παραληρητικό-προκλητικό-post

Περπατώ στους δρόμους και μια μυρωδιά ξύλου που καίγεται σπάει τα ρουθούνια μου, κάτι που με ωθεί να σκεφτώ πως ή όλοι έχουν τζάκια στα σπίτια τους ή γέμισε ο τόπος ψησταριές και σουβλατζίδικα, θέλοντας μάλλον το δεύτερο να συμβαίνει, λόγω πείνας βραδυνής και καλύτερα θα έλεγα πείνας ως αποτέλεσμα στενοχώριας, μια και κάπου αισθάνομαι συνένοχος στον θάνατο του Gary Moore, κοιτώντας τον σε εκείνο το ανεκδιήγητο κάλπικο εξώφυλλο του διφώνου τακίμι με τον Μπάμπη Στόκα και η φωνή της συνείδησης μού λέει Είχατε-δεν είχατε, τον φάγατε τον ανθρωπάκο με την εντεχνομικροαστική κακογουστιά σας, κι εγώ ανέκαθεν σεβόμουν και υπολόγιζα τη συνείδηση μου, άσε πια που γυρνώντας απ' το Ίλιον μπήκα στη Λιοσίων και μου κόπηκε η πείνα απότομα, καθ' ότι λέει στα φαγοποτεία εκεί πέρα οι μετανάστες σφάζουν γάτες και σκύλους και αφού τους κόψουν φέτες, τους πουλάνε για κοτομπέικον και τα συναφή, μα οι άσχημες και ενδεχομένως τραγελαφικές σκέψεις περνούν σαν σκέφτομαι την παρουσίαση του ποιητικού βιβλίου της Στέλλας Βλαχογιάννη αύριο, Πέμπτη, στον Ιανό, όπου θα μιλήσω κι εγώ και πολύ το χαίρομαι, αφενός διότι δεν πρόλαβα τόσον καιρό να εκφραστώ όπως θα ήθελα και όπως θα έπρεπε για τη συγκεκριμένη ποιητική συλλογή της Στέλλας και αφετέρου ετοιμάζομαι να ξενυχτίσω διαβάζοντας τη για πολλοστή φορά προτού γράψω σε μια-δυο κόλλες χαρτί ότι τέλος πάντων μού βγει, δεδομένου ότι αν καταφέρεις να μιλήσεις για ποίηση έστω με ψήγματα ποίησης θα είσαι ευτυχισμένος άνθρωπος και όχι μαϊντανός των κουλτουριάρικων πάνελ, τα οποία πάνελ τά 'χω φάει με το κουτάλι και λέω να την κάνω σιγά-σιγά, εξαιρουμένων περιπτώσεων σαν αυτή της Στέλλας που αναμφισβήτητα αποτελεί τιμή μου και όχι bonus στις δημόσιες σχέσεις μου, χάρη στις οποίες άλλοι εκπροσωπούν τη λαϊκή ρήση Οι μούτσοι που γαμούσαμε γινήκαν' καπεταναίοι, τι να κάνουν όμως κι οι καπεταναίοι, κάπως πρέπει να επιβιώσουν κι αυτοί, επομένως ας μη γίνομαι γεροπαράξενος κι ας ασχοληθώ με κάτι πιο ουσιώδες, όπως με το ξεχασμένο Πείραμα Σερν και τα νέα μαντάτα του, το Αιγινήτειο, το Ωνάσειο και το Ηρώδειο, έναν καλό μου φίλο gay ηθοποιό που ψώνισε από μπαρ έναν αλλοδαπό καρδιοπαθή πενηντάρη και τού 'μεινε στα χέρια και δεν ήξερε τι να τονε κάνει και τηλεφωνούσε στον δημοσιογράφο φίλο του, εμένα δηλαδή, πού 'ναι εξπέρ συν τοις άλλοις στα καρδιολογικά και στα νοσοκομεία τον τελευταίο καιρό, να τον συμβουλεύσει που να τον πάει κι εγώ χτυπιόμουν στο πάτωμα απ' τα γέλια ανήμπορος για οποιαδήποτε ιατρική συμβουλή και παραδομένος σε μια ομοφοβική, ψιλορατσιστική, μα ομολογουμένως χιουμοριστική και τελείως αποδομητική λογική του τύπου Τη λαθραία εισβολή τη στηρίζει η ψωλή, ήτοι κάτι πουσταράδες που ξοδεύουν τους παράδες, ορεγόμενοι τα πέη πού 'χουν οι σκυλαραπαίοι και σ' όποιον δεν άρεσε το ποίημα μου, στ' αρχίδια μας και μας- Λορέντζος Μαρκοράς, άλλωστε μια ζωή φιλοσταλινικός δηλώνω, τουτέστιν φασίστας για τους αριστερούς με το ελληνορθόδοξο κομποσκοίνι ανά χείρας, στην πραγματικότητα όμως οι σκυλαραπαίοι, οι πουσταράδες, οι πουτάνες και οι ψυχασθενείς πιο πολύ με αφορούν συγκριτικά με αυτούς τους γιαλατζί συντηρητικούς αριστερούς και αναφορικά με τους κλασικούς χαζοαμερικανούς, τους νωθρούς παντρεμένους, τις αδιάφορες νηπιαγωγούς και τους πληκτικούς λογικούς, οπότε καλά νά 'μαστε και εδώ πάντα ζωντανοί, υγιείς, ευθύβολοι, χαλκέντεροι και βεβαίως ούτε κατά διάνοια φειδωλοί στο συναίσθημα που μπορεί να εμπεριέχει η κοινότοπη ευχή Καλό ξημέρωμα προς όλους.
kk
* στη photo του post, η αφίσα από το ρεσιτάλ της Μάρθας Φριντζήλα και του Παναγιώτη Τσεβά με τίτλο Rezital που θα πραγματοποιηθεί στον τεχνοχώρο Δρόμος Με Δέντρα (Σερβίων 8, 2ος όροφος, Βοτανικός) την ερχόμενη Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου.