Η, ΒΑΠΤΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟ ΜΟΙΡΟΛΟΪ, ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΑΓΓΕΛΑΚΑ!

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ
ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ – ΜΟΥΣΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΒΟΥΛΓΑΡΗ
EMI
Ορθώς ο Γιάννης Αγγελάκας αφιερώνει το cd αυτό στη μνήμη του Νίκου Νικολαΐδη. Υπήρξε ο πρώτος σκηνοθέτης που διέβλεψε τα ταλέντα του στην υποκριτική και στη σύνθεση κινηματογραφικής μουσικής αντιστοίχως. Σειρά είχε ο Παντελής Βούλγαρης με την Ψυχή Βαθιά του να αναθέσει στον Αγγελάκα τη μουσική της εν λόγω νέας ταινίας του. Κινούμενος στο πλουσιότατο και συναισθηματικά φορτισμένο σύμπαν του μοιρολογιού, ο συνθέτης μας παρέδωσε ένα σάουντρακ αποτελούμενο από είκοσι θέματα, μεταξύ των οποίων συναντούμε ηχητικά ντοκουμέντα εποχής, ένα εμβατήριο του ΕΛΑΣ, καθώς και το παραδοσιακό Στον Άδη θα κατέβω, ερμηνευμένο από τον σκηνοθέτη. Με μια πρώτη ενδεχομένως επιπόλαια ακρόαση εισπράτουμε την τάση του Αγγελάκα να αντλήσει το δικό του υλικό από τη μεταποίηση του παραδοσιακού ιδιώματος, χρησιμοποιώντας πότε το Πολυφωνικό Σχήμα Διώνη και πότε την Παραδοσιακή Ορχήστρα Λόζιος κ΄ Ανακατωσιά σε συνάρτηση με τους πρώτης κλάσης μουσικούς του (Βελιώτης, Σιώτας, Χαρμπίλας, Σαδίκης, Καργιωτάκης κ.α.) και υπό αυτή την έννοια θα λέγαμε ότι δεν κομίζει καμία πρωτοπορία. Παρακάμπτοντας όμως το ζητούμενο της πρωτοπορίας, το αυτί- και κυρίως η ψυχή- κολλάει σε μια σειρά πραγματικά αριστουργηματικών θεμάτων, στα οποία πρωτοστατεί ο μινιμαλισμός εν είδει ενός αβανγκαρντίστικου κερματισμού κάθε δημώδους μουσικής φόρμας και μιας καταβύθισης στον Κάτω Κόσμο των αδελφοκτόνων και αδελφοσκοτωμένων αφανών ηρώων του Εμφυλίου. Μπορεί στα θέματα του Αγγελάκα να ακούμε τρομπέτες, τρομπόνια, νταούλια και κλαρίνα, αυτό συμβαίνει όμως με έναν τρόπο ελλειπτικό και αφαιρετικό, αφού συχνά η ορχήστρα υποχωρεί μπροστά στο ξεδίπλωμα των πέντε συγκλονιστικών φωνών του γυναικείου Πολυφωνικού Σχήματος Διώνη. Λίγο παρακάτω η κιθάρα και το κλαρίνο μας ξαναβγάζουν στον Απάνω Κόσμο με μια Βόλτα στο δάσος και η Συνάντηση προσδίδει την απαραίτητη αισθαντικότητα μετά από το μαρτυρικό Τέλος. Τα Έρημα Βουνά με τους στίχους και την ερμηνεία του δημιουργού τους είναι το τραγούδι που θα περίμενε ο καθένας για να νιώσει την πληρότητα ενός έργου προς την τελική έξοδο του. Ακούγοντας τη μουσική του Γιάννη Αγγελάκα για την ταινία του Παντελή Βούλγαρη, μέσα από τα ορεινά έλατα δεν βλέπουμε κανέναν ηθοποιό, αλλά τρεις πάνκηδες να χορεύουν στον ρυθμό του πιο αλλόκοτου και παραδόξως όμορφου τσάμικου που γράφτηκε από σύγχρονο Έλληνα συνθέτη.