Τα βλαχαδερά δεν παντρεύονται
κι όλο κότερα ονειρεύονται
τα δολλάρια ειν' αρχάρια
και ψαρεύονται ως τα ψάρια
οι κουμμουνιστές είναι υλιστές
και οι χριστιανοί μείναν αδειανοί
τα αναρχικά έχουν όρια
σε παντρεύτηκα με βλενόρροια
μόν' τα χρήματα έχουν πέραση
πάτε βλήματα στην παρέλαση
προλετάριοι κι άλλα πτώματα
έχει κι η κραυγή δικαιώματα
ούτε οι αστοί, ούτε οι μαστοί
ρέγκα εγώ παστή έχω εραστή
όλα γίνονται στο κελάρι μου
και ζωγράφισα το πυθάρι μου
Τον συνάντησε κάποτε στο δρόμο κάποιος που τον είδε να φοράει ένα σωρό γραβάτες και τον ρώτησε Γιατί τόσες πολλές γραβάτες, ρε συ Νικόλα; Αφού εσύ φοράς μία γραβάτα και νομίζεις πως είσαι κύριος, του απάντησε, τότε εγώ με εφτά γραβάτες είμαι εφτά φορές κύριος...
Ο Πάνος Τζαβέλλας τού αφιέρωσε ένα ποίημα με τίτλο Αχ, ρε Νικόλα, η επανάσταση δεν είναι άρπα- κόλλα...
Η Κατερίνα Γώγου τον αγάπησε σαν άνθρωπο και σαν ελεύθερο πνεύμα. Με τη δική της γραφομηχανή χτυπήθηκαν τα κείμενα που μπήκαν στον Ξαναπέ του. Αφότου αυτός έφυγε, άρχισε κι εκείνη να μπαινοβγαίνει στα ψυχιατρεία...
Η Μαρίζα Κωχ τον θυμάται στις εκδηλώσεις των παλιών καλών Ρηγάδων να πουλάει άδεια κουτάκια αναψυκτικών προς ανακύκλωση...
Ένας φίλος σκηνοθέτης τόλμησε κάποτε, στις αρχές του ΄80, να γυρίσει την ταινία του μπροστά από το παράθυρο του εξαρχειώτικου καταλύματος του. Με ποιο δικαίωμα μου χαλάς το οπτικό πεδίο μου; του φώναξε πάνω σε μια ρόδα ποδηλάτου και με την απειλή ενός μαχαιριού τον έβαλε να τον προσκυνήσει. Το θέατρο του Παραλόγου στην καρδιά της Αθήνας...
Όταν στα τέλη του ΄70 φυλακίστηκε μαζί με άλλους πέντε ταραξίες εκδότες, ο Διονύσης Σαββόπουλος μεσολάβησε για την αποφυλάκιση του...
Η σχιζοφρένεια από την οποία έπασχε- είπαν κάποιοι- τον συνέδεσε με τη Φλέρυ Νταντωνάκη. Μαζί γυρνούσαν στην Πλάκα και πειράζανε τον κόσμο που έβγαινε να διασκεδάσει...
Ήταν αθλητής, ηθοποιός, δημοσιογράφος, τραγουδοποιός, performer, κωμικός, τραγικός, ποιητής, πατέρας, μα πάνω απ' όλα ήταν ευαίσθητος...
Χιλιάδες δίποδα με μαγνητόφωνα κι έχουν λουστεί με την ίδια λοσιόν είπε για ό,τι μας βασανίζει σήμερα, μια 20ετία μετά τον πρόωρο θάνατο του...
Ήταν ένας θαμώνας της υπόγειας ταβέρνας των Μοιραίων του Κώστα Βάρναλη...
Αν και ο Νικόλας Άσιμος προτιμούσε περισσότερο τον Τίτο Πατρίκιο και τον Γιάννη Σκαρίμπα...
10 σχόλια:
πιστεύω οτι σύντομο πέρασμα αυτού του ΄΄παράξενου΄΄ τύπου απο αυτό τον πιο ΄΄παράξενο΄΄ τόπο ακόμα και σήμερα μας ξύνει κάποιες μέσα μας πληγές - την άνεση και την εκ του ασφάλους κάποιες φορές κριτίκη μας - και ταυτόχρονα μας γλύκαίνει την ψυχή.
΄΄Αποκομμένος απ' όλους κι απ' όλα
σε μαγεμένη τροχιά
πήρα το δρόμο να φύγω μα ήρθα
τίποτα δε μ' ακουμπά
στον παράξενο μου χρόνο΄
πολύ ωραίο το κείμενο σου,ειλικρινά.
υ.σ. παρατήρηση άχαρη και να μου την συγχωρήσεται άλλα νόμιζω ότι στις 2 πρώτες φώτο εικονίζεται ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας,τον οποίο λανθασμένα στις συγκεκριμένες αρχειόθετήσαν ως Άσιμο. - η παραπάνω διευκρίνιση είναι καλοπροαίρετη και βασίζεται σε πλήροφορια απο το βιβλίο του Γιώργου Ι. Αλλαμανή.
