ζωντανοί-στο-κύτταρο-σκηνές-ροκ-απόψε-στην-κινηματογραφική-λέσχη-χαϊδαρίου

Άλλη μία προβολή του ντοκιμαντέρ μου για το Κύτταρο και το ελληνικό rock των 70s θα πραγματοποιηθεί απόψε μέσα στο μπαρ Cutty Shark της κινηματογραφικής λέσχης Χαϊδαρίου. Εδώ θα βρείτε τις λεπτομέρειες όπως δημοσιεύθηκαν στη χθεσινή Αυγή: http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=600458

Κοιτάζω τη φωτογραφία ή, σωστότερα, το καρέ της ταινίας και θυμάμαι εκείνο το επεισοδιακό γύρισμα με τον Δημήτρη Πουλικάκο ως γεροντοφρικιό και εμένα δίπλα του ως νεοχίπη, καμιά εικοσαριά κιλά πιο παχύ, και με γενειάδα από βεστιάριο πού 'χε κοστίσει μάλιστα 70 ευρώ για μία μέρα ενοίκιο! Το γεγονός ότι ο Πουλικάκος έπαιξε τελικά στη δραματοποιημένη σκηνή του ντοκιμαντέρ, μόνο ως θαύμα θα μπορούσε να εκληφθεί. Του είχα τηλεφωνήσει για να του δώσω το σενάριο. Επειδή βάζω...παρκέ, μου είπε την πρώτη φορά, πέταξε το κάτω απ' την είσοδο της πολυκατοικίας επί της Τρίτης Σεπτεμβρίου. Το έκανα! Περνάνε τρεις μέρες, πέντε, μία εβδομάδα, ένα ολόκληρο δεκαήμερο, άφαντος ο Πουλικάκος. Με τα ζόρια τον βρίσκω πάλι. Ρε συ, μου λέει τη δεύτερη φορά, το έχασα το σενάριο. Δεν περνάς το βράδυ να μου τ' αφήσεις στο σπίτι της Μήτσορα στο Κολωνάκι που θα βρίσκομαι; Έγινε κι αυτό! Οι μέρες αρχίζουν πάλι να περνούν και να πιέζουν, εφόσον έχει κλειστεί το γύρισμα. Και γύρισμα σε φιλμ με ένα τσούρμο συνεργείο, δεν αναβάλλεται επ' ουδενί λόγω! Ο Πουλικάκος, εξαφανιζόλ! Φτάνει η μέρα του γυρίσματος, στήνεται όλο το set μέσα στο Κύτταρο, η Εύη μακιγιάρει τους κομπάρσους, η Μιράντα τούς φοράει παντελόνια καμπάνες και καφτάνια, βγαίνουμε έξω με τον Έκτορα- παιδί των λουλουδιών πλέον, κάνουμε το δικό του κομμάτι, τελειώνουμε και με τον υπόλοιπο κόσμο νωρίς-νωρίς, οπότε τι μένει; Η σκηνή με τον Πουλικάκο και μένα στην κατοχική μοτοσικλέτα, η έναρξη δηλαδή της ταινίας, που όπως όλα δείχνουν θα πρέπει να αφαιρεθεί, απόντος του βασικού πρωταγωνιστή και ενόσω η παραγωγός μου κοντεύει να πάθει εγκεφαλικό. Ώσπου ξαφνικά κάποιος- ούτε θυμάμαι ποιος- φωνάζει: Παιδιά, είδα τον Πουλικάκο στη Βικτώρια με τη μηχανή του! Γρήγορα να τον φέρεις! αρχίζουμε να ουρλιάζουμε με τον Δημήτρη και τη Τζίνα, αν κι εγώ είχα ήδη πετάξει τη σκηνή αυτή απ' το σενάριο και το μυαλό μου. Παραδόξως, σε πέντε λεπτά βλέπουμε τον Πουλικάκο νά 'ρχεται φρέσκος-φρέσκος. Εντάξει με το σενάριο, Μήτσο; τον ρωτάω. Δώσ' το μου τώρα να ρίξω μια ματιά, λέει, γιατί κάπου τ' άφησα και δεν πρόλαβα να το διαβάσω. Αφού είπα μέσα μου γαμώ την τύχη μου, του τό 'δωσα, έριξε μια φωτογραφική ματιά και σε ελάχιστα λεπτά έμαθε απ' έξω ατάκες γραμμένες σε τρεις κόλλες χαρτί! Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα το ταλέντο του ηθοποιού Πουλικάκου, την ευχέρεια και την προσαρμοστικότητα του σε δύσκολες συνθήκες. Κανονικός σουρεαλισμός να μαθαίνεις το σενάριο στις 10 το πρωί, ας πούμε, και στις 10 και πέντε να το παίζεις σαν ο πιο άψογος επαγγελματίας. Και ο Πουλικάκος μια ζωή ήταν και είναι ένας πολύτιμος ανεπάγγελτος επαγγελματίας της μουσικής και του σινεμά. Τον αγαπώ, τον τιμώ και εύχομαι να τα καταφέρει και να παραστεί στην αποψινή προβολή της ταινίας μας στην κινηματογραφική λέσχη Χαϊδαρίου.