Η-παρουσία-των-φίλων-κάθε-Κυριακοδεύτερο-στο-θέατρο-Αλκμήνη

Η παράσταση ''Την λένε Εύα'' συνεχίζεται κάθε Κυριακοδεύτερο στο θέατρο Αλκμήνη και μαζί συνεχίζουν κι οι θεατές να μας αφήνουν, βγαίνοντας από το Secret Room, τις καλύτερες εντυπώσεις τους. Κλείσαμε ήδη δύο μήνες παραστάσεων και πάμε προς ολοταχώς για τον τρίτο και τελευταίο μήνα. Στην Αθήνα, τουλάχιστον, διότι από Μάιο θα μεταβούμε στην Κύπρο και έπονται, αν όλα πάνε καλά, παραστάσεις και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Λέω τώρα να δημοσιεύσω μια σειρά φωτογραφιών με φίλους που εχουν περάσει ήδη από το Αλκμήνη, όχι γι' άλλο λόγο, αλλά για να μην ξεχνάω ποιοι μας έχουν ενισχύσει με την παρουσία τους!

 Η ερμηνεύτρια της jazz (και όχι μόνο) Ελένη Τζατζιμάκη.

 Οι ηθοποιοί Τάσος Πιργιέρης και Περικλής Λιανός.

 Ο φίλος Γιώργος Λαζαρίδης από τη Θεσσαλονίκη.

Ο συνθέτης Λεονάρδος Βαλενστάιν, η περφόρμερ Αλίκη Βασιλάκη και η ερμηνεύτρια Ρηνιώ Κουρδάκη.

 Ο συνθέτης Γιώργος Πούλιος και η εμβληματική Πάολα Ρεβενιώτη.

 Ο τραγουδοποιός Λόλεκ, ο σκηνοθέτης - ηθοποιός Γιώργος Νανούρης, ο φίλος Πάνος Αναστασίου από την Κύπρο και η εικαστικός - μουσικός Μάιρα Λιούγκου.

 Ο ηθοποιός Γιάννης Λασπιάς - εδώ μαζί με τον βοηθό σκηνοθέτη και σκηνογράφου της παράστασης, Θρασύβουλο Καλαϊτζίδη.

Και ο τραγουδοποιός και ερμηνευτής από τη Θεσσαλονίκη, Ιωάννης Λάκης - εδώ μαζί με όλο το team της παράστασης: τον τενόρο Αναστάσιο Στέλλα, εμένα, την Εύα και τον Απόλλωνα.

Η-Χάρις-Αλεξίου-εφ'όλης-της-ύλης-στο-LIFO.gr

Το είχα πολλά χρόνια απωθημένο μία συνέντευξη με την Χαρούλα Αλεξίου, κάτι που της είπα μάλιστα στον επίλογο της συζήτησης που κάναμε τελικά πριν μερικές μέρες στο σπίτι της στη Φιλοθέη. Αφορμή ήταν οι παραστάσεις του έργου της με τίτλο ''Χειρόγραφο'' που σκηνοθετεί αυτόν τον καιρό ο Γιώργος Νανούρης στο Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου. Η συνάντηση μου με την Αλεξίου πήγε πολύ καλά, αν υποτεθεί πως έμεινα μαζί της και το κασετοφωνάκι έγραφε για σχεδόν ένα δίωρο. Γελάσαμε πολύ - το αυτοσαρκαστικό χιούμορ ήταν κάτι που δεν της το ''είχα'' και με εξέπληξε ευχάριστα! Διαβάστε κι εσείς, λοιπόν, σε απ' ευθείας σύνδεση με το LIFO.gr τη μεγάλη συνέντευξη, στην οποία η πιο δημοφιλής Ελληνίδα τραγουδίστρια μίλησε για πολλά και ενδιαφέροντα θέματα:

http://www.lifo.gr/articles/music_articles/94765

R.I.P. ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΜΠΟΖΙΚ (1950 - 2016)

Έγινε κι αυτό που απευχόμασταν όλοι τα τελευταία χρόνια...Η Βικτώρια Μπόζικ έφυγε από τη ζωή νικημένη από τον καρκίνο, τον οποίο ωστόσο πάλεψε με πρωτοφανές σθένος...Δεν έχω να πω κάτι άλλο από δω, έτσι που συχνά τα Άσματα και Μιάσματα μεταφέρονται στον ιστότοπο της LIFO. Συμπάσχω μόνο με τη Λένα Πλάτωνος που έχασε τον πολυτιμότερο άνθρωπο στη ζωή της. Στο καλό, αγαπημένη μας Βίκυ...Το αφιέρωμα μου το διαβάζετε εδώ:

http://www.lifo.gr/articles/music_articles/93882

από-την-εκπομπή-με-τον-τραγουδοποιό-Στάθη-Δρογώση-στο-Μεταδεύτερο

Ο Στάθης Δρογώσης είναι ένας τραγουδοποιός που εκτιμώ πολύ και γνωρίζω την πορεία του, όχι τα τελευταία χρόνια, αλλά από παλιά, από τότε που είχε το συγκρότημα Τα φώτα που σβήνουν και με είχαν εντυπωσιάσει με τον ψαγμένο - για τα ελληνικά δεδομένα - ήχο τους. 

Ο τελευταίος δίσκος του, ''Το κόκκινο τετράδιο'', παίζει κατά κοινή ομολογία να είναι ο καλύτερος του! Αυτό ίσως οφείλεται και στον Ηλία Βαμβακούση, τον συνάδελφο του, επίσης άξιο τραγουδοποιό, που επιμελήθηκε τις ενορχηστρώσεις - ''μέχρι ούτι ακούστηκε για πρώτη φορά σε τραγούδι μου'' έλεγε χθες ο Δρογώσης στην εκπομπή που κάναμε στο Μεταδεύτερο!

Κι επειδή ο Δρογώσης είναι ένας καλλιτέχνης με έντονη πολιτική - ακτιβιστική δράση, ο οποίος πρόσφατα δήλωσε απηυδυσμένος με την εμπλοκή του με την πολιτική, διοχέτευσε - ως φαίνεται - όλη του την ενέργεια στα έντεκα καινούργια τραγούδια του! Τραγούδια ως επί το πλείστον κοινωνικά, ουμανιστικά, σαν το συγκινητικό ''Ακόμα και νεκρούς'', τη ''Χαμένη γενιά'' και το ομότιτλο κομμάτι που κλείνει το CD. Υπάρχει ακόμη και η ''Πλατεία Ναυαρίνου'' με τη συμμετοχή της Νατάσσας Μποφίλιου, που πάντα στηρίζει συναδέλφους της γενιάς της, να τα λέμε αυτά. ''Το κόκκινο τετράδιο'' είναι ο πλέον πολιτικοποιημένος δίσκος της εποχής μας και έρχεται να διαψεύσει κάπως τον Αλκίνοο Ιωαννίδη που σε πρόσφατη συνέντευξη του, μου έλεγε πως εν μέσω κρίσης οι Έλληνες τραγουδοποιοί αναλώνονται σε μπλαζέ ανάλαφρα τραγουδάκια.

