το-επερχόμενο-13-σε-μια-photo-κι-ένα-τραγούδι

Η φωτογραφία αυτή ανήκει στον Πάνο Μιχαήλ από την ιστοσελίδα του Nomirecleshere. Σκληρή, όσο και η πραγματικότητα που βιώνουμε, ξέχωρα από ρεβεγιόν, αλλαγές χρόνου και τα συναφή. Αν γινόταν διαγωνισμός, σίγουρα θα έπαιρνε το βραβείο Κοινωνικού προβληματισμού, έτσι, με ένα απλό κλικ στο δρόμο που έκανε, αφού όλοι συναντάμε συχνά κάποιο παρεμφερές θέαμα κι απλά προσπερνάμε...

Στον αντίποδα, η Λένα Πλάτωνος στη δική της μουσικο-ποιητική μυθοπλασία που τιτλοφορείται 31.12.1988, είναι πιο αισιόδοξη: Και σ' αγαπώ/ Όχι, δεν είμαστε ψωροχιλιάρικα λέει...Πόσο νόημα μπορεί νά'χουν οι συγκεκριμένοι συγκινητικοί στίχοι σαν βλέπεις τη φωτογραφία της άστεγης ηλικιωμένης από πάνω τους; Έχω την αίσθηση πως οι συγκινήσεις πια μας τελείωσαν, μας άφησαν χρόνους, και πως η ζωή μας μετατράπηκε σε κανονικό νεορεαλιστικό δράμα!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ σε όλους!

bosko-best-of-2012

Άρτι αφιχθείς από Θεσσαλονίκη, λέω να κάνω την τελευταία ανάρτηση για το 2012 στο μάλλον παραμελημένο blog μου, προσπαθώντας να καταγράψω μόνο τα θετικά σημεία της χρονιάς που έφτασε στο τέλος της. Τα αρνητικά τ' αφήνουμε πίσω μας και δεν τους δίνουμε καμία ιδιαίτερη σημασία, όπως τους αξίζει! 

Η 27η Σεπτεμβρίου, ημέρα Πέμπτη, ήταν για μένα η σημαντικότερη ημερομηνία μέσα στο 2012! Ύστερα από 11 μήνες σκληρής δουλειάς, γυρισμάτων, μοντάζ και τεχνικής επεξεργασίας, πραγματοποιήθηκε η πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ μου, Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου, μέσα σ' έναν κατάμεστο Δαναό και με τα εισιτήρια νά'ναι sold out από αρκετές ημέρες πριν. Κρατώ τα συγκινητικά σχόλια της χήρας του Παύλου Τάσιου και των δύο γιων της, ότι η δουλειά μου τίμησε με τον καλύτερο τρόπο τη μνήμη της μακαρίτισσας. Νομίζω δε χρειαζόταν ν' ακούσω κανένα άλλο σχόλιο εκείνη την ώρα, δηλαδή μετά το τέλος της προβολής. Αυτόν τον καιρό η ταινία ταξιδεύει για το International Anarchist Film Festival του Buenos Aires, στην Αργεντινή, ενώ ετοιμάζεται και για την έξοδο της στις αίθουσες. Τον Μάρτιο ακόμη θα προβληθεί στο Πανόραμα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης Εικόνες του 21ου αι. 

Τον Αύγουστο του 2012, με την ανεργία και τη ζέστη να έχουν χτυπήσει κόκκινο, ειδοποιήθηκα από την καλή μου φίλη δημοσιογράφο Χρυσούλα Παπαϊωάννου να ενταχθώ στο συντακτικό team της εφημερίδας ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ με αμοιβή ευτυχώς και όχι στο τζάμπα, όπως πλέον συνηθίζεται σε πάρα πολλές δουλειές. Ευχαριστώ και τη Χρυσούλα και την αρχισυντάκτρια του πολιτιστικού τμήματος της εφημερίδας, Κατερίνα Αγγελιδάκη, εφόσον μέχρι αυτή τη στιγμή ο μόνος τρόπος για να βιοπορίζομαι κουτσά - στραβά παραμένει η αρθρογραφία μου στο ιστορικό ΠΟΝΤΙΚΙ!

Τον Νοέμβριο του 2012 ειδοποιήθηκα για την καλή πορεία της υγείας της μητέρας μου μετά το bypass, στο οποίο είχε υποβληθεί τον Δεκέμβριο του 2010. Τα επίπεδα της τροπονίνης, ενός βασικού καρδιακού ενζύμου, είναι πλέον σε απόλυτα φυσιολογικά επίπεδα, γεγονός που έκανε τον γιατρό της να μου πει χαρακτηριστικά Αντώνη, είναι καλά η μαμά! και εμένα να νιώσω ακόμη πιο ήρεμος και ευτυχής. Μεγαλώνουν οι γονείς, γερνάνε και οφείλουμε να είμαστε δίπλα τους, όσο και αν μοιραία έχουμε απομακρυνθεί με την προσωπική ζωή του ο καθένας!

Τον Ιούλιο του 2012 κυκλοφόρησε επιτέλους το cd της Μαρίζας Κωχ και του Filtig, με εμένα σε ρόλο εμπνευστή και...κουμπάρου. Τίτλος του, Platonia, και η πρώτη παρουσίαση του στη χώρα μας έγινε σε δύο μοναδικές βραδιές στο Badminton. Νομίζω πως για τη συγκεκριμένη δισκογραφική ένωση της Μαρίζας με τον νεότερο Filtig θα έχω να καμαρώνω για πολλά - πολλά χρόνια!

Δίχως ημερομηνίες καταχωρώ ως ιδιαίτερα σημαντική τη συνεχιζόμενη καθημερινότητα μου με τη Λένα Πλάτωνος. Projects που τρέχουν και που σίγουρα θα πραγματοποιηθούν στην ώρα τους, ατέλειωτες συζητήσεις, πνευματικά δείπνα στην οικία της με φίλους καλλιτέχνες και διανοούμενους και απίστευτο χιούμορ - για μένα πια η Λένα Πλάτωνος δεν είναι φίλη αγαπημένη, ούτε καν γκουρού, αλλά ένας από τους πιο δικούς μου ανθρώπους και, πραγματικά, θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου γι' αυτό! 

