νιτρογλυκερίνη

Η μισή μέρα πέρασε ψάχνοντας στη δισκοθήκη μου μελοποιήσεις στον Γιώργο Σεφέρη. Το επόμενο premium cd του διφώνου κουμπώνει αυτή την εβδομάδα και πρέπει νά 'ναι όλα έτοιμα πριν την αναχώρηση μου για την Κύπρο. Εκτός των θεοδωρακικών Επιφανίων και του επαναστατικού Λίγο ακόμα (να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα) με την επική φωνή της Μαρίας Φαραντούρη- που να πάμε, βρε Μίκη, στο διάολο, εδώ πού 'χουμε φτάσει- έπεσα μέχρι και πάνω στη Μαρία Δουράκη! You Know Maria Dourakis? Τι να γίνεται αυτή η ψυχή; Τη χάσαμε εκεί, γύρω στο ΄70 που τραγουδούσε Χατζιδάκι και Μαμαγκάκη, ο δε Χατζιδάκις πρέπει να' χε φρίξει με ότι γινόταν πίσω απ' την πλάτη του όσο έλειπε στην Αμερική, ώσπου την ξαναβρήκαμε αρχές του ΄90 να παραδίδει εθνοπατριωτικά και ελληνορθόδοξα κηρύγματα από το ανύπαρκτο πλέον ΤΗΛΕ-ΦΩΣ ή ΤΗΛΕ-ΤΩΡΑ ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Μπροστά σε όλα αυτά τα παρωχημένα εν έτει 2010 άσματα, δεν είναι τυχαίο που ξεχωρίζει σαν τη μύγα μεσ' στο γάλα η πολύ πρόσφατη μελοποίηση του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη στους Θεατρίνους, Μ.Α. του Σεφέρη. Πολύ μεγάλο τραγούδι! Ευκαιρία να συγχαρούμε όλους τους νέους δημιουργούς που ακόμη προστρέχουν στην ελληνική και όχι μόνο ποίηση.
Τώρα που είπα ποίηση, παρέλαβα χθες και τη νέα ποιητική συλλογή της Στέλλας Βλαχογιάννη. Λέγεται Με λένε Θάνατο και βγήκε από τις εκδόσεις Μετρονόμος του Θανάση Συλιβού. Φυσικά και δεν έχω προλάβει να τη διαβάσω, ούτε να την ξεφυλλίσω καν, αν και μ' ένα απλό φυλλομέτρημα μού μοιάζει μικρότερη σε έκταση από την προηγούμενη εξαιρετική Θλίψη του σώματος της. Επί της παρούσης, στέκομαι στο εξώφυλλο που επιμελήθηκε ο Νίκος Βλαχογιάννης, αδερφός της ποιήτριας, με το γυναικείο σκεπτικό πρόσωπο να ανήκει στη Billie Holiday ή μήπως στη Σωτηρία Μπέλλου; Πολύ όμορφο...το χαζεύω αυτή τη στιγμή και κολλάει τέλεια με τα παλιακά γερμανόφωνα τραγούδια της Marlene Dietrich που ακούω...
Από τον Μετρονόμο βγήκε και το καινούργιο cd του αξιόλογου Μιχάλη Τερζή σε στίχους του εξίσου αξιόλογου Δημήτρη Λέντζου. Τώρα όμως για να κάτσω εγώ ν' ακούσω τραγούδι με την Πίτσα Παπαδοπούλου, μόνο διασωληνωμένος και σε καταστολή. Χίλιες φορές η Κατερίνα Στανίση, που όλοι οι ποιοτικοί και οι έντεχνοι την έχουν στο φτύσιμο. Ας πούμε, πάντως, ότι εν μέσω των συμμετοχών του Γιώργου Νταλάρα, του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, του Γεράσιμου Ανδρεάτου, του Κώστα Μακεδόνα και του Γιώργου Μπαγιώκη (ιλιγγιώδες ερμηνευτικό cast!), η επιχείρηση διάσωσης του λαϊκού μας τραγουδιού...διασώζεται από τις παρουσίες της Σοφίας Παπάζογλου στο Κόκκινο Ιώδιο και κυρίως του Παντελή Θεοχαρίδη γι' αυτή την Άννα που αγάπησε πολύ τους ποιητές. Το Αχ! Η ζωή είναι μακράν το ωραιότερο τραγούδι του cd, στο οποίο κρατήθηκε η φωνή του Παντελή απ' την πρώτη εγγραφή κι απλώς τώρα εμπλουτίστηκε ενορχηστρωτικά. Του έλεγα προχθές από τηλεφώνου ότι συμμετέχει σ' ένα δίσκο ξανά με τον Νταλάρα και για πρώτη φορά με την Πίτσα Παπαδοπούλου και περίμενα κάνα δίλεπτο μέχρι να μου απαντήσει...
Στις δυόμισι τα ξημερώματα λαμβάνω μηνύματα στο email για συνέδρια στη Σάμο σχετικά με την Επανάσταση του 1821! Μη χειρότερα! Μου θυμίζει την Άννα Παναγιωτοπούλου που κάποτε, σε ένα απ' αυτά τα σήριαλ, της την είχε πέσει ένας συγγραφέας και την είχε βγάλει έξω για φαγητό. Και τι έχετε γράψει; τον ρώτησε. Τη Σημασία της Σαρακατσάνας στον 20ο αιώνα, απάντησε αυτός! Α, πολύ ενδιαφέρον, έκανε όλο αμηχανία η καλή ηθοποιός...
Τσακώθηκα μέσω διαδικτύου αυτές τις μέρες και μ' έναν Ανώνυμο, τον οποίο τελικά αφού έβγαλα απ' τα ρούχα του (όπως είχε βγάλει κι αυτός εμένα απ' τα δικά μου), ξεμπροστιάστηκε και μου φανερώθηκε με πλήρες ονοματεπώνυμο, email, ακόμη και δ/νση κατοικίας. Τι αποκαρδιωτικό ένας σοβαρός- υποτίθεται- άνθρωπος των γραμμάτων να κάθεται να νουθετεί και στην τελική να γίνεται μπίλιες με τον συγγραφέα ενός blog. Και δεν αναφέρομαι στην απαράδεκτη ανάρτηση ενός άλλου, παντελώς άγνωστου blogger που του μήνυσα να τη διαγράψει, ούτε στο βλαβερό υποκείμενο που μού επιτέθηκε επειδή έγραψα για το πρόσφατο live των ΚΟΡΕ.ΥΔΡΟ. Ας γίνει κατανοητό τέλος πάντων πως εδώ μέσα κουμάντο κάνω εγώ και μόνο εγώ, θα συνεχίζω να γράφω ότι μου γουστάρει, θα βάζω όσες περισσότερες φωτογραφίες δικές μου ή φίλων μου κάνω κέφι, θα δημοσιεύω μόνο όποιον αποσκοπεί στον διάλογο και όχι στον καυγά και θα στηρίζω όποιον θεωρώ εγώ ότι αξίζει. Όσοι νομίζουν ότι ο bosko κάνει...κλίσμα στον κόσμο κάποιους καλλιτέχνες, τους πληροφορώ ότι τους γράφω κανονικότατα όπου δεν πιάνει μελάνι και τους συμβουλεύω ευθύς αμέσως να κάνουν κλικ και να τη σκοτώσουν αλλού την ώρα και τη μοναξιά τους. Τι διάολο, μέλι έχουν τα Άσματα και Μιάσματα; Σιγά τα ωά δηλαδή...Η μπλογκόσφαιρα είναι αχανής κι έχει αμέτρητες εναλλακτικές για την τσάρκα του καθενός! Άι σιχτίρ, όλα τα χταπόδια τα ξεκουκούλωτα, συγχύστηκα νυχτιάτικα και θα κόψει η μάσκα με το μούσι των πέντε ημερών, πού 'λεγε κι η zarzuela, η πιο συμπαθής Ανώνυμη περσόνα των comments.
Καλό ξημέρωμα! Η Marlene ετελείωσε και ακολουθούν οι δύο όψεις του κόκκινου βινυλίου του Heavy Liquid από τους θρυλικούς Last Drive! Αυτοί είναι γκρουπάρα, όχι δηθενιές, κλάμα η κυρία, να τα πούμε - να τα πιούμε κι άγιος ο θεός...