από-τη-βραδιά-του-κώστα-βίρβου-στο-badminton

Πολύ συγκινητική η βραδιά στο Badminton - αφιέρωμα στον λαϊκό στιχουργό Κώστα Βίρβο. Κυρίως γιατί τιμήθηκε ένας καλλιτέχνης εν ζωή και όχι μετά θάνατον. Ο 87χρονος Βίρβος με δυσκολία ανέβηκε στη σκηνή, αλλά κατάφερε να τραγουδήσει μαζί με τ

ον Γιώργο Μαργαρίτη ''Της γερακίνας γιος'' του Τσιτσάνη με τους δικούς του στίχους. ''Απόψε μου δώσατε τουλάχιστον ακόμη δέκα - είκοσι χρόνια ζωή'' και από κάτω άλλοι γέλασαν, άλλοι δάκρυσαν. Κατά τ' άλλα, μου άρεσαν η φίλη μου η Φωτεινή Βελεσιώτου στην ''Περιπλανώμενη ζωή'' του Τσιτσάνη, η Σοφία Παπάζογλου στο ''Γεννήθηκα για να πονώ'', πάλι του Τσιτσάνη, η Μαρία Σπυροπούλου στο ''Γιατί θες να φύγεις'' του Ατταλίδη, ο Βασίλης Λέκκας στο ''Διαβατήριο'' του Δερβενιώτη, ενώ βρήκα σε εξαιρετική φόρμα τον Λάκη Χαλκιά στον ''Αρκουδιάρη'' και τον ''Δάσκαλο'' του Γιάννη Μαρκόπουλου. Των Ανδρεάτου - Μπάση - Μακεδόνα ουδέποτε υπήρξα φαν, οπότε δεν άλλαξα γνώμη. Ειδικά, ο Μακεδόνας πρέπει ν' αλλάξει και λίγο ενδυματολογικό style και να μη φωνάζει ωσάν τελάλης όταν τραγουδάει. Καλοί επίσης ο Μπάμπης Τσέρτος στο ''Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα'' του Μπιθικώτση και μια άγνωστη μου γυναικεία φωνή, δωρική και λαϊκή, η Κατερίνα Τσιρίδου. Μ' αυτή όμως που έπαθα πλάκα, όχι τόσο στην ''Άγια Κυριακή'', το ομολογουμένως όμορφο τραγούδι του Μίμη Πλέσσα, αλλά στο ''Κοιμήσου αγγελούδι μου'' του Μίκη Θεοδωράκη, ήταν η μεσόφωνος Ελένη Βουδουράκη. Πρόκειται για μία εξαίρετη ερμηνεύτρια που εύχομαι να απασχολήσει σύντομα τη δισκογραφία - ποια δισκογραφία; θα μου πεις κι αυτό βέβαια ειν' άλλο ζήτημα. Αλλά κι ο Μίκης, όμως, θεός! Μέσα στα λαϊκά άσματα του Καζαντζίδη, του Ατταλίδη και του Δερβενιώτη έσκασε η τραγουδάρα του κι έκανε τη διαφορά! Άφησα για το τέλος το βαρύ πυροβολικό, τον Γιώργο Μαργαρίτη, ο οποίος πήρε τη μερίδα του λέοντος στο χειροκρότημα και στάθηκε επί σκηνής και ως showman σχεδόν, εκτός από τραγουδιστής. Σκεφτόμουν βλέποντας τον στο κέντρο του stage, στο κλείσιμο της συναυλίας, με όλους τους εντεχνολαϊκούς τραγουδιστάδες δίπλα του πως θα ήταν σίγουρα σουρεαλιστικό το 1983, λόγου χάριν, να τραγουδούσε με τον Βασίλη Λέκκα ή και με μία μεσόφωνο! Καλά περάσαμε εν κατακλείδι, ζωή νά'χει ο Κώστας Βίρβος!