Η επιμέλεια του βιβλίου - cd Τα μάτια της Γιώτας Γιάννα από την Οδό Πανός του Γιώργου Χρονά , για το δίμηνο Νοέμβριος - Δεκέμβριος του 2012, ήταν ακόμη μία ευχάριστη και ψυχοθεραπευτική δραστηριότητα μου, αν υποτεθεί πως μόνο με ευχάριστα πράγματα σωζόμαστε από την περιρρέουσα μιζέρια. Επιπλέον, αν και γνωρίζω μία δεκαετία τον Χρονά και αρκετά λιγότερο τη Γιώτα Γιάννα, πιστεύω ότι η δουλειά αυτή μας έφερε όλους πολύ πιο κοντά και η λέξη φίλοι δεν λέγεται πλέον στο βρόντο!

Για ένα μήνα, από τα μέσα Νοεμβρίου έως και τα μέσα Δεκεμβρίου του 2012, έζησα κάτι πολύ όμορφο σε ιδιωτικό επίπεδο, το οποίο, όμως, έληξε γρήγορα και άδοξα, αφού έτσι γίνεται πάντα, συμφώνως με το λαϊκό άσμα Ότι αγαπώ εγώ πεθαίνει ή και με το άλλο των Κόρε.Ύδρο. που λέει μια κι έξω Όχι πια έρωτες!

Στα συν του 2012 συμπεριλαμβάνω επίσης και το ταξίδι μου στην Κύπρο, καλεσμένος του Λευτέρη Μουμτζή και του Αντρέα Τραχωνίτη, ως παρουσιαστής του αντεργκράουντ Loop Festival  της Λευκωσίας που στήνουν οι δυο τους κάθε Ιανουάριο στο θέατρο Μελίνα Μερκούρη. Για ένα τριήμερο προλόγισα τις παραστάσεις του Αλκίνοου Ιωαννίδη, του Μπάμπη Παπαδόπουλου, των Sancho 003, της Αγγλίδας Bunty και άλλων καλών μουσικών και κυρίως περάσαμε όλοι παρέα καταπληκτικά! Σε λίγες μέρες, με το καλημέρα του 2013 δηλαδή, θα διεξαχθεί το επόμενο Loop Festival, αλλά δυστυχώς δεν θα παραστώ, μια και ως γνωστόν το ΔΝΤ κατέφτασε και στην Κύπρο και τα budgets μοιραία μειώθηκαν...Καλή επιτυχία να έχει γιατί τα παιδιά κοπιάζουν πραγματικά εκεί πέρα για την πρόοδο της τέχνης της μουσικής! 

Άφησα για το τέλος ένα πολύ - πολύ ευχάριστο νέο που έσκασε μόλις πριν λίγες μέρες, ενώ βρισκόμουν στη Θεσσαλονίκη: Ο σκηνοθέτης Πέτρος Νάκος που τα τελευταία χρόνια κάνει εξαιρετική δουλειά στο θέατρο Altera Pars, με ζήτησε να παίξω και μάλιστα βασικό ρόλο στο καινούργιο έργο που θα ανεβάσει τους αμέσως επόμενους μήνες! Πρόκειται για το έργο Himmelweg του Ισπανού Juan Mayorga που αφορά σε ένα πείραμα των Ναζί σε εβραϊκό γκέτο προκειμένου να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη για τα βασανιστήρια και τα γενετικά τους πειράματα. Τώρα τι να σας πω, Ναζί θα υποδυθώ, Εβραίο θα υποδυθώ, θα σας γελάσω, μένει να κάνουμε το πρώτο ραντεβού με τον σκηνοθέτη τις επόμενες μέρες και θα γράψω σχετικά. 

Αυτά λοιπόν ήταν για μένα τα θετικά στοιχεία της χρονιάς που μας αποχαιρετά σε λίγες ώρες! Εύχομαι σε όλο τον κόσμο ότι καλύτερο για το 2013 πάνω απ' όλα με Υγεία, φυσική και πνευματική. Όλα τα άλλα έρχονται!    

σιχαμένα-χριστούγεννα

Φέτος από Θεσσαλονίκη!

αύριο-η-γιώτα-γιάννα-και-ο-bosko-στο-κόκκινο-105,5

Αύριο, Σάββατο 22 του μήνα, η κυρία Γιώτα Γιάννα κι εγώ θα είμαστε καλεσμένοι στην εκπομπή του Αλέξη Βάκη Στο Κόκκινο 105.5, στα παλιά μου λημέρια δηλαδή, που ξέρουν τι θα πει ραδιόφωνο και με το παραπάνω! Από τις 14.30 το μεσημέρι μέχρι και τις 16.30 το απόγευμα, θα μιλήσουμε για την έκδοση Τα μάτια της Γιώτας Γιάννα από την Οδό Πανός, για το μονόπρακτο του Γιώργου Χρονά που ανέβηκε στο Κύτταρο το 2008 με τη Σωτηρία Λεονάρδου και φυσικά θ' ακούσουμε παρέα - μαζί με εμάς κι εσείς - επιλογές από τα 18 τραγούδια του πρώτου cd της Γιώτας Γιάννα. Συντονιστείτε αύριο στις 14.30 ακριβώς Στο Κόκκινο 105.5 ή στη διαδικτυακή διεύθυνση www.stokokkino.gr 

ο-γιώργης-χριστοδούλου-τα-ισπανικά-οι-μακαρονάδες-και-το-live-στο-floral

Καιρό είχα να δω τον αγαπητό μου φίλο Γιώργη Χριστοδούλου, ο οποίος, μόλις ήρθε από τη Βαρκελώνη στην Αθήνα, προθυμοποιήθηκε να με βοηθήσει στη σύνταξη μιας επιστολής στα ισπανικά για να συνοδεύσει το ντοκιμαντέρ της Γώγου στο International Anarchist Film Festival του Μπουένος Άιρες. Κι επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι, είπα να χτυπήσουμε και μια μακαρονάδα που έφτιαξα με τα χεράκια μου. Κοινώς, ο ένας βάζει τη γνώση κι ο άλλος το φαΐ! 

* ο Γιώργης Χριστοδούλου εμφανίζεται απόψε με τους μουσικούς του στο cafe-bar Floral των Εξαρχείων!

