ξημερώνοντας...

Η είσοδος στη νέα εβδομάδα με βρίσκει να ολοκληρώνω ένα μεγάλο κείμενο για τον Κύκλο Καβάφη της Λένας Πλάτωνος που θα δημοσιευθεί στη lifo. Εν τω μεταξύ, μόλις χθες κατάφερα να τελειώσω άλλο ένα κείμενο για το αφιέρωμα της Οδού Πανός στον Charles Baudelaire. Ευτυχώς δηλαδή που ο The Boy είχε κι αυτός τα δικά του τρεχάματα, οπότε η συνέντευξη του για το δίφωνο έγινε μέσω email. Ταυτίστηκα με πολλά απ' αυτά που είπε. Όπως το ότι η δική μας γενιά είναι μονίμως καυλωμένη και περιβάλλεται από την πορνογραφία, έτσι που το τραγούδι πια οφείλει να περιέχει σεξ, χιούμορ, πολιτική, βία, έρωτα και θάνατο. Ο γραπτός λόγος, είτε είναι σενάριο, είτε στίχος, είτε απαντήσεις σε μία συνέντευξη, ανήκει στα ατού του εν λόγω καλλιτέχνη. Το δήλωσε μάλιστα ξεκάθαρα, όταν με πληροφόρησε πώς λατρεύει τις επιστολές και τις θεωρεί την πιο αγνή μορφή λογοτεχνίας. Το άλμπουμ Please make me dance, πέρσι, χαρακτηρίστηκε δίσκος της χρονιάς. Το φετινό του Κουστουμάκι είναι ακόμη πιο ανατρεπτικό, αφού σίγουρα ξεβολεύει τον εκάστοτε ακροατή του. Είναι ίσως που του μιλάει πρώτη φορά στη γλώσσα του για πολλά και διάφορα πράγματα, τα οποία φέρνουν αμηχανία, αν όχι ταραχή: για την πρόταξη της βίας, για το ορμέμφυτο της ενηλικίωσης, για την κατάθλιψη, αλλά και για την κλασική μουσική, που εκεί όπου παρουσιάζεται, προξενεί τελικά τον φόβο και όχι τον σεβασμό. Όλα αυτά μέσα από τον ήχο του πιάνου, των electronics, ενός συχνού και υφέρποντος ζεϊμπέκικου ρυθμού, καθώς και με τους πιο καυστικούς στίχους που γράφτηκαν τελευταία στο ελληνικό τραγούδι. Όσο για το εξώφυλλο, ο δημιουργός μάλλον προϊδεάζει για το περιεχόμενο του έργου του, εφόσον ως πιτσιρικάς- κωλόφατσα προτείνει στους καταναλωτές του υψωμένο το μεσαίο δάχτυλο του χεριού του.

Σκότωσα και την πρώτη κατσαρίδα του φετινού θέρους. Όχι εκεί που μένω πια, αλλά στο πατρικό μου. Καφετιά και μεγάλη, σαν πουλί. Χαλκομανία την έκανα την πουτάνα! Στη Βικτώρια, αντιθέτως, στον τελευταίο όροφο δεν με προτιμάνε τέτοιου τύπου κατσαρίδες. Συνήθισα μόνο να συμβιώνω χειμώνα- καλοκαίρι με κάτι μικροσκοπικά ξανθά κατσαριδάκια, τα οποία δεν θα εξολόθρευα κάθε φορά, αν δεν αρέσκονταν να βολτάρουν στα πιάτα και τα μαχαιροπίρουνα. Σαν και προχθές που τραπέζωσα τους ΚΟΡΕ.ΥΔΡΟ. και μετά βαρέθηκα να καθαρίσω. Πώς μού το λέει συχνά η μάνα μου; Καημένε, θα σε φάνε η βρώμα κι οι κατσαρίδες καμιά ώρα, μου φαίνεται...
Έγινε η απώλεια συνήθεια μας, τι ωραίος τίτλος για καλλιτεχνικό έργο! Μετράω για την ώρα δύο απώλειες: η μία μπορεί να αποκατασταθεί με ένα ταξίδι, που δεν ξέρω αν πρέπει ή αν θέλω να το κάνω. Η άλλη δυστυχώς δεν αναπληρώνεται με τίποτα. Αυτές τις μέρες παραδόξως θέλω να πάω να κάτσω λίγη ώρα στο μνήμα, έτσι, για ένα τσιγάρο, σα να δηλώνω παρουσία εγώ που έμεινα πίσω κι όχι αυτός που έφυγε. Στα τέλη του μήνα θα λείψω για λίγες μέρες στην Κύπρο. Η δεύτερη απώλεια, η αναντικατάστατη, γνωρίζει πόσο με θρέφουν τα ταξίδια και σα να με στέλνει από 'κει πάνω στη Λευκωσία.

Η οικονομική κρίση μας πήρε και μας σήκωσε όλους. Και όχι, δεν είμαι ηλικιωμένος συνταξιούχος που του έκοψαν τα 180 ή τα 200 ευρώ του επιδόματος, αλλά σκηνοθέτης που του έκατσε μια δουλειά, δούλεψε σαν σκυλί και παραμένει απλήρωτος επί δύο χρόνια, όπως και μάχιμος δημοσιογράφος που γράφει στα μεγαλύτερα έντυπα πότε στο τσάμπα και πότε για ένα κομμάτι ψωμί. Εγώ που φώναζα να μη δουλεύει κανείς στο τσάμπα, ακόμη κι αν είναι καινούργιος στην πιάτσα, διότι πολύ απλά τη χαλάει, το λούζομαι τώρα παρά τη θέληση μου. Πολύ φοβάμαι ότι θα ξαναπέσω στα δανεικά, κάτι που' χει να μου συμβεί από το 2005 και δεν το γουστάρω καθόλου. Όσο αντιπαθώ τους τσιγκούνηδες και τους φιλοχρήματους ανθρώπους, άλλο τόσο και περισσότερο δεν μου αρέσουν οι επιβεβλημένες αποταμιεύσεις, η έκφραση άσε και κάτι στην άκρη... Τέλος, είναι τυχεροί οι Θεσσαλονικείς που αύριο βράδυ, στο Τελλόγλειο Ίδρυμα, θα μπορούν να δουν το ακριβοθώρητο δημιουργικό ντουέτο των Your Hand In Mine. Πολύ θα ήθελα να ακούσω, εάν εκτός του αγαπημένου Every night dreams (cd αναφοράς πια, το πρώτο που μου σύστησε με τον καλύτερο τρόπο την εταιρεία Inner Ear), τα παιδιά θα παίξουν και καινούργιες συνθέσεις τους. Τόσο, που αν δεν ήμουν busy αυτό τον καιρό, θα άξιζε ν' ανέβαινα πάνω μόνο και μόνο για ένα τέτοιο χαμηλότονο, δίχως τυμπανοκρουσίες, και καλαίσθητο live...

κκκ

* οι φωτογραφίες του The Boy είναι από το myspace του

** το ζωγραφικό έργο για την Απώλεια είναι του Evripidis & His Tragedies