λευκωσία-31-μαΐου-6-ιουνίου- αναχώρηση-για-το-φεστιβάλ-εικόνες-και-όψεις-του-εναλλακτικού-κινηματογράφου-μνήμη-αντρέα-παγουλάτου

Πολύ ωραίο μού φαίνεται που το προ διετίας μικρού μήκους ντοκιμαντέρ μου για τον Γιαπωνέζο rocker Damo Suzuki σε ένα απρόβλεπτο happening με τον Αντρέα Παγουλάτο και τη Σαβίνα Γιαννάτου, θα ανοίξει το φετινό φεστιβάλ Εικόνες και Όψεις του Εναλλακτικού Κινηματογράφου της Κύπρου. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά δεν είναι και μικρή τιμή να σε βάζουν στο πρόγραμμα μαζί με ταινίες της Agnes Varda και του Σταύρου Τορνέ! Εδώ το σχετικό link από το site του φεστιβάλ:

http://www.filmfestival.com.cy/site/index.php?option=com_content&task=view&id=138&Itemid=148

Είναι η δεύτερη φορά που μεταβαίνω στην Κύπρο με τα κινηματογραφικά, η πρώτη ήταν το 2003 όταν είχε προβληθεί το πρώτο μικρού μήκους ντοκιμαντέρ μου για τη Φλέρυ Νταντωνάκη. Θυμάμαι, με είχε εντυπωσιάσει η προσέλευση ενός πολυάριθμου και εξαιρετικά ποιοτικού κοινού. Μετά την προβολή μάλιστα είχε γίνει και μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με ανθρώπους που ζητούσαν να μάθουν λεπτομέρειες από τον περιπετειώδη- στα μάτια των πολλών- βίο της σπουδαίας ερμηνεύτριας του Χατζιδάκι. Ακολούθησαν το Ζωντανοί στο Κύτταρο-Σκηνές Ροκ, ο Damo Suzuki και φέτος ο Κούνδουρος. Ο Αντρέας Παγουλάτος με παρότρυνε πέρσι τέτοια εποχή να τελειώνω γρήγορα με τον Κούνδουρο, διότι ήρθε ο καιρός που θα έκαναν και σε μένα, τον νέο σκηνοθέτη, αφιέρωμα στο κυπριακό φεστιβάλ αντεργκράουντ κινηματογράφου. Έχεις τώρα έργο πίσω σου, ραχοκοκκαλιά, μου έλεγε ο γλυκός άνθρωπος που κάθε χρόνο είχε την επιμέλεια του συγκεκριμένου φεστιβάλ. Ο θάνατος τον πρόλαβε όμως βυθίζοντας όλους μας στο πένθος. Ομολογώ πως δε μπορώ ακόμη να χωνέψω την απώλεια του. Αποφεύγω να ξαναδώ, τόσο το ντοκιμαντέρ που θα προβληθεί αύριο βράδυ στη Λευκωσία, όσο και το κουνδουρικό, στο σημείο που μιλάει εκείνος. Μου είναι αδιανόητο πως αυτός ο αγαπημένος μου άνθρωπος, μακράν ο πιο ορίτζιναλ διανοούμενος που συνάντησα στη ζωή μου, δεν υπάρχει πια ανάμεσα μας. Το ίδιο θα ισχύει σίγουρα και για την κοινή μας φίλη Έλενα Χριστοδουλίδου, υπεύθυνη του τμήματος κινηματογραφίας του κυπριακού Υπουργείου Πολιτισμού, την οποία και συνάντησα στο ξόδι του. Δική της ήταν η ιδέα και εκείνη με προσκάλεσε τώρα να βρεθώ εκεί, ώστε ν' ανοίξει το φεστιβάλ με ένα φιλμάκι στο οποίο ο ποιητής πρωταγωνιστούσε. Ξέρω από τώρα πως θά 'ναι πολύ φορτισμένη συγκινησιακά η αυριανή προβολή και μάλλον εγώ θα βγω έξω για τσιγάρο (18 λεπτά διαρκεί άλλωστε). Μετά όμως δεν ξέρω τι θα πω, δεν έχω ετοιμάσει κάτι...Ένα ποίημα θα διαβάσω μόνο που τού έγραψε στη μνήμη του ο άλλος κοινός φίλος μας, Λευτέρης Ξανθόπουλος, και το οποίο πρωτοδημοσιεύθηκε στο blog αυτό την ημέρα της κηδείας του Αντρέα μας. Έχω να πω επίσης ότι την ταινία αυτή με τον τίτλο-μακαρόνι Damo Suzuki: Αυτοσχεδιασμοί για μια Φωνή, ένα Ποίημα & μια τηγανιά Μπάμιες, την είχα στο φτύσιμο, εφόσον ήταν η μοναδική μου γυρισμένη σε ψηφιακό βίντεο. Κι ας μού 'λεγε ο Δημήτρης ο Θεοδωρόπουλος, ο οπερατέρ μου, πως είδε πρόσφατα σε ψηφιακή κόπια τη Διαθήκη του Ορφέα του Cocteau κι ήταν καλύτερη απ' τη φιλμική! Κι ας χαρακτήρισε επίσης το ντοκιμαντεράκι αυτό ο Λεωνίδας Βαρδαρός στο τότε φεστιβάλ Δράμας, μέγιστη πολιτική πράξη μεσ' στην Pax Americana που διανύουμε (με δουλεύεις, Λεωνίδα; τού 'χα απαντήσει κι εγώ)...Από αύριο, λοιπόν, η συγκεκριμένη μικρού μήκους ταινία διεκδικεί το μερίδιο της μέσα στην ασήμαντη φιλμογραφία μου. Μόνο και μόνο για το γεγονός ότι διέσωσε την εικόνα ενός καλλιτέχνη, ενός ποιητή και κυρίως ενός ευαίσθητου παιδιού που δε θέλησε ποτέ να ενηλικιωθεί. Εκτός από τό πνεύμα σου, λοιπόν, Αντρέα, θα είναι και η μορφή σου εκεί αύριο, σε ένα από τα πιο πρωτοποριακά ευρωπαϊκά φεστιβάλ κινηματογράφου που τόσο αγάπησες.

κκκ

* θα είμαι κοντά σας αυτή την εβδομάδα με καθημερινές ανταποκρίσεις από την Κύπρο πλέον. Καλό ταξίδι και μην ξεχάσω να βάλω τα xanax στην τσάντα μου...