ο-theodore-απόψε-στο-koo-koo-μας-λέει-πως-η-αγάπη-είναι-σκυλί-από-την-κόλαση

Ακόμη ένας Έλληνας μουσικός που ζει και δρα καλλιτεχνικά στο Λονδίνο είναι ο μόλις 20 ετών Theodore. Μου μίλησε γι' αυτόν με τα καλύτερα λόγια προ ημερών ο Βαγγέλης Φάμπας, συμπαραγωγός στο ντοκιμαντέρ για τη Γώγου, και διανομέας του promo-single του Theodore στη χώρα μας/του. Όπως διαπιστώνει κανείς, ακούγοντας το κομμάτι Love is a dog from Hell, ο Theodore έχει καλοχωνεμένες επιρροές από τη βρετανική alternative σκηνή, το post rock, τον Tom Waits και γενικά ότι καλαίσθητο σύγχρονο υπάρχει. Απόψε μάλιστα στο live του στη μουσική σκηνή Koo-Koo στο Γκάζι, θα συμπράξει η 10μελής (!) μπάντα του, ενώ θα συμμετάσχει φιλικά και ο Vassilikos, ο οποίος επίσης διαμένει στο Λονδίνο τα τελευταία χρόνια. Γνωρίστε τον και κρατήστε το όνομα του! Θα μας απασχολήσει σίγουρα μέσα στο 2013! Κι εγώ απόψε αν τελειώσω εγκαίρως με τα κείμενα για το ΠΟΝΤΙΚΙ, θα περάσω οπωσδήποτε από το Koo-Koo!

ένα-ντοκιμαντέρ-για-τον-bob-marley-στον-μικρόκοσμο

Το μουσικό ντοκιμαντέρ Marley του βραβευμένου Kevin MacDonald το είδαμε στις Νύχτες Πρεμιέρας της Αθήνας τον περασμένο Σεπτέμβριο. Ή μάλλον...δεν το είδαμε και όλοι, αφού τα εισιτήρια ήταν sold out από τις πρώτες μέρες του φεστιβάλ. Αυτόν τον καιρό προβάλλεται στον Μικρόκοσμο της Συγγρού, τρεις προβολές καθημερινά και με φτηνό εισιτήριο. Για τους φαν της reggae, αλλά και γι' αυτούς που θέλουν να μάθουν όλα όσα δεν ξέρουν για τον κυριότερο εκπρόσωπο της, το πέρασμα από τον Μικρόκοσμο επιβάλλεται. Το ντοκιμαντέρ είναι τρίωρης διάρκειας, περιέχει σπάνιο υλικό αρχείου και συνεντεύξεις των μουσικών συντρόφων του Bob Marley από το ξεκίνημα του μέχρι το θάνατο του!

ο-στέλιος-βαμβακάρης-ο-βαγγέλης-κορακάκης-και-το-μακρύ-ζεϊμπέκικο-της-λένας-πλάτωνος

Στη χθεσινή τρίτη και τελευταία παράσταση του Στέλιου Βαμβακάρη στην Αυλαία, ο Βαγγέλης Κορακάκης ήταν εκείνος που ταίριαξε περισσότερο από τους δύο προηγούμενους καλεσμένους, τον Δημήτρη Ζερβουδάκη και τον Γιώργο Νταλάρα, με το πνεύμα των τραγουδιών του πατέρα Μάρκου και του υιού Στέλιου. 

Από αριστερά, ο Βασίλης Κορακάκης στο μπουζούκι, ο Παντελής Θεοχαρίδης στο τραγούδι, ο Στέλιος Βαμβακάρης στο τραγούδι και στο μπουζούκι, ο Κωστής Φαρμάκης στην κιθάρα, η Εβελίνα Αγγέλου στο τραγούδι, ο Στέφανος Μαγουλάς στο κοντραμπάσο και ο Μιχάλης Δήμας στο μπουζούκι - το σχήμα σε απαρτία! 

Αυτά πάλι είναι τα χέρια του Στέλιου Βαμβακάρη και της Λένας Πλάτωνος, δεμένα σφιχτά, σταυρωτά, λίγο πριν την έναρξη του live.

Και στη Μογγολία να μου ζητήσεις να σ' ακολουθήσω, θα το κάνω! έλεγε ο Στέλιος Βαμβακάρης στη Λένα Πλάτωνος, δηλώνοντας της μ' αυτόν τον τρόπο την εκτίμηση και την αγάπη του. 

Κι εκείνη, που επίσης αγαπάει κι εκτιμάει Μάρκο & Στέλιο Βαμβακάρη, εξ ου και βρέθηκε εκεί χθες βράδυ, δε δίστασε να χορέψει το Τι πάθος ατελείωτο! Ένα πολιτισμικό σοκ το έπαθα βλέποντας την Πλάτωνος να χορεύει ζεϊμπεκιά, αλλά θυμόμουν και την παλιότερη φράση της Τελικά είμαστε όλοι Έλληνες, οπότε το ξεπέρασα και παρασύρθηκα κι εγώ από το γενικό κλίμα ευφορίας! 

Και ξαναλέω  πως ήταν τόσο ταιριαστή η συμμετοχή του Κορακάκη στην παράσταση του Στέλιου, που ο κόσμος δεν τους άφηνε να αποχωρήσουν, με αποτέλεσμα ν' ακολουθήσει ως ανκόρ μια επιλογή από τα λιγότερο ακουσμένα τραγούδια του Μάρκου! Δεδομένης της επιτυχίας των τριών εμφανίσεων του Στέλιου Βαμβακάρη στην Αυλαία, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να κλειστούν καινούργιες μεσ' στον Ιανουάριο! Αναμένουμε!

από-την-πρώτη-παράσταση-της-λένας-πλάτωνος-στον-ιανό

Μετά το τέλος κάθε συναυλίας της Λένας Πλάτωνος έρχεται η ενδοσκόπηση, η συνειδητοποίηση τού πόσο τυχερός ήσουν που είδες και άκουσες όλο αυτό, η απορία επίσης από που προήλθε το πνευματικό μεγαλείο, μέσα στο οποίο δημιουργήθηκε και δημιουργεί η συγκεκριμένη γυναίκα! Γιατί η Λένα Πλάτωνος είναι πνευματικός άνθρωπος, όλοι οι άλλοι - να με συμπαθάτε - απλά γράφουν τραγουδάκια!

Στον Ιανό χθες βράδυ, με τους Λένα Πλάτωνος, Σαβίνα Γιαννάτου, Γιάννη Παλαμίδα, Στέργιο Τσιρλιάγκο. Μια όαση ώτων και οφθαλμών! 

από-τον-damo-suzuki-χθες-βράδυ-στη-λένα-πλάτωνος-απόψε

Απόψε στον Ιανό της Σταδίου ξεκινούν οι χριστουγεννιάτικες παραστάσεις της Λένας Πλάτωνος, τρεις τον αριθμόν. Η ίδια θα είναι στο πιάνο, συνεπικουρούμενη από τους ιστορικούς ερμηνευτές της, Σαβίνα Γιαννάτου και Γιάννη Παλαμίδα, καθώς και τον Στέργιο Τσιρλιάγκο στο laptop και τους προγραμματισμούς. Εννοείται πως θα ακουστούν τραγούδια από το σύνολο της 30χρονης δισκογραφίας της με εστίαση στους κύκλους Καρυωτάκη, Καβάφη, Σαμποτάζ και Μάσκες Ηλίου. Είσοδος: 12 ευρώ κι επειδή μαθαίνω ότι τα εισιτήρια είναι ήδη προπωλημένα, αν σκοπεύετε να περάσετε από τον Ιανό, έστω και στο όρθιο, μην το πολυσκέφτεστε! 