Η-Θέμις-Μπαζάκα-στη-LIFO-για-τον-''Γυάλινο-Κόσμο''-και-πολλά-άλλα-θέματα

Την ήθελα μία συνέντευξη με την ηθοποιό Θέμιδα Μπαζάκα. Μ' αυτή τη γυναίκα παραδόξως συναντιέμαι απ' τα πρώτα χρόνια που ασχολήθηκα με τα του κινηματογράφου, αλλά δεν μου είχε δοθεί ποτέ ευκαιρία να συζητήσω μαζί της! Μπορώ να θυμηθώ ένα τραπέζωμα στην ταράτσα του θεατρικού μεταφραστή Βαγγέλη Ηλιόπουλου, το 1995 - 96 στο κέντρο της Αθήνας, όπου ήταν κι εκείνη, καθώς και μία ταινία που έπαιζε και που εγώ είχα εργαστεί για λίγο ως σκριπτ. Τέλος πάντων, στη συνέντευξη για το LIFO.gr η εικόνα που είχα για τη Μπαζάκα ως μια γυναίκα αυστηρή και απρόσιτη μάλλον ανατράπηκε. Αυθορμητισμός και ειλικρίνεια σίγουρα απαρτίζουν μία ενδιαφέρουσα και ελκυστική προσωπικότητα, όχι τυχαίως επιτυχημένη στο χώρο της (photo: Πάρις Ταβιτιάν):

http://www.lifo.gr/articles/theater_articles/93496?ref=nl_160316

review-από-την-επίσημη-πρεμιέρα-της-παράστασης-''Την-λένε-Εύα''

Αφροδίτη Μάνου - Εύα Κουμαριανού - Ρένα Κουμιώτη - Μάρω Μπουρδάκου - Αντώνης Μποσκοΐτης

Τώρα που παρέδωσα στη LIFO τις συνεντεύξεις του Ιωαννίδη και της Μπαζάκα, δηλαδή ''έδιωξα'' την πολλή δουλειά, νομίζω ότι μπορώ να γράψω εδώ, στο προσωπικό μου blog, το review μου από την επίσημη πρεμιέρα της παράστασης Την λένε Εύα στο θέατρο Αλκμήνη. Η πρεμιέρα δόθηκε την περασμένη Τρίτη, 8 του Μάρτη, στις 11.30 το βράδυ και συγκέντρωσε, όπως μαρτυρούν οι φωτογραφίες, ένα σωρό σελέμπριτις (απ' τους...καλούς σελέμπριτις, όμως)!

 Εύα Κουμαριανού - Ζωή Λάσκαρη - Απόλλων Μπόλλας

Η αλήθεια είναι πως την είχαμε καθυστερήσει την πρεμιέρα. Περιμέναμε να ''στρώσει'' το έργο και κυρίως η Κουμαριανού ως ερμηνεύτρια που, μια και δεν είναι επαγγελματίας ηθοποιός, έκανε τα δικά της. Όσο περνούσαν όμως οι εβδομάδες, από παράσταση σε παράσταση, γινόταν όλο και καλύτερη. Πλέον τον μονόλογο τον παίζει στα δάχτυλα και, όπως λένε οι κριτικές και όσοι περνάνε από το θέατρο, αυτή είναι η δύναμη της: Το ό,τι ακριβώς δεν είναι ηθοποιός και πάνω στη σκηνή παρουσιάζεται ως ένας βαθιά τραγικός και άλλο τόσο κωμικός άνθρωπος που εξιστορεί τον βίο του στους θεατές. Η Λάσκαρη σχολίασε εύστοχα πως η Εύα μοιάζει επί σκηνής σαν δύο περσόνες σε μία!

Αναστάσιος Στέλλας - Εύα Κουμαριανού - Αντώνης Μποσκοΐτης - Ρένα Κουμιώτη - Απόλλων Μπόλλας - Μάρω Μπουρδάκου 

Μου έλεγε χαρακτηριστικά η Μαριλού Φραγκιαδάκη του κλαμπ ''Κούκλες'', που γνωρίζει την Κουμαριανού τριάντα χρόνια, πως αυτό που καταφέραμε ήταν άθλος! Να την κάνουμε δηλαδή να αποστηθίσει και να παίξει έναν μακροσκελή μονόλογο παρ' όλο που πρόκειται για την ίδια της τη ζωή! Η Μαριλού συνηθίζει να προσγειώνει την Εύα για να μην πάρουν αέρα τα μυαλά της, αν και σε μας δεν έχει δείξει καμία τέτοια συμπεριφορά. Πες μου, ρε συ Αντώνη, την έχω ψωνίσει; Όχι, έτσι; με ρωτάει καμιά φορά η Εύα κι εγώ θέλω να την αγκαλιάσω, αφού τη βλέπω μονίμως σαν ένα παιδί που ξέχασε να μεγαλώσει. Καταλαβαίνω και τη χαρά της! Η Εύα πια για τα ΜΜΕ είναι η ''κυρία Κουμαριανού'', μία ηθοποιός, μία καλλιτέχνιδα και καλή μάλιστα, που σα να μην πέρασε ποτέ από την trash TV, αμαυρώνοντας την εικόνα της. Πιστεύω πως η μεγαλύτερη δική μου χαρά, πέραν της αναγνώρισης της προσπάθειας μας, είναι όλο αυτό το ψυχικό χαϊλίκι της Εύας! Δεν είναι και λίγο μετά από τέτοια γαμημένη ζωή που έζησε...

 Εύα Κουμαριανού - Ζωή Λάσκαρη - Αντώνης Μποσκοΐτης

Απ' την άλλη, η Εύα ειν' αυτή που είναι, μη φανταστεί κανείς ότι πήγαμε να την...καθαγιάσουμε μέσω της παράστασης. Με κάτι τέτοιο η ίδια η παράσταση θα έχανε τη δυναμική της, θα γινόταν κάτι άλλο, ''ψεύτικο'' ενδεχομένως. Γι' αυτό και στο κείμενο που της έγραψα δεν λείπουν οι αναφορές στην trash TV, στις τσόντες που έπαιξε κάποτε με την Αλόμα, στις πιάτσες της νύχτας, στους διαλόγους με τους πελάτες της, στα βίτσια τους, σ' όλα αυτά που απαρτίζουν την άναρχη και άκρως ελεύθερη προσωπικότητα μίας εκδιδόμενης τρανς. Και δωσ'του το θέατρο να σείεται από τα γέλια, όπως συνέβη στην πρεμιέρα, με τον Νταλάρα, τη Γαλάνη και τον Χρονά να έχουν ξεκαρδιστεί. Όταν, όμως, η Εύα έπεσε στο πάτωμα και έπαιξε τα δραματικά μέρη του μονολόγου, ενθυμούμενη τα βασανιστήρια μέσα στη φυλακή και στο αναμορφωτήριο, όχι απλά δε γέλασε κανείς, αλλά κατά κοινή ομολογία πολλά μάτια δάκρυσαν...

 Ρένα Κουμιώτη - Απόλλων Μπόλλας - Μάρω Μπουρδάκου

Κάτι που έχω γράψει ήδη στο facebook είναι η απορία μου πώς και μέχρι τώρα που παίζεται η παράσταση για πάνω από ένα μήνα, δεν έχει γραφτεί έστω μία αρνητική κριτική! Αυτό, ομολογώ, δεν το περίμενα! Και είμαι σίγουρος πως αν η Εύα δεν ήταν καλή, δεν ''έπειθε'', δεν συγκινούσε ή εγώ δεν ξέρω τι άλλο, τώρα θα μας είχαν ξεσκίσει, πρώτα εμένα και ύστερα εκείνη. Ενδεικτικό του πόσο εντάξει παιδί είναι η Εύα, αποτελεί κάτι που μού'χε πει στις αρχές, όταν κάναμε πρόβες: Εμένα με νοιάζει να πάτε εσείς καλά, που με εμπιστευθήκατε. Εγώ δεν έχω να χάσω κάτι, εσύ κοίτα να κάνεις καλή δουλειά, όπως και με τις προηγούμενες άλλες δουλειές σου...

 Δήμητρα Γαλάνη - Γιώργος Νταλάρας

Ο Νταλάρας έφτασε στο θέατρο στις 11 και κάτι μετά της Άννας, της συζύγου του. Η Άννα Νταλάρα είχε ακούσει για την παράσταση και ήθελε πολύ να τη δει. Σε ανύποπτο χρόνο μου είχε πει ό,τι την ενδιέφερε πολύ από ακτιβιστικής άποψης το θέμα των δικαιωμάτων της LGBT κοινότητας, ζητώντας μου μάλιστα να δημοσιεύσω ένα ανάλογο άρθρο στη LIFO. Η Γαλάνη, πάλι, ήρθε μαζί με την Ελένη Φωτάκη, τη στιχουργό του τραγουδιού της παράστασης. Δεν πρέπει να πολυγουστάρει τις πρεμιέρες, πάντως, αφού γύρισε και μού'πε: Έπρεπε να με ενημερώσεις ό,τι θά'χες επίσημη πρεμιέρα! Θα προτιμούσα να έρθω κάποιο άλλο βράδυ και να δω την παράσταση με την ησυχία μου! Ωστόσο, κατόπιν...εορτής, νομίζω πως την καταφχαριστήθηκε την παράσταση!

