Τον Μάιο του 2015 η Αρλέτα μού'χε δώσει για τη LIFO την τελευταία της μεγάλη συνέντευξη. Σε εκείνη τη συνέντευξη, που μπορείτε να διαβάσετε εδώ
(http://www.lifo.gr/articles/music_articles/128580)
η Αρλέτα μου μίλησε για τον Donovan και τη γνωριμία - φιλία που είχαν τη δεκαετία του 1960. Μπροστά της, την ώρα που μου μιλούσε, υπήρχε ένα βάζο. ''Να, δες τι έχει εδώ'' μου είπε κι εγώ έβαλα το χέρι μου μέσα, τραβώντας έξω μερικές χρωματιστές χάντρες. ''Είναι από ένα χαϊμαλί του Donovan που για να μην το χάσω ποτέ, το διέλυσα και κράτησα τις χάντρες του μέσα σ' αυτό το βάζο''! Ομολογώ πως πολύ θα ήθελα να αποκτούσα εκείνη τη στιγμή κι εγώ μια χάντρα από το χαϊμαλί του Donovan, του οποίου πολλά βινύλια κοσμούν τη δισκοθήκη μου εδώ και πολλά χρόνια, μα φυσικά δεν είπα τίποτα της Αρλέτας. Ο καιρός πέρασε και τρεις μήνες μετά πέθανε ο πατέρας μου. Ήταν 20 Αυγούστου του 2015, ακριβώς σαν σήμερα πριν από δύο χρόνια. Την επόμενη μέρα ο συνεργάτης μου ο Απόλλωνας Μπόλλας πέρασε από το σπίτι της Αρλέτας. ''Τι κάνει ο Αντώνης;'' τον ρώτησε κι αυτός την ενημέρωσε πως μια μέρα πριν είχα χάσει τον πατέρα μου κι ήμουν χάλια ψυχολογικά...Τα μάτια της Αρλέτας άστραψαν, μου αφηγήθηκε ο Απόλλωνας. Κοίταζε δεξιά - αριστερά σαν κάτι να έψαχνε. Δεν πέρασε πολλή ώρα και τράβηξε μια χάντρα από το βάζο πάνω στο τραπέζι που καθόταν. ''Αυτή τη χάντρα να τη δώσεις του Αντώνη από μένα'' του είπε! Ο Απόλλωνας παραξενεύτηκε, σκεπτόμενος τι σόι δώρο ήταν αυτό μεσ' στο πένθος μου. Η Αρλέτα συνέχισε: ''Αν τον κάνει έστω και να χαμογελάσει λίγο στην κατάσταση που είναι, θα είναι ένα καλό δώρο, πίστεψε με''...Ήξερε η Αρλέτα! Τη χάντρα αυτή μου παρέδωσε ο Απόλλωνας μέσα σε κουτάκι την ημέρα της κηδείας της Αρλέτας, πριν μιάμισι εβδομάδα. Όντως χαμογέλασα στην αρχή. Μετά όμως όταν θυμήθηκα την κουβέντα μας πάνω στη συνέντευξη για τον Donovan, κατάλαβα πως η Αρλέτα τό'χε καταγράψει εκείνο το αχόρταγο βλέμμα μου. Έκλαψα πολύ εκείνη τη μέρα που παρέλαβα τη χάντρα του Donovan από τα χέρια της Αρλέτας, έστω δύο χρόνια μετά. Πόσο μάλλον όταν πια δε βρίσκονται στη ζωή τόσο εκείνη, όσο και ο πατέρας μου...Νομίζω πως δεν έχω παραλάβει ποτέ άλλοτε ένα τόσο συγκινητικό δώρο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου