Ήταν αδύνατο να κάνω το tour του Benelux και να μη γυρίσω στην Ελλάδα με βινύλια, όπως το συνηθίζω κάθε φορά που πάω εξωτερικό και βρίσκω βέβαια σπάνια, καλά και οικονομικά πράγματα. Τη δεύτερη μέρα μας στις Βρυξέλλες, λοιπόν, μαζί με τη Λιάνα γυρίζαμε στην πόλη και πέσαμε πάνω στο δισκάδικο της φωτογραφίας, το οποίο έχει - όπως διακρίνονται - ζωγραφισμένες τις φιγούρες των Jim Morrison, John Lennon και Bob Dylan. Χύμηξα μέσα και με ένα γρήγορο ψάξιμο αγόρασα CD και όχι βινύλιο.
Συγκεκριμένα, το άλμπουμ ''Rich Kid Blues'' της Marianne Faithfull που θεωρείται σπάνιο, αφού περιέχει ηχογραφήσεις του 1971, από μία χρονιά δηλαδή που η καλλιτέχνιδα δεν ήταν και στα καλύτερα της, βιολογικώς και ψυχολογικώς. Κομμάτια του Bob Dylan κυρίως, αλλά και των Tim Hardin, Cat Stevens, George Harrison, που επρόκειτο να κυκλοφορήσουν υπό τον τίτλο ''Masques''. Τελικά βγήκαν το 1985 μαζί με τραγούδια από το δίσκο ''Faithless'' (1978) της Faithfull σε ένα νέο ενιαίο άλμπουμ με τίτλο ''Rich Kid Blues''. Το χαμένο αριστούργημα της Marianne Faithfull, θα έλεγα. Πρωτάκουσα το CD όλο λαχτάρα στο Λουξεμβούργο, δυο μέρες μετά, από ένα φορητό CD player που μου είχε η Τζένη Γαβαλάκη στο δωμάτιο μου.
Ωστόσο, το πρώτο CD που πήρα τις πρώτες ώρες της παραμονής μου στις Βρυξέλλες ήταν ένα best of France Gall με όλες τις επιτυχίες της ερμηνεύτριας από τα γαλλικά ποπ sixties. Το βρήκα στα έξι ευρώ σε μεγάλο σούπερ μάρκετ της περιοχής που μέναμε, πιθανώς λόγω του ότι η Γαλλίδα καλλιτέχνιδα πέθανε πρόσφατα και άρα οι συλλογές της θα πουλούσαν στους τουρίστες. Έτσι συνέβη και με μένα, που μάλιστα είχα γράψει και αφιέρωμα για τη France Gall, γνώριζα τα τραγούδια της, αλλά ποτέ δεν είχα κάτι δικό της στη δισκοθήκη μου. Εκείνη την πρώτη μέρα στις Βρυξέλλες, αγόρασα δύο πρώτα βινύλια στα δύο ευρώ έκαστο από ένα άλλο μικρό δισκάδικο πίσω από την περίφημη Grand - Place:
Το άλμπουμ ''Broadway Bassey' s Way'' του 1972 με κομμάτια της μεγάλης ερμηνεύτριας από το Μπροντγουέι. Ηχογραφήσεις του 1964, του '65 και του '68 που είχα ξανακούσει και που τώρα απέκτησα συγκεντρωμένες σε ένα βινύλιο. Τι να πεις για τη Shirley Bassey, που μέχρι και Μίκη Θεοδωράκη έχει τραγουδήσει; Τεράστια!
Και μια συλλογή με όλες τις επιτυχίες που διασκεύασε ο Acker Bilk από το 1962 μέχρι το '72: Autumn leaves, Limehouse Blues, αλλά και το Never on Sunday (Τα παιδιά του Πειραιά) του Χατζιδάκι. Να πω την αλήθεια, το τελευταίο ήταν που με ώθησε να αγοράσω το εν λόγω βινύλιο, έχοντας την περιέργεια ν' ακούσω πως διασκεύασε ο μεγάλος Άγγλος κλαρινετίστας το πιο δημοφιλές στο εξωτερικό ελληνικό τραγούδι. Άξιζε! Πάντως, εδώ και λίγες ώρες που ακούω τα βινύλια στην ησυχία του σπιτιού μου, προσπερνάω το Never on Sunday και μένω στα υπόλοιπα jazz και pop standards για το κλαρινέτο του Bilk!
