ΑΝΤΙΟ 2009: ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ & ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΦΑΣΕΙΣ!

Η υλοποίηση του ντοκιμαντέρ Οδύσσειες Σωμάτων- Μπαλάντα για τον Νίκο Κούνδουρο ήταν ότι καλύτερο μού έτυχε μέσα στη χρονιά που μας αφήνει σε λίγες ώρες. Πρώτα ήρθε η πρόταση από τον Γιάννη Σολδάτο, συγγραφέα της βιογραφίας του Κούνδουρου, ακολούθησε η συγγραφή του σεναρίου (πριν από δύο χρόνια στο Λουξεμβούργο!), η κατάθεση του και η έγκριση από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, ενώ τον περασμένο Μάιο ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα. Μετά, μοντάζ, μιξάζ, τα γνωστά δηλαδή για κάθε κινηματογραφιστή. Η πρώτη κόπια της ταινίας στα 35mm είναι ήδη έτοιμη και η πρεμιέρα έχει προγραμματιστεί για τον ερχόμενο Μάρτιο στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Εικόνες 21ου αι. της Θεσσαλονίκης.
Ταινία σίγουρα θα ξανακάνω, να' μαστε καλά, στην Κίνα όμως δεν πηγαίνεις κάθε μέρα. Το ταξίδι μου στο Πεκίνο και την Ζαν-Τζία-Ζία, τη γενέτειρα του Μάο Τσε Τουνγκ, ήταν ακόμη μία μεγάλη στιγμή που μού επιφύλαξε το 2009. Θα θυμάμαι πάντα το ethnic ξεσάλωμα με τους μουσικούς όλων των φυλών της γης, τη βράβευση της Μαρίζας Κωχ ως Best Singer και το άγχος που κουβαλάει το πόστο ενός road manager. Εύχομαι το 2010 να ανοίξει και άλλα πολλά ταξίδια μπροστά μου.
Ως χειρότερη φάση ήταν για μένα η πρόσφατη περιπέτεια με την υγεία της μητέρας μου. Συμβουλή δίνω από δω, όταν κάποιος αντιμετωπίζει θέματα υγείας και δεν είναι γιατρός, να μην σερφάρει στο internet, διότι τη νευρολογική κρίση την έχει στο τσεπάκι του. Εύχομαι υγεία, το πολυτιμότερο αγαθό, σε όλο τον κόσμο. Μόνο όταν φτάνεις στην άκρη του γκρεμού αντιλαμβάνεσαι την αξία της υγείας στη ζωή των ανθρώπων.
Μια άλλη κακή φάση του 2009 και για την ακρίβεια ένας εφιάλτης που είχα από παιδί ήταν όταν κλείστηκα στο ασανσέρ της πολυκατοικίας μου στις έξι τα ξημερώματα! Ευτυχώς μαζί μου ήταν και ο Αντρέας Παγουλάτος με τον Lolek. Ο μεν πρώτος άρχισε να φουσκώνει και να ξεφουσκώνει στα πρόθυρα ασφυξίας, ο δε δεύτερος τράβηξε το παραπάνω ντοκουμέντο με την κάμερα του κινητού του. Όσο για μένα, άσπρισα, κοκκίνισα, πρασίνισα και μέχρι να' ρθει η πυροσβεστική είδα τον Χριστό φαντάρο και την Παναγία να πουλάει σάμαλι- θέ μου, σχώρα με!
Τα τελευταία άλμπουμ της χρονιάς που αγόρασα ήταν σήμερα από το κεντρικό Metropolis, το Poses του Rufus Wainwright, το Mystery White Boy του Jeff Buckley και οι Πρώτοι Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού Καλαμάτας του Μάνου Χατζιδάκι.

ΚΑΑΛΛΗΗ κ ΧΧΡΡΟΟΝΝΙΙΑΑ

με υγεία, αγάπη & δημιουργικότητα!

TOP 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2009- Νο 1- LOLEK: ALONE (INNER- EAR)

Να και το Νο 1 του TOP 10 της ελληνικής δισκογραφίας για το 2009 και για τα Άσματα και Μιάσματα. Ήταν τον περασμένο Μάιο όταν η Μαντάμ Αστέρω Κουλίδου με πέτυχε στον Ιανό και μου έδωσε το cd του Lolek. Ομολογώ ότι δεν είχα μασήσει με το στυλάτο εξώφυλλο, το καλοαναθρεμμένο ομορφόπαιδο στον vintage Βάρσο της Κηφισιάς κλπ. Ακόμη ένας αγγλόφωνος ποπάς, θυμάμαι μάλιστα ότι είχα σκεφτεί! Λίγες μέρες αργότερα, όταν έπρεπε ν' αρχίσω ν' ακούω τις καινούργιες κυκλοφορίες, έφτασα στο Alone κι έπαθα την πλάκα μου! Με το ακορντεόν στο, καθιερωμένο πια, ρυθμικό Have you noticed, τη ροκιά του These guns, τους στίχους του I went to the beach alone, την εμπνευσμένη μελωδία του Now cry, το χατζιδακικό πνεύμα του Alone with Lucy, το συγκινητικό Oh mama, το φαινομενικά αλλόκοτο σινεμάτικ ύφος του Sand, τις φανερές επιρροές του νεαρού δημιουργού από τον Nick Cave και τον Leonard Cohen στα υπόλοιπα κομμάτια. Μια εκπομπή στο ραδιόφωνο και μια συνέντευξη για το δίφωνο αρκούσαν για να πάρω πάνω μου το promotion του cd και κυρίως για να γίνουμε δυο πολύ καλοί φίλοι. Μέχρι σήμερα με τον Γιάννη- Lolek έχουμε μοιραστεί μεγάλες καλλιτεχνικής σημασίας στιγμές από τη βεράντα μου μέχρι το σπίτι της Λένας Πλάτωνος κι από την Αίγινα μέχρι την Κύμη. Κατά τη γνώμη μου το παιδί αυτό θα έπρεπε να βγάλει την επόμενη δουλειά του από κάποια δισκογραφική εταιρεία του εξωτερικού και του εύχομαι να το καταφέρει, ιδιαίτερα αν περιέχει κομμάτια σαν το Candles, τα Κεριά του Κωνσταντίνου Καβάφη, που του ανέθεσα να μελοποιήσει για το cd του τελευταίου τεύχους της Οδού Πανός! Με το Alone του Lolek ήταν η πρώτη φορά ύστερα από αρκετά χρόνια που αποστήθισα δέκα ολοκαίνουργια τραγούδια σε σύντομο χρονικό διάστημα!

TOP 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2009- Νο 2- ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: ΝΕΡΟΠΟΝΤΗ (UNIVERSAL)

Το άλμπουμ Νεροποντή του Αλκίνοου Ιωαννίδη δεν ήταν απλά το ωριμότερο του, αλλά και μια από τις αρτιότερες δισκογραφικές παραγωγές των τελευταίων ετών στη χώρα μας. Χαρακτηρίστηκα υπερβολικός, όταν το έγραψα αυτό από τις σελίδες του διφώνου, εξακολουθώ να πιστεύω όμως πως με τη Νεροποντή ο Κύπριος δημιουργός πήγε την τέχνη του πέντε βήματα παραπέρα. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στις μεγάλες ορχήστρες ή τις χορωδίες, ούτε και στην αφρόκρεμα των μουσικών που χρησιμοποίησε. Και μόνο για το τραγούδι με τίτλο Πατρίδα, αυτό το μουσικό καλειδοσκόπιο της ιστορίας του 20ου αι., θα έπρεπε να αναθεωρηθεί η θέση του μέσα στα καλλιτεχνικά δρώμενα και η δυνατή επικοινωνία του με το νεανικό ως επί το πλείστον κοινό. Τέλος, με αφορμή την έκδοση της Νεροποντής, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μού παραχώρησε συνέντευξη, η οποία δημοσιεύθηκε στο δίφωνο και ίσαμε τώρα είναι μία από τις καλύτερες μου! Τη διαβάζετε εδώ:

http://www.difono.gr/news/index.php?mact=News,cntnt01,detail,0&cntnt01articleid=1040&cntnt01origid=57&cntnt01returnid=57

TOP 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2009- Νο 3- ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΛΑΜΙΔΑΣ: ΔΩΡΗΤΗΣ ΣΩΜΑΤΟΣ (ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ)

Στο Νο 3 βρίσκεται ένας δίσκος που κυκλοφόρησε ακριβώς ένα χρόνο πριν, στην εκπνοή του 2008, μα θα ήταν αδικία αν τον άφηνα εκτός του φετινού TOP 10. Αφενός διότι τον τίμησα πολλές φορές από τη ραδιοφωνική εκπομπή μου και αφετέρου γιατί ανήκει στους δίσκους που ακόμη δεν έχουν τοποθετηθεί στη cdοθήκη μου και πάντα μένουν έξω προς ακρόαση. Η επάνοδος του σημαντικού Γιάννη Παλαμίδα στα μουσικά πράγματα έγινε με τον Δωρητή Σώματος από την Οδό Πανός του Γιώργου Χρονά και περιείχε μια σειρά τραγουδιών σε μουσική, στίχους και ερμηνεία του ίδιου, με τη συμβολή επίσης του Κώστα Μουστρούφη στον στίχο. Το Ταξίδι, ο Δωρητής Σώματος- το ομότιτλο του δίσκου τραγούδι, ο Σούπερμαν και η Εκφωνήτρια που αποδόθηκε ζωντανά στο Κύτταρο από τον δημιουργό ντουέτο με τη Λένα Πλάτωνος, έγιναν από τα πολύ αγαπημένα κομμάτια του 2009 και με συντρόφευσαν καθ' όλη τη διάρκεια του! Αλησμόνητη και η παρουσίαση του cd στον Ιανό τον περασμένο Μάρτιο, ενός cd που δυστυχώς δεν έτυχε της διαφήμισης και της γενικότερης προώθησης που του άξιζε.

ΕΓΩ, Ε.Σ.Υ. & Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ!

Χθες για πρώτη φορά μετά από ενάμισι ακριβώς μήνα, μπορώ να πω ότι ένιωσα ηρεμία και γαλήνη. Ζούσα με την αγωνία ότι η μάνα μου έχει καρκίνο κι ότι είναι ζήτημα ημερών η εισαγωγή της σε νοσοκομείο. Όλα ξεκίνησαν στις αρχές Νοεμβρίου όταν βγήκε ένα μικρό εξόγκωμα στο λαιμό της, στη δεξιά πλευρά του θυρεοειδή και την ξυπνούσε τη νύχτα από τους πόνους. Τρέξαμε αμέσως στο Γενικό Κρατικό της Νίκαιας, όπου την εξέτασε ένας καθ' όλα έμπειρος γιατρός κάποιας ηλικίας- όχι δηλαδή κάνα μαθητευόμενο παιδαρέλι. Η διάγνωση ήταν δύο όζοι στο θυρεοειδή, αμελητέοι σε μέγεθος και για την ακρίβεια απλή βρογχοκοίλη παλαιού τύπου. Κάναμε υπέρηχο, εξετάσεις ορμονών και καρκινικούς δείκτες. Όλα ήταν καλά. Έπειτα από μέρες και καθώς ο πόνος οξυνόταν, αντί να υποχωρεί, την έστειλαν για αξονική τραχήλου. Έδειξε πάλι τους δύο όζους με την υποπαρατήρηση ήπια και ασύμμετρη διόγκωση του υπογνάθιου αδένα. Για τον δε πόνο την παρέπεμψαν σε παθολόγο, ωτορινοραλυγγολόγο, έως και νευρολόγο. Κανείς, μα κανείς, δε στάθηκε στη διόγκωση του αδένα, το εξογκωματάκι δηλαδή που την τρέλαινε στον πόνο. Ο πρώτος, ο ενδοκρινολόγος που την είδε, της σύστησε ντεπόν κι ότι θα περάσει, ενώ ο παθολόγος της έγραψε αντιβίωση ισχυρή για δύο εβδομάδες συν τρία αντιφλεγμονώδη χάπια ημερησίως. Το στομάχι της φουκαριάρας της μάνας μου είχε γίνει τενεκές χαπιών με αποτέλεσμα ύστερα από το τέλος της αγωγής ότι τρώει να το βγάζει. Σταμάτησε λοιπόν να τρώει και να μην έχει καμία περαιτέρω όρεξη. Εντω μεταξύ εγώ μπήκα στο κακό trip να φαντάζομαι τα χειρότερα σενάρια μάλλον με το δίκιο μου: Ότι το κακό τη χτύπησε στο στομάχι, το οποίο της κάνει παλινδρομήσεις τα βράδια και την πονάει ο λαιμός. Να βλέπω σε dvd την Άγνωστο του Ορέστη Λάσκου και στη σκηνή που ο Αλέκος Αλεξανδράκης πέφτει πάνω στην πεθαμένη Κυβέλη, φωνάζοντας Μητέρααα!, να πλαντάζω στο κλάμα. Μετά να σηκώνομαι τη νύχτα δυο και τρεις φορές μεσ' στον ύπνο μου, φωνάζοντας κι εγώ Μητέρααα! Η Λένα να μου λέει στο τηλέφωνο Σώπα, παιδάκι μου, πρέπει να ξαναβρείς τον εαυτό σου, δεν έχει τίποτα η μανούλα σου! Να μην έχω κέφι για τίποτα, με το ζόρι να ανταπεξέρχομαι στις υποχρεώσεις μου, εκπομπές, κείμενα κλπ. και να γίνομαι φορτικός σε όλους τους φίλους με την κλάψα μου. Ένα άλλο βράδυ είδα σε όνειρο ότι ήμουν με τη μάνα μου σε ένα μεγάλο θέατρο και στη σκηνή βρισκόταν η Λένα Πλάτωνος με ένα ολόλευκο φόρεμα μπροστά στο πιάνο. Παίξε μας Καρυωτάκη, της φώναξα. Όχι, σε σας πηγαίνει η Ρόζα- Ροζαλία, μου απάντησε κι όταν άρχισε να παίζει τις πρώτες νότες, το θέατρο γέμισε από πολλά άλλα κεφάλια που λικνίζονταν στο ρυθμό και τραγουδούσαν σαν το Muppet Show! Τις μέρες εκείνες κι έχοντας ήδη τελειώσει τη θεραπεία της αντιβίωσης, το εξογκωματάκι εξαφανίστηκε τελείως απ' τον λαιμό της μητέρας μου. Άρχισα να ηρεμώ, μα δεν κράτησε πολύ. Σύντομα ο πόνος μετατέθηκε στην αριστερά πλευρά του θυρεοειδή με την ίδια πάντα οξύτητα, χωρίς ευτυχώς κάποιο εμφανές οίδημα. Άντε πάλι εγώ τα απανωτά τηλεφωνήματα σε ενδοκρινολόγους και παθολόγους. Ένας από δαύτους μάλιστα μου είπε: Κύριε Μποσκοΐτη, έχετε δύο κακά, είστε γιος και δεν είστε γιατρός! Η Σαβίνα, η Στέλλα Βλαχογιάννη, φίλοι αγαπημένοι και γνωστοί μου, να μου στέλνουν συνεχώς sms με τηλέφωνα των καλύτερων- υποτίθεται- γιατρών. Μέσα σε όλη αυτή την αγωνία το ζάχαρο της μάνας μου άρχισε να...χορεύει. Η πάθηση που αντιμετωπίζει από σαράντα ετών με χάπια και δυστυχώς όχι ινσουλίνη, καθώς απεχθάνεται τις ενέσεις, τη μία μέρα ήταν 1.80, την άλλη 2.30, την παράλλη 4.06 (απορώ πώς δεν είχε σωριαστεί) και μετά ξανάπεφτε στο 1.20! Θα αξιωθώ, Αντώνη μου, να είμαι Θεσσαλονίκη στην πρώτη προβολή σου ή θα την κάνω για τον Άγιο Πέτρο; με ρωτούσε η καημενούλα κι έπνιγε και το δικό της κλάμα. Η κατάσταση χτύπησε κόκκινο όταν πριν από μία εβδομάδα πέρασα απ' το πατρικό μου και την είδα πετσί και κόκκαλο. Έχασα 14 κιλά μέσα σε ένα μήνα, μου εξομολογήθηκε, και τα βράδια κλαίω απ' τους πόνους. Τρελάθηκα! Πλέον ήμουν σίγουρος, τη στιγμή που με είχαν ενημερώσει πώς οι καρκινικοί δείκτες δείχνουν τσιμπημένοι μόνο όταν έχει φτάσει η αρρώστια σε μεταστατικό στάδιο. Μιλούσα με τον Lolek στο τηλέφωνο και χτυπιόμουν απ' το κλάμα...Κοιμόμουν σε σπίτια φίλων, στου Νίκου και της Αλεξάνδρας, στης Μάιρας, μια και δε μπορούσα να μείνω λεπτό μόνος μου. Λυπόμουν βαθιά για τη μάνα μου, αυτή την άγια ταλαιπωρημένη γυναίκα και το κακό που τη βρήκε στα ξαφνικά. Τη λύση του δράματος έφερε η Μαρίζα Κωχ και οι γιατροί του Ευαγγελισμού! Πριν τρεις μέρες πάλι τηλεφώνησα στο Κρατικό και στο Θριάσιο ικετεύοντας να της κάνουν εισαγωγή. Δε γίνεται, μου απαντούσαν, πρέπει να' ναι του θανατά για να τη βάλουμε, αλλιώς θα μπει απλά σε λίστα αναμονής κι ούτε να το επιδιώξεις με τις γνωστές ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις. Ωραία, με υποχρεώσατε, απαντούσα, τι να το κάνω άμα φτάσει του θανατά η γυναίκα, που τη βλέπω να λιώνει μέρα με τη μέρα σαν το κεράκι; Ρε μπας κι έχει κάνα AIDS η μάνα μου, σκεφτόμουν, με πρησμένους αδένες και απώλεια βάρους; Αλλά από που να το κόλλαγε το AIDS, 75 ετών η φουκαριάρα; Ώσπου προχθές με παίρνει η Μαρίζα: Αύριο βάλε τη μάνα σου σε ένα ταξί και πάμε από τον Ευαγγελισμό που εφημερεύει! Θα έρθω κι εγώ μαζί για να μας προσέξουν περισσότερο, έχω την κουμπάρα μου σε ηγετικό πόστο στο νοσοκομείο! Πραγματικά, την ύστατη στιγμή ανακουφίστηκα! Φτάσαμε στον Ευαγγελισμό στις δέκα το πρωί εγώ, η μάνα μου που με το ζόρι περπατούσε και η Κωχ! Η γλυκιά μου Μαρίζα είχε μια τσάντα με cd της και τα μοίραζε στους γιατρούς που μας πλησίαζαν και την αγκάλιαζαν με τρομερό σεβασμό. Έχω φέρει άρρωστη τη θεία μου απ' τη Σαντορίνη, τους είπε, πάρτε την και την αφήνω στα χέρια σας! Αυτό που ακολούθησε δεν το' χα ξαναδεί! Μέχρι και τις εφτά το βράδυ, είδαν τη μάνα μου τουλάχιστον δέκα γιατροί και δεν υπήρξε εξέταση που να μην της έκαναν. Αξονική εγκεφάλου, καρδιογράφημα, τέσσερα διαφορετικά αιματολογικά τεστ, επίπεδα ζαχάρου, τετραμινάσες συκωτιού, νεφρά, φάρυγγα, υπέρηχους κλπ. Έβγαινα έξω για τσιγάρο κάθε δέκα λεπτά και με έπιαναν τα κλάματα, όχι απ' την αγωνία μου αυτή τη φορά, αλλά απ' τη συγκίνηση με την ανθρωπιά της Μαρίζας Κωχ. Οφείλω να το τονίσω, αυτή η γυναίκα μέσα στα τόσα δικά της τρεχάματα, δεν έφυγε ούτε λεπτό απ' το πλευρό της μάνας μου! Στάθηκε δίπλα της σαν φίλη χρόνων και αδερφή της, σαν κόρη της, από το πρωί μέχρι το βράδυ! Οι τετραμινάσες συκωτιού, η πρώτη δηλαδή ένδειξη καρκίνου, ήταν πάλι σε φυσιολογικότατα επίπεδα, κάτι που μας ηρέμησε όλους. Μια άλλη αιματολογική εξέταση έδειξε ότι ο αιματοκρίτης της είχε πέσει από το 40 στο 25, εξ ου και η αδυναμία της. Μην αγχώνεστε, μας έλεγαν οι γιατροί, αυτό διορθώνεται απλά ψάχνουμε την αιτία! Σημειωτέον, όλα γίνονταν σε χρόνο μηδέν, έκανε τη μία εξέταση, έβγαιναν επί τόπου τα αποτελέσματα και τη στέλνανε για την επόμενη. Η μανούλα μου ένιωθε ασφαλής, μού έλεγε χαρακτηριστικά ότι πρώτη φορά στη ζωή της πέρασε τόσες πολλές εξονυχιστικές εξετάσεις για την υγεία της. Στις πέντε το απόγευμα μάθαμε τι ήταν αυτό που μας κατατρόμαξε και την καταταλαιπώρησε για ενάμισι μήνα: ο υπέρηχος τραχήλου έδειξε μια υποξεία θυρεοειδίτιδα, ένα μικρόβιο δηλαδή, το οποίο αγαπά ιδιαίτερα τον λαιμό και το στομάχι και σκοτώνεται με κορτιζόνη! Για να καταλάβετε, μας εξήγησαν οι γιατροί, εάν η κυρία δεν είχε αφαιρέσει από πολύ νέα τις αμυγδαλές της, τώρα θα είχε οξεία αμυγδαλίτιδα. Ένα παρεμφερές μικρόβιο φώλιασε στον θυρεοειδή της, της έπρηξε αρχικώς τον ένα αδένα κι ύστερα τον άλλο και της χάλασε το στομάχι. Μόλις πάρει την κορτιζόνη ο πόνος θα φύγει αμέσως, θ' ανέβει ο αιματοκρίτης και θα ανακτήσει τις δυνάμεις της. Είστε σίγουροι; Για ξαναδείτε το...να τους λέω εγώ, αδυνατώντας να πιστέψω ότι ο εφιάλτης τελείωσε! Κι εκείνοι γελούσαν: Μην ανησυχείτε, το πολύ- πολύ να τη βάζαμε μέσα λόγω του χαμηλού αιματοκρίτη, αλλά δεν υπάρχει λόγος να εκτεθεί η γυναίκα στις λοιμώξεις. Θα πάει σπίτι της και θ' αρχίσει να φτιάχνει απ' την επόμενη κιόλας μέρα. Αγκάλιασα τη μάνα μου και τη Μαρίζα κι έκλαιγα σα μωρό παιδί από τη χαρά μου κι απ' το άγχος τόσων εβδομάδων που άφηνα πίσω μου. Με κοιτούσαν κι οι δυο κατάματα φανερά ικανοποιημένες, χαρούμενες και συγκινημένες. Μου τηλεφωνούσαν η Λένα, ο Δημήτρης, ο Παγουλάτος, ο Lolek, όλοι οι φίλοι κι ήθελα να ουρλιάξω από την ευτυχίτιδα που με χτύπησε ξαφνικά! Απίστευτο συναίσθημα να σου γίνεται ψυχαναγκασμός η θλίψη, να φτάνεις στο αμήν και μετά να μην σε ικανοποιεί ούτε η λύτρωση και η χαρά! Υποσχέθηκα στη μάνα μου να την πάω ένα ταξίδι στη λατρεμένη της Γερμανία, τη χώρα που έζησε για δέκα ολόκληρα χρόνια. Να την ανεβάσω Θεσσαλονίκη στο φεστιβάλ και να τη βγάζω θέατρο, σινεμά και συναυλίες τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Μη στενοχωριέσαι ρε, μου έλεγε, στα 90 θα πάω μετά απ' αυτό που πέρασα! Σε κάποια φάση, με ρωτάει ένας γιατρός: Έχεις πρόβλημα να εξετάσουν τη μάνα σου και τα νεούδια οι εκπαιδευόμενοι; Βεβαίως, αν δεν μου την κουράσετε, απαντάω, αλλά γιατί αυτό; Η πάθηση της έχει ενδιαφέρον, μου εξήγησε, θυρεοειδίτιδα δε βλέπεις κάθε μέρα και θέλω να δω αν θα το βρουν με μια απλή εξέταση! Σας πληροφορώ ότι τα νεούδια, οι εκπαιδευόμενοι γιατροί ενδοκρινολόγοι και εν προκειμένω δύο κορίτσια, ήρθαν μπροστά μου στον προϊστάμενο τους και είπαν: Η κυρία έχει μια απλή θυρεοειδίτιδα, φως- φανάρι, την ακουμπάς στον λαιμό και πετάγεται απ' τον πόνο! Και λέω εγώ τώρα έξαλλος: Είναι δυνατόν να μην είχαν δει τίποτα με τόσες αξονικές και υπέρηχους σαράντα προηγούμενοι μαλάκες από τις αρχές Νοεμβρίου; Να τους λέω η γυναίκα πονάει, υποφέρει, αδυνατίζει και να μου λένε ας πιει ντεπόν και θα της περάσει; Ας πω ακόμη ότι η διάγνωση του πρώτου υπέρηχου στο Κρατικό της Νίκαιας ήταν τρεις σειρές, ενώ χθες στον Ευαγγελισμό μια σελίδα ολόκληρη. Τι διάολο, βαριούνται να γράψουν, να ασχοληθοιύν με τον ασθενή κάποιοι, μου φαίνεται; Τώρα θέλει πολύ προσοχή η χρήση της κορτιζόνης σε σχέση με το ζάχαρο. Θα το μετράει καθημερινά βράδυ- πρωί και θα παίρνει κάποια επιπλέον χάπια για το στομάχι της. Θα πει αντίο στο αλάτι, τα ζυμαρικά, το ρύζι, τη ζάχαρη. Γλυκά ούτε κατά διάνοια. Από Δευτέρα θα ξαναπάμε στον Ευαγγελισμό για εξετάσεις αίματος του θυρεοειδή και του ζαχάρου και για να την δει ενδοκρινολόγος, ο οποίος θα παρακολουθήσει την βαριά κορτιζονούχα θεραπεία της για όσο διάστημα χρειαστεί. Θέλω να ευχαριστήσω από δω τους γιατρούς του νοσοκομείου, τον παθολόγο Αρβανιτάκη Νικόλαο και τον ενδοκρινολόγο Μπουντουβή Παναγιώτη, που όχι απλά φρόντισαν τη μητέρα μου, αλλά πήγαιναν μόνοι τους, μέσα στο τρέξιμο της εφημερίας, και παραλάμβαναν μία- μία τις απαντήσεις των εξετάσεων της! Το ίδιο το νοσοκομείο που απ' ότι φαίνεται χρησιμοποιεί μια ερευνητική μέθοδο στην πάθηση του κάθε ασθενή από εκπαιδευόμενους γιατρούς σε απόλυτη σύμπλευση με τους έμπειρους προϊστάμενους τους! Και βέβαια τη Μαρίζα Κωχ! Δεν θα ξεχάσω όσο ζω το καλό που μας έκανε σε ανθρώπινο επίπεδο, ανεξάρτητα από την καλλιτεχνική της υπόσταση! Μαριζάκι ή Μαριζόνι- που σε φωνάζει κι ο Κούνδουρος- μια κι είσαι εγγονή παπά, να σ' έχει ο θεός καλά και σένα για πολλά- πολλά ακόμη χρόνια! Μανούλα, σε λατρεύω, μη μασάς κι έχεις πολύ δρόμο κι εσύ μπροστά σου! Αυτό είναι το πιο χαρμόσυνο και συγκινητικό κατ' εμέ post για να κλείσει το 2009! Τέλος καλό, όλα καλά!

TOP 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2009- Νο 4- ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ: ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ O.S.T. (ALLTOGETHERNOW/ EMI)

Την ομότιτλη ταινία του Παντελή Βούλγαρη, για την οποία δημιουργήθηκε το εξαιρετικό τούτο soundtrack, ούτε την έχω δει, ούτε θα είχε σημασία η όποια γνώμη μου επί της παρούσης. Μένω στο ότι ο Γιάννης Αγγελάκας, ο καλλιτέχνης που έντυσε τα πλάνα της με τις μουσικές και τα τραγούδια του, αντικομφορμιστής όπως πάντα, μάς παρέδωσε μια σειρά οργανικών θεμάτων και μας συνόδευσε στην έξοδο σε κάτι συγκλονιστικά Έρημα βουνά! Ένα προσκλητήριο χαμένων ψυχών και ταυτόχρονα ένα προσκύνημα σε τόπους που η ιστορία πότισε αίμα και μίσος με οδηγούς το Πολυφωνικό Σχήμα Διώνη, παραδοσιακά όργανα, τα έγχορδα του Νίκου Βελιώτη και του Φώτη Σιώτα, τα ηλεκτρονικά του Χρήστου Χαρμπίλα και βέβαια την ιδιαίτερη ποιητική του Αγγελάκα. Την τελική φροντίδα των κομματιών και τα σχέδια στο ένθετο της έκδοσης υπέγραψαν αντίστοιχα ο Coti K. και ο Απόστολος Βέττας.

ETTEN- LUMIERE BROTHER- SIMON BLOOM: ΝΕΟΙ, ΩΡΑΙΟΙ & ΑΓΓΛΟΜΑΘΕΙΣ!

ETTEN
I KNOW YOU' RE BEHIND ME, BUT I' M NOT SCARED
UNDO RECORDS – EMI
Το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο άλμπουμ της Etten (Ελένη Τζαβάρα), πρώην τραγουδίστριας των Film και συνεργάτιδας της Λένας Πλάτωνος, μόλις κυκλοφόρησε και μάλλον θα κάνει αίσθηση, αφού στα έντεκα αγγλόφωνα τραγούδια που υπογράφει η ίδια συνταιριάζονται η ηλεκτρονική μουσική και το rock, μέσα από μια πολύ λεπτή και προσεγμένη ενορχήστρωση, την οποία έφεραν εις πέρας ο Coti K. και σε ορισμένα κομμάτια ο Mikael Delta. Μου προξένησε εντύπωση που η Etten διάλεξε να διασκευάσει και ένα κομμάτι του Roy Harper! Την εποχή της ημιμάθειας, όπου ο μέσος...αγγλόφωνος και ελληνόφωνος τραγουδοποιός διασκευάζει τον Dylan ή το πολύ – πολύ δηλώνει την εκτίμηση του στον Tom Waits, έρχεται η Etten και καταθέτει σύγχρονο φόρο τιμής σε ένα τραγουδοποιό που η συμβολή του στο βρετανικό folk – rock των 60s υπήρξε σημαδιακή! Ας θυμηθούμε χαρακτηριστικά το Hats off (to Roy Harper), τον άλλο φόρο τιμής στον Στραβίνσκι των χίπις από τους Led Zeppelin και τα 1970! Υπάρχουν βέβαια και πολλά ακόμη κομμάτια της Etten, όπου αξίζει να σταθεί κανείς, όπως η μπαλάντα Clockwork skies, το αμιγώς ηλεκτρονικό Make up for robots, το ψυχεδελικό καρδιογράφημα του Sedna και το ατμοσφαιρικά κορυφαίο Snow του τέλους. Όσο για τη φωνή, την αγγλική προφορά και την ερμηνεία της δημιουργού, κινδυνεύουμε να φανούμε γραφικοί με τις τόσες αναφορές στα μεγάλα ονόματα του εξωτερικού, θα είναι όμως παράλειψη αν δεν πούμε πόσο πολύ παραπέμπει στην Kate Bush της χρυσής εποχής! Δίσκος που έγινε ήδη αγαπημένος!
LUMIERE BROTHER
FICTION
ARCHANGEL
Ο πρωτοεμφανιζόμενος Lumiere Brother (ας πούμε εδώ ότι είναι αδερφός της Monika μια και το αναφέρει στο ένθετο και της αφιερώνει το cd) κλείνει έξυπνα το μάτι στους Beach Boys και κυρίως στους Beatles με τα θρυλικά φωνητικά τους, στην αγάπη του για τον κινηματογράφο και τους πιο ατμοσφαιρικούς μουσουργούς του, στη σύγχρονη pop, στις αγάπες που έφυγαν κι αυτές που θα έρθουν, ενίοτε και στον πειραματισμό με την τέχνη του τραγουδιού. Εν προκειμένω, του αγγλόφωνου τραγουδιού, αφού επέλεξε τα αγγλικά για να εκτεθεί δημόσια και να μας παρουσιάσει ουσιαστικά μια σειρά προσωπικών ιστοριών του. Και το έκανε καλά! Πόσω μάλλον όταν το πιάνο γίνεται ο πρωταγωνιστής σ' αυτή τη μεσαίου μήκους νοερή ταινία του, με τον ίδιο στο σενάριο, το τραγούδι, το μπάσο, το ακορντεόν και τα κρουστά και τους Ottomo (ντραμς, φωνητικά), Evaggelia Ksinopoulou – Eleninja (φωνητικά). Ξεχωριστές στιγμές το Kate's summer, το My toys are lost με τη χρήση του παραμυθένιου glockenspiel και τη ρυθμική εναλλαγή του, το άκρως σινεμάτικ Fiction, αλλά και το συντομότατο οργανικό Microsong.
SIMON BLOOM
HOLLOW BUTTERFLY
ARCHANGEL MUSIC
Ακούς το ομότιτλο τραγούδι του άλμπουμ, τρίτο κατά σειρά, με τα ινδικά κρουστά, το φλάουτο και το μεταλλόφωνο και νομίζεις πρόσκαιρα πώς έβγαλαν καινούργια δουλειά οι ψυχεδελοχίπηδες Incredible String Band! Προηγουμένως, αλλά και αργότερα, καθ' όλη τη διάρκεια του cd, η α λα Marc Bolan φωνή του Simon Bloom – κατά κόσμον Συμεών Νικολαΐδη – με τα φωνητικά της Τζένης Καπάνταη, της Μαριέττας Πολίτη και της Δήμητρας Σίδερη, σε παρασέρνουν σε ένα γοητευτικό ταξίδι σε rock, folk και funky μονοπάτια, από τα οποία δύσκολα μετατοπίζεσαι αισθητικά τουλάχιστον! Ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες, βιολί, μαντολίνο, ακόμη και τζουράς στην υπηρεσία μιας γλυκιάς μελαγχολίας που πηγάζει μέσα από κομμάτια σαν το Morphine blues, το πλέον ρυθμικό Circles ή το Shine της εξόδου! Ή κάποιος μπούχτισε από την κυριαρχία του λεγόμενου έντεχνου και επικροτεί τις δουλειές νέων ανθρώπων που επιχειρούν μια ρήξη με το μουσικό εγχώριο κατεστημένο ή η αγγλόφωνη ελληνική σκηνή έχει πια ορθώσει για τα καλά το ανάστημα της! Και, μάλλον, το δεύτερο συμβαίνει!

TOP 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2009- Νο 5- ΣΤΑΘΗΣ ΔΡΟΓΩΣΗΣ: Η ΑΓΑΠΗ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ (LYRA)

Στο Νο 5 βρίσκεται το τρίτο προσωπικό άλμπουμ του Στάθη Δρογώση, Η αγάπη στο τέλος, τίτλος παιγνιώδης εφόσον αφαιρέθηκε η λέξη νικά από το τέλος της πρότασης. Έντεκα τραγούδια σε μουσική, στίχους και ερμηνεία του τραγουδοποιού που γνωρίσαμε ως μαθητή της σχολής Μανώλη Φάμελλου και που υπήρξε κινητήρια δύναμη του συγκροτήματος Τα Φώτα που σβήνουν. Ο δίσκος αυτός γεφύρωσε το χάσμα μεταξύ των indi αγγλόφωνων και των έντεχνων. Ότι κατάφεραν οι πρώτοι με τη χρήση μιας ξένης γλώσσας, κατάφερε εδώ ο Δρογώσης με τον προσωπικό του ήχο, ο οποίος δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα μεγάλα γκρουπ και τους καλλιτέχνες της brit pop και της σύγχρονης διεθνούς rock σκηνής. Τραγούδια σαν το Μην το πεις πουθενά, που δικαίως αγκαλιάστηκε από τα ραδιόφωνα, το Δε σε ξεχνώ ή το πολιτικοποιημένο Τα μεγάλα στελέχη, αν μη τι άλλο φανέρωσαν πως ο συγκεκριμένος δημιουργός δεν βολεύεται με δυο- τρία ακόρντα της κιθάρας, αλλά ψάχνεται πολύ περισσότερο με την τέχνη του- άλλωστε ο Δρογώσης έχει κάνει σοβαρές μουσικές σπουδές και το κύριο όργανο έκφρασης του είναι το πιάνο. Καθοριστική η συμβολή του συγκροτήματος Δραμαμίνη και του Μύρωνα Στρατή στην ενορχήστρωση όλου του υλικού.

TOP 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2009- No 6- T4 TROUBLE AND THE SELF ADMIRATION SOCIETY O.S.T. (POLYTROPON)

Με αφορμή το ντοκιμαντέρ T4 Trouble του Δημήτρη Αθυρίδη, ένας ανενεργός cult θρύλος της εγχώριας rock σκηνής, ο κιθαρίστας Terry Papadinas, ξαναμπήκε στο στούντιο και ηχογράφησε μεταξύ άλλων το The Mexican blanket! Μια country- folk- rock μπαλάντα, από τα πιο συγκινητικά ελληνικά αγγλόφωνα τραγούδια του 2009, που αποτέλεσε το βασικό θέμα της ταινίας του Αθυρίδη. Όλο όμως το soundtrack έχει τη δική του συλλεκτική αξία, αφού περιλαμβάνει ανέκδοτες ηχογραφήσεις του Papadinas από τις συνεργασίες του με συγκροτήματα, όπως η Εταιρεία Καλλιτεχνών του Παύλου Σιδηρόπουλου και οι Bicycle, καινούργιες συνθέσεις του, καθώς και σύντομες ευφυείς παρλάτες από την ηχητική μπάντα του ντοκιμαντέρ. Αν δεν υπήρχε μέσα το The Mexican blanket, πιθανώς να είχαμε απλά ένα soundtrack αρχειακού χαρακτήρα και τίποτα περισσότερο. Επειδή όμως υπάρχει και μάλιστα σε δύο διαφορετικές και εξίσου όμορφες εκτελέσεις, αξίζει να το αναζητήσουν όσοι είναι γενικώς ακροατές της καλής μουσικής και όχι αποκλειστικά συλλέκτες.

ΓΙΑ ΤΟ "SOUL KITCHEN" ΤΟΥ FATIH AKIN!

Η Κουζίνα με ψυχή του Τούρκου Fatih Akin είναι μία κωμωδία- θέαμα για όλη την οικογένεια χωρίς ιδιαίτερες σεναριακές αξιώσεις, αλλά με έξυπνα στοιχεία φάρσας, με έναν πολυπολιτισμικό μουσικό καμβά (εμάς τουλάχιστον μας τίμησε ο σκηνοθέτης εντάσσοντας τη Φραγκοσυριανή του Μάρκου Βαμβακάρη στη βερσιόν του δημιουργού της και των Locomondo, το Σχολείο των Olympians και το Μπλουζ του σαπιοκάραβου του Παύλου Σιδηρόπουλου), με συχνά ευρηματικό πλανάρισμα και με καλές ερμηνείες, αφού όλοι οι ηθοποιοί με επικεφαλής τον Έλληνα Αδάμ Μπουσδούκο ξεφεύγουν από το όριο του κραυγαλέου και υπηρετούν ευσυνείδητα τους ρόλους τους- παρεμπιπτόντως, κάπου πήρε το μάτι μου και τον πάλαι πότε γόη του γερμανικού σινεμά των 70s, Ούντο Κίερ. Η δράση τοποθετείται στο Αμβούργο και στο εστιατόριο Soul Kitchen του Ζήνου Καζαντζάκη (ένας Αδάμ Μπουσδούκος α λα Jim Morrison στο πιο γκαφατζίδικο), όπου μαζί με τους εκάστοτε πελάτες συνυπάρχουν ρέμπελοι ροκάδες μουσικοί, ένας ανεκδιήγητος δαιμόνιος σεφ, μία δυναμική γκαρσόνα, μία νευρωτική εφοριακή υπάλληλος, ένας απατεώνας που θέλει να αγοράσει το κτίριο και να εκμεταλλευθεί το οικόπεδο του, αλλά και ένας παρακμιακός γέρος που ζει σε καρνάγιο εντός του ίδιου κτιρίου. Στο επίκεντρο βρίσκονται βέβαια ο Ζήνος με ένα αφόρητο λουμπάγκο καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, ο αδερφός του, Ηλίας, που οργανώνει ληστείες στο πιτς- φιτίλι, όποτε δεν κάνει τον dj, και η κοπέλα του Ζήνου, μία ευκατάστατη Γερμανίδα, η οποία κάποια στιγμή φεύγει για την Κίνα. Ήδη ο Akin έβαλε πολλούς χαρακτήρες στην ιστορία του, πετυχαίνοντας όμως να τους δέσει μεταξύ τους και προκαλώντας τα φιλικά συναισθήματα του θεατή ακόμη και για τους πιο αντιπαθείς εξ αυτών, όπως τον οικοπεδοφάγο απατεώνα που τελικά μπαίνει στη φυλακή ή τον στυγνό καπιταλιστή που τρώει ένα...κουμπί κατά λάθος και τα χρήματα του χάνουν ξαφνικά την αξία τους. Μέσα σ' όλα αυτά, ξεχωρίζουν ορισμένες πραγματικά ξεκαρδιστικές σκηνές: οι αμέτρητοι θαμώνες του εστιατορίου που οδηγούνται σε ερωτικό παροξυσμό, αφού τους προσφέρθηκε γλυκό με αφροδισιακό, ο Ζήνος που ακολουθεί τη συμμορία του αδερφού του περπατώντας ως...Φρανκενστάιν από το λουμπάγκο και εκεί που πάλι ο Ζήνος δέχεται την ανορθόδοξη θεραπεία του Τούρκου μασέρ με το όνομα Κεμάλ ο Κοκαλοβγάλτης- η τελευταία ειδικά σκηνή με παρέπεμψε ευθέως στον Θανάση Βέγγο και το αγαπημένο Τύφλα να' χει ο Μάρλον Μπράντο του Ορέστη Λάσκου! Αυτά εν περιλήψει, διότι όπως ήδη είπαμε, η ταινία δεν έχει και πολλά άλλα επίπεδα ανάγνωσης. Την απολαμβάνεις απλά στη μεγάλη οθόνη, όπως θα χαιρόσουν μια οποιαδήποτε κωμωδία στο dvd με φίλους. Α, και κάτι ακόμη: οι Έλληνες παρουσιάζονται ως η ισχύς εν τη ενώσει, σαν τα μέλη μιας Αστόρια της Γερμανίας και με ευδιάκριτο το χριστιανικό τους προφίλ. Για να τους δείχνουν έτσι, τόσο ο Τούρκος Fatih Akin, όσο και ο Έλληνας ηθοποιός, συνσεναριογράφος και φίλος του, Αδάμ Μπουσδούκος, έτσι ακριβώς θα είναι!

ΓΙΑ ΤΗ "ΣΤΡΕΛΛΑ" ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ Χ. ΚΟΥΤΡΑ!

Ο Γιώργος, ετών 48, αποφυλακίζεται ύστερα από 15 χρόνια κάθειρξης για τον φόνο του έφηβου ανιψιού του που τον έπιασε να ασελγεί στον ανήλικο γιο του. Σε ξενοδοχείο της Ομόνοιας γνωρίζει τη Στρέλλα, μια νεαρή τρανσέξουαλ και σύντομα αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη ερωτική σχέση. Χωρίς να αναφέρονται στο παρελθόν τους, ο σκληροτράχηλος φυλακόβιος που συστήνεται στη Στρέλλα ως ναυτικός, εγκλιματίζεται σταδιακά στον περιθωριακό μικρόκοσμο της: από το συμπαθητικό διαμέρισμα με τον γκέι χασισοπότη συγκάτοικο της μέχρι τις τραβεστί που υποδύονται τη Μελίνα και λοιπές βαμπ σε μαγαζιά της Συγγρού, αλλά και τη Μαίρη, μιαν άλλη ηλικιωμένη καρκινοπαθή και ετοιμοθάνατη τραβεστί με οξυμένο χιούμορ- κάτι σαν γκουρού της Στρέλλας. Ταυτόχρονα ο Γιώργος αναζητά τον γιο του, Λεωνίδα, τον οποίο έχει να δει από τότε που οδηγήθηκε στη φυλακή. Τα πάντα θα ανατραπούν όταν ο γέρος μπάτσος, υποψήφιος αγοραστής του σπιτιού του στο χωριό, μαρτυρά στον Γιώργο τα κουτσομπολιά για τον χαμένο γιο του που εθεάθη να ψωνίζεται τα βράδια στη Συγγρού. Στην επόμενη συνάντηση Γιώργου- Στρέλλας αποκαλύπτεται η αλήθεια ή για την ακρίβεια η ύβρις που διαπράχθηκε, σύμφωνα και με τη Μαίρη λίγο πριν αυτοκτονήσει με τα τσιρότα μορφίνης για τους αβάσταχτους πόνους της: η Στρέλλα είναι ο Λεωνίδας που παρακολούθησε τον πατέρα του/της κατά την έξοδο του από τη φυλακή και ενώ είχε σκοπό να του φανερώσει όλη την αλήθεια, αφέθηκε σ' αυτό το ανορθόδοξο ερωτικό- αισθηματικό μπλέξιμο μαζί του. Κι ήταν ανάγκη, μωρή, να γαμήσεις τον πατέρα σου; της λέει κάποια στιγμή η Μαίρη με τα άπταιστα καλιαρντά της και η αίθουσα σείεται από το γέλιο, προτού ο Πάνος Κούτρας διανθίσει την ιστορία του με το στοιχείο της αρχαίας τραγωδίας, τόσο εύληπτο όμως, σα να βλέπεις τη λεωφόρο Συγγρού ως Μηκυναϊκά ανάκτορα, τον Οιδίποδα να συναλλάζει περούκες και την Ιοκάστη να μένει εντέλει ατάραχη από την εξέλιξη του δράματος. Θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει άνω ποταμών και κάτω ρυακιών το σενάριο του Κούτρα, αν η ίδια η ζωή πολλές φορές δεν ξεπερνούσε και τον πιο ευφάνταστο σεναριοπλόκο. Σε ολόκληρη Αθήνα, πατέρας που έκανε φυλακή για να τιμωρήσει με αίμα την ενδεχόμενη ομοφυλοφιλία του παιδιού του και να ανακαλύπτει τη δική του ομοφυλοφιλία, συνάπτοντας παθιασμένη ερωτική σχέση με το ίδιο του το παιδί, αν μη τι άλλο είναι αφενός παρατραβηγμένο και αφετέρου βλάσφημο, αντικομφορμιστικό και αντιδραστικό. Αντιδραστικό κυρίως απέναντι σε μια κοινωνία που συνηθίζει να χλευάζει το διαφορετικό, σαν κάτι μαλακισμένα που περιφέρονται με την αμαξάρα του μπαμπά στα στενά της Συγγρού κάθε βράδυ για να σπάσουν πλάκα με τους μεροκαματιάρηδες τραβεστί. Όχι ότι ο σκηνοθέτης άφησε εκτός ένα σχόλιο του για τη σαπίλα της κοινωνικής τάξης των γιάπηδων, όπως λόγου χάριν στη σκηνή με τον πιτσιρικά που καλεί τη Στρέλλα στο πολυτελές διαμέρισμα του, σνιφάρουν τις κόκες τους κι έπειτα της στήνει κώλο κυριολεκτικά. Αντίθετα, η αγάπη του για αυτούς τους διαφορετικούς ανθρώπους ξεπερνάει το απλό σχόλιο και αποφαίνεται η κεντρική ιδέα της ταινίας του, παρουσιάζοντας τους αισιόδοξους μέσα σε όλες τις δυσκολίες τους, πνευματώδεις και συσπειρωμένους. Ο κόσμος των τρανσέξουαλ του Κούτρα είναι πολύ διαφορετικός απ' αυτόν του συναδέλφου του, Γιάννη Διαμαντόπουλου, στο προ ετών Γαλάζιο φόρεμα. Δεν απαρτίζεται από καρικατούρες που φοράνε ζαρτιέρες και φαντεζί περούκες, αλλά από σκαμμένες φελινικές φάτσες- σύμβολα ανθεκτικότητας μέσα στην άκρως ρατσιστική και συντηρητική νεοελληνική κοινωνία. Γιατί είναι αυθεντικοί τρανσέξουαλ, όχι ηθοποιοί που κάθισαν στην καρέκλα του μακιγιάζ και απλώς είδαν καμιά δεκαριά φορές σε dvd Το κλουβί με τις τρελές. Αληθινή τρανσέξουαλ είναι και η πρωταγωνίστρια Μίνα Ορφανού, η Στρέλλα, αξιαγάπητη περσόνα και συγκλονιστική ηθοποιός μέσα στην έκδηλη υποκριτική της αφέλεια. Εξαιρετικός και ο Γιάννης Κοκκιασμένος ως Γιώργος, σε έναν τολμηρό και δύσκολο ρόλο που θα τον ακολουθεί για μια ζωή με τη μορφή εύσημου. Για μένα η Στρέλλα θα έπρεπε να τελείωνε με αυτή την εκπληκτική σκηνή της πεζοπορίας της στο κέντρο της νυχτερινής Αθήνας υπό τους ήχους της άριας της Μαρίας Κάλας. Ενώ δηλαδή είχε προηγηθεί η άλλη σκηνή στη σουίτα του ξενοδοχείου, όπου ο πατέρας της, μετανιωμένος πια και συνειδητοποιημένος, της είχε απλώσει χέρι συμφιλίωσης. Αντ' αυτού, ο Κούτρας επέλεξε να μας χαιρετίσει με ένα χριστουγεννιάτικο χάπι- εντ, το οποίο περιείχε γκέι χαριτωμενιές, σκυλάδικη σάτιρα, ολίγη από αλμοδοβαρικό χιούμορ και κιτς, αλλά και το στοιχείο της παρουσίας ενός μικρού παιδιού ως παράγοντα κοινωνικής σταθεροποίησης και φιλμικού συναισθηματισμού. Δε χρειαζόταν, κατά την ταπεινή μου άποψη, να μάθουμε ότι ο πατέρας τελικά αποδέχτηκε τον γιο ως κόρη του, λύνοντας παράλληλα το προσωπικό σεξουαλικό θέμα του με έναν νεαρό που γνώρισε- αν συγκράτησα καλά- στη φυλακή. Εκτός και αν σκοπός του ήταν να αποφορτίσει το αβάσταχτο μελό της ιστορίας του με το σκεπτικό συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες και, επί του παπλώματος, με μιαν ανορθόδοξη στα όρια του σουρεαλισμού πια οικογένειας. Γιατί όμως; Το κράτησε τόσο καλά και η εξέλιξη της δράσης του δεν περιείχε στην πραγματικότητα ίχνος μελό! Ακόμη και στην πιο δραματική σκηνή της ταινίας, με τον Γιώργο να ξυλοκοπεί τη Στρέλλα, λίγο πριν είχαμε δει την ηρωίδα να κολλάει πάνω της το τσιρότο μορφίνης της φίλης της, ξέροντας πως θα τις φάει και μην αντέχοντας τον ενδεχόμενο σωματικό πόνο. Όπως και να' χει, η Στρέλλα είναι μια πολύ καλή ελληνική ταινία, ικανή να συγκινήσει από κουλτουριάρηδες μέχρι συντηρητικούς μεν, φιλεύσπλαχνους δε, θεατές. Το τελευταίο συστατικό της είναι που την κάνει μία καθ' όλα λαϊκή ταινία, με το βάρος απ' την πλευρά του δημιουργού της να πέφτει περισσότερο στο σενάριο, τους διαλόγους ή τις ερμηνείες και λιγότερο στη σκηνοθετική προσέγγιση και τον τρόπο κινηματογράφησης. Θα έλεγα μάλιστα πως είναι εντυπωσιακό μια τόσο ακαδημαϊκά κατασκευασμένη ταινία να αναδεικνύεται σε μια από τις πιο προοδευτικές, διεθνείς πλέον, παρουσίες του σύγχρονου ελληνικού σινεμά. Απόλυτα λειτουργική έως και αριστουργηματική η μουσική που συνέθεσε ο Μιχάλης Δέλτα!

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ 1 ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

Στη σημερινή χριστουγεννιάτικη εκπομπή μου στο Κανάλι 1 του Πειραιά, από τις 17.00 έως τις 18.00 το απόγευμα, θα μπορείτε να ακούσετε επιλογές από τα καλύτερα ελληνικά άλμπουμ που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2009.

Συντονιστείτε στους 90,4 ή στην ηλεκτρονική δ/νση www.kanaliena.gr

Χρόνια Πολλά σε όλους!

TOP 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2009- Νο 7- ΔΩΡΟΣ ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ: ONE FOR THE ROAD (ΜΙΚΡΗ ΑΡΚΤΟΣ)

Στο Νο 7 βρίσκεται το One for the road, το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Δώρου Δημοσθένους, για το οποίο είχαμε πει πως μοιάζει σα να βγήκε από τη δισκοθήκη του πιο αρτίστικου βερολινέζικου μπαρ. Επανεκτελέσεις παλαιότερων τραγουδιών (από Κώστα Γιαννίδη και Δημήτρη Λάγιο μέχρι το Broken bicycles του Tom Waits που ο Δημοσθένους ξανάφερε στην επικαιρότητα σε μία εξαιρετική διασκευή- φωνητικό ντουέτο με τον συνεργάτη του, Βασίλη Τζαβάρα) και καινούργιες συνθέσεις του Θέμη Καραμουρατίδη, του Κώστα Παρίση, του Νεοκλή Νεοφυτίδη, του ίδιου του ερμηνευτή κ.α. Στίχοι από τους Μιχάλη Γκανά, Σοφία Κολοτούρου, μεταξύ άλλων, ενώ για τις ενορχηστρώσεις συνέπραξαν ο Νίκος Κυπουργός και ο Τάκης Φαραζής. Με το One for the road, όπως δηλαδή ονομαζόταν και ο κύκλος των επιτυχημένων μουσικών παραστάσεων του Δημοσθένους, ο Κύπριος ερμηνευτής και τραγουδοποιός απογαλακτίστηκε από το λόγιο έντεχνο παρελθόν του (δεν είναι τυχαίο ότι έχει συνεργαστεί με την πλειοψηφία των μεγάλων Ελλήνων συνθετών), καταθέτοντας ένα καλόγουστο άλμπουμ και μην κάνοντας την παραμικρή έκπτωση στις αισθητικές του αρχές. Νομίζω ότι η συγκεκριμένη δουλειά δεν προωθήθηκε όσο της άξιζε και μάλλον πέρασε στα...ψιλά γράμματα της τρέχουσας δισκογραφίας των ημερών της. Ευκαιρία να την ανακαλύψετε εκ νέου σαν έναν από τους ωραιότερους δίσκους του 2009.