Χθες βράδυ πάλι στο six d.o.g.s. έδωσα επιτέλους χέρι με χέρι στον Ιάπωνα θρύλο της rock, Damo Suzuki, το ντοκιμαντέρ - happening που αξιωθήκαμε να κάνουμε μαζί προ 5ετίας! Μαζί ήταν και ο οπερατέρ Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, μέγας φαν του Suzuki και των CAN, σαν και μένα άλλωστε. Και δε θα μπορούσε ν' απουσιάζει ο Θεοδωρόπουλος, αφού στο χθεσινό live του Suzuki συμμετείχε και ο μεγάλος του γιος, ο ζωγράφος Αριστομένης Θεοδωρόπουλος, παίζοντας moog. Εξαιρετικός και ο, πολιτογραφημένος Έλληνας εδώ και χρόνια, Blaine Raininger στο βιολί και στα φωνητικά, ενώ προς το τέλος ανέβηκε στο stage και ο μουσικός Τηλέμαχος Μούσας, που επίσης κινηματογραφήθηκε στο ντοκιμαντέρ! Νά'ναι καλά ο αειθαλής Damo και πολύ χάρηκα που τον ξανάδα μετά από χρόνια, το ίδιο ακμαίο και σπιντάτο! Εν τω μεταξύ, γκουγκλάροντας τα ξημερώματα τα ονόματα Damo Suzuki Αντώνης Μποσκοΐτης, ανακάλυψα τουλάχιστον τρεις προβολές του ντοκιμαντέρ μέσα στο 2012, σε κιν/φικές λέσχες και σε αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, για τις οποίες φυσικά δεν είχα ιδέα και ουδέποτε ενημερώθηκα. Δε βαριέσαι, τελικά τίποτα δεν πάει χαμένο και άλλωστε τα έργα τέχνης, όταν δεν έχουν εμπορικό αντίκρισμα, καλό είναι να ταξιδεύουν ελεύθερα για όλους. 

* Δυστυχώς, και να θες ν' αγιάσεις, δε σ' αφήνουν οι διαόλοι...Το πρωί βρήκα μια αναπάντητη στο κινητό μου από άγνωστο νούμερο. Τηλεφώνησα κι έπεσα πάνω στο άλλο το νούμερο, το βλακάδι τον ασωτο γιο. Είμαι αυτός που δε θες να βλέπεις μπροστά σου, μου είπε το ζώον, συνεχίζοντας πώς κατά λάθος μου έκανε κλήση, αφού έψαχνε άλλο όνομα στο κινητό του, το οποίο άρχιζε από -Μπο και κάτι παπαριές της πέμπτης δημοτικού. Του είπα Γεια, αιφνιδιασμένος γαρ, και του τό'κλεισα κατ' ευθείαν. Τυχερός που δεν άκουσε τα χριστοπαναγίδια που επακολούθησαν! Απορώ κι ενίσταμαι: τα συντρόφια του δεν τον ενημερώνουν πως ο bosko είναι κακός άνθρωπος και βρίζει ασυστόλως όσους του πρήζουν τ' αρχίδια ή τον έχουν μόνο ως διακοσμητική γλάστρα τον φουκαρά ν' ανταλλάζουν μεταξύ τους φιλάκια και καρδούλες; 

