ΙΝΔΙΚΩΝ STICKS ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ!

Τα ινδικά sticks βοηθούν να κατανοήσουν οι άλλοι την κουλτούρα των Ινδών, των Πακιστανών και των λοιπών Ασιατών που ζουν σε ξένες χώρες. Αυτά και το κάρι, το κατακίτρινο μπαχαρικό τους...

Μου κάνει εντύπωση που τα βρίσκεις μόνο με δύο ευρώ το πακετάκι στα παζάρια των δρόμων. Για μένα αξίζουν έναν ολόκληρο θησαυρό που ξοδεύεται μέσα σε μία μόνο ημέρα μέχρι όσο επιθυμεί κανείς...

Λέγεται πως η Φλέρυ Νταντωνάκη μύριζε από πάνω ως κάτω ινδικά sticks και, συγκεκριμένα, θιβετανικά, κατά την επιστροφή της από τις ΗΠΑ στην Ελλάδα στις αρχές του ΄70. Την περιγράφει ποιητικότατα ο Γιάννης Bach Σπυρόπουλος στη μονογραφία Εγώ ειμ' ένα σύννεφο (εκδόσεις Ηλέκτρα)...

Τα γουστάρει πολύ και η Σωτηρία Λεονάρδου. Δεν τα έφερε από την Αφρική, όπου έζησε, αλλά από τα αναβράζοντα Εξάρχεια των 80s...

Θυμάμαι τη θεία μιας φίλης που πήγε στην Ινδία ως Μαρία και γύρισε ως Πασάνα, πιστή ινδουίστρια με κατακόκκινο φόρεμα και ένα δίσκο του Ravi Shankar μονίμως στο πικ- απ. Σοβαρή και επιβλητική με το αγέλαστο πρόσωπο της πάντα πίσω από ένα νέφος καπνού ινδικών sticks...

Οι χασισοπότες ανέκαθεν άναβαν πολλά sticks μαζί για ξεκάρφωμα. Κάπως έτσι μικροαστικά διαμερίσματα της Β΄Πειραιώς και εξοχικά σπίτια στη Ραφήνα μετατρέπονταν σε μυρωδάτα κοινόβια του San Francisco...
Σιγοκαίγονται ακόμη και σε σαλόνια λαϊκών μπουζουξήδων, ολότελα αταίριαστα με την αισθητική τους...

Τα αντιπαθούν οι υγιεινιστές και οι μη μου άπτου, που παραπονιούνται ότι τους κόβουν την αναπνοή και ότι θα δηλητηριαστούν. Τι υφέρπων ρατσισμός! Να τα λένε αυτοί που δεν έχουν κανένα πρόβλημα με το ορθόδοξο λιβάνι της γιαγιάς ή, ακόμα χειρότερα, με τον αέρα που ανασαίνουν καθημερινά...

Δεν είναι trendy, γι' αυτό και τα αντιπαθούν επίσης οι alternative τύποι που μπλαστρώνονται στις φλώρικες κολώνιες και τραβάνε προς το Μεταξουργείο...

Τα ινδικά sticks εμένα με πηγαίνουν πάντα στο Μοναστηράκι, σε υπόγεια γεμάτα χάντρες και σε σπίτια με ζωγραφισμένους τοίχους και με κουρελούδες αντί για πόρτες. Μέσα στα σπίτια αυτά υπάρχει οπωσδήποτε ένας σκύλος που θα' ρθεί να ξαπλώσει δίπλα στον άνθρωπο...

Με κάνουν να βλέπω από μια γωνιά τη βόλτα του John Lennon και της Yoko Ono στα σοκάκια της Πλάκας...

Τα κρεμασμένα προς πώληση δερμάτινα καφετιά σανδάλια του Χριστού προτού σταυρωθεί...

Τα πρόσωπα του Serge Gainsbourg, του Donovan, του Leonard Cohen και της Buffy Sainte-Marie πάντα μέσα σ' ένα κύκλο στο εξώφυλλο ενός βινυλίου...

Τη Suzanne, τον Universal Soldier, το Love me do, τη Lady Jane μετά της Lady d' Arbanville και το When the music's over...

Τα τρεμάμενα, από το άγχος της εμφάνισης μπάτσων γυρολόγων, χέρια του Ασιάτη μικροπωλητή που αραδιάζει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα του κόσμου τα αρώματα: κανέλα, γιασεμί, τριαντάφυλλο ή τα πιο εξειδικευμένα Kama Sutra, Spiritual Guide, Meditation...

Τα ινδικά sticks είναι μέρος της προσωπικής μου πια μυθολογίας, της ασήμαντης θρησκείας μου και της τραγελαφικής προσπάθειας μου για απόδραση από τη δυσοσμία που μας περιβάλλει...