για-τα-μαύρα-κορίτσια-της-οδού-τρίτης-σεπτεμβρίου

Περνάνε βιαστικά...Γρήγορα αλλάζοντας το ποδάρι...Η φρικίαση της οπτικής τους γωνίας μπλέκεται με το θρόισμα των απτομένων μηρών, με την κλαγγή των συγκρουόμενων αστραγάλων, με τον πόνο της μορφής τους...Κρήνη ασίγαστη το ερεβώδες κάλλος των μανάδων του δρόμου...Φυλλοροούν τη νύχτα στο διάβα τους...Σαν άστρα μοναχικά κι ανέκφραστα φέρνουν το χέρι μπροστά στο στόμα...Προσποιούνται πώς κάνουν μια πίπα στα γρήγορα...Από τις μαύρες φλέβες τους γύπες ενεδρεύουν για να κατασπαράξουν τους πόρους, τα μάτια, το καρύδι...Λένε πως ιερείς βουντού από τις χώρες τους ανακάτεψαν τις συντεταγμένες στις παλάμες τους...Οι γραμμές που δείχνουν τη μοίρα τους δεν δηλώνουν τίποτα πια...Κλείνουν τα μάτια με απόγνωση...Πέλματα παντός είδους διπόδων λουστράρονται πάνω στο εφηβικό μητρικό τους βλέμμα...Μέμνησο...Αυτές και οι φίλες τους, του Τσέχοφ εγγονούλες...ξεραμένα ρόδα σελιδοδείκτες σε βιβλίο...Αρδεύονται τα αιδοία τους...Υπογάστριες ροές...Τα σκουπίδια στους κάδους συντροφιά τους...Δεν θυμούνται τίποτα πια...Καζάνια με ρύζι και σαφράν...Καμηλοπαρδάλεις ελεύθερες, βελόνες στα ρουθούνια τους...Τώρα τα νεύρα μόνο σπάνε σαν χορδές ηχώντας το φάλτσο ντορεμί τους ως την Ελπίδος...Ποια Billie Holiday θα τις κλάψει;...Γιατί η Tracy Chapman δεν περνάει από το κατόπι τους;...Προστάτιδα τους η Νέγρα η Παναγιά, μα την έκαψαν ζωντανή στην πυρά αποικιοκράτες και κουκουλοφόροι της Κου Κλουξ Κλαν...Και ο Μάνος Χατζιδάκις ξένος γι' αυτές, τις ανέραστες και αταίριαστες με τις Μπαλάντες της οδού Αθηνάς του...Γεννημένες ωστόσο σε μια θεία τραγωδία ερωτική...Μπάσταρδα γεννήματα περαστικών ονείρων...Οι μορφές τους χαραγμένες στις πλάκες του πεζόδρομου...Θάλασσες οδυρμών και μεταμεσονύχτιων απαυγάσεων εφήβων...Gloria!Gloria!...Λατρεμένες Ιοκάστες του αίσχους...Και ο Οιδίποδας δημόσιος υπάλληλος που εκσπερματώνει σε φτηνά ξενοδοχεία...Το ταξίδι τις σπάραξε...Δαγκώνουν πέη για είκοσι ευρώ, ξαπλώνουν κατάχαμα για πενήντα...Τόσο κοστίζει ο οβολός της Αχερουσίας...Καθώς η νύχτα φεύγει, λίγο πριν οι ουρανοί φωτίσουν ασθενικά και ύποπτα, το τελευταίο σκοτάδι γίνεται μαύρο πλέγμα των κυττάρων, των σφιγμών και των καρδιοχτύπων τους...Αποκοιμούνται γλυκά ανά δεκάδες στο δωμάτιο τους παρέα με φρύνους...Το πρωί ξυπνάνε πεθαμένες... * στη Μ.Λ.

** το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου ακολουθεί τη ροή σκέψεων που κατέγραψα σε μια κόλλα χαρτί Α4 καθώς το ταξί με προορισμό την πλατεία Βικτωρίας διέσχιζε τη Σωκράτους, την Ομόνοια και την Τρίτης Σεπτεμβρίου. Το υπόλοιπο συντέθηκε μπροστά στο laptop.