ΜΙΧΑΕΛΑ ΚΥΡΓΙΑΦΙΝΗ
Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΛΕΥΚΟΣ ΡΙΝΟΚΕΡΟΣ
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Τη νέα τραγουδοποιό Μιχαέλα Κυργιαφίνη τη γνωρίσαμε μέσα από το label Μικρός Ήρως και το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο την ηλικία της: ''Ετών 21''. Εκείνο το άλμπουμ της το είχα ακούσει και μου άφησε καλές εντυπώσεις, μπορώ να πω, ενώ αντίθετα το δεύτερο της, το ''Άνθρωποι κι ανθρώποι'', δεν είχα την ευκαιρία να το ακούσω. Να που τώρα έχουμε τον τρίτο προσωπικό της δίσκο σε ολόδική της παραγωγή με εννιά καινούργια κομμάτια. Στίχοι, μουσική και ερμηνεία από την ίδια με τη σύμπραξη δεξιοτεχνών μουσικών, σαν τον Φώτη Σιώτα (βιολιά, εφέ), τον Δημήτρη Λάππα (κιθάρες/ μπάσα), τον Νίκο Σαμαρά (τρομπέτες), τον Διονύση Θεοδόση (καβάλ) κ.α. Με φανερές τις επιρροές της από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και τον Σωκράτη Μάλαμα, η Κυργιαφίνη έχει το χάρισμα της δημιουργίας τραγουδιών με το λεγόμενο επικοινωνιακό προσόν: Εννοώ πως το μεγαλύτερο μέρος του τωρινού υλικού της διέπεται από έντονη ρυθμική διάθεση, απόλυτη αξιοποίηση της συνθήκης κουπλέ - ρεφρέν και μία ''κιθαροκεντρική'' ενορχήστρωση που σε συνάρτηση με τα υπόλοιπα όργανα, δημιουργεί ατμόσφαιρα σπάνια για τα δεδομένα της τρέχουσας δισκογραφίας. Ξεχώρισα την εναρκτήρια ''Σφίγγα'', τη ''Φουρκάλω'' (κλείνεις τα μάτια και σου λείπει η φωνή της Χαρούλας Αλεξίου), το ''Εσπερινό'' με τη Μαρία Παπαγεωργίου (φλερτάρει με το φλαμένκο) και το ''Παράπονο'' (πανέμορφη ηλεκτρική μπαλάντα). Αυτά σε γενικές γραμμές, διότι αν κάτι πρέπει να αναγνωριστεί στην Κυργιαφίνη είναι το πολιτικοποιημένο της στίγμα όλο ευαισθησία και τραχύτητα μαζί για καταστάσεις που πονάνε τη νεοελληνική κοινωνία. Έτσι, ναι μεν ο ''Τελευταίος λευκός ρινόκερος'' κλείνει με έναν παφλασμό θαλάσσης και τους συγκλονιστικούς στίχους ''Είμαστε οι ξένοι στων Αγίων τη γειτονιά'', έχουν προηγηθεί όμως στην αρχή οι ''Άλλοι'' που, μεταξύ άλλων, λένε τα εξής: ''Πες μου τι ειν' ο φασισμός και τι ιδιότητα έχει/ το ξέρουμε από παλιά, πολλά κεφάλια έχει/ πες μου ποιος ειν' ο ρατσιστής με ποιους τα έχει βάλει/ είναι οι εχθροί του ταξικοί ή γενικά οι άλλοι''...Οι στίχοι της Κυργιαφίνη δεν χαϊδεύουν, μα ούτε και δημαγωγούν, είναι η φωνή κάθε σκεπτόμενου πολίτη αυτού του τόπου που τιμάει το ανθρώπινο είδος και εναντιώνεται στη γιγάντωση του τέρατος. Πόσο ευχάριστο να υπάρχουν δημιουργοί, οι οποίοι προάγουν την ανώτερη ανθρώπινη σκέψη. Και ξέρετε γιατί η Κυργιαφίνη δεν δημαγωγεί, αλλά μόνο την αλήθεια της καταθέτει; Πρόκειται για μία καλλιτέχνιδα που ελάχιστοι γνωρίζουν, που τώρα στην ουσία συστήνεται στο τραγούδι κι ας βρίσκεται ήδη στον τρίτο της δίσκο. Το να πουλάς ''αντίφα'' και νά'σαι ο σταρ Γιάννης Χαρούλης, ας πούμε, μοιάζει και λίγο...προκάτ, τηρουμένων των αναλογιών. Και για να το πω αλλιώς και να κλείσω, μου αρέσει νέοι δημιουργοί να λένε τα πράγματα με το όνομα τους, τα αυτονόητα ίσως, με το δικό τους τρόπο, έξω από τη συνθήκη της ατέλειωτης συναισθηματολογίας στους στίχους τους. Χαρακτηρίζω, λοιπόν, τον ''Τελευταίο λευκό ρινόκερο'' της Μιχαέλας Κυργιαφίνη ως τον πλέον πολιτικό ελληνικό δίσκο που κυκλοφόρησε και θα σας τον πρότεινα ανεπιφύλακτα στο πλαίσιο ενός πραγματικά εναλλακτικού ακροάματος. Μπράβο και πάλι μπράβο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου