ΟΤΑΝ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΛΩΡΙΝΙΩΤΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ!

Με αφορμή ένα σχόλιο του αγαπητού giousouroum για τον Φλωρινιώτη και τον Χατζιδάκι, αρπάζω κι εγώ την ευκαιρία για ένα δικό μου post- αφιέρωμα στον αυθεντικό cult αυτόν καλλιτέχνη...

Δεν πρόκειται να αναφερθώ στο ό,τι ο Χατζιδάκις κάποτε έβαλε τον Φλωρινιώτη σε στούντιο του Τρίτου Προγράμματος να τραγουδήσει Διώξε τη λύπη, παλικάρι/ πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι, συνοδεία τσέμπαλου! Πολλές ιστορίες έχουν κυκλοφορήσει μέσα στα χρόνια για το συγκεκριμένο παράδοξο πάντρεμα, δεν υπάρχει λόγος να ανακυκλώνονται. Εγώ έχω να καταθέσω τη μοναδική εμπειρία που είχα από ένα τηλεοπτικό γύρισμα με τον Γιάννη Φλωρινιώτη προ 15 ετίας σχεδόν για τον αλησμόνητο SEVEN X! Επρόκειτο για μια σειρά που παρουσίαζε τα πιο cult πρόσωπα της Αθήνας, από τον Φλωρινιώτη και τον αστρολόγο Άντονι Αθανασίου μέχρι τον μακαρίτη τον Σουγκλάκο και τον Μεγαρίτη. Μιλάμε για πολύ cult, περισσότερο δε γινότανε! Κι επειδή ο σκηνοθέτης της σειράς, ο Αντρέας Ταρνανάς, ήταν καθηγητής μου στη σχολή κινηματογράφου (ένας θαυμάσιος θεωρητικός που πρόσφατα κυκλοφόρησε από τον Αιγόκερω η μονογραφία του για τον Παζολίνι!), είχε μερικές ανατρεπτικές ιδέες, όπως το να βάλει, ας πούμε, τον Σουγκλάκο να παλεύει με τον αντίπαλο του εκφωνώντας ολόκληρα ποιήματα του Ανδρέα Κάλβου! Το πορτραίτο, λοιπόν, του Γιάννη Φλωρινιώτη συγκριτικά ήταν πολύ πιο ήπιο από μερικά άλλα- ίσως επανέλθω αργότερα με ιστορίες από τα γυρίσματα της απίστευτης αυτής σειράς!
Συμπαθέστατη περίπτωση ο Φλωρινιώτης! Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 ήταν ένας από τους πιο καλοπληρωμένους σταρ των νυχτερινών κέντρων, γράφοντας πραγματική ιστορία στην αθηναϊκή νύχτα. Ήταν τότε που καθιερωνόταν με τα κιτσάτα λαμέ κοστούμια του, που έσκιζε με το διαχρονικό κιτς σουξέ Πειράζει που' μαι και μεγάλη φίρμα; και που μεταξύ των κοριτσιών του μπαλέτου του θα έβρισκες τις νεαρότατες αδερφές Γαρμπή! Το φαινόμενο Φλωρινιώτης εξέφρασε στην εντέλεια το αντίστοιχο φαινόμενο της υποκουλτούρας και της σκυλάδικης λαίλαπας που ευαγγελίστηκε το ΠΑΣΟΚ με τον ερχομό του και την παγίωση του καθ' όλη τη δεκαετία του ΄80. Διόλου τυχαίο που από το 1984- 85 και μετά, όταν το άστρο του άρχισε να δύει, ο δαιμόνιος Φλωρινιώτης ξανοίχτηκε στις βιντεοκασέτες που τότε έκαναν πάταγο! Και τι βιντεοκασέτες! Στην ποντιακή διάλεκτο! Κυριολεκτικά έκανε παιχνίδι μόνος του και έβγαλε πολλά εκατομμύρια από εκείνη την, ανέγγιχτη απ' την πλειοψηφία των τυχάρπαστων παραγωγών, παρακαλλιτεχνική πιάτσα! Έγραφε μάλιστα ο ίδιος τα σενάρια των περισσοτέρων ταινιών του, με ενδεικτικούς τίτλους Ο Τσοπάνον, Το Κρίμαν, Ο Δέσκαλον, Η Ξενητεία κλπ. κλπ.

Μέσα σε όλες αυτές τις αφηγήσεις του, θυμάμαι τον Φλωρινιώτη (ακόμη δεν είχε παραμορφωθεί τόσο απ' το λίφτινγκ...) να μας δείχνει με καμάρι και πίκρα ένα δίσκο βινυλίου! Με καμάρι, διότι ο δίσκος αυτός περιείχε τραγούδια σε ποίηση Κώστα Βάρναλη, Κώστα Ουράνη και Λάμπρου Πορφύρα, μεταξύ άλλων, που είχε μελοποιήσει για τη φωνή του ο Γιώργος Γεωργιάδης! Τίτλος του δίσκου, Ποίηση & Μελωδία, ενώ περιείχε ακόμη απαγγελία από τον Γιάννη Θεοχάρη! Ο δίσκος αυτός δεν είχε πουλήσει ούτε...πενήντα κομμάτια, εξ ου και η προαναφερθείσα πίκρα εκ μέρους του αοιδού! Τι είχε συμβεί κατά την ταπεινή μου άποψη; Αμέσως μετά την ιστορία με τον Χατζιδάκι, προσέγγισαν τον μάλλον αφελή στην προκειμένη περίπτωση Φλωρινιώτη ορισμένοι αρπακολλατζήδες μουσικοσυνθέτες. Χατζιδάκις απ' τη μια, σου λέει, Φλωρινιώτης απ' την άλλη, ανακατώνουμε και λίγους ποιητές και τα ΄κονομάμε χοντρά! Αμ, δε! Ποιος θα αγόραζε έναν τέτοιο δίσκο; Δεν υπήρχε περίπτωση οι κουλτουριάρηδες να εναποθέτανε τις ελπίδες τους στον βασιλιά του κιτς για την τέλεια απόδοση του λόγου των ποιητών. Ο Χατζιδάκις κι ο Θεοδωράκης ήταν ακμαιότατοι ακόμη! Ούτε βέβαια και τα σκυλιά της νύχτας θα εκτιμούσαν ιδιαιτέρως την ποιοτική στροφή του ινδάλματος τους. Μετά από αρκετά χρόνια, πάντως, τότε δηλαδή που γυρίζαμε το επεισόδιο, ο Φλωρινιώτης απορούσε ακόμη γιατί δεν είχε περπατήσει ο καλύτερος δίσκος του!

Τον Φλωρινιώτη τον ξανασυνάντησα με την κόρη του τον Σεπτέμβριο του 2001 στην κηδεία του Στέλιου Καζαντζίδη, όπου είχα πάει μαζί με τη Μαρίζα Κωχ. Έχω να θυμάμαι ακόμη ένα ευτράπελο από εκείνο το μεσημέρι στο νεκροταφείο της Ελευσίνας! Όπως στεκόμασταν όλοι σχετικά κοντά, πιάνει τ' αυτί μου την κόρη του να τον ρωτάει, κοιτώντας μας πρώτα για λίγη ώρα: Μπαμπά, η Φαραντούρη δεν ειν' αυτή; Κι αυτός δίπλα της δεν είναι ο Χρήστος Δάντης; Άκου, Χρήστος Δάντης! Καλά να περάσεις την Κωχ για Φαραντούρη, τρώγεται κάπως, αλλά εγώ να μοιάζω με τον Δάντη, ούτε με σφαίρες...Αφού δεν πέσαμε από το γέλιο με τη Μαρίζα μέσα στο λάκκο που είχε σκαφτεί για τον συχωρεμένο τον Καζαντζίδη, πάλι καλά!