αγαπάω-τους-τρελούς

Σήμερα πήγα τη μάνα μου για εξέταση στα μάτια της. Σηκώθηκα πολύ πρωί. Όταν φτιάξαμε τα χαρτιά και την άφησα να περιμένει, όντας σίγουρος ότι θα βρει παρέα εφόσον μιλάει σ' όλο τον κόσμο, επιδόθηκα στο αγαπημένο μου σπορ: την επίσκεψη μου στο ψυχιατρικό τμήμα του νοσοκομείου. Η αλήθεια είναι πως έψαχνα να βρω τον κύριο Ηλία, έναν άνθρωπο 60 ετών, ο οποίος νοσηλεύεται από τον περασμένο Μάρτιο κι είχα την ευκαιρία να τον κεράσω καφέ και τσιγάρο κάνα δυο άλλες φορές, όποτε τέλος πάντων έκλεινε η μάνα μου ραντεβού στο οφθαλμολογικό του νοσοκομείου. Τον βρήκα και σήμερα. Καθόταν μόνος του σ' ένα παγκάκι με μια αθλητική φόρμα, ένα πέτσινο παλιό μπουφάν και τα χέρια στις τσέπες. Με γνώρισε ο κυρ-Ηλίας, μου χαμογέλασε, μου ζήτησε τσιγάρο και άρχισε πάλι το ίδιο βιολί...Δεν εννοώ το παραλήρημα, τις ασυναρτησίες, αλλά την έκφραση μιας τεράστιας ανάγκης να επικοινωνήσει μ' έναν άλλον άνθρωπο, να πει λίγα ή πολλά λόγια, τα οποία, δεν έχει καμία σημασία, αν είναι πάντοτε τα ίδια. Σύμφωνα με τον ίδιο, κατάγεται από τον Βόλο. Βρισκόταν στην Αθήνα όταν πέρσι πληροφορήθηκε ότι σκότωσαν τον 22χρονο γιο του κάπου στο Πήλιο. Τρελάθηκε τελείως ο κυρ-Ηλίας και ουρλιάζοντας πήγε να πέσει από το μπαλκόνι του σπιτιού όπου φιλοξενούταν. Τον μάζεψαν και τον έφεραν δεμένο στο ψυχιατρείο του εφημερεύοντος νοσοκομείου. Έκτοτε, μπαινοβγαίνει στα δημόσια ψυχιατρεία και η μοναξιά του προδίδει την απουσία συγγενών, δικών του ανθρώπων. Δεν τον ρώτησα ποτέ αν ζει η γυναίκα του, αν έχει κι ο ίδιος μάνα, αδέρφια. Τον αφήνω κάθε φορά να μιλάει και που και που τον διακόπτω μ' ένα Όλα θα περάσουν. Το συστήνουν κι οι τρελογιατροί! Ποτέ μην μπαίνεις στο παραλήρημα ενός σχιζοφρενούς, ταράζεσαι εσύ και ταράζεις κι αυτούς. Μια καθησυχαστική σύντομη φράση, αντίθετα, λειτουργεί ανακουφιστικά. Στα μάτια του κυρ-Ηλία είδα γι' ακόμη μια στιγμή τους Τρελούς του κόσμου όλου. Αυτός μιλούσε και ούτως ή άλλως δεν έλεγε κάτι καινούργιο, κι εγώ σκεφτόμουν πως η Τρέλα είναι η μοναδική έκφραση της Κοινωνικής Αναρχίας. Μια Αναρχία που δεν σπάει, ούτε καταστρέφει, υπονομεύει όμως την Κοινωνία απ' τα θεμέλια της, παίζει ειρωνικά με τους θεσμούς της και τα πιο κοιμισμένα της ένστικτα. Τα τελευταία χρόνια τραβάω τους Τρελούς σαν μαγνήτης. Στο ταξί, στο λεωφορείο, σε αίθουσες γεμάτες κόσμο! Υπήρξε γυναίκα που διέσχισε μια τεράστια αίθουσα μόνο και μόνο για να έρθει να κάτσει δίπλα μου, που με είδε να κάθομαι κι εγώ μόνος και πίσω - πίσω. Σαν το έκανε, ξεκίνησε να μου μιλάει με ένα τρομερό άγχος και με μια γρήγορη ροή λόγου, ανυπόφορη σχεδόν. Σε 5 λεπτά είχαμε αρχίσει να συνομιλούμε για τα φάρμακα της και την ιστορία της πονεμένης ζωής της. Γνώρισα κι έναν άλλο Τρελό, Ανώμαλο θα τον έλεγε ο Κοινός Νους, Πανηδονιστή δε διστάζω να τον πω εγώ τώρα. Αυτός είχε τουλάχιστον ακόμη σώας τας φρένας ώστε να ζητήσει βοήθεια ψυχιάτρου, εφόσον ήθελε να μπαίνει μαζί με την 16χρονη κόρη του στο μπάνιο και να την αγγίζει. Ή θα μπεις φυλακή ή θα πάρεις φάρμακα, τον είχε προγκήξει ο γιατρός και φυσικά προτίμησε να χαπακωθεί και να χάσει τελείως τη λίμπιντο του. Μια μέρα, όμως, όρμηξε στο κορίτσι μόλις μπήκε στο μπάνιο - προφανώς είχε παραμελήσει την αγωγή του - και προτού συμβεί καμιά τραγωδία, τον μάζεψαν κι αυτόν και τον έκλεισαν μέσα. Κι ακόμη, έχω συναντήσει γιους διάσημων γονέων σε βαριά, ανίατη κατάσταση, με το σώμα τους ξυραφιασμένο, αυτοτραυματισμένο για να βγει από μέσα τους το πνεύμα του πατέρα τους. Εκεί έφτανε το μαρτύριο της τρέλας τους! Κάποτε ήθελα να τα παρατήσω και τέχνες και όλα και ν' ασχοληθώ μόνο μ' αυτούς τους ανθρώπους. Έμπειρος ψυχίατρος μού'χε προτείνει να ενταχθώ στην ομάδα του και να αναλάβω συμβουλευτικό ρόλο σε βαριά σχιζοφρενείς, να πηγαίνω στα σπίτια τους και να μιλάω για μία ώρα μαζί τους επί πληρωμή κιόλας. Δεν το έκανα όχι γι' αλλο λόγο, μα επειδή γύριζα ταινία τότε. Πήγαινα όμως τακτικά στο ιατρείο του και βλέπαμε μαζί αρκετούς ασθενείς. Πως αντέχετε, γιατρέ, πως δεν καίγεστε; τον ρώτησα αυτόν, που κόντευε τα 70 και που το 1972 είχε κουράρει για ένα διάστημα τη Φλέρυ Νταντωνάκη, άρτι αφιχθείσα από την Αμερική. Τίποτα δεν είναι τυχαίο σ' αυτή τη ζωή! Δεν έχω γνωρίσει πολλούς ψυχιάτρους, αλλά αυτός σίγουρα δεν ήταν ο κάποιος. Κι επειδή είχε προβλήματα με την καρδιά του και κάπνιζε σα φουγάρο, εύχομαι νά'ναι καλά ο άνθρωπος. Μού'χε εξηγήσει τότε πως και ο ίδιος αναγκαστικά κάνει ψυχανάλυση, προκειμένου να γλιτώσει απ' όλο αυτό το πνευματικό σκουπίδι, το οποίο εισπράττει καθ' όλη τη διάρκεια της εργασίας του. Έτσι μπήκα κι εγώ στη διαδικασία της ψυχανάλυσης, για όσο μου το επίτρεψε κι η δική μου εργασία - κάτι που σκεπτόμενος το, τώρα, μόνο βοηθητικά λειτούργησε. Πάμε να σε κεράσω έναν καφέ, πρότεινα του κυρ-Ηλία, θέλοντας μάλλον να διακόψω τον σαρωτικό ειρμό του. Όχι, καφέ δε θέλω, μου απάντησε, άμα μπορείς όμως δώσε μου 3 ευρώ για να μην πάω με τα πόδια στο κέντρο. Βγαίνω για πάντα σήμερα και θα πιάσω ένα ξενοδοχείο στην Ομόνοια να ξεκουράσω τα πόδια μου, υποστήριξε.   Χαμογέλασα, του έδωσα πέντε ευρώ να πάρει και τσιγάρα, αλλά ήμουν και είμαι βέβαιος πως την επόμενη φορά που θα ξαναπεράσω θα βρίσκεται πάλι εκεί...

ο-σταμάτης-κραουνάκης-παρουσιάζει-τα-μάτια-της-γιώτας-γιάννα-στον-BHMA-FM

Σε λίγη ώρα, στις 12.05 ακριβώς, ο Σταμάτης Κραουνάκης παρουσιάζει στον ΒΗΜΑ FM την έκδοση Τα μάτια της Γιώτας Γιάννα. Τον ευχαριστώ κατά πρώτον για την άμεση ενημέρωση και, κατά δεύτερον, έχει ενδιαφέρον ν' ακούσουμε όλοι μαζί την άποψη του για τη Θεά Ινδιάνα, όπως χαρακτήρισε τη Γιώτα Γιάννα. Συντονιστείτε σε μία ώρα στον ΒΗΜΑ FM ή στην ιντερνετική διεύθυνση 

http://www.tovima.gr/vimafm/live/

από-την-παρουσίαση-της-αυτοβιογραφίας-του-μανώλη-ρασούλη

Χθες βράδυ παρουσιάστηκε στον Ιανό της Σταδίου το βιβλίο Οι Βερβερίδες της Αμάλθειας - Αναφορά στο Χόμο Σάπιενς. Πρόκειται για την αυτοβιογραφία του Μανώλη Ρασούλη, την οποία ο ίδιος πρόλαβε να ολοκληρώσει μόλις λίγες μέρες πριν τον ξαφνικό χαμό του. 

Εδώ, η μοναχοκόρη του Μανώλη, Ναταλία Ρασούλη, με τον ερμηνευτή Παντελή Θεοχαρίδη. Η Ναταλία ήταν και η πιο ευσυγκίνητη και ταυτόχρονα συγκινητική στη δική της ομιλία. Κρατάω τις εξής φράσεις της: Μου τό'χε πει ο πατέρας μου ''θα σε επικροτήσουν και θα σε επιπλήξουν''. Ο μόνος που δεχόμουν να με επιπλήξει ήταν εκείνος. Όλοι οι άλλοι δε μπορούν να μ' αγγίξουν! Φράσεις που δείχνουν και το βάρος, το οποίο συχνά φέρουν οι εκάστοτε κληρονόμοι, τη στιγμή που οι απ' έξω τους κόβουν στα μέτρα τους και κριτικάρουν αβασάνιστα. Τις σύντομες ομιλίες στο πάνελ άνοιξε ο Νίκος Καρατζάς του Ιανού, ο οποίος αναφέρθηκε κυρίως στην περιπέτεια έκδοσης του βιβλίου, αφότου ο Ρασούλης έφυγε πρόωρα από τη ζωή. Ακολούθησε ο Γιώργος Κοντογιάννης, δημοσιογράφος, πρώην διευθυντής του περιοδικού Λαϊκό Τραγούδι και επιστήθιος φίλος του εκλιπόντος, απ' τον οποίο ακούσαμε κάποια πράγματα για το περιεχόμενο της έκδοσης. Όσο για τον καθηγητή Φυσικής - συγγραφέα Γιώργο Γραμματικάκη, εκείνος αναφέρθηκε σε πιο προσωπικές στιγμές από τη φιλία του με τον Ρασούλη: Κάποτε, λέει, ανακάλυψε ότι το μυστικό της μεγάλης αύρας του Ρασούλη ήταν το χαρακτηριστικό καπέλο του. Φρόντισε, λοιπόν, να πάρει κι αυτός ένα παρεμφερές. Πήγε στον Ρασούλη και του είπε ''Κοίτα, ανακάλυψα το μυστικό σου. Έχω κι εγώ καπέλο τώρα''. Και του απάντησε ο Ρασούλης ''Ναι, μόνο που δεν σου πάει καθόλου''! 

Το μουσικό μέρος άνοιξε ο συνθέτης Πέτρος Βαγιόπουλος, από τους πιο στενούς συνεργάτες του Μανώλη Ρασούλη. Ερμήνευσε με την κιθάρα του μία ανέκδοτη μπαλάντα του σε στίχους του Ρασούλη και εγώ σκεφτόμουν πόσο μεγάλη ευχέρεια έχει να γράφει αφενός καθαρόαιμα λαϊκά τραγούδια και αφετέρου καθαρόαιμες ακουστικές μπαλάντες. Υπενθυμίζω ότι το γλυκύτατο Νιώσε με, που έχει τραγουδήσει ο Ρασούλης, είναι δημιουργία του Βαγιόπουλου!

Με εντυπωσίασε η ερμηνεύτρια Ζωή Παπαδοπούλου, που διαδέχτηκε τον Πέτρο Βαγιόπουλο στη σκηνή. Πρέπει να ήταν η δεύτερη ή η τρίτη φορά που την έβλεπα να τραγουδάει ζωντανά και η στεντόρεια και στακάτη φωνή της στο Όλα σε θυμίζουν, σε μουσική Μάνου Λοΐζου, απέσπασε δικαίως το πιο θερμό χειροκρότημα.

Καταχειροκροτήθηκε, όμως, και ο Παντελής Θεοχαρίδης, που παρέμεινε στην Αθήνα για να συμμετάσχει στην εκδήλωση, ερμηνεύοντας το Στη ρωγμή του χρόνου σε μουσική Νίκου Ξυδάκη. Τον συνόδευσε στο πιάνο ο τραγουδοποιός Λάζαρος Σαμαράς. 

Και μια έκπληξη! Ο Γιώργος Γαβαλάς που πάντα μοιάζει σα να έσκασε από τα χίπικα 70s, συνοδοιπόρος της Φλέρυς Νταντωνάκη και επίσης στενός συνεργάτης του Ρασούλη, τραγούδησε μαζί με τη Ναταλία Ρασούλη ένα ανέκδοτο κομμάτι, αφιερωμένο φυσικά στον μεγάλο απόντα. Για μένα, ήταν και η πιο ωραία στιγμή της βραδιάς! 

Εδώ η Ναταλία Ρασούλη με τον σύζυγο της, ερμηνευτή Κωνσταντίνο Στεφανή, τραγουδούν το Τίποτα δεν πάει χαμένο σε μουσική Μάνου Λοΐζου. Τα Στερνά τιμούν τα Πρώτα! 

Στον Ιανό, όμως, βρέθηκε και ο Παντελής Θαλασσινός, ο οποίος, κατόπιν προτροπής της Ναταλίας Ρασούλη, ανέβηκε στη σκηνή και ερμήνευσαν όλοι μαζί το Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ της Βάσως Αλλαγιάννη. Σημειωτέον, είναι το τραγούδι σε στίχους του πατέρα της, που η Ναταλία απαγόρευσε στη Χρυσή Αυγή να το παίζει στις εκδηλώσεις της. Από αριστερά, Κωνσταντίνος Στεφανής, Ναταλία Ρασούλη, Παντελής Θαλασσινός, Πέτρος Βαγιόπουλος, Ζωή Παπαδοπούλου, Παντελής Θεοχαρίδης. Μεταξύ των συναδέλφων παρευρισκομένων στην εκδήλωση ήταν ο Δημήτρης Ν. Μανιάτης από τα Νέα και ο Αλέξης Βάκης από το ραδιοφωνικό σταθμό Στο Κόκκινο 105,5.

δίλημμα-γι'-απόψε

Το νέο έργο του Γιώργου Χρονά για τη ζωή της Ρίτας Σακελλαρίου με τίτλο Με το μικρό όνομα ''Ρίτα'' σε σκηνοθεσία Νίκου Σούλη στο θέατρο Εν Αθήναις με την Ειρήνη Βελιμαχίτη και τον Βασίλη Λέμπερο;

Ή η παρουσίαση του βιβλίου του Μανώλη Ρασούλη στον Ιανό με τίτλο Βερβερίδες της Αμάλθειας - Αναφορά στον Χόμο Σάπιενς με την επιμέλεια της κόρης του, Ναταλίας Ρασούλη; 

πειράζει-πού'-μαι-και-μεγάλη-φίρμα;

Αφιερωμένο σε κάτι ερασιτέχνες παραγωγούς που, ως φαίνεται, θα τους απασχολούμε για καιρό ακόμα! Μα, ποιος είσαι, bosko Θεέ; Όπου πας, πουτάνα τα κάνεις όλα! Ασχοληθείτε κι άλλο, γελάμε πολύ, όσο δε φαντάζεστε, εδώ έξω! Αποκτήστε λίγο νόημα μεσ' στη μιζέρια σας! Προσκυνήστε με όλοι! ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ και όλοι οι άλλοι τα τσιράκια μου που όποτε μου γουστάρει σας αδειάζω ωσάν λεμονόκουπες! Σε καλό μας τέτοιο γέλιο πάλι βραδυάτικα!

τσιγάρα-είναι-τα-όνειρα-και-καταλήγουν-γόπες

Τις Γόπες τις ακούγαμε χθες βράδυ στην Αυλαία με τον Γιώργο Τσάμπρα και τον Σιδερή Πρίντεζη και λέγαμε πως είναι ένα πολύ σπουδαίο λαϊκό τραγούδι, από τα ομορφότερα που έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια μουσικά και στιχουργικά. Υπάρχει στον τελευταίο δίσκο του Στέλιου Βαμβακάρη, το Αγνώστου Διαμονής. Είναι σε μουσική και στίχους δικούς του και το ερμηνεύει η Εβελίνα Αγγέλου, σταθερή συνεργάτιδα του. Τσιγάρα είναι τα όνειρα που καταλήγουν γόπες...λέει το τραγούδι και δεν ξέρω αν θα καταφέρει ποτέ να γίνει σουξέ, μια και ο δημιουργός του δεν τα πάει καλά από δημόσιες σχέσεις, ούτε και η ερμηνεύτρια του είναι ιδιαιτέρως γνωστή. Οι καλλιτέχνες ωστόσο έχουν καθήκον να ασκούν την τέχνη τους και να μην το βάζουν κάτω, αφού πάνω απ' όλα μετράει η ανάγκη της προσωπικής τους έκφρασης. Ποιο ραδιόφωνο θα βρεθεί άραγε να παίξει αυτό το τραγούδι; Παρακολουθούσαμε χθες την Αγγέλου να το ερμηνεύει με χαμηλωμένο το φωτισμό και με το συνταξίδεμα του μπουζουκιού του Στέλιου Βαμβακάρη και του κοντραμπάσου του Στέφανου Μαγουλά να του προσδίδει ένα σπάνιο jazzy ύφος! Μεγάλη στιγμή! Οι Γόπες του Στέλιου Βαμβακάρη με την Εβελίνα Αγγέλου μαζί με τις Μέλισσες των Γιώργου Καζαντζή - Ελένης Φωτάκη με τη Φωτεινή Βελεσιώτου είναι τα δύο καλύτερα λαϊκά τραγούδια της τελευταίας δεκαετίας!   

ο-αμετανόητος-απόψε-στην-αυλαία

Εγώ δεν θέλω Ζήτω

από τα πτώματα

γιατί είμαι εθισμένος

στα παραπτώματα...

Μεγάλο τραγούδι! Το ηχογράφησε ο Παύλος Σιδηρόπουλος σε μουσική και στίχους του Στέλιου Βαμβακάρη. Θα ακουστεί απόψε στη δεύτερη συναυλία του υιού Βαμβακάρη στην Αυλαία από τον Παντελή Θεοχαρίδη. Guest ο Γιώργος Νταλάρας.

τον-ιανουάριο-η-εκδήλωση-για-τη-φλέρυ-νταντωνάκη-στο-εντευκτήριο-της-θεσσαλονίκης

Εδώ και μήνες προσπαθούσαμε με τον Γιώργο Κορδομενίδη να στήσουμε μία εκδήλωση για την ερμηνεύτρια Φλέρυ Νταντωνάκη στο Εντευκτήριο του, ένα από τα εναπομείναντα προπύργια πολιτισμού της Θεσσαλονίκης. Έπρεπε να βρεθούν οι ημερομηνίες, πρώτα απ' όλα, που θα βόλευαν όλους μας, τους ομιλητές, τους τραγουδιστές και μένα. Τελικά, από χθες το πρόγραμμα, καθώς και η ημερομηνία της εκδήλωσης είναι ανακοινώσιμα:
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 11 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013
20.00
- Προβολή του ντοκιμαντέρ Φλέρυ - Τρελή του φεγγαριού (2002, 26΄)
- Για τη Φλέρυ Νταντωνάκη θα μιλήσουν οι Γιώργος Χρονάς, Θωμάς Κοροβίνης, Αντώνης Μποσκοΐτης και θ' ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό
- Μουσικό μέρος με τον ερμηνευτή Παντελή Θεοχαρίδη σε τραγούδια από το ρεπερτόριο της Φλέρυς Νταντωνάκη
Θα υπάρχει συμβολικό εισιτήριο, το οποίο ακόμη δεν έχει καθοριστεί.
Για τους Θεσσαλονικείς φίλους θά'ναι μια καλή αφορμή να παρακολουθήσουν μια όμορφη εκδήλωση για τη Φλέρυ Νταντωνάκη! Για μένα μία εξίσου καλή αφορμή να βρεθώ στην αγαπημένη Θεσσαλονίκη και να περάσω ένα τριήμερο με φίλους μου, ακριβώς δύο μήνες πριν ανέβω ξανά με το ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Μάρτη!

* στο βίντεο του post, από το δίσκο Fleury - The Isles of Greece (Vanguard, 1965), η Φλέρυ Νταντωνάκη ερμηνεύει το θρυλικό Manha de Carnaval του Luis Bonfa.

