και σώματι. Για να καταλάβεις δηλαδή την ώρα που ακούγαμε το ''Τραγούδι της λίμνης'' της Καραΐνδρου, γύρισα και της είπα όλο συγκίνηση: ''Άκου εδώ, οι στίχοι είναι της Αρλέτας'' για να εισπράξω την εξής απάντηση: ''Στο μουνί μου!'' (μια κι όξω). Η Φωτάκη δίπλα μου χτυπιόταν απ' τα γέλια. Κάναμε σίγουρα ένα 10λεπτο να επανέλθουμε στη μυσταγωγία της συναυλίας!

Άσε που όταν η Βίσση φώναξε την Κουμαριανού, εκείνη μας παράτησε όλους κι έτρεξε να φωτογραφηθούν. ''Μωρή, με άφησες εμένα τώρα και έπιασες τη Βίσση;'' της έλεγε η Τάνια και δωσ'του εμείς τα γέλια! Ένα παιδί είναι η Εύα, πραγματικά. Ένα αγρίμι που κοντά μας μοιάζει να ημέρεψε και να το χαίρεται αυτό. Μόνο όποιος τη ζήσει, το καταλαβαίνει.

Προ συναυλίας φυσικά τσακίσαμε τα φαγητά της ταβέρνας...Και δίπλα στα κύματα κιόλας! Αυτά λοιπόν έλαβαν χώρα στη δεύτερη και τελευταία συναυλία της Τάνιας Τσανακλίδου στη Μικρή Επίδαυρο. Που να το φανταζόμουν ότι ένα τραγούδι που θα γραφόταν από την Πλάτωνος και τη Φωτάκη με τη φωνή της Τσανακλίδου για μιαν άλλη γυναίκα, μια τρανς, για μια θεατρική παράσταση, για το πρώτο θεατρικό έργο μου, θα ακουγόταν σε έναν τέτοιο σημαντικό χώρο...Μεγάλη τιμή μας κάνατε, κυρία Τσανακλίδου!

50' στο ντιβάνι του Αντώνη Μποσκοΐτη - Από Οκτώβρη και κάθε Πέμπτη στο θέατρο Αγγέλων Βήμα

Από την πρώτη Πέμπτη του ερχόμενου Οκτώβρη και κάθε Πέμπτη θα πραγματοποιείται μια σειρά εκδηλώσεων στο θέατρο Αγγέλων Βήμα, στο κέντρο της Αθήνας, υπό τον τίτλο ''50' στο ντιβάνι του Αντώνη Μποσκοΐτη''. Πρόκειται για ένα δικό μου project που προέκυψε εφόσον μπούχτισα να ακούω καλά σχόλια για τις συνεντεύξεις μου τα τελευταία χρόνια - το εννοώ χωρίς καμία διάθεση περιαυτολογίας. Το project αυτό καθ'αυτό, τώρα, θά'χει ως εξής: Ένας ηθοποιός θα εισάγει τους θεατές στον κόσμο του εκάστοτε συνεντευξιαζόμενου καλλιτέχνη. Όχι με την παράθεση ενός ξερού βιογραφικού, αλλά με κείμενα που θα έχω γράψει και επιμεληθεί από πριν. Εν συνεχεία, το κουδούνι που θα χτυπάει θα σημαίνει την ώρα της...ψυχανάλυσης. Ο κάθε καλλιτέχνης, μουσικός - τραγουδιστής - τραγουδοποιός κλπ. θα εισέρχεται στον χώρο μαζί μου. Θα ξαπλώνει στο άνετο ντιβάνι του ψυχαναλυτή κι εγώ θα κάθομαι σε μια πολυθρόνα από πίσω, πλάτη του. Η κουβέντα μας θα ξεκινάει και θα έχει διάρκεια ακριβώς 50 λεπτά! Τίποτα παραπάνω! Το κουδούνι λήξης της συνεδρίας θα χτυπάει ακριβώς στο πεντηκοστό λεπτό. Και ό,τι είπαμε, είπαμε! Ό,τι ακούστηκε, ακούστηκε! Εννοείται πως το τελευταίο πράγμα που θα ενδιαφέρει θα είναι η επικαιρότητα, δίσκοι, συναυλίες, όλα αυτά. Αν συντρέχουν, φυσικά, λόγοι ''επικαιρότητας'', ακόμη καλύτερα. Γενικά, όμως, θα εστιάζουμε σε θέματα που άπτονται μιας ευρύτερης φιλοσοφίας ζωής και θανάτου. Παιδική ηλικία, έρωτες, απώλειες. Τέλος, στην ευχέρεια του κάθε καλλιτέχνη θα είναι να ερμηνεύσει όσα τραγούδια θέλει από το ρεπερτόριο του, χωρίς να είναι απαραίτητο. Για το λόγο αυτό θα υπάρχει ένας μόνιμος πιανίστας στις εκδηλώσεις και αυτός δε θά'ναι άλλος από το νέο συνθέτη και δεξιοτέχνη του πιάνου, Αντώνη Παπακωνσταντίνου. Μόνιμος ηθοποιός, επίσης, σε ρόλο ''βοηθού ψυχαναλυτή'' θα είναι ο Τίτος Λίτινας. Με τον Λίτινα, άλλωστε, από τη νέα σαιζόν θα συνεργαστούμε στην παράσταση ''Την λένε Εύα''. Τι καλύτερο από το να τελειώνει η παράσταση της Εύας στις 22.00 και κάτι, και αμέσως μετά να κατεβαίνουμε στο όμορφο σαλόνι του ''Αγγέλων Βήμα'' για την εν λόγω επόμενη εκδήλωση; Μία εκδήλωση που εμπεριέχει την τέχνη της συνέντευξης (προσωπικά ανέκαθεν θεωρούσα τέχνη και όχι απλή τεχνική μία καλή συνέντευξη), όπως και το θέατρο, αλλά και τη μουσική και το τραγούδι. Μπορώ από τώρα να ανακοινώσω μερικά ονόματα, ''κλεισμένα'' ήδη για τις Πέμπτες του Οκτώβρη: Την Αφροδίτη Μάνου, τον Νίκο Ξυδάκη, τη Γιώτα Γιάννα και έπεται συνέχεια! Η συμμετοχή είναι μεγάλη, κάτι που για νά'μαι ειλικρνής δεν θα το φανταζόμουν! Προσεχώς θα έχω να πω περισσότερα πράγματα για το όλο concept!

Το Ποίημα που έγινε Τραγούδι & διάφορα άλλα...

Ξεκινάω από μία φράση του Χρήστου Παπαμιχάλη, παραγωγού στον ιντερνετικό σταθμό toradiofono.gr, από το δελτίο Τύπου: To άλμπουμ «Το Ποίημα Που Έγινε Τραγούδι» παρουσιάζει την ποίηση σπουδαίων ποιητών (Οδυσσέα Ελύτη, Κωστή Παλαμά, Γιώργου Σεφέρη, Γιάννη Ρίτσου, Νίκου Καββαδία, Τάσου Λειβαδίτη, Μανόλη Αναγνωστάκη, Μιχάλη Γκανά) αλλά και νεότερων στιχουργών (Γεράσιμου Ευαγγελάτου, Τζένη Μαστοράκη)... Ντόινγκ! ''Νεότερη στιχουργός'' η Τζένη Μαστοράκη; Ποιος ξέρει, προφανώς για να δικαιολογηθεί η συμμετοχή του ''στιχουργού'' Γεράσιμου Ευαγγελάτου μεταξύ των μεγάλων ''ποιητών'', θα είπαν ''βάλε και τη Μαστοράκη ως νεότερη στιχουργό μαζί του''...Η οποία, ωστόσο, Τζένη Μαστοράκη είναι γεννημένη το 1949 και αποτελεί μία από τις σημαντικότερες ποιήτριες και μεταφράστριες, γνωστό τοις πάσι, εκτός - ως φαίνεται - από τους συντελεστές της έκδοσης. Μόνο στο ''Ποιείν'' είδα να αναγράφονται όπως πρέπει τα πράγματα, αλλά εκεί καμία έκπληξη - ποιητές διαχειρίζονται το site! Τέλος πάντων, κοίτα όμως να δεις τώρα που το πιο ενδιαφέρον τραγούδι στο CD, αν υποτεθεί πως όλα τα άλλα είναι απλά επανεκτελέσεις, φαίνεται να είναι πραγματικά το εναρκτήριο ''Επινίκιο'' σε στίχους του Ευαγγελάτου και σε μουσική του ΆγγελουΤριανταφύλλου με τη Νατάσσα Μποφίλιου!