TOP 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2009- Νο 8- ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ: ΝΙΡΒΑΝΑ (LEGEND)

Με τον Στέλιο λέγαμε να ονομάσουμε το cd Έτσι, από τον τίτλο ενός τραγουδιού που υπήρχε μέσα. Τελικά ονομάστηκε Νιρβάνα, κατόπιν επιθυμίας της παραγωγού εταιρίας! Μεγάλη μου τιμή που επιμελήθηκα την παραγωγή του τελευταίου δίσκου του Στέλιου Βαμβακάρη, ενός αγαπημένου φίλου και καλλιτέχνη, με τον οποίο εδώ και μια δεκαετία πια έχουμε αναπτύξει καθημερινότητα. Πόσω μάλλον που έζησα τα τραγούδια αυτά από τα σπάργανα τους, στο διαμέρισμα του Στέλιου στον Κορυδαλλό με το μπουζούκι του και το κασετόφωνο μονίμως στο rec.! Τα Έκτακτο δελτίο ειδήσεων, Με λεν τρελό, Πάνω στη Χάρλεϊ και Ένα φως αναζητώ, με τις ενορχηστρώσεις του Γιάννη Ζαχαρόπουλου και την ερμηνευτική συμμετοχή της Εβελίνας Αγγέλου, επιβεβαίωσαν ξανά πώς στην περίπτωση του υιού Βαμβακάρη μία ευαίσθητη και ατόφια rock ψυχή εκφράζεται με το λαϊκό τραγούδι και τον ηλεκτρικό ήχο- δύο στοιχεία που εμπεριέχονται ισάξια μέσα του! Με τη Νιρβάνα, που βρίσκεται στο Νο 8 του δικού μου TOP 10, ο συνθέτης συνέχισε τη σταθερή συνεργασία του με τον στιχουργό Πάνο Ηλιόπουλο, μελοποίησε ακόμη τον Σωτήρη Κακίση και για πρώτη φορά τη Λίνα Νικολακοπούλου.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΜΙΞΑΖ ΤΟΥ ΚΟΥΝΔΟΥΡΙΚΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ!

Σήμερα ήταν η πρώτη φορά που είδα το ντοκιμαντέρ για τον Κούνδουρο σε μεγάλη οθόνη! Στο Tone Studio των Εξαρχείων, με τον βετεράνο Θανάση Αρβανίτη στο μιξάζ, τον παραγωγό Μιχάλη Γαλανάκη και τον συνθέτη Ηλία Λιούγκο.

Από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου περιμένουν την κατάθεση της τελικής κόπιας μαζί με φωτογραφικό και δημοσιογραφικό υλικό. Τα ίδια και από το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης Εικόνες 21ου αι., εφόσον ξεκίνησαν ήδη οι υποβολές των αιτήσεων συμμετοχής για τη διοργάνωση του ερχόμενου Μάρτη.
Εδώ ο Λιούγκος και στην οθόνη η ηθοποιός Αγάπη Μανουρά, η οποία θυμάται τα επεισοδιακά γυρίσματα του Μπορντέλο.

Κι εδώ ο φιλοξενούμενος Θεοχαρίδης που συνεχίζει το πήγαινε- έλα Αθήνα- Θεσσαλονίκη, καθώς αυτές τις μέρες ολοκληρώνονται οι ηχογραφήσεις του, μελοποιημένου από τον Χρήστο Λεοντή, Πρωινού Άστρου του Γιάννη Ρίτσου με τον Παντελή ερμηνευτή.

TOP 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2009- Νο 9- ΜΑΡΙΖΑ ΚΩΧ: ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΕΓΩ ΤΡΑΓΟΥΔΩ (VERSO)

Το cd αυτό της Μαρίζας Κωχ μού άρεσε για τους εξής κυρίως λόγους: για την επιστροφή της στον ηλεκτρικό ήχο, μέσω της συνεργασίας της με καθαρόαιμους jazz μουσικούς, σαν τον ντράμερ Γιάννη Σταυρόπουλο και τον πιανίστα Νάσο Γκρόζα. Για το ότι άφησε έστω και προσωρινά το παιδικό τραγούδι, δημοσιοποιώντας ολοκαίνουργιες και ιδιαίτερα εμπνευσμένες συνθέσεις. Για τη θέληση της να μελοποιήσει τον λυρικό Γιώργο Σαραντάρη κινούμενη σε προοδευτικούς jazz- rock δρόμους και ερχόμενη κάπου σε ρήξη με το πιο κοντινό έντεχνο παρελθόν της. Τα κομμάτια Εμείς οι Έλληνες και Για έναν έρωτα ζω (το δεύτερο σε στίχους της Κωχ και με μουσική χαλαρά βασισμένη στο θρυλικό Take Five των Dave Brubeck Quartet) αποδεικνύουν πόσο δημιουργική εξακολουθεί να είναι η εν λόγω δημιουργός σαράντα χρόνια αφότου εμφανίστηκε στη δισκογραφία. Κρίμα που η αναθεωρημένη jazzy βερσιόν της Διπλής βάρδιας έμεινε εκτός του cd- θα την απολαύσουμε μαζί με τα νέα τραγούδια στις παραστάσεις της Μαρίζας Κωχ που ξεκινούν ακριβώς σε ένα μήνα τις Πέμπτες στο ZOOM της Πλάκας!

TOP 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2009- Νο 10- ΑΡΛΕΤΑ: ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΧΑΙΡΕΤΕ (LYRA)

Στην πρώτη δεκάδα των καλύτερων ελληνικών δίσκων του 2009 και συγκεκριμένα στο Νο 10 βρίσκεται η Αρλέτα με το διπλό cd Και πάλι χαίρετε. Πολυαναμενόμενο, αφού σηματοδότησε το comeback της τραγουδοποιού και ερμηνεύτριας ύστερα από την περιπέτεια της υγείας της, κυκλοφόρησε στα τέλη του Οκτώβρη με κυρίαρχο τον ήχο των ενορχηστρωτών Βασίλη Ρακόπουλου και Ηλία Κατελάνου στις κιθάρες και τα electronics αντίστοιχα. Αγαπημένα ήδη τραγούδια το ζεϊμπέκικο Εγώ δεν έχω φίλους σε στίχους Σωτηρίας Μπαβέλου και η μπαλάντα Εξάρχεια (Τέλος εποχής) σε στίχους Sunny Μπαλτζή. Αν έκανα και το TOP 10 των ελληνικών συναυλιών της χρονιάς που φεύγει, σίγουρα η συναυλία της Αρλέτας στο Παλλάς θα φιγουράριζε στις τρεις πρώτες θέσεις!

R.I.P. ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ (1934- 2009)

Τέλος εποχής και για την ελληνική δημοσιογραφία με την απώλεια του εκδότη Χρήστου Λαμπράκη, διευθυντή- μεταξύ άλλων- του Συγκροτήματος Λαμπράκη και του Μεγάρου Μουσικής. Αν και μόνο αιφνίδιος δεν ήταν ο θάνατος του σε ηλικία 75 ετών, δεδομένων των σοβαρών καρδιακών και αναπνευστικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε, εντούτοις προκάλεσε μούδιασμα στον δημοσιογραφικό κόσμο της χώρας. Αντί άλλου σχόλιου, μεταφέρω εδώ κάτι που μου είπε πριν από λίγη ώρα συνάδελφος, ο οποίος εργάζεται στο Συγκρότημα Λαμπράκη: Ήταν από τους ανθρώπους που τον συναντούσες στο ασανσέρ και σου έκανε χώρο για να περάσεις. Αυτή ήταν η μόνη μας κοινή στιγμή και δεν θα ξεχάσω την έμφυτη ποιότητα που τον διέκρινε.

R.I.P. ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΡΑΛΗΣ (1916- 2009)

Πλήρης ημερών, στα 93 του, έφυγε σήμερα το μεσημέρι από τη ζωή ο Γιάννης Μόραλης, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ζωγράφους, ο οποίος γαλουχήθηκε με τους διανοούμενους της γενιάς του ΄30 και άφησε έργο- παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Τα θέματα που απασχόλησαν τον Μόραλη ως το τέλος ήταν η σχέση άνδρα- γυναίκας και έρωτα- θανάτου. Σχέδια του στόλισαν ποιητικές συλλογές του Γιώργου Σεφέρη και του Οδυσσέα Ελύτη. Δικός του επίσης ο Λαχειοπώλης τ' Ουρανού που κόσμησε τον Μεγάλο Ερωτικό του φίλου του, Μάνου Χατζιδάκι, η Άνοιξη για τη Ρυθμολογία και η λαϊκή καθισμένη γυναικεία φιγούρα για τα Πέριξ του ίδιου συνθέτη. Η Ελλάδα είναι από σήμερα πιο φτωχή κι αυτό ας μην ακουστεί καθόλου υπερβολή. Όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο Κώστας Τσόκλης: Δεν κλαίω για τον Μόραλη, κλαίω για τον λαό που χάνει τέτοιους ανθρώπους, την ώρα που τους έχει μεγάλη ανάγκη.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ- ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΟΓΑΡΙΔΗΣ: ΤΑ ΠΑΙΔίΑ ΠΑίΖΕΙ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ!

Ένα μεγάλο δώρο με 4 ευρώ και μάλιστα...μονοκοπανιά, δηλαδή όχι σε συνέχειες, προσφέρει η σημερινή Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. Η κασετίνα με τίτλο Τα παιδία παίζει περιλαμβάνει δύο cd με σαρανταμία συνθέσεις του Δημήτρη Πουλικάκου και του Σταύρου Λογαρίδη και ένα dvd με ανέκδοτο οπτικό υλικό. Πραγματικά μια όαση για κάθε φαν του ελληνικού rock και των δύο γνήσιων εκπροσώπων του από τη δεκαετία του 1970. Έτσι, αφενός στα cd υπάρχουν κομμάτια του Λογαρίδη από τις πιο πρόσφατες συνεργασίες του με τους τραγουδοποιούς Κώστα Λειβαδά, Νίκο Ζούδιαρη και τις στιχουργούς Ελένη Ζιώγα, Λίνα Δημοπούλου, θα βρείτε όμως και τις φοβερές, αδισκογράφητες μέχρι πρότινος, διασκευές του Πουλικάκου στο The letter των Box Tops, στο Dead flowers των Rolling Stones ή στο You keep me hanging on, όπως το μάθαμε από τους Vanilla Fudge. Κι ακόμη, ακούστε τον Λογαρίδη σε μια πολύ καλή βερσιόν του The Jean Genie του Bowie και του ψυχεδελικού 2000 light years from home, πάλι των Stones! Περνώντας πρόσφατα από τα Metropolis και βλέποντας τα Αδέσποτα σκυλιά του Πουλικάκου, ένα διπλό cd- ντοκουμέντο που' χε βγει πριν λίγα χρόνια, να πωλείται στα 3 ευρώ(!), συνειδητοποίησα σήμερα για πρώτη φορά ίσως πώς οι εφημερίδες όντως αντικατέστησαν πια τα δισκοπωλεία.

ΑΝΤΩΝΗΣ Ή ΘΑΝΟΣ;

Με επισκέπτεται καλός φίλος, παντελώς άσχετος με τα καλλιτεχνικά. Πώς πάει εκείνο το cd που έφτιαχνες; με ρωτάει. Βγήκε, του απαντάω και μέσα σε όλα τον παροτρύνω ν' ακούσει τον Καβάφη, όπως τον διάβασε ο Σαμαράς! Μα, πώς κατάφερες, μου λέει, κοτζάμ Σαμαρά και τον έβαλες να διαβάσει; Α, είμαστε φίλοι, του εξηγώ, μην πολυκαταλαβαίνοντας την απορία του. Με τα πολλά, δε χρειάστηκε αρκετή ώρα για να συνειδητοποιήσω πως ο εν λόγω φίλος μπέρδεψε τον ηθοποιό Θάνο με τον αρχηγό της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά! Κάθομαι τώρα και γελάω μόνος μου...Για φαντάσου τον Αντώνη Σαμαρά να απαγγέλλει Κωνσταντίνο Καβάφη!
* στο blog του giousurum βρίσκετε το δικό του αφιέρωμα στο τεύχος 147 της Οδού Πανός: http://giusurum.blogspot.com/2009/12/147.html

LE PHARE!

Η πρώτη εκτίμηση ήταν οριακή δομή προσωπικότητας. Το ψάξατε καθόλου; με ρωτά η νέα και αεράτη ψυχολόγος που θυμάται όλες τις λεπτομέρειες απ' όσα της λέω κάθε προηγούμενη φορά. Όχι, που να το ψάξω; απαντάω...Μα, στο internet, νόμιζα ότι θα το είχατε ήδη κάνει εσείς που ασχολείστε...Δεν πειράζει, τ' αφήνω πάνω σας...Η γραμματέας της μου φτιάχνει μια μεγάλη κούπα μαύρο καφέ, αλλά το τσιγάρο απαγορεύεται. Μη μου το κάνεις αυτό, της λέω και κόβω τον πληθυντικό. Έτσι πρέπει, για να βγαίνει το άγχος στον λόγο σας και όχι στο κάπνισμα...Με πείθει και ξεχνάω το τσιγάρο, σα να μου πάτησε κάποιος ένα κουμπί στην πλάτη και η νικοτίνη μού έγινε τελείως άγνωστη ουσία. Μου γνωστοποιεί στη συνέχεια πως είμαι ανίκανος να χειριστώ τις συναισθηματικές διακυμάνσεις μου, την παραμικρή χαρά που την γιγαντώνω και με στέλνει στα ουράνια, όπως και την παραμικρή στενοχώρια που επίσης γιγαντώνω και με ρίχνει στα τάρταρα. Λέτε να τρελαθώ; τολμώ να ρωτήσω κι αμέσως μετά αναρωτιέμαι ποιος θα τρέξει εμένα. Δε γελάει με τη φοβία που εκφράζω και συνεχίζει ακάθεκτη: Ζήσατε για πάρα πολλά χρόνια με θηρία και τώρα φοβάστε να βγείτε παραέξω στον κόσμο, αρνείστε να ενηλικιωθείτε...Κάθε φορά μου αραδιάζει κι άλλο πρόβλημα μου, το οποίο παραδόξως δεν με εκπλήσσει. Θυμάμαι τη συμβουλή της Λένας ότι οι άνθρωποι πρέπει να βλέπουν αμφιθεατρικά τα προβλήματα τους, ένα- ένα δηλαδή, αν θέλουν την ψυχική τους γαλήνη. Από τι να πρωτοπιαστεί όμως κανείς; Από τον φωταγωγημένο, για τα Χριστούγεννα του 2009, Πειραιά που δεν έχει καμία σχέση με τον Πειραιά του 1991, του ΄92 και του ΄93; Από τον φάρο στα λιπάσματα της Δραπετσώνας που στέκεται επιβλητικός μεσ' στη σκοτεινιά του; Από τα μάτια του βρεγμένου αδέσποτου σκύλου που μπλέκεται στα πόδια των διαβατών; Από ΄κείνο το ποίημα του Τάσου Δενέγρη που λέει Μια μάχη μεσ' στα δέντρα με τίμημα την ομορφιά του άσπιλου τοπίου; Από φίλους που άλλοι χωρίζουν, άλλοι χάνονται από προσώπου γης και άλλοι τρυπώνουν σε εκκλησίες; Από την έντονη ανάγκη ψυχολογικοποίησης των πάντων σε μιαν άκρως καταναλωτική αφασική κοινωνία; Από μύθους, από δίσκους, από σεξ, όπως πάλι είπε η Λένα και με τρεις λέξεις περιέγραψε συγκλονιστικά το παρόν χάος; Αυτή η γυναίκα τελικά τα είπε όλα. Το ακορντεόν, κίνημα από το παρελθόν, κόσμημα από το παρελθόν, στο παρελθόν. Την άκουσε μέχρι και ο Yann Tiersen όταν ηχογραφούσε το Le Phare με τις δεκατέσσερις αριστουργηματικές κινηματογραφικές συνθέσεις του, το La noyee, το τραγούδι Monochrome, που είναι μεσ' στην πολυχρωμία παρά τον τίτλο του και το θλιμμένο L' homme aux bras ballants. Τους άκουσα κι εγώ και τους δυο τους κι ακόμη τους ακούω. Παντού, στο σπίτι, στο αυτοκίνητο που ποτέ δεν είχα κι ούτε θέλω να' χω, σε ραδιόφωνα που θα γίνουν καλά όταν τελειώσουν τα πανηγύρια, σε αίθουσες προβολών, σε βαγόνια τρένων και σε καμπίνες αεροπλάνων. Αντίθετα, στο γραφείο της νέας και αεράτης ψυχολόγου δεν τους ακούω. Εκεί μέχρι να τελειώσει ο μαύρος καφές με πέντε- έξι γερές ρουφηξιές το μόνο που ακούω είναι ο ήχος της δικής μου φωνής και για πρώτη φορά πιάνω τις συχνότητες της. Τι περίεργο!

Η ΤΑΤΙΑΝΑ ΛΥΓΑΡΗ ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ 1 ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

Χθες βράδυ παρακολούθησα την παράσταση Η αρπαγή της Ηνωμένης Ευρώπης σε μουσική και λιμπρέτο του φίλου Μηνά Ι. Αλεξιάδη και σε σκηνοθεσία της Τατιάνας Λύγαρη. Ήταν η δεύτερη φορά που γινόμουν θεατής στο Τρένο στο Ρουφ, μια πανέξυπνη επιχειρηματική και καλλιτεχνική ιδέα της Λύγαρη που μετράει δώδεκα χρόνια ζωής και που μετέτρεψε μια αμαξοστοιχία σε θέατρο με βασικό άξονα πάντα τη μουσική. Στη σημερινή εκπομπή μου στο Κανάλι 1 του Πειραιά (www.kanaliena.gr) στους 90,4 θα συνδεθούμε τηλεφωνικά με την Τατιάνα Λύγαρη, η οποία θα μας πει λίγα λόγια για τη συγκεκριμένη παράσταση, αλλά και για τα άλλα ωραία πράγματα που έχει στήσει ταυτόχρονα μέσα στο Τρένο στο Ρουφ.

Κι εδώ ο συνθέτης- μουσικολόγος Μηνάς Αλεξιάδης, του οποίου το λιμπρέτο έκανε χθες βράδυ τους θεατές να φεύγουν με πονεμένες...μασέλες από το γέλιο! Ιδού ένα μικρό απόσπασμα από τον τραγουδιστό μονόλογο του Δία- Ταύρου: Εγώ γεννήθηκα εδώ/ Ειμ' όπως λεν Δικταίος/ Ξανάρθα εσένα για να δω/ Της Ήρας να' μαι τέως. Τρελές τσιγκάνες ΄πιθυμούσα/ μπουένας μουλάτας τσίκας/ γιατί με βύζαξε μια Μούσα/ υπό μορφήν κατσίκας. Πρώτος το κέρας είδα εγώ/ Της Μούσας Αμαλθείας/ και από τότε κυνηγώ/ κόρες, τεκνά και θείας!

Συντονιστείτε από τις 17.00 έως τις 18.00 το απόγευμα στο Κανάλι 1 του Πειραιά.

NOSOTROS: ΜΙΑ ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ, ΚΑΤΑΡΓΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ!

Οι χθεσινές Ποιητικές Ανιχνεύσεις στο Nosotros ξεκίνησαν περίπου στις 21.00, κάπου μεταξύ στο... εμείς κι εμείς, αλλά μέσα σε μια ώρα ο χώρος γέμισε από ανθρώπους όλων των ηλικιών που ήρθαν αυστηρά για ν' ακούσουν! Κατ' εντολή του Αντρέα Παγουλάτου, έδωσα το σήμα εκκίνησης της βραδιάς διαβάζοντας το ποίημα Σκουπίδια πέραν της ατμόσφαιρας της Λένας Πλάτωνος από το βιβλίο της Τα λόγια μου (Οδός Πανός).

Το μουσικό μέρος άνοιξε ο αξιαγάπητος θεόμουρλος Χρήστος Ζυγομαλάς, ζωγράφος, γλύπτης, ποιητής, μουσικός και σύντροφος του Νικόλα Άσιμου τη Χρυσή Εποχή της πλατείας Εξαρχείων, με ένα τραγούδι από το προσφάτως εκδοθέν cd του! Ακόμη ηχούν στ' αυτιά μου τα παραδοσιακά Σαράντα παλικάρια που τους φόρεσε ηλεκτρονικούς ήχους και τα έκανε...Σαράντα ματατζήδες!

Από κει και πέρα, μέχρι το τέλος της βραδιάς, τις πρώτες πρωινές ώρες δηλαδή, οι μουσικοί και οι ποιητές εναλλάσσονταν μεταξύ τους με τον συντονισμό του Παγουλάτου και του bosko. Πρώτος ποιητής ο σημαντικός Μιχάλης Παπανικολάου με τη μεγάλη θητεία στο ελληνικό τραγούδι. Δικοί του οι στίχοι στο Που να χωρέσει τ' όνειρο από την εμβληματική Ανάσταση Ονείρων του Χρήστου Λεοντή, καθώς επίσης και στον κύκλο Η ηλικία της γειτονιάς μου του Μίκη Θεοδωράκη για τη φωνή της Κωχ. Αρχικά ο Παπανικολάου μας διάβασε ποιήματα δύο σχετικά άγνωστων ποιητών, το Μεσ' στους καπνούς του όπιου του Κοντοπανάγου και το Επαρχία 1951 του Τάκη Δόξα.

Ο Ηλίας- Είμαι Ζεν Και Με Ταράζεις- Βαμβακούσης πήρε την κιθάρα του και μας τραγούδησε αμέσως μετά ένα απόσπασμα από το Πέραμα του Παγουλάτου, το μελοποιημένο έργο που προξένησε τα εγκωμιαστικά σχόλια του Θάνου Μικρούτσικου! Ακόμη, ερμήνευσε κομμάτια από τον πρώτο του δίσκο. Κυκλοφόρησε μόλις χθες από τη Yafka Records (ζήλεψα, θα κάνω κι εγώ, μου φαίνεται, το label...bosko klika) και ήταν εύλογη η μεγάλη χαρά του Σαντορινιού τραγουδοποιού. Δυστυχώς απουσίασε η Κύπρια Παυλίνα Κωνσταντοπούλου, το καλλιτεχνικόν έτερον ήμισυ του Βαμβακούση στην πρώτη κοινή δισκογραφική τους εξόρμηση.

Ο λόγος στην κυρία Γρηγορία Πούλιου, την αδερφή του γνωστού αντικομφορμιστή ποιητή Λευτέρη Πούλιου, της οποίας η συλλογή Λέξεις εν κινήσει έχει εκδοθεί από την Οδό Πανός.

Μια κανονική rock κομπανία έφτιαξε απ' το πουθενά η τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια Γεωργία Βεληβασάκη. Με τη φράση απ' το πουθενά αναφέρομαι στην ηχητική- τεχνική υποδομή του Nosotros που μπορεί να' ναι άρτσι, μπούρτζι και λουλάς, πάντα όμως μόλις περάσει λίγη ώρα δεν σε ενοχλεί καθόλου αυτό! Με τη συμβολή του Άρη Ζάρι Ζαρακά από το συγκρότημα Ρόδες και του Λευτέρη Ανδριώτη στην κρητική λύρα, παρουσίασαν τρία τραγούδια.

Ένα παραδοσιακό της Κρήτης, τον τόπο καταγωγής της Βεληβασάκη, ήταν αρκετό για να δημιουργήσει κλίμα ευφορίας μεταξύ του κοινού και να δώσει ένα όμορφο άρωμα ethnic στην μουσικοποιητική βραδιά!

Ακούστηκαν και ποιητές που δε μπόρεσαν να παραστούν. Διάβασα, μεταξύ άλλων, την Ωδή στη Μαίριλυν Μονρόε του Γιώργου Χρονά, το Χωρίς ηλικία από τη Θλίψη του σώματος της Στέλλας Βλαχογιάννη και το Νηστεύω εις ένα θεό από την Ανοσία της άγνοιας του Σπύρου Αραβανή. Όλα αυτά, προτού πάρει τη θέση του και την κιθάρα του ο νέος τραγουδοποιός Δημήτρης Αρναούτης σε μερικά ανέκδοτα καινούργια τραγούδια του.

Ακολούθως, η Λιάνα Σακελίου στη μία και μοναδική φορά που διάβασε, είχε επιλέξει ποιήματα της από συλλογή που υπάρχει ήδη στα βιβλιοπωλεία, καθώς και μερικά υπό έκδοση. Την διαδέχτηκε η Μάιρα- del mar- Λιούγκου σε δύο ποιήματα από τη συλλογή Αν- Να και σε ακόμη ένα της Ελένης Βακαλό. Η, όλο ένταση, θεατρική απαγγελία της Μάιρας ήταν αυτή που άναψε τα αίματα, κάτι που χρειαζόμασταν όλοι, καθώς η βραδιά κυλούσε με ποιήματα και τραγούδια!

Όταν ο Αντρέας Παγουλάτος διάβασε τη Φωτιά του, τον συνόδευσε στην κιθάρα ο Παναγιώτης Μπούσαλης. Άλλο μεγάλο ταλέντο ο Μπούσαλης, που ενώ ήρθε για να παίξει και να φύγει, καθώς αυτή την ώρα ταξιδεύει για συναυλία κάπου μακριά απ' την Αθήνα, τελικά έμεινε ως το τέλος σχεδόν της εκδήλωσης. Υπέροχη η μελοποίηση του στο εφηβικό Άλογο του Παγουλάτου και η ερμηνεία του στα δύο τραγούδια από τον πρώτο του- επίσης υπό έκδοση- δίσκου!

Η αγαπημένη φίλη και καλή ποιήτρια Μαρία Λαγγουρέλη δε θα μπορούσε να λείπει κι απ' αυτές τις Ποιητικές Ανιχνεύσεις.

Ποιήματα της διάβασε από τη συλλογή Νερό στα κάρβουνα και κάποια άλλα ανέκδοτα, χειρόγραφα. Μάλλον οι ποιητές είναι οι μόνοι σήμερα που εξακολουθούν να γράφουν με μολύβι σε χαρτί αυτά που βγαίνουν από τα εσώψυχα τους.

Είχε έρθει η ώρα του Lolek! Εδώ, στη γωνία δεξιά, τον παρακολουθούν και ο φιλόσοφος Ευτύχης Μπιτσάκης με τη γυναίκα του, τη ζωγράφο Μαρία Κοκκίνου. Το Have you noticed, το Δεν αρκεί που αύριο θα το τραγουδήσουν στον Ιανό πάλι ντουέτο με τον Φοίβο Δεληβοριά, το επτανησιακό Μενεξέδες και ζουμπούλια και το Σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει. Αυτά γι' αρχή!

Χθες που τον άκουγα για πολλοστή φορά, νομίζω πως ο Lolek έχει διορθώσει πολύ το θέμα της άρθρωσης του. Είναι δύσκολο να λες εν είδει συμβουλής σε έναν, από τη φύση του, εσωστρεφή και χαμηλόφωνο τραγουδοποιό να μην κρατάει μέσα του τις λέξεις! Γι' αυτό και όταν τελείωσε το Δεν αρκεί, μία κυρία από το βάθος της αίθουσας ρώτησε φωναχτά ποιος έχει γράψει αυτούς τους εκπληκτικούς στίχους.

Ο Δημήτρης Λάμπος, ένας νέος ποιητής που βρέθηκε στο Nosotros με την πρώτη ποιητική συλλογή του ανά χείρας, την Ιστορία ενός Μισάνθρωπου, διάβασε εν συνεχεία δύο ποιήματα του.

Η λυρική νότα της βραδιάς ήταν σαφώς ο Δημήτρης Μαραμής που τελικά δε χρειάστηκε να μεταφέρει κάτι απ' την οικία του, αφού το πιάνο του Nosotros είχε επισκευαστεί και διέθετε...όλα τα πλήκτρα! Μας έφερε όμως μία καινούργια φωνάρα, την Κρητικιά Κορίνα Λεγάκη, η οποία τραγούδησε εξαιρετικά το μελοποιημένο από τον ίδιο Ω, μη με βλέπετε που κλαίω της Μαρίας Πολυδούρη.

Απόψε ο Μαραμής θα παρουσιάσει εφτά τραγούδια του με την Κορίνα στο Χίλιες και δυο νύχτες στου Ψυρή. Το πρώτο cd της ερμηνεύτριας με συνθέσεις του Μαραμή και του συγκροτήματος Αρμός κυκλοφορεί οσονούπω, επίσης! Χθες πάντως ο συνθέτης παρέμεινε στο πιάνο για να υποδεχτεί αμέσως μετά την κοπέλα, τον Βασίλη Γισδάκη σε τραγούδια από τον Σκοτεινό Έρωτα και στο Αλίμονο της Πλάτωνος!

Ο Αφρικανός κύριος που βλέπετε είναι ο Ντίντι, μουσικός, φλαουτίστας, ποιητής, εικαστικός, ηθοποιός και ξέμπαρκος στη χώρα μας από τη δεκαετία του 1980. Ιστορική φυσιογνωμία κατά κάποιο τρόπο αν σκεφτεί κανείς πως ο Σταύρος Τορνές τον είχε εντάξει στο καστ του ποιητικού Ντανίλο Τρέλες κι ήθελε να κάνει και άλλη ταινία μαζί του! Δύο ποιήματα του στα αγγλικά μας διάβασε ο Ντίντι με μιαν έξοχη θεατρική απόδοση!

Ιστορικής σημασίας ήταν η σύμπραξη του Lolek με τον Χρήστο Ζυγομαλά στη Σχιζοφρενοβλαβίωση και στο Βαρέθηκα του Νικόλα Άσιμου. Τι κρίμα να μην έχουμε ένα mini- disc να σώσουμε αυτά τα ντοκουμέντα, παρατηρούσε δίπλα μου ο Παγουλάτος. Πρώτη φορά είδα τόσα νέα παιδιά- ταλέντα μαζεμένα, ήταν το σχόλιο του βετεράνου Ζυγομαλά.

Για τον δε Lolek, που λατρεύει τον Άσιμο και μάλιστα μοιάζουν πολύ οι φωνές τους, ήταν μεγάλη τιμή να παίξει με τον βασικό συνεργάτη του αυτόχειρα τραγουδοποιού.

Όση ώρα βέβαια η Γεωργία Βεληβασάκη, μόνη πια, χωρίς τους μουσικούς της, καθήλωσε πραγματικά το κοινό της αίθουσας ερμηνεύοντας μία ακουστική μπαλάντα σε δικούς της στίχους και μουσική. Το τραγούδι αυτό, όπως είπα μετά στην ίδια (κι όχι μόνο εγώ), φανέρωσε το μεγάλο ταλέντο της στην τραγουδοποιία, κρυμμένο μάλλον, εφόσον την έχουμε συνηθίσει ως ερμηνεύτρια άλλων δημιουργών. Της υποσχέθηκα post γι' αυτό το ένα κομμάτι, που μας έδωσε την ευκαιρία να ακούσουμε χθες βράδυ!

Ποιον παρακολουθεί εδώ ο Lolek και ταυτόχρονα βιντεοσκοπεί ο Ζυγομαλάς; Σίγουρα κάτι ενδιαφέρον!

Το δεύτερο απρόβλεπτο ντουέτο της βραδιάς, τον Βασίλη Γισδάκη και τον Δημήτρη Αρναούτη στο ροκενρολάδικο SOS, που έγραψαν από κοινού! Φυσικά, Γισδάκης ειν' αυτός, θα φεύγαμε παραπονεμένοι αν δεν ακούγαμε και Χατζιδάκι. Εν προκειμένω, το ανέκδοτο Blue με τους στίχους του Δαβαράκη. Η αριστουργηματική, κατ' εξοχήν, κιθαριστική χατζιδακική μπαλάντα αποδόθηκε τέλεια από τους δυο καλλιτέχνες!

Είναι εύκολα αντιληπτό πως η εκδήλωση είχε τελειώσει, μα κανείς δεν έλεγε να αποχωρήσει από το Nosotros! Άντε, παρ' το μικρόφωνο και πες καλό βράδυ και σας ευχαριστούμε, συμβούλευσα τον Παγουλάτο, διότι πιθανώς εκεί να ήμασταν ακόμη... Η συνέχεια δόθηκε στο πατάρι κεντρικού Εξαρχειώτικου ξενυχτάδικου σουβλατζίδικου, θυμίζον αίθουσα ξενοδοχειακού breakfast! Με τον Παγουλάτο, τη Μάιρα, την Angel, τον Γισδάκη, τον Παναγιώτη και την Έφη, τον Μιχάλη Παπανικολάου και τον Lolek! Η κλίκα bosko σε απαρτία, ένα πράγμα! Όσοι πάντως δε μπορέσατε να παρευρεθείτε χθες στο Nosotros, μη χαλιέστε, καθ' ότι ήδη ετοιμάζουμε με τον Παγουλάτο δύο Ποιητικές Ανιχνεύσεις μέσα στον Ιανουάριο. Στήνεται ακόμη ένα αφιέρωμα σε άγνωστους Βραζιλιάνους ποιητές, αλλά και στη Λένα Πλάτωνος με διασκευές τραγουδιών της από νέους συνθέτες- τραγουδοποιούς. Α, και μιας και κλείνω με την Πλάτωνος, δείτε στη σημερινή Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας τη δισκανάλυση μας στην επεισοδιακή πρόσφατη Προσωπογραφία της Τάνιας Τσανακλίδου, αν δεν το' χετε ήδη κάνει μέσα από τις σελίδες αυτού του blog:

http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=113376

* ο τίτλος του post είναι αυτοσχέδιοι στίχοι του Αντρέα Παγουλάτου, που έγραψε χθες κάποια στιγμή πάνω στο χαρτί με τις σημειώσεις μου