ΔΙΠΛΟ POST!

ΜΕΡΟΣ Ι

Η ζωή μας είναι μπαλαλάικα ρωσική. Όση ώρα παίζει, τα θραύσματα του μυαλού μας εκσφενδονίζονται με πάταγο στις αλάνες της Ρωμαϊκής Αγοράς. Ευυπόληπτοι πολίτες χυμούν στη στάση. Κούκλες. Φασουλήδες. Σωστή γιαπωνέζικη ευρεσιτεχνία. Προσπερνούν τη Μαρία που ήρθε το 2003 στην Ελλάδα από τη Σερβία ή, για την ακρίβεια, από τον κόσμο όλο. Θα ευχόμουν να μην υπήρχε βρώμικο μάρμαρο, αλλά κάμποσα χορτάρια να τα σιάξω με το χέρι και να κάτσω δίπλα της. Ν' ακούσω έτσι την ιστορία της που για τον μέσο άνθρωπο δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον.
Η Μαρία το' χει εύκολο το σ' αγαπώ. Δεν μπορεί να ξεχωρίσει πως δεν ταιριάζει με όλες τις προτάσεις που αρθρώνει στα ελληνικά. Σ' αγκαπώ αυτό που κάνω, μου έλεγε, όση ώρα έπλεκε το χίπικο στεφάνι για τα μαλλιά μου, που ξαναμάκρυναν. Προσπαθούσε να περιγράψει πόσο πολύ χαίρεται με τη δουλειά της εφτά χρόνια τώρα, στην ίδια πάντα θέση, στο Μοναστηράκι. Μυρίζει τη σκόνη της ατμόσφαιρας. Παρατηρεί τα κτερίσματα καταδικασμένα σε ζωή και τη φθορά σοβαντισμένη στους τοίχους. Γύρω της θάλασσες ματιών. Και θλίψη. Και τρέμουλο.
ΜΕΡΟΣ ΙΙ

Οι Aphrodite's Child έζησαν δόξες στο Παρίσι του Μάη του ΄68 για να πωλούνται σήμερα ενάμισι ευρώ κάτω απ' τα πέλματα του στρατοκόπου, του οιωνοσκόπου, του δρεπανητή και του πάνδημου γιου της Αφροδίτης.

Ομοίως και η Mary Hopkin που μια νύχτα όψιμη μάζεψε όλα τα θραύσματα της μνήμης της, τα' βαλε στη θήκη των καλλυντικών κι άφαντη. Δεν θα την ξαναβρώ, ακόμη κι αν η ερμηνεία της στο Those were the days θα ζει εις τους αιώνας των αιώνων.

Αυτόν τον φώναζαν Καίσαρα κι ας μην έπαιζε κιθάρα. Ύστερα δεν τον φώναζαν. Τον άφησαν μέσα στα ξέφρενα μουρμουρητά και στους λυγερούς τονθουρισμούς της άνοιας του να καλεί τον τέως Βασιλέα Κωνσταντίνο! Ποιος ξέρει σε τίνος σταθμού την πάχνη, σε τίνος τσίρκου τη φωτιστική αρρώστια, σε τίνος αιώνα τις κραυγές. Δίχως ίχνος πια ποιητικής διάθεσης, τούτο το 45άρι δισκάκι ήταν ότι πιο cult έπεσε τελευταία στα χέρια μου!