Μία Μποφίλιου χαμηλότονη, εσωστρεφής, συγκινητική, αυθεντική ερμηνεύτρια μέσα σε μία post rock μπαλάντα με την ηλεκτρική κιθάρα του Δημήτρη Σιάμπου να τη συνοδεύει στα λόγια - υπέροχο πένθιμο εμβατήριο του Ευαγγελάτου: ''Μάνα που ειν' το όπλο μου; Ο πόλεμος ξεκίνησε σαν Μάης γαλλικός κι όχι σαν καφές ελληνικός που πίνουν στις κηδείες...'' Έτσι, κατά ένα τρόπο το κομμάτι αυτό μοιάζει σαν την ''απάντηση'' του γιού σε ένα άλλο τραγούδι της Μποφίλιου, τον παλιότερο ''Μονόλογο'' της ''μάνας'', σε επιτυχημένη επίσης μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη.

Η Μαρία Βουμβάκη, εν συνεχεία, αποδίδει το ''Κοχύλι'' της σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη και νιώθω όμορφα που αποτυπώθηκε λάιβ η αιώνια εφηβική φωνή και ερμηνεία της σε μία, ούτως ή άλλως, αγαπημένη δική της σύνθεση.

Δεν θα έλεγα το ίδιο για το, κατά Φοίβο Δεληβοριά, ''Του μικρού βοριά'', επίσης σε ποίηση Ελύτη, στη θρυλική μελοποίηση του Μίκη Θεοδωράκη. Και εξηγούμαι: Το κομμάτι μέσω της επικοινωνιακής δύναμης του τραγουδοποιού και ερμηνευτή, αλλά και της ευφάνταστης ενορχήστρωσης, ακούγεται σαν κάτι άλλο, πιο φρέσκο, πιο σημερινό. Ας έλειπαν όμως οι αστεϊσμοί στο τέλος ''Του Δεληβοριά παράγγειλα'' κλπ. Ας κοβόταν στο τελικό μιξάζ, λέω εγώ τώρα, εφόσον εδώ, ενταγμένο σε έναν φορέα ήχου που ''μένει'', αγγίζει τα όρια του εμφορούμενου χαβαλέ και σίγουρα δεν τιμάει ένα τόσο μεγάλο τραγούδι.

Προβλέψιμη η εκτέλεση του ''Πες της το με ένα γιουκαλίλι'' σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη, από την ''Τετραλογία'' του Δήμου Μούτση, με τον πάντα καλλίφωνο και συνεπή ερμηνευτικά Δώρο Δημοσθένους. Όλα κυλούν ωραία και ομαλά.

Ευχάριστη έκπληξη η απόδοση της Ηρούς στον ''Μικρόκοσμο'' των Θάνου Μικρούτσικου, Ναζίμ Χικμέτ, Γιάννη Ρίτσου. Ερμηνεία δυνατή, όλο νεύρο και επαναστατική διάθεση που σε συνεπαίρνει. Μπράβο της!

Το τραγούδι ''Μαρέα'', απ' την άλλη, ένα από τα ποιήματα του Καββαδία που ο Θάνος Μικρούτσικος μας φανέρωσε σχετικά πρόσφατα τη μελοποίηση του, δεν κομίζει καμία πρωτοτυπία. Απλά ο Χρήστος Θηβαίος (ξανα)τραγουδάει Θάνο Μικρούτσικο - Νίκο Καββαδία.

Στα νερά του και ο Γιώργος Νταλάρας όταν αποδίδει το, μελοποιημένο από τον Θεοδωράκη, ποίημα ''Την πόρτα ανοίγω το βράδυ'' του Τάσου Λειβαδίτη. Υπεράνω κριτικής! Και η ερμηνεία του Νταλάρα, και οι στίχοι του Λειβαδίτη, και κυρίως η μουσική του Θεοδωράκη.  

Η Γιώτα Νέγκα εν συνεχεία σε κερδίζει με την κατάθεση της στο ''Τραγούδι του Αρχιπελάγους'' του Ηλία Ανδριόπουλου από τους ''Προσανατολισμούς'' του Ελύτη. Πιο κοντά στην λαϊκότροπη πρώτη εγγραφή της Πρωτοψάλτη και λιγότερο στην λόγια επανεκτέλεση της Νένας Βενετσάνου, η Νέγκα επιβάλλεται και κάνει το τραγούδι σχεδόν ''must'' για κάθε σοβαρό ''έντεχνο'' ρεπερτόριο.