ΔΙΧΩΣ ΚΑΒΑΤΖΑ ΚΑΜΙΑ - ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΑΣΙΜΟΥ
υ.σ.2 ένα ντοκουμέντο...προσέξτε ο περίγυρος πως τον κοιτάει...
http://www.youtube.com/watch?v=ZZWSsBd2vPA&feature=related
Καλημέρα Μποσκάκι μου...πολύ ωραίο το κείμενο αυτό στη μνήμη του τόοοοσο σημαντικού αλλά τόοοσο αδικημένου όμως (όσο ήταν στη ζωή) Ν.Άσιμου...από τους λίγους ανθρώπους που είχαν αυτό το 'κάτι' που ξεχωρίζει στο πλήθος..αυτός και ο Πάυλος Σιδηρόπουλος είχαν αυτό το....'αστρο'(όπως λέω εγώ) ήταν εξαιρετικός....άνθρωποι που το νήμα της ζωής τους κόπηκε σύντομα αλλά που η παρουσία τους έκανε τον κόσμο μας τόοοσο πολύ διαφορετικό και όμορφο έστω και για τόσο λίγο..και που άφησαν πίσω ένα λαμπερό σημάδι τους..γιανά τους θυμόμαστε πάντα...φιλάκια,Αθανασία.
plhsion tou poihth...
έχεις δίκιο, οι δύο φωτογραφίες ήταν του Θανάση Γκαϊφύλλια από τα αρχεία της Lyra, την περίοδο που ηχογραφούσε το "Ωτοστόπ". Έμοιαζε πολύ με τον φίλο του τον Άσιμο, εξ ου και μπερδεύτηκαν τα πρόσωπα τους. Η αλήθεια του post...αποκαταστάθηκε χάρη σε σένα!
Το βιβλίο του Αλλαμανή ήταν ό,τι καλύτερο και πιο εμπεριστατωμένο μπορούσε να εκδοθεί γι' αυτόν τον "παράξενο τύπο", που λες κι εσύ. Έκανε τρομερή δουλειά στον τομέα της έρευνας ο καλός δημ/φος. Το έχω δει το ντοκουμέντο από το link που παραθέτεις! Συγκλονιστικό!
αθανασία...
βρε, καλώς την! Που χάθηκες εσύ; Αν και νομίζω ό,τι Άσιμος- Σιδηρόπουλος ήταν δυο τελείως διαφορετικές προσωπικότητες, θα συμφωνήσω με το σχόλιο σου. Είναι το δεύτερο post που κάνω για τον Άσιμο και νομίζω είχες ξαναγράψει την άποψη σου. Πράγματι, ομόρφυναν τον κόσμο μας έστω και για λίγο...
Με δυσκολία μπορώ να φανταστώ κάποιον από τους “έντεχνους” συνθέτες να κατάφεραν μελοποίηση ποιήματος του Σκαρίμπα με τέτοια ακρίβεια στο λόγο και τέτοια εσωτερική ένταση, όπως κατάφερε ο “Αλήτης” αυτός!
το άρωμα του τραγουδιού...
συμφωνώ και επαυξάνω! Από τις ωραιότερες και πιο επιτυχημένες μελοποιήσεις στον Σκαρίμπα με τα φοβερά "πολλαπλασιασμένα" φωνητικά του Άσιμου στο τέλος του τραγουδιού! Και η Λεονάρδου τραγουδάει με το δικό της τρόπο το "Ουλαλούμ" στα λάιβ της!
Αδυναμίες! Εδώ κοινές. :)
Διαχρονικές, αθάνατες, παντοτινές αξίες που θα συγκινούν μόνιμα.
Να 'σαι καλά που τον θυμάσαι συχνά!
γητεύτρια...
η αιτία που ξαναθυμήθηκα τον Άσιμο ήταν μια βόλτα, πρόσφατα, στην Αεροπαγίτου. Φίλος μουσικός του δρόμου συνόδευε με την κιθάρα του έντεχνη τραγουδίστρια στο "Παπάκι" του. Με εξέπληξε ευχάριστα η συγκεκριμένη εικόνα, η οποία στην ουσία γέννησε κι αυτό το post!
δεν ήταν ο Νικόλας παράξενος
εμείς όλοι οι υπόλοιποι είμαστε..
ευοι!...
σωστό αυτό που λες, αν και πρέπει να συνυπολογίσουμε την εποχή που "έδρασε" ο Άσιμος. Σήμερα, ας πούμε, ποια θα ήταν η θέση ενός τέτοιου ανθρώπου στα "κυριλοποιημένα" πλέον και απρόσωπα σχεδόν Εξάρχεια; Αφήνω κατά μέρος το καλλιτεχνικό του έργο και εστιάζω στην αντικομφορμιστική παρουσία του. Πολύ μεγάλη κουβέντα, πιστεύω...
Δημοσίευση σχολίου