SACRED FAMILY STORY!

Αποφεύγω ν' ακούω πια ethnic μουσική, παρ' όλο που πολύ θα ήθελα να ξανασυναντήσω εκείνο το περσινό κορίτσι από την Αραβία (http://bosko-hippydippy.blogspot.com/2009/07/ya-habibi-taala.html). Τι να έγινε άραγε; Θα την πάντρεψαν μικρή- μικρή με κάποιον ομοεθνή της, θα την πήρε και θα φύγανε; Ή θα είναι ακόμη εδώ να κρύβεται από τα μάτια μου μέσα στα παρακμιακά τριτοκοσμικά στενά της πλατείας Βικτωρίας; Ας είναι καλά, όπου και να βρίσκεται. Δυο- τρεις φορές πέρασα απ' αυτό το γωνιακό internet- cafe μήπως κι ήταν μέσα, αλλά μάταια. Μόνο μαύροι με πολύχρωμες φορεσιές που επικοινωνούσαν με τους οικείους τους μέσω skype. Από τις πιο συγκινητικές εικόνες που έχω δει στη ζωή μου, multi -cultured ντοκιμαντέρ κανονικά!
Κλεισμένος στο σπίτι ολόκληρη τη χτεσινή μέρα- ούτε για τσιγάρα δε βγήκα-, την ησυχία μου τάραξε ένα ζεύγος Ρώσων με το μωρό παιδί τους που ζουν στον πρώτο ή τον δεύτερο όροφο. Με τα φτωχά ελληνικά τους, με ρώτησαν αν πετάω από το μπαλκόνι μου αποτσίγαρα, κεσέδες από γιαούρτια και σύριγγες. Τους εξηγούσα ότι ούτε πρεζάκι είμαι, ούτε στο μπαλκόνι βγαίνω πια συχνά, ούτε συνηθίζω να τρώω γιαούρτια από κεσέδες. Τους άνοιξα να μπουν μέσα να ελέγξουν τον χώρο μου, έτσι, για να νιώσουν ασφαλείς περισσότερο. Μαζί βγήκαμε στο δεύτερο μικρό μπαλκόνι μου, που πάντα τα παντζούρια του είναι κατεβασμένα. Αντίκρισα το ίδιο θέαμα: αποτσίγαρα και κεσεδάκια από γιαούρτια και κρέμες, όχι όμως μαζί με σύριγγες, αλλά καρτέλες άδειες από χάπια. Είδατε; τους είπα. Σαν κι εσάς κι εγώ, μου πετάνε τα ίδια πράγματα ακριβώς. Χαμογέλασαν, με κοίταξαν κατάματα, σα να μου έκαναν ανάκριση και σίγουρα θα έλεγαν μέσα τους πόσο συμπαθής είναι τούτος ο Έλληνας. Αυτοί τα κάνουν, οι Πολωνοί ή οι Ρώσοι, μου έκανε όλο νόημα η Ρωσίδα, ενόσω ο σύζυγος της δεν είχε βγάλει άχνα. Κακοί άνθρωποι, όλο μπίρα, μπίρα, φωνή! Μετά έκανε την κίνηση σα να σούταρε ένεση, προσπαθώντας να μου εξηγήσει πως Ρώσος ή Έλληνας αποκλείεται να είναι ο πρεζάκιας που τρύπωσε στην πολυκατοικία και ανέβηκε στην ταράτσα να φτιαχτεί με την ησυχία του. Το' παιξα σοκαρισμένος, ασχέτως αν είχα μπροστά μου μία φοβισμένη μικροαστή νοικοκυρά από τη Ρωσία που δεν είχε καμία διαφορά από τους επίσης μικροαστούς νοικοκύρηδες γείτονες στο πατρικό μου. Τους οδήγησα φιλικά στην έξοδο, έδωσα ένα σοκοφρετάκι στο κατάξανθο πιτσιρίκι τους και τους είπα να μου λένε ότι θέλουν εδώ μέσα. Στην πραγματικότητα, όμως, τους σιχάθηκε η ψυχή μου. Η περιφρούρηση της αγίας Οικογένειας εις βάρος των οπαδών της οποιασδήποτε αποκλίνουσας πορείας είναι κάτι που ανέκαθεν ήθελα να πολεμήσω. Αθόρυβα, με τον τρόπο ζωής μου, όπως το έλεγε ο Χατζιδάκις: Να αγαπώ με πάθος τους κυνηγημένους, τους ανορθόδοξους και τους αναθεωρητές, όσο αναθεωρητής μπορεί βέβαια να χαρακτηριστεί ένας φουκαράς τοξικομανής κι ακόμη χειρότερα αλλοδαπός. Έμεινα μόνος και ήρεμος, όπως είμαι μέχρι αυτή την ώρα και άναψα τσιγάρο. Οι πολωνικές φιγούρες του Μπόλεκ και Λόλεκ μαζί με στίχους του Γκάτσου και της Αποκάλυψης του Ιωάννη πέρασαν απ' το νου μου. Γιατί, ως φαίνεται, ο καιρός που το λιοντάρι θα ξαπλώσει δίπλα στο πρόβατο δε θα' ρθεί ποτέ. Όσο τουλάχιστον υπάρχουν άνθρωποι, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να δηλητηριάσουν και να δηλητηριαστούν. Σαν φίδια που αλλάζουν πουκάμισο και τρίβονται στα τοιχώματα του θέρους, δεν είναι όμως τίποτα άλλο παρά ανθρώπινες μονάδες που πορεύονται με την πίκρα στον ώμο σαν τροβαδούροι της αυριανής φαινάκης. Φουρτουνιασμένη η άνοιξη του 2010, τα σύννεφα της βαραίνουν τα μάτια μας και ένα φλου αρτιστίκ αϋλώνει το ηδύ είδωλο μας. Αψίδες μοναξιάς, ώριμη αίσθηση, απατηλή σταθερότητα, σημάδι αλλοπαρμού. Άνθρωποι- ξόανα που κατασκεύασαν περίτεχνα πλάνοι κι αλχημιστές.

* photos: η Ρωσική τσαρική οικογένεια (1911) και πίνακας του Max Ernst (1919)