Αξιοπρεπέστατη και η Ανδριάνα Μπάμπαλη στο ''Βράδυ'' του Κώστα Καρυωτάκη, έτσι όπως το μελοποίησε η Λένα Πλάτωνος. Αφού με έκανε να μπορώ να το ακούω και να το ξανακούω με τη φωνή της, μετά την αριστουργηματική εκτέλεση της Σαβίνας Γιαννάτου, μάλλον το κέρδισε το στοίχημα! Κι ήταν ίσως το πιο δύσκολο στοίχημα στο σύνολο του CD αυτού! 

Ως πραγματική ανανέωση κρίνεται η απόδοση της Μαρίας Παπαγεωργίου στο ποίημα ''Το σκάκι'' του Μανώλη Αναγνωστάκη, μελοποιημένο από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου. Μετά την κάπως άκαμπτη α' ερμηνεία του Γεράσιμου Ανδρεάτου, κατά την ταπεινή μου γνώμη η Παπαγεωργίου ''χρωματίζει'' το καλό αυτό τραγούδι με το πλούσιο ηχόχρωμα της φωνής της.

Η μελοποίηση και ερμηνεία της Μελίνας Τανάγρη στο ποίημα ''Εν άνθος'' του Κωστή Παλαμά ανέκαθεν μου άρεσε. Κι ας μην είναι ο ''Θανατηφόρος πυρετός'', ούτε το πιο ποπ ''Ότι χάνεις''. Τηρουμένων των αναλογιών, είναι σα ν' ακούς την Εντίθ Πιάφ να τραγουδάει Μποντλαίρ κι εκεί λες απλά ένα ''ρισπέκτ'' και τελειώνεις! 

Πάμε τώρα στο ''Πλήθος'' της Τζένης Μαστοράκη σε μελοποίηση και ερμηνεία του Θέμη Καραμουρατίδη. Πρόκειται για το δεύτερο - μαζί με το ''Επινίκιο'' - ολοκαίνουργιο κομμάτι της συλλογής. Εξαιρετικός ως ερμηνευτής ο Καραμουρατίδης, εφόσον ανήκει στη στόφα των συνθετών που λένε καλύτερα από κάθε ερμηνευτή τα δικά τους δημιουργήματα! Δεν καταλαβαίνω, παρόλα αυτά, γιατί η μουσική του εξαντλείται κι εδώ στο πλαίσιο μιας πιασάρικης ζεϊμπεκιάς που ξεκινάει επιβλητικά και στο ρεφραίν εκτινάσσεται όλο ηδυπάθεια. Κάνε και κάτι πιο αντιεμπορικό, βρε αδερφέ, κι ας μην ακουστεί απ' τα ραδιόφωνα, δεν τρέχει και τίποτα. Αφού τό'χεις! 

Το επόμενο τραγούδι, η μελοποίηση των αδερφών Καλογεράκη στο ποίημα ''Αυτοί παιδί μου δεν'' του Μιχάλη Γκανά, φοβάμαι πως ακούγεται σχεδόν ερασιτεχνική μέσα στη ροή του συγκεκριμένου CD, το οποίο αποτελείται από μεγάλα τραγούδια. Είναι τα πιο νέα παιδιά που συμμετέχουν στη συλλογή, οπότε οι όποιες (συνθετικές) αδυναμίες συχωρούνται.

Το CD κλείνει με μία εξαιρετική εκτέλεση της μελοποίησης του Γιώργου Τσαγκάρη στο ποίημα ''Αλλά τα βράδια'' του Τάσου Λειβαδίτη από τον Απόστολο Ρίζο. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με την αρχική εγγραφή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Η απουσία μάλιστα της φωνής του ηθοποιού Γιώργου Μιχαλακόπουλου, με τον Ρίζο να απαγγέλει ο ίδιος το μέρος του ποιήματος, δίνει στο κομμάτι μια ατόφια ''αντεργκράουντ'' χροιά και το δικαιώνει στη μάχη με το χρόνο.

Αυτά από μένα, κατόπιν πολλών συνεχόμενων ακροάσεων του CD. Εύχομαι καλή συνέχεια στο toradiofono.gr και στην εμμονική πίστη των συντελεστών του στο ποιοτικό ελληνικό τραγούδι.

* Το CD ''Το Ποίημα που έγινε Τραγούδι'' κυκλοφορεί από τη Feelgood και περιέχει ζωντανές ηχογραφήσεις από το Βοτανικός Ρυθμός Stage. Και στα 14 τραγούδια πιάνο και κιθάρα παίζουν αντιστοίχως ο Νεοκλής Νεοφυτίδης και ο Δημήτρης Σιάμπος. Στο εξώφυλλο ο πίνακας είναι του Χρήστου Μποκόρου.