ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ...

Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Νομίζω δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη γουστάρει την πόλη της Θεσσαλονίκης. Την άπλα της, τους μεγάλους δρόμους της, τα φαγάδικα της, τις λίγες και ποιοτικές μουσικές σκηνές της.

Το λιμάνι της, μια βόλτα στην Αριστοτέλους, ένα πέρασμα απ' το Ολύμπιον. Όσο όμως και να λατρεύω τη Θεσσαλονίκη, την έχω ταυτίσει 100% με το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ κάθε Μάρτιο και, βέβαια, με τη μεγάλη γιορτή του κινηματογράφου κάθε Νοέμβριο.

Εκτός φεστιβάλ, νιώθω έξω απ' τα νερά μου σ' αυτή την πόλη και όσο κι αν ακούγεται περίεργο έχω την αίσθηση ό,τι βρίσκομαι σε έναν ολότελα ξένο τόπο.

Η Θεσσαλονίκη τότε για μένα συγκεντρώνεται ολόκληρη στην περιοχή του Ευκλείδη και στα ξενύχτια μέχρι πρωΐας με μουσικές και συζητήσεις στο μεγάλο μπαλκόνι του φίλου μου, τραγουδιστή Παντελή Θεοχαρίδη.

Μερικές φορές, κλείνω μέσα μου τη Θεσσαλονίκη σ' ένα μικρό συμπαθητικό καφέ που λέγεται Γαζία και που συναντιόμαστε με έναν άλλο καλό φίλο, τον δημοσιογράφο Γιάννη Γκροσδάνη, για πολλούς καφέδες, πολλά τσιγάρα κι ακόμη περισσότερη κουβέντα για καινούργιες ταινίες και τα soundtracks τους.

Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ
Πρώτη φορά που παρακολούθησα συναυλία και μάλιστα rock μέσα στη Μονή Λαζαριστών. Ένας πανέμορφος χώρος με σωστή ηχητική υποδομή. Το αφιέρωμα στον Παύλο Σιδηρόπουλο που πραγματοποιήθηκε με τη συνεργασία του κλαμπ Κύτταρο από την Αθήνα και της Βάρδιας από τη Θεσσαλονίκη, ξεκίνησε με τους Απροσάρμοστους επί σκηνής.

Τους διαδέχτηκε ο Νίκος Ζιώγαλας σε τραγούδια πάντα από το ρεπερτόριο του Πολ Σιδηρό!

Επόμενος guest των Απροσάρμοστων, ο σταρ Φίλιππος Πλιάτσικας, ο οποίος μπορεί να γεμίζει τον Λυκαβηττό, όμως μάλλον ελάχιστη σχέση είχε με μια συναυλία αφιερωμένη στον αδικοχαμένο πρίγκιπα του ελληνικού rock.

Ο αειθαλής Γιάννης Γιοκαρίνης, πάντως, όργωσε τη σκηνή εν συνεχεία. Άλλοτε τραγουδώντας τα χασικλίδικα ρεμπέτικα του μακαρίτη και άλλοτε συνοδεύοντας στα πλήκτρα όλους τους συμμετέχοντες φίλους του!

Πιστεύω πως τα 800 περίπου άτομα- φοιτηταριό στην πλειοψηφία- που γέμισαν τη Μονή Λαζαριστών είχαν έρθει για να απολαύσουν τον Δημήτρη Πουλικάκο, τον παππού της εγχώριας rock σκηνής! Κι εκείνος με τη συνοδεία του φοβερού Ηλία Ζάικου των Blues Wire στην ηλεκτρική κιθάρα, δε μάσησε κι είπε δύο τραγούδια μόνο, με μιαν ερμηνεία όμως που θα ζήλευε κι ο πιο φτιαγμένος ετοιμοπόλεμος πιτσιρικάς rocker!

Στη συναυλία βρέθηκαν ερχόμενοι από την Αθήνα και οι κουλτουριάρηδες φίλοι μου, ο Παναγιώτης με την Έφη. Ζευγάρι θεόμουρλο! Δε διστάζουν να πάρουν τ' αμάξι τους και να διασχίσουν ολόκληρη την Ελλάδα προκειμένου να παρακολουθήσουν μια συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου και του Σωκράτη Μάλαμα. Τους πρωτοσυνάντησα στο Κύτταρο στο live της Σαβίνας Γιαννάτου με τον Damo Suzuki, που έμελλε να γίνει και το αγαπημένο τους μουσικό event του χειμώνα που πέρασε! Όσο για το αμάξι τους...τίγκα στα CDs του Fabrizio de Andre, αλλά και σε ό,τι πιο προοδευτικό έχει κυκλοφορήσει από την εδώ δισκογραφία!

Η ΚΟΖΑΝΗ
Στην Κοζάνη πέρασα ένα ήσυχο, σχεδόν θεραπευτικό τριήμερο. Φοιτητούπολη κι αυτή, συγκεντρώνει πλήθη κόσμου. Οι πιο πολλοί ψάχνουν να παρκάρουν τα αυτοκίνητα τους σε, άναρχα δομημένους, δρόμους.

Ευτυχώς που έχουν μείνει ακόμη όμορφα μπαλκονάκια να ξεκουράζεται το βλέμμα, όποτε τέλος πάντων υψώνεται, ανεμπόδιστο από τις συνεχείς βροχοπτώσεις.

Με φιλοξένησε στη σοφίτα του ο Κοζανίτης Νίκος Χαλβατζής, μακρινός συγγενής εξ αίματος του Νικόλα Άσιμου και ένας από τους πιο εσωστρεφείς Έλληνες μουσικοσυνθέτες. Παρά το αντίθετο που μπορεί να υποδηλώνουν οι φωτογραφίες που του έβγαλα...Την τελευταία μέρα, ο Νίκος σηκώθηκε πολύ πρωί. Κάθισε στο πιάνο του, έπαιξε και ηχογράφησε με τη φωνή του ένα συγκλονιστικό τραγούδι που μιλάει για το βίωμα της απώλειας που φέρνει ο θάνατος.

Η ΛΙΘΙΑ
Στη Λιθιά- κατά Καστοριά μεριά- υπάρχει ένας καταπληκτικός υπαίθριος πολιτιστικός χώρος που έφτιαξε ένας αλαφροΐσκιωτος τύπος. Η χειροποίητη ταμπέλα με το σολωμικό ποίημα τα λέει όλα, νομίζω!

Στο χώρο αυτό, που εγκαινίασε πριν δυο χρόνια η Μαρία Φαραντούρη, βλέπει κανείς να απλώνεται μπροστά από το μικρό θεατράκι ολόκληρη η ομορφιά της βόρειας Ελλάδας!

Τους κάμπους μέσα στο οροπέδιο και λίγο πιο πέρα τη λίμνη της Καστοριάς. Απ' αυτόν το μικρό πολιτιστικό παράδεισο έχουν περάσει καλλιτέχνες σαν τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τη Μάρθα Φριντζήλα και τον Γιάννη Χαρούλη. Αν όλα πάνε κατ' ευχήν, στις 11 Ιουλίου, δηλαδή σε ένα μήνα ακριβώς, θα παρουσιάσουμε κι εμείς Το βελούδινο υπόγειο της Γιώτας Γιάννα με συναυλία της Σωτηρίας Λεονάρδου. Έπεται μέσα στον Αύγουστο, προβολή του ντοκιμαντέρ για τη Φλέρυ Νταντωνάκη και συναυλία με τραγούδια Χατζιδάκι!

Πάνω από το υπαίθριο θέατρο, μπορεί ο κάθε επισκέπτης να καταφύγει στο ησυχαστήριο που βρίσκεται στον άνω όροφο ενός πραγματικού αρχοντικού σπιτιού.

Από τη βιβλιοθήκη του κτιρίου, μπορεί να δανειστεί όποιο βιβλίο θελήσει- αν τα γούστα του, βεβαίως, κινούνται μεταξύ Ροΐδη, Βικέλα και Καβάφη- και να την αράξει, μελετώντας ήρεμα.

Κι ας αφήσει τις γύρω μουσικές να τον παρασύρουν. Μπορεί ένα βλέμμα μόνο στα παράθυρα που βλέπουν στη λίμνη της Καστοριάς να κάνουν απαραίτητη τη γλυκιά αυτή ενόχληση.

Ακόμη κι όποτε η αντάρα μετατρέπει τη φύση σε σκοτεινό συννεφιασμένο τοπίο! Τότε αναγκαστικά καταφεύγεις στο ησυχαστήριο του πάνω ορόφου, οι μουσικές σταματούν, τα βιβλία κλείνουν κι αρχίζουν οι κουβέντες και τα τσίπουρα.

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Γρεβενά, στάση στον ποταμό Βενέτικο με την ομορφότερη κοίτη που έχω δει ποτέ! Όπως και ένα γεφύρι που έτριζε συθέμελα με κάθε όχημα που το περνούσε. Καλαμπάκα, Μετέωρα, Δομοκός στην πορεία. Αθήνα στο τέρμα. Μια Αθήνα που επενδύει φρικωδώς με Νταλάρα και Αλεξίου τη διαπόμπευση ενός νεκρού μέσω εμετικών ρεπορτάζ. Μια τηλεοπτική Αθήνα που, ακόμη χειρότερα, πολύ θα το' θελε να αναγορεύσει σε Φασμπίντερ, επειδή έπινε κόκα και σε Παζολίνι, επειδή ψωνιζόταν στο Ζάπειο, έναν ευαίσθητο αστέρα της...Ας τα πούμε πιο διεξοδικά στο σχετικό επόμενο post.