LOLEK- THE BOY: ΔΥΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΙ ΔΙΣΚΟΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΤΕ!

LOLEK
ALONE
INNER EAR
Ο Lolek γράφει μουσική, στίχους, τραγουδάει, παίζει ακορντεόν, ντραμς, κιθάρες και μπάσο, μα δεν είναι η πολυσύνθετη δημιουργική του υπόσταση που εντυπωσιάζει, όσο το ιδιαίτερο και υγιώς μελαγχολικό κλίμα που κατορθώνει να φτιάξει με τα δέκα τραγούδια του. Νομίζω πως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πολύ σημαντικό δίσκο ενός νέου ιδιοσυγκρασιακού καλλιτέχνη, επηρεασμένου μουσικά και στιχουργικά από τον Leonard Cohen και τον Nick Cave μέχρι την κλασική φόρμα του φινετσάτου γαλλικού τραγουδιού. Όλα είναι απλά μέσα στο έργο του και γι’ αυτό τελικά μεγαλειώδη!

Υπάρχει ένας έντονος διάχυτος ρομαντισμός και ένας απογυμνωμένος λυρισμός στις μελωδίες του, που έρχεται σε αντιδιαστολή με τη λεπτή ειρωνεία κάποιων αγγλικών στίχων του, όπως λόγου χάριν στο κομμάτι These guns, την πλέον ηλεκτρισμένη στιγμή του cd. Η συχνά ψιθυριστή ερμηνεία του καθηλώνει σε ακουστικές μπαλάντες, άλλοτε αργόσυρτες (River of diseases) και άλλοτε ρυθμικές (Now cry!), αισθαντικά βαλς (A valse of a true romance), καθαρόαιμες folk συνθέσεις (Oh mama) και ψυχεδελικές απόπειρες (Sand). Ξεχωρίζω το Alone with Lucy, σύνθεση – διαμαντάκι που θα ξετρέλαινε έως και τον Μάνο Χατζιδάκι! Συμπράττουν ακόμη ο Boy στο πιάνο και τα φωνητικά, ο Μικές Σακελλίου στα πνευστά, ο Φραγκίσκος Κοντορούσης στο ακορντεόν και οι Νίκος Παπαδόπουλος – callmelazy στις κιθάρες, το μπάσο και τους προγραμματισμούς. Το δελτίο τύπου μας πληροφορεί ότι το mastering του cd έκανε ο Greg Calbi, υπεύθυνος για ένα σωρό δουλειές καλλιτεχνών μυθικών (John Lennon, Bob Dylan, David Bowie), κατά τη γνώμη μου όμως ελάχιστη σημασία έχει, όταν η πρώτη ύλη του τραγουδοποιού τοποθετεί τον πήχη τόσο ψηλά από το πρώτο άκουσμα!

* εδώ, το αφιέρωμα του Γιουσουρούμ στον Lolek:

http://giusurum.blogspot.com/2009/05/lolek-alone-indie.html

THE BOY
PLEASE MAKE ME DANCE
INNER EAR
Δεν ξέρω αν πρόθεση του Boy με το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ είναι να μας κάνει να χορέψουμε, στα σίγουρα πάντως καταφέρνει να μας αγχώσει δημιουργικά με το 37λεπτο αιχμηρό concept του και να μας ξαφνιάσει ευχάριστα με την εισαγωγή του (ένα ράθυμο…Πάτερ ημών), τις καταιγιστικές electro – pop συνθέσεις του, στις οποίες φιλτράρεται μέχρι και ο Διονύσης Σαββόπουλος της Αμνηστίας ΄64, και βέβαια την punk προσέγγιση του στο εμβληματικό Της Δικαιοσύνης Ήλιε του Μίκη Θεοδωράκη και του Οδυσσέα Ελύτη! Με τον Θεοδωράκη δεν ξεμπερδεύει εύκολα ο Boy, αφού λίγο πριν το τέλος επιλέγει να μας στείλει σε μια ζούγκλα υπερσύγχρονων πρωτόγονων ήχων για όσα δευτερόλεπτα διαρκεί η στροφή του πειραγμένου Την πόρτα ανοίγω το βράδυ! Ας μη μένουμε όμως στα εύκολα, τη στιγμή που ο δημιουργός επενδύει τους εξαιρετικά εσωστρεφείς ελληνικούς και αγγλικούς στίχους του με γκάζια, ομολογουμένως όμορφα ενορχηστρωμένα, που έλκουν την καταγωγή τους από τη βρετανική pop σκηνή, το punk, το art – rock και τα έργα πειραματιστών που τόλμησαν κάποτε να αλλάξουν τη μουσική βάσει των τεχνικών δυνατοτήτων και του ταλέντου τους. Όχι, δεν είναι υδροκέφαλο των μεγάλων δασκάλων ο Boy, κατά κόσμον Αλέξανδρος Βούλγαρης. Είναι ένας ολοκληρωμένος σύγχρονος συνθέτης, ένας ιδιοσυγκρασιακός καλλιτέχνης κι αυτός, που πασχίζει να ξορκίσει την κατάθλιψη των καιρών του προτάσσοντας την ασπίδα ενός αναρχικού χιούμορ και τσαλαβουτώντας αθώα μέσα σε απροσδιόριστα χημικά ηχητικά τοπία. Ο Πυροβολισμός στο πρόσωπο είναι πραγματικά ένα σπουδαίο τραγούδι ως σύλληψη μέσα στην εξέλιξη της μελωδίας του, του στιχουργικού αναστήματος που υψώνει και τις ερμηνευτικές οδούς, στις οποίες ο Boy κινείται!

** προδημοσίευση από το δίφωνο και το culture