 Δημήτρης Ν. Μανιάτης - Αντώνης Μποσκοΐτης

Παρόντες ήταν και πολλοί φίλοι δημοσιογράφοι, που αποτελούν - θα μου επιτρέψετε - την αφρόκρεμα της έντυπης και ραδιοφωνικής δημοσιογραφίας. Ο Δημήτρης Ν. Μανιάτης από τα ΝΕΑ, φίλος χρόνων, ο αγαπητός μου Γιώργος Χαρωνίτης από το ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ, ο δάσκαλος Γιώργος Τσάμπρας της ΕΡΑ, ο Βασίλης Νάτσιος του cosmopoliti, ο καταγραφέας του ελληνικού τραγουδιού, Πέτρος Δραγουμάνος, ο παραγωγός Γιάννης Ξυνόπουλος από τα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ κ.α. Ήταν επίσης η Ρενέ Σαραντινού από το ΛΟΙΠΟΝ, η οποία μας τσάκισε στα τηλέφωνα για να παραστεί στην πρεμιέρα (το δικαιούταν, καθώς είχε πάρει συνέντευξη από την Εύα), θεώρησε καλό παρ' όλα αυτά να μου την ''πει'' γιατί δεν υπήρχαν στην πρεμιέρα κανάλια και προσωπικότητες σαν την Τσιμτσιλή κι εγώ δε θυμάμαι τώρα ποιους άλλους, που μου ήταν και είναι άγνωστοι ούτως ή άλλως. Εκεί, ομολογώ ό,τι τα πήρα και απ' το να ψωνιστεί η Εύα και να μου ζητάει κανάλια - απ' αυτά που πήγαινε συνήθως και έκαναν νούμερα με ξεκατινιάσματα - προτίμησα να βγω εγώ το ψώνιο της υπόθεσης: Κορίτσι μου, σε ποιον τα λες αυτά; Της είπα της Σαραντινού! Εχεις πάει σε πολλές πρεμιέρες εναλλακτικών παραστάσεων που νά'ναι ο Νταλάρας, η Γαλάνη, η Κουμιώτη, η Λάσκαρη, τα ΝΕΑ και το ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ; Κάνε μας τη χάρη...Εντάξει, την αποπήρα την κοπέλα, κατάφερα δηλαδή πράγματι να αναδειχτώ ως το ψώνιο της υπόθεσης, αλλά κι εκείνη το κατάλαβε και λίγο το μάζεψε, υπενθυμίζοντας μου απλά πως δεν πρέπει να σνομπάρω τον λαϊκό κόσμο και τα λαϊκά ΜΜΕ! Μπορεί και νά'χει δίκιο, εγώ όμως υπογράφω τη δουλειά αυτή και έχω το δικαίωμα να ορίζω τους αξιότιμους καλεσμένους μου ειδικά της επίσημης πρεμιέρας. Δεν πρέπει να παραβλέπω, όμως, πως η Εύα Κουμαριανού κατάφερε με το ταλέντο της και την αξιοπρέπεια της να τους κερδίσει όλους και να είναι η πρωταγωνίστρια της βραδιάς! Της αξίζει, είναι εκπληκτική περσόνα, μη λέμε τα ίδια! Και βασικά άμα δεν ήταν εκεί η Κουμαριανού, δεν θα ήταν κανένας μας!

 Γιώργος Χρονάς - Αλέξανδρος Αλεξάνδρου - Γιώτα Γιάννα

Δεν θα μπορούσαν να λείπουν και ο ποιητής - εκδότης Γιώργος Χρονάς, επίσης φίλος και συνεργάτης χρόνων, με τον Κύπριο τραγουδοποιό Αλέξανδρο Αλεξάνδρου και τη θρυλική ερμηνεύτρια, πολυαγαπημένη Γιώτα Γιάννα! Είχα άγχος για το αν θα άρεσε η παράσταση στον Χρονά ή όχι. Εξαιρετική δουλειά, μου σχολίασε στο τέλος, δηλώνοντας ενθουσιασμένος με το φινάλε, εκεί που ο τενόρος Αναστάσιος Στέλλας κλείνει το έργο, τραγουδώντας την άρια ''E lucevan le stelle'' από την ''Tosca'' του Pucchini. Δεν είναι μικρό πράγμα να φεύγει ευχαριστημένος ο Χρονάς που έχει γράψει καμιά τριανταριά θεατρικές βιογραφίες μεγάλων προσωπικοτήτων.

Αντώνης Μποσκοΐτης - Αφροδίτη Μάνου - Γιώργος Χαρωνίτης

Κάτι μου λέει εδώ η γλυκύτατη Αφροδίτη Μάνου υπό το βλέμμα του Χαρωνίτη. Η Μάνου γυρνώντας στο σπίτι της από την παράσταση ανέβασε στο facebook της ένα εξαιρετικό ποιητικό κείμενο εν είδει κριτικής για ό,τι είχε μόλις παρακολουθήσει! Κάποια στιγμή θα μεταφέρω εδώ, στα Άσματα και Μιάσματα, όλα τα υπέροχα κείμενα που έγραψαν γνωστοί και άγνωστοι για την παράσταση, έτσι, πιο πολύ για να τά'χω όλα μαζεμένα. Ευχαριστώ, λοιπόν, όλους τους φίλους καλλιτέχνες και δημοσιογράφους που μας τίμησαν με την παρουσία τους στην πρεμιέρα! Η παράσταση συνεχίζεται και, χωρίς καμία υπερβολή, σκίζει! Δρομολογούμε ήδη με τον Απόλλωνα τη συνέχιση της για την επόμενη σαιζόν σε καλύτερη ώρα και με μία ή δύο επιπλέον μέρες παραστάσεων. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή τη στιγμή παίζεται κάθε Κυριακή και Δευτέρα στις 11.30 το βράδυ, σε ώρα δηλαδή που συγκοινωνία δεν υπάρχει μετά, και το θέατρο είναι τιγκαρισμένο! 

Υ.Γ. Στην πρεμιέρα το παρόν έδωσαν συνολικά οι: Γιώργος & Άννα Νταλάρα, Δήμητρα Γαλάνη, Αφροδίτη Μάνου, Ρένα Κουμιώτη, Γιώτα Γιάννα, Ζωή Λάσκαρη, Γιώργος Χρονάς, Μάρω Μπουρδάκου, Δημήτρης Ν. Μανιάτης, Ελένη Φωτάκη, Πέτρος Δραγουμάνος, Γιώργος Τσάμπρας, Ρενέ Σαραντινού, Γιώργος Χαρωνίτης, Μαριλού Φραγκιαδάκη, Χάρης Λίθος, Αλέξανδρος Αλεξάνδρου, Γιάννης Ξυνόπουλος, Άντζι Νομικού. Απουσίες μπήκαν στις κυρίες Τάνια Τσανακλίδου και Λένα Πλάτωνος - η Τάνια αντιπαθεί τις επίσημες πρεμιέρες και η Λένα πενθούσε και πενθεί τον χαμό, δυστυχώς, της Βικτώριας, της Βίκυς μας...Ας κάνω όμως και μία αναφορά στις υπόλοιπες προσωπικότητες που έχουν ήδη περάσει από το θέατρο Αλκμήνη, ανεξαρτήτως της πρεμιέρας: Οι Μαρίζα Κωχ, Μπέττυ Βακαλίδου, Πάολα Ρεβενιώτη, Μάνος Πυροβολάκης, Γεωργία Βεληβασάκη, Μπέττυ Χαρλαύτη, Ελένη Πορτάλιου, Λιάνα Μαλανδρενιώτη, Δήμητρα Χατούπη, Δημήτρης Καμπούρης του συγκροτήματος POP EYE, Αλίκη Βασιλάκη, Άννα Αποστολοπούλου, Γιάννης Λασπιάς, η Μαρίνα Γαλανού του ΣΥΔ οπωσδήποτε, Κορίνα Λεγάκη, Κώστας Αϊβαλιώτης, Αυγουστίνος Κούμουλος, Κωνσταντίνος Μουταφτσής και αρκετοί άλλοι, που ζητώ να με συγχωρέσουν αν ξεχνάω τούτη τη στιγμή τα ονόματα τους.

Αλκίνοος Ιωαννίδης στη LIFO: Άφετε τα παιδία ελθείν προς με!

Αγαπημένος Αλκίνοος Ιωαννίδης! Είχαμε πολλά χρόνια, όχι για να βρεθούμε, αλλά για να μου δώσει συνέντευξη. Τελευταία φορά, νομίζω, ήταν το 2009, στις 7 Φεβρουαρίου, τη μέρα των γενεθλίων μου, όπου μόλις είχε κυκλοφορήσει ο δίσκος του ''Νεροποντή''.

Αυτή τη φορά, πάλι, δίσκο καινούργιο δεν έχει ο Αλκίνοος - η ''Μικρή βαλίτσα'' του κυκλοφόρησε πριν από ενάμισι χρόνο -, ετοιμάζει παραστάσεις όμως, πρώτα στη Θεσσαλονίκη και μετά για δύο προγραμματισμένα διήμερα στην Αθήνα, στο Κύτταρο της οδού Ηπείρου! 

Κι επειδή πολλοί με ρωτάνε για την τοποθεσία της φωτογράφησης, ας διευκρινίσω πως δεν πρόκειται για το δάσος του...Αμαζονίου, αλλά για το πάρκο Χαλανδρίου, που είναι υπέροχο και αγνοούσα την ύπαρξη του. Εκτός από τον φωτογράφο Πάρι Ταβιτιάν, τον συνεργάτη μου από το LIFO team, εκεί ήταν και η Ντρούσκα, η 7χρονη σκυλίτσα του Αλκίνοου. Ακολούθησε κάπου αλλού γεύμα με ψητές σαρδέλες, μπρόκολο και πατζάρια! Τη συνέντευξη του τραγουδοποιού και ερμηνευτή μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ:

http://www.lifo.gr/articles/music_articles/93225

Η Χάρις Αλεξίου του Γιώργου Νανούρη, της Μάρθας Βούρτση, του Γούντι Άλλεν και της καρδιάς του καθενός μας!

Ας ξεκινήσω μ' αυτό: Η Χάρις Αλεξίου είναι ηθοποιός! Και μάλιστα καλή, ηθοποιός με όλη την έννοια της λέξης, άλλοτε δραματική και συγκινησιακά φορτισμένη και άλλοτε χιουμοριστική, σαν ηρωίδα ιταλικής κωμωδίας του Ετόρε Σκόλα, που χάσαμε πρόσφατα. Δεν ανήκω σ' αυτούς που έτρεχαν στις συναυλίες της όλα αυτά τα χρόνια και, να με συμπαθάτε, αλλά τραγούδια σαν το ''Έχει πανσέληνο απόψε'' εμένα ποτέ δεν με άγγιξαν. Η δική μου Χάρις Αλεξίου είναι αυτή των αμανέδων, της Λένγκως του Μαρκόπουλου, των ''Απρόβλεπτων'' του Χατζιδάκι, η περιστασιακή μούσα του Νικόλα Άσιμου, η Χαρούλα του ''Μπλόκου της Καισαριανής'' του Θεοδωράκη και του ''Πανσέληνου Έρωτα'' της Ελένης Καραΐνδρου κι ακόμη - κάτι αυστηρά προσωπικό - η Χαρούλα των τζαζ φωνητικών αυτοσχεδιασμών, που πιθανώς δεν θα ακούσω ποτέ, έτσι τουλάχιστον όπως μου μιλούσε γι'αυτήν ο μέγας θαυμαστής της, φίλος της και δικός μου γκουρού, ο συχωρεμένος ποιητής Αντρέας Παγουλάτος. Για όλα αυτά, ήθελα πολύ να δω την Αλεξίου στο θέατρο. Να την ακούσω σε βιωματικές ιστορίες από τα παιδικά της χρόνια, την είσοδο της στη δισκογραφία, το γάμο και το χωρισμό, τον γιο της, τη μάχη με την αρρώστια και την κατάθλιψη. Τίποτα δεν αφήνει εκτός η Αλεξίου στο ''Χειρόγραφο'' της, η ''Βασίλισσα'' (όπως αυτοαποκαλείται) μένει τελείως γυμνή και εκτεθειμένη απέναντι στο κοινό της. Ένα κοινό αδηφάγο, όχι όμως για να την κατασπαράξει, αλλά για να την αγκαλιάσει, να της δηλώσει τη λατρεία του και πάλι από ένα νέο γι' αυτήν καλλιτεχνικό βήμα.

Τρεις μουσικοί επί σκηνής, συνειδητά υποφωτισμένοι, στο σκοτάδι σχεδόν, συνοδεύουν την Αλεξίου σε τραγούδια - σταθμούς της 46χρονης πορείας της: Από την ''Οδό Αριστοτέλους'' του Γιάννη Σπανού και του Λευτέρη Παπαδόπουλου μέχρι τη ''Συναυλία'' του Νίκου Αντύπα και της Λίνας Νικολακοπούλου, όπως και το πιο πρόσφατο ''Λυόμενο'' του Στάθη Δρογώση και του Νίκου Μωραΐτη. Μία ώρα κείμενο και άλλη μισή ώρα τραγούδι, αν θέλει κάποιος τώρα να ορίσει ακριβώς την παράσταση ως ''μουσικοθεατρική''. Ο Τάσος Μισυρλής στο τσέλο, ο Παναγιώτης Τσεβάς στο ακορντεόν και στο πιάνο και ο Γιώργος Λιμάκης στην κιθάρα. Είναι υπέροχο αυτό που συμβαίνει με την ''ηθοποιό'' Αλεξίου: Ούσα τραγουδίστρια, αποδίδει όλα τα τραγούδια σα να είναι στο σπίτι της κι εμείς όλοι υποκλέπτουμε το τραγούδισμα της. Κανένα άγχος για εντυπωσιασμούς ή φωνητικές ακροβασίες εκ μέρους της - όχι ό,τι το έκανε ποτέ αυτό η Αλεξίου, αφού αρκούσε και μόνο να ανοίξει τα χείλη της και να κερδίσει το κοινό με τον πρώτο στίχο! Δείτε το κι αλλιώς: Δεν βρίσκεστε σε μια μουσική σκηνή, ένα μεγάλο μαγαζί με βαβούρα, τραπέζια και φιάλες κρασί ή ουίσκι. Είστε ουσιαστικά καλεσμένοι της Αλεξίου σε μία ιδιόχειρη ψυχανάλυση, στο σαλόνι της οικίας της (εντάξει, λίγο...μεγάλο για σαλόνι το Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου), όπου εκείνη νιώθει την ανάγκη να πει και μερικά τραγούδια. Έχει κανείς δικαίωμα να της το στερήσει; Και γιατί να της το στερήσει; Είμαι 42 ετών και δεν θυμάμαι ούτε μία εβδομάδα στο ρημαγμένο πια πατρικό μου, που να μην ακουγόταν η φωνή της. Πρώτα από το πικάπ, μετά από κασέτες και πολύ αργότερα από CD.

Το ό,τι η Αλεξίου θα έγραφε ένα καλό κείμενο ως εξιστόρηση της ίδιας της ζωής της το είχα ξεκάθαρο και σίγουρο μέσα μου. Για μένα, άλλωστε, πιο ενδιαφέρουσα φάση της πορείας της είναι η τραγουδοποιός και όχι η τραγουδίστρια Αλεξίου. Τότε που με όπλο την κιθάρα της στόχευσε στις καρδιές όλων με μία ''Μπαλάντα της Ιφιγένειας'' ως άλλη Τζόαν Μπαέζ από τη μικρή Ελλάδα, μία δημιουργός άκρως συναισθηματική και λιγότερο εγκεφαλική, απίστευτα εξωστρεφής μεσ' στην εσωστρέφεια της και τόσο γόνιμα μελαγχολική! Υπάρχουν στιγμές που το κείμενο της αγγίζει τα όρια του μελό. Όταν ανοίγει διάπλατα τα χέρια της στον αναμμένο προβολέα και φωνάζει τη μαμά της, πας να πεις ό,τι μπροστά σου έχεις τη Μάρθα Βούρτση του έντεχνου. Και ξαφνικά σκάει ο Γούντι Άλλεν και σώζει στο ακέραιο το όλο εγχείρημα! Η θλιμμένη Αλεξίου γίνεται η απόλυτη κωμίκα που ξεσκίζει τους ψυχιάτρους και τα ψυχοφάρμακα τους, ακόμη και τον καρκίνο, που την επισκέφτηκε κάποτε σαν Δράκουλας για να της φάει το λαιμό. Το δάκρυ γίνεται πρώτα χαμόγελο και μετά γέλιο σαν μια νίκη της ίδιας της ζωής επί του θανάτου, αλλά και επί κάθε άσκημης κατάστασης. Ο καλός ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιώργος Νανούρης πρέπει να νιώθει υπερήφανος που σκηνοθέτησε αυτή την πρωτότυπη παράσταση! Που τον εμπιστεύθηκε η πιο κοσμαγάπητη Ελληνίδα τραγουδίστρια για να μεταφέρει τον βίο της στο σανίδι. Μου άρεσαν τα ευρήματα με το tablet στα χέρια της πρωταγωνίστριας του, με την εναλλαγή από το δωμάτιο της στο πάλκο μέσα από το όμορφο περιστρεφόμενο σκηνικό της Δήμητρας Σπυρίδωνος, καθώς και με τους υποδειγματικούς ατμοσφαιρικούς φωτισμούς της Σοφίας Αλεξιάδου. Λιτότητα, σκηνική οικονομία, μια σκηνοθεσία σαν κέντημα κυριολεκτικά! Μεταξύ μας, τι άλλο μπορείς να κάνεις άπαξ και έχεις στο κέντρο της σκηνής την πιο κοσμαγάπητη - επαναλαμβάνω - Ελληνίδα τραγουδίστρια; Τίποτα, απλά εμπιστεύεσαι το προσωπικό γούστο και την αισθητική σου ή, ακόμη καλύτερα, τα ταιριάζεις με την αισθητική της Αλεξίου. Εν προκειμένω, το γλυκό έδεσε, εξ ου και μιλάμε τώρα για ένα άκρως επιτυχημένο μουσικοθεατρικό εγχείρημα. Θέλω να την ξαναδώ την παράσταση αυτή! Απόψε η Χάρις Αλεξίου ήρθε τόσο κοντά μου, έγινε τόσο γήινη, τόσο δικιά μου, όσο δεν είχε καταφέρει να γίνει όλα αυτά τα χρόνια που ζω και ακούω τα τραγούδια της! Τα θερμά μου συγχαρητήρια!

ένας-μήνας-επιτυχημένων-παραστάσεων-στο-Θέατρο-Αλκμήνη-με-μιαν-υπέροχη-Εύα-Κουμαριανού

 

Ένας μήνας παραστάσεων έκλεισε στο Θέατρο Αλκμήνη με απόλυτη επιτυχία! Και εξηγούμαι: Και όλες τις μέρες - πέντε διήμερα, σύνολο δέκα παραστάσεις - παίξαμε με φουλ θέατρο, και μέχρι στιγμής δεν έχει γραφτεί καμία αρνητική κριτική! Μιλάω πιο πολύ για τον κόσμο που έρχεται και βλέπει το έργο και για θεατρικά sites κυρίως, αφού ο επίσημος Τύπος - αυτός που εγώ έχω ''συνηθίσει'' τόσα χρόνια με τις προηγούμενες δουλειές μου - μάλλον δύσκολα θα παραστεί ή θα στηρίξει μία παράσταση με τη ζωή μιας τρανς! Δεν ξέρω, αυτό έχω καταλάβει δηλαδή. Ίσως είναι που η Κουμαριανού ταυτίστηκε τα προηγούμενα χρόνια με την trash TV και αρκετοί συνάδελφοι δημ/φοι είναι επιφυλακτικοί. Κι όμως! Από στόμα σε στόμα η παράσταση ''πάει'' και όλοι μιλάνε για μία γνωστή τρανς περσόνα που μετατρέπεται σε κανονική τραγωδό κάθε Κυριακοδεύτερο στο Αλκμήνη. Υπάρχει στ΄αλήθεια ωραιότερο σχόλιο;

Τις προάλλες έσκασε στο θέατρο και η επιτροπή για τα βραβεία θεάτρου. Ήρθαν δηλαδή μέλη της επιτροπής και είδαν την παράσταση ώστε να την προτείνουν για τα αντίστοιχα βραβεία στο τέλος της σαιζόν. Συνέβη κάτι φαινομενικά δυσάρεστο, το οποίο παρ' όλα αυτά ξεπεράστηκε: Έσπασε η πολυθρόνα που καθόταν η Κουμαριανού την ώρα μάλιστα που ''βρισκόταν'' στο πιο δραματικό σημείο του μονολόγου της. Κανένας δε γέλασε, κιχ δεν ακούστηκε! Και η Εύα σαν την πιο άψογη επαγγελματία ηθοποιό έβγαλε όλο το υπόλοιπο έργο όρθια, αεράτη, με την πρέπουσα κινησιολογία! Μπράβο της! Το ό,τι ο κόσμος δεν γέλασε, εμένα μου φανέρωσε πόσο κρεμόταν από τα χείλη της Εύας στην εξιστόρηση των εσώψυχών της, πόσο τελικά η ίδια έχει τη δύναμη να καθηλώνει το κοινό της και να το παρασέρνει σε μία εσωτερική περιπέτεια - αυτήν του ίδιου της του βίου! 

Αν πρέπει να κρατήσω κάτι απ' τον πρώτο μήνα των παραστάσεων στο Θέατρο Αλκμήνη θα ήταν συνολικά τα εξής: Το θερμό χειροκρότημα του κοινού που κάθε φορά φέρνει δάκρυα χαράς και συγκίνησης στα μάτια της Εύας! Τα σχόλια των ανθρώπων μετά, έξω, στο φουαγιέ, που είναι από πολύ καλά έως και διθυραμβικά για την προσπάθεια όλων μας! Το επίπεδο της παραγωγής που είναι ιδιαίτερα υψηλό για μία εκ των ενόντων θεατρική απόπειρα, δίχως μεγάλο κεφάλαιο από πίσω, αλλά με πολλή αγάπη και γούστο - υπήρξαν άνθρωποι που χαρακτήρισαν ''βασιλικό'' το τυπωμένο πρόγραμμα μας, το οποίο επιμελήθηκε ο συμπρωταγωνιστής της Εύας, ο Απόλλων Μπόλλας! Το τραγούδισμα του τενόρου μας, του Αναστάσιου Στέλλα, που ταλαιπωρήθηκε από το άσθμα του για τουλάχιστον έξι παραστάσεις, μα γίνεται ολοένα και καλύτερος κι αυτός! Τις αυτοσχεδιαστικές ξεκαρδιστικές ατάκες της Εύας προς τον ''πελάτη'' της, τον τενόρο δηλαδή: Τι ''σημαδούρα'' τον λέει, τι ''βραχονησίδα'', τι ''βούζα'', και δωσ'του η αίθουσα να σείεται από τα γέλια του κοινού! Τέλος, το πανέμορφο τραγούδι που έγραψαν ειδικά για την παράσταση η Λένα Πλάτωνος και η Ελένη Φωτάκη για τη φωνή - ψυχή της Τάνιας Τσανακλίδου. Τι περίεργο να έχει τελειώσει το έργο, να έχουν αποχωρήσει οι ηθοποιοί μετά το χειροκρότημα και να μη φεύγει κανείς από τους θεατές μέχρι να τερματιστεί το κομμάτι! Υπήρξαν φορές που ζήτησα να ανοίξουν οι πόρτες, καθώς νόμισα πως περιμένουν να ξανακούσουν όλοι ακόμη μία φορά το τραγούδι. Αυτό γίνεται κάθε φορά και ομολογώ πως δεν θα το φανταζόμουν! Συνεχίζουμε γερά, λοιπόν! Μέχρι τέλη Απριλίου θα μας βρίσκετε στο Αλκμήνη κάθε Κυριακή και Δευτέρα στις 11.30 το βράδυ με εισιτήριο 12 ευρώ. Μπορείτε να τηλεφωνείτε για κρατήσεις στο 210 - 3428650.

ο-συνθέτης-Γιώργος-Ανδρέου-και-η-ερμηνεύτρια-Κορίνα-Λεγάκη-στο-αυτοδιαχειριζόμενο-Μεταδεύτερο

Καλεσμένοι της σημερινής εκπομπής μου στο αυτοδιαχειριζόμενο διαδικτυακό Μετα-Δεύτερο είναι ο συνθέτης Γιώργος Ανδρέου και η ερμηνεύτρια Κορίνα Λεγάκη. Θα παρουσιάσουμε το άλμπουμ ''Mosaic'' και το βιβλίο-CD ''Ποιος μου χάλασε το τραίνο;'' σε στίχους του Παρασκευά Καρασούλου και του Γιάννη Βασιλόπουλου. Μία δίωρη εκπομπή του παρόντος με αναφορές στο παρελθόν, εφόσον όλα ξεκίνησαν πριν από 20 χρόνια με τη ''Μικρή πατρίδα'' στη Μικρή Άρκτο. Συντονιστείτε από τις 5 έως τις 7 το απόγευμα, αποκλειστικά στο

www.metadeftero.gr

ο-Θάνος-Μικρούτσικος-στο-LIFO.gr

Είχα πολλά χρόνια να πάρω συνέντευξη από τον συνθέτη Θάνο Μικρούτσικο. Η πρώτη ήταν πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια για τον ΗΧΟ και η δεύτερη για το Δίφωνο εποχής Γιαννίκου, επίσης αρκετά χρόνια πίσω. Αυτή τη φορά βρεθήκαμε με αφορμή τις παραστάσεις του για τον Καββαδία στο Badminton, αλλά και την έκδοση ενός βιβλίου - CD του από τη Μικρή Άρκτο. 

Όπως έγραψα και στον πρόλογο της συνέντευξης, είχαμε ένα...ατύχημα κατά τη διάρκεια της συζήτησης. Εγώ, δηλαδή, είχα. Αντί να πατήσω rec στο κασετοφωνάκι, πάτησα μόνο play κι έτσι γράφτηκαν μόνο 20 λεπτά. Είχα χάσει πραγματικά έναν πακτωλό πληροφοριών και εξομολογήσεων εκ μέρους του Μικρούτσικου.

Ευτυχώς του τηλεφώνησα, με είπε ''μαλάκα'' με όλο το θάρρος πατρικού τύπου που τον χαρακτηρίζει (άδικο είχε ο άνθρωπος;) και ξαναβρεθήκαμε για μία εκ νέου συνέντευξη, που τώρα που τη διαβάζω στο LIFO.gr, συνειδητοποιω ότι τελικά ισχύει το κάθε εμπόδιο για καλό! Τη διαβάζετε κι εσείς εδώ:

http://www.lifo.gr/articles/music_articles/90599

γιορτή 2016-πρόβες-συνεντεύξεις-audition στης Πλάτωνος

Μου αρέσει που σ' αυτό το blog, τόσα χρόνια τώρα, καταγράφονται τα επιεόρτια τραπεζώματα. Μπορεί και να τό'χω ξαναπεί, πολλοί πιστεύουν πως πρέπει να εορτάζεις τα γενέθλια σου και όχι την ονομαστική σου εορτή. Σαχλαμάρες ψευδοπροοδευτικού τάχα μου τύπου...Η ονομαστική εορτή είναι ένα κοινωνικό event από μόνο του, όποιος ξέρει έναν Γιάννη, μια Μαρία, έναν Κώστα ή έναν Αντώνη μπορεί να θελήσει να τον δει στο σπίτι του ή έξω με αφορμή την ''επέτειο'' του ονόματος του. Αντιθέτως, τα γενέθλια είναι αφενός πολύ προσωπική υπόθεση του καθενός και αφετέρου ποιος χέστηκε κάθε φορά που εγώ ή ο τάδε γινόμαστε 40, 52 ή 102 ετών; Έτσι είναι, έτσι το βλέπω εγώ. Έλεγα, λοιπόν, πως με την ετήσια καταγραφή των τραπεζωμάτων στα Άσματα και Μιάσματα, σταχυολογώ και τους ανθρώπους που μπήκαν, έμειναν, έφυγαν κι εξακολουθούν να μπαίνουν στη ζωή μου. Κι αυτό μπορεί να τό'χω ξαναπεί, σαν σαπουνόπερα είναι η ζωή μας με λιγότερα δράματα και ανατροπές φυσικά, όπου διάφοροι άνθρωποι μπαίνουν και βγαίνουν σαν guests σε διάφορες φάσεις - επεισόδια μέσα στα χρόνια που περνάνε. Λόγου χάριν, το επιεόρτιο τραπέζι του 2016 ήταν αφιερωμένο στο team της παράστασης Την λένε Εύα που σε λίγες πια μέρες θα κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Αλκμήνη: Από αριστερά βλέπετε τον Θρασύβουλο, τον βοηθό μου - τον είχα και βοηθό στο ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου -, την Εύα Κουμαριανού και την ενδυματολόγο - σκηνογράφο Κική Μήλιου. Από δεξιά, πάλι, βλέπετε τον Άρη Ανέστη, τον μοριακό βιολόγο μας, νέο μάλλον μέλος της παρέας, εμένα, την Ελένη Φιλίνη, τη Λιάνα Μαλανδρενιώτη και τον Απόλλωνα Μπόλλα.

Ευχάριστη έκπληξη που έσκασε στη γιορτή μου η Φιλίνη. Όλοι τη λάτρεψαν! Τόσο κοινωνική, τόσο γελαστή, τόσο αθώα - ναι, βγάζει μιαν αθωότητα σαν άνθρωπος η Φιλίνη! Ήταν κι η μόνη μάλιστα που μού'φερε δώρο (ένα ωραιότατο πουλόβερ revolver), μια και τα άλλα τα...γαϊδούρια ούτε ένα πράσινο φύλλο δεν έφεραν στον φίλο τους. Με την δε Κουμαριανού, που εδώ ποζάρει σκέτη Μπαρμπαρέλα, έχουν παίξει μια φορά κι ένα καιρό στις κινηματογραφικές ''Φανταρίνες'', δίπλα στη Βλαχοπούλου και στον Ηλιόπουλο - το ΄79 πρέπει νά'ταν, νομίζω.

Κι αυτή η photo, έτσι, σαν...revenge στον Άρη που δε γουστάρει να φαίνεται πουθενά και το facebook τό'χει καραχεσμένο και μάλλον καλά κάνει. Εγώ του λέω ωστόσο πως ένα ενσταντανέ με την Ελένη Φιλίνη και την Εύα Κουμαριανού άνετα θα διεκδικούσε το βραβείο της πιο σουρεαλιστικής φωτογραφίας της χρονιάς που μπήκε πριν μερικές εβδομάδες!

 

Όλο αυτό το διάστημα περνάει με πρόβες και γράψιμο. Γράφω, γράφω συνέχεια, όχι μόνο για τη LIFO, αλλά και για διάφορα περιοδικά, έντυπα και διαδικτυακά, που μου ζητάνε συνεντεύξεις λόγω της παράστασης. Ομολογώ ότι βαριέμαι και ψάχνω πάντα λύσεις για να μην επαναλαμβάνομαι. Ευτυχώς ο βίος της Κουμαριανού είναι τόσο έντονος που θα μπορούσα να την κάνω και ολόκληρο βιβλίο πέραν ενός θεατρικού μονολόγου.

Αντικειμενικά, πάντως, οι συνεντεύξεις αποτελούν το ''ισχυρό χαρτί'' μου στη LIFO. Οι δύο πιο πρόσφατες αναρτήθηκαν στο LIFO.gr με διαφορά λίγων ημερών την περασμένη εβδομάδα. Μία με τη Σαβίνα Γιαννάτου, με την οποία μας βλέπετε στην άνωθεν photo, κι άλλη μία με την Τάνια Τσανακλίδου. Αυτό που έγινε με τη συνέντευξη της Τσανακλίδου, ομολογώ πως δεν μού'χει ξανατύχει στα 17 πλέον χρόνια που δημοσιογραφώ! Μέχρι στιγμής κοντεύει να φτάσει τα 13.000 shares (τρελό νούμερο), ενώ την επόμενη της δημοσίευσης την ''έπαιξαν'' όλα τα πρωινο-μεσημεριανάδικα. Δεν το περίμενα και χάρηκα πολύ με την έκταση που πήρε το ''θέμα''. Μ' αυτό όμως που χάρηκα πιο πολύ ήταν με την επιβράβευση ή, σωστότερα, την αναγνώριση της δουλειάς μου από το team της LIFO. Ακολούθησε ένα ραντεβού με τον Τσαγκαρουσιάνο για να δούμε πως προχωράμε από δω και πέρα με τις συνεντεύξεις μου. Εν ολίγοις, ο πήχης ανέβηκε πολύ ψηλά και παρόλο που ακούγεται ωραίο, δεν είναι και τόσο εύκολα για μένα τα πράγματα...Το ίδιο συμβαίνει όμως και με τους καλλιτέχνες. Υπήρξε τις επόμενες μέρες κάποιος που γύρισε και μού'πε: ''Τι να σου πω εγώ, ρε παιδί, μετά την Τσανακλίδου;'', σα νά'λεγε δηλαδή ''Τι να σου πω εγώ άμα τά'πε όλα η Τσανακλίδου;''! Κοίτα να δεις! Τέλος πάντων, τη συνέντευξη της Τάνιας Τσανακλίδου μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ:

http://www.lifo.gr/articles/music_articles/86371

Κι εδώ, της Σαβίνας Γιαννάτου, που επίσης εμένα μου άρεσε πολύ:

http://www.lifo.gr/articles/music_articles/86675

Να πω εδώ ότι με την Τσανακλίδου επίκειται μία μεγάλη συνεργασία! Θα αναρτήσω κάτι σχετικό αύριο βράδυ και θα το μάθετε, αν και μπορείτε να πάρετε μια γεύση από τα info στο τέλος της συνέντευξης της στο LIFO.gr!

Να, δεν έλεγα πριν για συνεντεύξεις που δίνω/ δίνουμε με αφορμή το έργο Την λένε Εύα; Προ ημερών πέρασαν από τις ''Κούκλες'' της Συγγρού, την ώρα που κάναμε πρόβα, η δημοσιογράφος και η φωτογράφος από το site ''La Cultura''. Πήραν δυο λόγια από την Εύα και από τον τενόρο και ηθοποιό μας, τον Αναστάσιο Στέλλα. Εγώ δεν ήθελα να μιλήσω μετά τη μεγάλη μου συνέντευξη στο άλλο site, τα ''Θεατρικά Προγράμματα''. Μη γίνουμε και μαϊντανοί κιόλας! Το έργο, άλλωστε, από άποψη φήμης τείνει να πάρει cult διαστάσεις, μολονότι όποιος το δει θα αντιληφθεί πως καμιά σχέση δεν έχει με το cult.

Δοθείσης ευκαιρίας, με την Εύα φωτογραφηθήκαμε με ένα πακέτο προφυλακτικά εν είδει κοινωνικής καμπάνιας από το ''La Cultura''! Έπεσε τρελό γέλιο ειδικά σαν θυμηθήκαμε το κομμάτι μέσα στο έργο με την Εύα να σταυροκοπιέται που είχε ''πάρει'' όλους τους ''αραπάδες'' κάποτε στην Τρούμπα ''ξεσκούφωτα'' και, δόξα τω θεώ, δεν κόλλησε καμία ασθένεια!

Απίστευτο γέλιο όμως έριξε και η Λένα Πλάτωνος σαν η Εύα Κουμαριανού τής έπαιξε πριβέ όλο το μονόλογο! Όταν φύγαμε, βέβαια, η Λένα ψυχοπλακώθηκε τρομερά...''Μπουνιά στο στομάχι ήταν όλο αυτό με τις ιστορίες της Εύας'' μου είπε. Και μετά: ''Με το που σας αποχαιρέτισα και έκλεισα την πόρτα, έπεσα κατ' ευθείαν για ύπνο. Με ρούφηξε το έργο, απορρόφησε όλη την ενέργεια μου''!

Εδώ η Εύα με τη Λένα που αγαπήθηκαν πολύ οι δυο τους, με τον Άρη πού'ναι γείτονας της Λένας και με μένα -βλέπω τώρα τη photo αυτή και σκέφτομαι πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν έχουν ποζάρει έτσι ακριβώς, πάνω σ' αυτήν την κλίνη, την κλίνη της Λένας Πλάτωνος, στα τόσα χρόνια που γνωρίζω τη συνθέτρια!

Σημειωτέον, η Εύα για να εντυπωσιάσει τη Λένα, την οποία δεν γνώριζε, αλλά είχε επίγνωση παραδόξως του διαμετρήματος της, έπαιξε τον μονόλογο τόσο αργά και τόσο ρεαλιστικά, in real time που λεν κι οι φίλοι μας οι Άγγλοι, με αποτέλεσμα να αγγίξει σχεδόν το δίωρο! ''Ώπα, Εύα, κάτσε καλά, μη μου τα κάνεις αυτά'' της είπα γελώντας, κατά βάθος χεσμένος πάνω μου, αλλά εκείνη με διαβεβαίωσε πως απλά ήθελε να τραβήξει την προσοχή της ''κοτζάμ Πλάτωνος''! Ας είναι! Τό'χω σίγουρο πως  Εύα θα σκίσει στην παράσταση, καθώς - σύμφωνα και με την ''κοτζάμ Πλάτωνος'' - πρόκειται για μία καλή ηθοποιό!

Γνωρίζοντας καλύτερα την Εύα Κουμαριανού!

Χθες είχαμε άλλη μία συνάντηση με τον συνθέτη της παράστασης, Στέφανο Χυτήρη. Μας έφερε σε αρχεία τις μουσικές του και τις ακούσαμε all together, αναγνωρίζοντας τα σημεία που θα μπουν. Η Εύα τρελάθηκε και δεν το περίμενα, μια και αυτού του είδους η μουσική δεν πρέπει να είναι και ιδιαιτέρως του γούστου της. Κι όμως! Από μόνη της πεταγόταν κι έλεγε ''Αυτό θα μπει εκεί που λέω για τη φυλακή'' ή, ακούγοντας ήχους πόλεις κι αγοράς, ''Αυτό θα μπει εκεί που λέω για τις πιάτσες''...Και σαν ο Στέφανος μάς δήλωσε πως δεν επιθυμεί να βγει στην τηλεόραση κι εγώ του είπα ''Α ναι, είσαι κι αναρχικός εσύ'', η Εύα τον πρόγκηξε με τον τρόπο της: ''Άντε καλέ, κι εγώ αναρχικιά είμαι. Υπάρχουν πιο αναρχικά πλάσματα από τους τρανς;'' Συμφωνήσαμε όλοι με τρανταχτά γέλια, συνειδητοποιώντας κατά βάθος πόσο σοβαρό ήταν αυτό που είπε. Έπειτα η Λιάνα μας έκανε το τραπέζι. Μαγείρεψε ένα ωραιότατο χοιρινό με λαχανικά και μπόλικο τυρί φέτα, που της παρήγγειλε η Εύα. Ο Απόλλωνας ήταν τρομερά κουρασμένος, σχεδόν έκλειναν τα μάτια του. Δουλεύει πολύ αυτός, τρέχοντας ως παραγωγός όλη την παράσταση. Τηλεφωνήματα, εξεύρεση χορηγών, ξενύχτια, προγράμματα, αφίσες κλπ. Μάλιστα, επειδή θα έχει περιοδεία με τους ''12 Ενόρκους'' στη Θεσ/νίκη τον Απρίλιο, μου ζήτησε να κάνω εγώ τον δημ/φο δίπλα στην Εύα (για ''περιορισμένο αριθμό παραστάσεων'' που λένε). ''Μαλάκα, πως θα παίζουμε εμείς οι δύο επί σκηνής;'' αναρωτήθηκε η Εύα! Και μετά: ''Πως θα σε κοιτάω και δε θα σκάμε στα γέλια;'' Είναι που εγώ, κάθε φορά που η Εύα μιλάει και αναφέρεται σε συγκεκριμένα πράγματα, επειδή έχω γράψει το κείμενο, γουρλώνω τα μάτια, άλλοτε από αποτροπιασμό, άλλοτε από έκπληξη και άλλοτε από θαυμασμό - βάσει των όσων αφηγείται πάντα. Εκείνη με παρακολουθεί και ξεχνάει τα λόγια της, αλλά ευτυχώς τα ''ξαναβρίσκει'' αμέσως. Χώρια που με τον Απόλλωνα ως δημ/φο υποτίθεται πως αναπτύσσεται και μια ψιλοερωτική σχέση μεταξύ τους - η περπατημένη τρανς που την πέφτει στο τεκνό, σα να λέμε. Με μένα, πάλι, στη σκηνή είναι σίγουρο πως η ''σχέση'' μας με την Εύα θα αναλωθεί στο κωμικό στοιχείο και μόνο σ' αυτό! Γλυκάθηκα ωστόσο! ''Ρε συ Απόλλωνα'' είπα του ηθοποιού, ''μήπως να έχεις εσύ αποκλειστικά το ρόλο του παραγωγού και να παίξω εγώ τον δημ/φο, τον εαυτό μου δηλαδή;'' ''Ξέχνα το, θα σε δολοφονήσω'' απεφάνθη ο Μπόλλας κι έτσι έκανα μόκο! Είχε πλάκα χθες που η καλή Λιάνα προσπαθούσε να...εκπολιτίσει την Κουμαριανού. Μέσα στο υπέροχο διαμέρισμα της, όπου η Εύα φώναζε κάθε τρεις και λίγο ''Πού'ναι, καλέ, το χοιρινό;'', εκείνη μας έβαλε ν' ακούσουμε το ''Γρήγορα η ώρα πέρασε'' του Ξυδάκη με την Αρβανιτάκη. ''Τι ωραία που τραγουδάει εδώ η Αρβανιτάκη'' σχολίασε η Εύα, ''στα άλλα δε μπορώ να την ακούσω''! Όταν όμως η Λιάνα το...προχώρησε και έβαλε στο CD - player πιανιστικά κομμάτια του Mozart, η Εύα δεν κρατήθηκε: ''Κυρία Λιάνα, μήπως σας βρίσκεται κάτι σε Βανδή ή Madonna;'' Είχαμε ξεκαρδιστεί...Για ώρα ακουγόταν ο Mozart, ώρα πολλή μάλλον, αφού γύρισε και μού'πε συνομωτικά η Εύα: ''Πες της, καλέ, να το βγάλει, θα με πάρει ο ύπνος''...Γνωρίζοντας την, όμως, καλά πλέον, κατάλαβα πως η Κουμαριανού αυτοσαρκαζόταν για μία ακόμη φορά, όπως της αρέσει να κάνει πάντα και παντού, ούσα ο εαυτός της και όχι κάτι ''άλλο'', ψεύτικο...Στο τέλος, σηκώθηκε όρθια και μας ψάρωσε! ''Άκουσε να δεις'' μου είπε σε αυστηρό τόνο, ''είναι η τελευταία φορά που δεν κάνουμε πρόβα και το ρίχνουμε στη μάσα και τα τραγούδια''! ''Ναι, βάλε μας και χέρι τώρα'' της απάντησα, νιώθωντας cool στην ουσία που έχει προοδεύσει με το κείμενο της. Αν και οι συνάξεις αυτές, τα τραπεζώματα, είναι πολύ σημαντικά κατά τη γνώμη μου. Μας φέρνουν πιο κοντά μέρα με τη μέρα, με βοηθούν να την κατανοήσω περισσότερο σαν ψυχισμό και σαν προσωπικότητα, με κάνουν να καταγράφω μέσα μου τις ιστορίες της σαν μαγνητόφωνο. Με την Κουμαριανού αισθάνομαι ώρες - ώρες σα να είμαι γλύπτης κι έχω ένα κομμάτι μάρμαρο που σμιλεύοντας το σιγά - σιγά, το βλέπω να μεταμορφώνεται σε έργο τέχνης. Κι αυτό, ομολογώ, ότι μου αρέσει πολύ, πάρα πολύ! 

* Στη photo από το φτωχικό μου, η Λιάνα κάνει δραματουργική ανάλυση του κειμένου στην Εύα!

Ειν' η αγάπη χίμαιρα

Είν’ η αγάπη χίμαιρα
που κυβερνά τα νιάτα
με όνειρα εφήμερα
χρυσούς καπνούς γεμάτα.
Γιατί στον κόσμο χύνεται
πολύ μελάνι κι αίμα
αλλά ζωή δε γίνεται
χωρίς αυτό τ’ ωραίο ψέμα

Η τελευταία συνέντευξη για τη χρονιά που έφυγε ήταν με την Ελεωνόρα Ζουγανέλη

Το 2015 μού επιφύλαξε μερικές συνεντεύξεις με πρόσωπα που ανέκαθεν ήθελα να γνωρίσω! Πάντα για τη LIFO, εννοείται, είτε την έντυπη, είτε την ηλεκτρονική. Μπορώ τώρα να θυμηθώ τους συνθέτες Γιάννη Σπανό και Γιάννη Μαρκόπουλο, τον ερμηνευτή Γιώργο Νταλάρα που ναι μεν μού είχε ξαναδώσει συνέντευξη, αλλά αρκετά χρόνια πίσω, την Αρλέτα που επίσης μού'χε ξαναδώσει πάνω από μία συνεντεύξεις στο παρελθόν, τον τραγουδοποιό Φοίβο Δεληβοριά, τον λαϊκό τραγουδιστή Γιάννη Ντουνιά, τον cult θρύλο Τάσο Μπουγά, την ερμηνεύτρια Φωτεινή Βελεσιώτου κ.α.

Η τελευταία συνέντευξη για τη χρονιά που έφυγε, παρ'όλα αυτά, ήταν με μια νέα και άκρως επιτυχημένη τραγουδίστρια, την Ελεωνόρα Ζουγανέλη. Αυτό το ''άκρως επιτυχημένη'' με έκανε ακριβώς να της απευθύνω κάπως σκληρές ερωτήσεις, στις οποίες η Ζουγανέλη τα έβγαλε πέρα άψογα! Την ερχόμενη εβδομάδα θα περάσω από το μαγαζί που εμφανίζονται αυτόν τον καιρό με τη Βελεσιώτου. Πιθανώς να πάμε παρέα με τον Νταλάρα, όπως είπαμε χθες, στις ευχές που ανταλλάξαμε για τον καινούργιο χρόνο! Εσείς μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη με την Ελεωνόρα Ζουγανέλη εδώ:

http://www.lifo.gr/articles/music_articles/85077

Η πρώτη φωτογραφία του 2016

Το πορτραίτο του Μάνου Χατζιδάκι πάνω στο πιάνο της Ντόρας Μπακοπούλου.

Καλή Χρονιά σε όλο τον κόσμο!