Όλα τα άλλα βινύλια τα αγόρασα από το Μοναστηράκι του Άμστερνταμ στην περίφημη Waterloo Plein, την περασμένη Παρασκευή 25 Μαΐου. Το ήξερα ότι θα έβρισκα καλά και φθηνά δισκάκια στην Ολλανδία, αφού το 2007, σε προηγούμενη επίσκεψη μου, κόντεψα να πληρώσω υπέρβαρο στη βαλίτσα, κουβαλώντας 50 βινύλια με ένα ευρώ το καθένα! Πάλι στο ένα ευρώ κόστιζαν όλοι οι δίσκοι που αγόρασα, αλλά ευτυχώς ήταν μόνο έντεκα αυτή τη φορά! Έχουμε και λέμε:
Στην κατηγορία World Music στις κούτες του πλανόδιου δισκοπώλη, πέτυχα το instrumental άλμπουμ ''Russian Folk Songs'' (1972) του Ιταλού τρομπετίστα Nini Rosso. Τα γνωστά: Katyusha, Moscow evening, Polyushka - Polye κλπ. Υπέροχο άκουσμα των λυρικών λαϊκών τραγουδιών της Ρωσίας με το μοναδικό παίξιμο στην τρομπέτα του Rosso.
Της cult Amanda Lear είχα ένα άλλο άλμπουμ, το τρίτο της, με τίτλο ''Never trust a pretty face'' του 1979. Τώρα βρήκα το δεύτερο και μάλλον καλύτερο της, το ''Sweet Revenge'' (1978), αφού περιέχει το αλησμόνητο ''Enigma (Give a bit of Mmh to me)''. Ακόμη δεν το άκουσα ολόκληρο το άλμπουμ, αλλά θα μου αρέσει, δεν υπάρχει περίπτωση!
Γι' αυτό πάλι το μίνι άλμπουμ δεν περίμενα να βρω στοιχεία! Έρχεται από την πρώην Γιουγκοσλαβία του μακρινού 1958 και περιλαμβάνει έντεκα λυρικά επαναστατικά τραγούδια - κάτι σαν τα δικά μας Αντάρτικα - για δύο φωνές, έναν σοπράνο και έναν βαρύτονο, κιθάρα, φυσαρμόνικα και χορωδιακό σύνολο. Τη χορωδία με τίτλο ''Vokalni Ansambl Emila Cossetta'' διευθύνει ο Emil Cossetto, ο οποίος υπογράφει και το κείμενο στο οπισθόφυλλο - φυσικά δεν καταλαβαίνω Χριστό! Παραδόξως ή μάλλον καθόλου παραδόξως, το ίδιο επαναστατικό φρόνημα των ελληνικών Αντάρτικων υπάρχει και στη συγκεκριμένη συλλογή των παρτιζάνικων ασμάτων.
Διόλου απρόβλεπτο για τα γούστα μου το επόμενο άλμπουμ, να όμως που δεν το είχα στη δισκοθήκη μου: Πρόκειται για το ''The original soundtrack'' (1975), τον τρίτο δίσκο των Άγγλων 10CC με τα σούπερ χιτς I'm not in love και Life is a minestrone. Θυμίζει αρκετά Alan Parsons Project, ίδια εποχή γαρ, όπως και το όλο design. Αυτό το άκουσα ήδη τέσσερις φορές μονοκοπανιά, μια και το γνώριζα καλά από τα προηγούμενα χρόνια!
Πάμε ξανά στην πρώην Γιουγκοσλαβία με την τραγουδίστρια από την Κροατία, Vera Svoboda. Το άλμπουμ με τίτλο το όνομα της βγήκε στα 1971 και παίζει νά'ναι το πρώτο μεγάλο LP της με δεκατρία τραγούδια - η μία πλευρά του βινυλίου με πρωτότυπες συνθέσεις και η άλλη με διασκευασμένα παραδοσιακά κροάτικα τραγούδια. Φωνάρα η Svoboda και πανέμορφες ενορχηστρώσεις που παραπέμπουν στις δικές μας ηχογραφήσεις ρετρό τραγουδιών τουλάχιστον μία δεκαετία πριν απ' το δίσκο της Γιουγκοσλάβας καλλιτέχνιδας. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο Ζάγκρεμπ και στο οπισθόφυλλο υπάρχουν πολλές φωτογραφίες της Svoboda με παραδοσιακές φορεσιές. Ακούγεται ευχάριστα σαν ένα ωραίο δείγμα από τη σχετικά άγνωστη δισκογραφία μιας χώρας, που κάποτε συνόρευε με την Ελλάδα.
Το άλμπουμ ''Barbara chante Barbara'' βγήκε στα 1964 και είναι ένα διαμάντι του γαλλικού τραγουδιού. Δώδεκα τραγούδια της θρυλικής ιδιοσυγκρασιακής τραγουδοποιού και ερμηνεύτριας Barbara που κέρδισαν στον καιρό τους το Grand Prix International du disque από την Academie Charles Cros. Συστήνεται για κάθε δισκοθήκη!
Αυτός κι αν είναι σπάνιος δίσκος! Μία συλλογή ποιημάτων του Federico Garcia Lorca με τη φωνή του σημαντικού ηθοποιού του ιταλικού θεάτρου, Arnoldo Foa (1916 - 2014), συνοδεία στην κιθάρα του εξίσου σημαντικού Ιταλού κιθαρίστα Mario Gangi (1923 - 2010). Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1962 και απ' ότι ενημερώνομαι από το διαδίκτυο θεωρείται αριστούργημα - ποιητικό δισκογραφικό project στην Ιταλία. Πολλά από τα ποιήματα του Lorca που διαβάζει ο Foa προέρχονται από τη συλλογή ''Romancero Gitano'' που λίγα χρόνια αργότερα θα μελοποιούσε ο Θεοδωράκης στην ελληνική μετάφραση του Ελύτη.
Να μην έπαιρνα κι ένα Greatest Hits των δικών μας Aphrodite' s Child με όλα τα θρυλικά τραγούδια τους; It's five o' clock, End of the world, Rain and teats και τα συναφή. Έχω σε βινύλιο το διπλό 666 των Aphrodite' s Child και σε CD τα δύο πρώτα άλμπουμ τους, το ήθελα όμως και ένα Bestάκι τους με όλες τις κομματάρες τους μαζεμένες. Έτσι, για να μην ξεχνάω πόσο μεγάλος τραγουδιστής υπήρξε ο Demis Roussos και πόσο εμπνευσμένος συνθέτης ήταν o Vangelis! Masterpiece!
Από τον μέγιστο Σικελό τενόρο Giuseppe di Stefano το επόμενο άλμπουμ. ''Di Stefano canzoni italiane'' ο τίτλος του με δώδεκα άριες σε ενορχήστρωση και διεύθυνση του Iller Pattacini. Μάλλον είμαι ο πρώτος που ακούει το βινύλιο αυτό από το δισκοπάζαρο της Ολλανδίας, εφόσον μοιάζει άθικτο, σαν να μην πέρασε ποτέ από πάνω του βελόνα πικάπ! To LP κυκλοφόρησε στην Ελβετία για πρώτη φορά - προφανώς για τον ιταλόφωνο πληθυσμό της χώρας - και θεωρείται εξαιρετική συλλογή ηχογραφήσεων ενός μεγάλου λυρικού τραγουδιστή που μοιράστηκε στη ζωή του πολλές ηχογραφήσεις με τη Maria Callas!
Εκτός της Barbara, ένας ακόμη γαλλικός δίσκος μπήκε στη βαλίτσα μου για την Αθήνα: Ένα Best of Dalida, της ερμηνεύτριας που έκανε τεράστια καριέρα στη Γαλλία και όχι μόνο! Το άλμπουμ βγήκε για την ολλανδική αγορά - έτσι δικαιολογείται απόλυτα η ανεύρεση του στο Άμστερνταμ - στα 1977 και περιέχει 15 τραγούδια της μοναδικής Dalida. Μεταξύ αυτών, το ''Paroles paroles'', το ''Besame mucho'' και τη διασκευή της στο ''La vie en rose'' της Edith Piaf. Σταθερή αξία!
Άφησα τελευταίο τον μοναδικό ελληνικό δίσκο που αγόρασα από το Άμστερνταμ, Τα τραγούδια της χτεσινής μέρας (1981) της Αλεξίου και της Γαλάνη - τον είχα σε CD, αλλά με δελέασε η σκέψη να τον πάρω σε βινύλιο με ένα ευρώ από την Ολλανδία! Ο δίσκος αυτός είναι αγαπημένος και πασίγνωστος, δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω. Βρήκα ακόμη τη Μπαλάντα του Μαουτχάουζεν των Θεοδωράκη - Καμπανέλλη με τη Φαραντούρη και με αγγλικό εξώφυλλο, αλλά δεν το αγόρασα, αφού το έχω και σε βινύλιο και σε CD. Αυτά τα ολίγα, λοιπόν, προμηθεύτηκα από τη μία εβδομάδα που κινήθηκα μεταξύ Βελγίου, Λουξεμβούργου, Γερμανίας και Ολλανδίας. Εν κατακλείδι, δίσκοι από την Ιταλία, την πρώην Γιουγκοσλαβία, τις ΗΠΑ, την Αγγλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ολλανδία και την Ελλάδα. Όλο και κάτι θα φέρω σε ένα επόμενο ταξίδι, καλά νά'μαστε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου