ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ (ΑΝΕΥ ΣΗΜΑΣΙΑΣ, ΑΝΕΥ ΟΥΣΙΑΣ)!

Σήμερα το απόγευμα, κατηφορίζοντας από το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά προς τον σταθμό του Ηλεκτρικού, έπεσα πάνω στον καλό μου φίλο τον Ανδρέα. Αν δεν ήξερα ό,τι εδώ και τρία χρόνια έχει κόψει μαχαίρι το αλκοόλ, θα ορκιζόμουν πως η εξερεύνηση νέων καφενείων- έτσι ονόμαζε πάντα τη ρέμπελη περιπλάνηση του στους δρόμους- τον έβγαλε για μιαν ακόμη φορά στα δικά μου μέρη. Χαιρετηθήκαμε εγκάρδια και με την κουβέντα φτάσαμε έξω απ' την Αγία Τριάδα! Τότε συνέβη το θαύμα: χωρίς να πούμε λέξη, μας έπιασε μια διάθεση αγιοσύνης! Αργά- αργά ανεβήκαμε τα μεγάλα σκαλιά και μπήκαμε κι οι δυο στην εκκλησία. Σταυροκοπηθήκαμε, φιλήσαμε ευλαβικά από μία εικόνα που μου ειν' αδύνατο να θυμηθώ σε ποιον Όσιο ανήκε, ενώ στο τέλος ανάψαμε κι από ένα κεράκι, δίχως ν' αφήσουμε φράγκο στο παγκάρι! Όλα αυτά με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς! Βγήκαμε από τον ναό, κατεβήκαμε τα σκαλιά μεσ' στη σιωπή. Σα να παίζαμε στο δικό μας θέατρο δρόμου, σηκώσαμε ταυτόχρονα το βλέμμα προς τον ουρανό. Γυρίζει ο Ανδρέας και μου λέει:

δε μου λες, ρε συ, καμιά άλλη μαλακία θα κάνουμε σήμερα;

Φύγανε τσάντα, κινητό και τσιγάρα απ' το γέλιο...