δείπνο-στου-χρονά-προς-τιμήν-της-γιώτας-γιάννα

Χθες βράδυ στο σπίτι του ποιητή Γιώργου Χρονά, ένα τσιγάρο δρόμος από το δικό μου, δόθηκε το δείπνο προς τιμήν της Γιώτας Γιάννα και της έκδοσης του βιβλίου - cd της. Ήμασταν όλοι εκεί δίπλα στο στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο, με τους πίνακες του Τσαρούχη και του Λαλέτα στους τοίχους, τα βιβλία του Ντίνου Χριστιανόπουλου φάτσα - κάρτα στη βιβλιοθήκη και τον ολόμαυρο Τσέχοφ, δυο φορές σαν τον Ζέπο, να πηγαινοέρχεται στα πόδια μας. Και το γιορτάσαμε: η Γιώτα Γιάννα, ο Χρονάς, ο Πάρις, ο Σαρίφ, ο Νίκος Πιτλόγλου, η Ραλλού, ο Βασίλης και οι νέοι ποιητές Αλέξανδρος Αλεξάνδρου και Βασίλης Ζηλάκος. Περίμενα 11 άτομα κι έφτιαξα φαΐ για 25 μου είπε στο τέλος ο Χρονάς και ενθυμούμενος την πειραιώτικη καταγωγή του μού γέμισε μια τσάντα με φαγητά και κρασιά. Στην υγειά της κυρίας Γιώτας Γιάννα, λοιπόν, και καλοτάξιδο το βιβλίο - cd της από την Οδό Πανός.

ώσπου-να-κάτσει-η-στραβή

Κακό πράγμα τελικά οι διαπροσωπικές σχέσεις με τους καλλιτεχνίζοντες και τους καλλιτέχνες. Να, εγώ ας πούμε, που σε όλη μου τη ζωή περιστοιχιζόμουν από μουσικούς, όποτε τσακωθώ με κάποιον από δαύτους, αρχικά θέλω να κάνω τα CD τους σουβέρ για τον καφέ μου και αργότερα να τα παραχώσω σε κάποιο ράφι και να μην τα ακούσω ποτέ ξανά. Κι ας ήμουν εγώ που κάποτε τίμησα τους συγκεκριμένους δημιουργούς και τους χαρακτήριζα γενναιόδωρα σπουδαίους. Καλώς ή κακώς η αχαριστία είναι το μόνο ανθρώπινο ελάττωμα που δε μπορώ να συγχωρέσω και πιστεύω ακράδαντα πως τους αγνώμονες και τους αχάριστους οφείλεις να τους πατάς στο κεφάλι σα νά'ναι οχιές. Ευτυχώς αυτό μού'χει συμβεί την τελευταία 10ετία μόνο με τρεις ανθρώπους. Και παραδόξως παραμένω ο ίδιος. Να στηρίζω με πάθος και ανιδιοτέλεια ότι θεωρώ αξιόλογο και σπουδαίο. Ώσπου να κάτσει η, ευτυχώς ακριβοθώρητη, στραβή... 

R.I.P. ΑΛΚΗΣ ΑΛΚΑΙΟΣ (1949 - 2012)

Το ελληνικό τραγούδι έχασε από σήμερα ακόμη έναν σημαντικό εκπρόσωπο του. Έφυγε ο στιχουργός Άλκης Αλκαίος σε ηλικία 63 ετών, χτυπημένος από τον καρκίνο, αφήνοντας σίγουρα ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Από τη δεκαετία του 1980, συνεργαζόμενος κυρίως με τον συνθέτη Θάνο Μικρούτσικο, ο Αλκαίος έκανε τομή στον ελληνικό στίχο με δημιουργίες που αφενός είχαν αλληγορικό έως και δυσνόητο χαρακτήρα, αφετέρου όμως στέφονταν από μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία. Όχι ότι συνέβαινε πάντα αυτό! Αν πάρει, όμως, κανείς το περίφημο ''Ερωτικό (Με μια πιρόγα)'' του Μικρούτσικου - το είπε ο Μανώλης Μητσιάς σε α΄εκτέλεση - θα διαπιστώσει πως οι στίχοι του κυμαίνονται μεταξύ ασυναρτησίας, ιστορικότητας, κοινωνικής ευαισθησίας και μιας σπάνιας ενδοσκόπησης των πραγμάτων. Πώς τώρα αυτό έγινε ένα αναμφισβήτητα μεγάλο τραγούδι οφείλεται εν πολλοίς και στη μουσική του Μικρούτσικου. Άλλες συνεργασίες του Αλκαίου που άφησαν εποχή ήταν με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Σωκράτη Μάλαμα, τον Μάριο Τόκα, τον Μίλτο Πασχαλίδη κ.α. Τον Αλκαίο επρόκειτο να τον επισκεφτούμε πριν μερικά χρόνια με την τότε διευθύντρια του Διφώνου, Στέλλα Βλαχογιάννη, για μία συνέντευξη που μου είχε ανατεθεί. Η κακή κατάσταση όμως της υγείας του, όχι ο καρκίνος που τον έστειλε στο θάνατο, αλλά τα σοβαρά κινητικά προβλήματα που αντιμετώπιζε, ήταν απαγορευτική κι έτσι η εν λόγω συνέντευξη έγινε δι' αλληλογραφίας και από άλλον συντάκτη. Κατά υποκειμενική εκτίμηση, μαζί με τη Νικολακοπούλου, τον Τριπολίτη και τον Κατσούλη, ο Αλκαίος ανήκει στην ομάδα των στιχουργών εκείνων που άλλαξαν το τοπίο του νεότερου ελληνικού τραγουδιού. Το προαναφερθέν ''Ερωτικό'' σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και το ''Πρωινό τσιγάρο'' σε μουσική Νότη Μαυρουδή είναι δύο τραγούδια που και τίποτα άλλο να μην είχε γράψει, πάλι έφταναν για να τον αναγορεύσουν σε σημαντικό! Καλό του ταξίδι!

* Ακούστε το ''Πρωινό τσιγάρο'' του Άλκη Αλκαίου με την τεράστια ερμηνεία της Νένας Βενετσάνου. Τη συνοδεύει στην κιθάρα ο συνθέτης του τραγουδιού, Νότης Μαυρουδής.

εν-κατακλείδι

Κάποιος, υποτιθέμενος ''φίλος'' από το 2007, μπαίνει στο inbox του facebook σου και σου πιάνει την κουβέντα. Εσύ εν βρασμώ ψυχής του γράφεις ένα κατεβατό, στο οποίο του περιγράφεις την οργή και την πίκρα σου. Αυτός μετά παίρνει το κατεβατό σου ή απομονώνει την πιο δηκτική φράση σου και τη στέλνει ντουγρού σ' αυτόν, του οποίου λέει ότι ''προστατεύει'' την άσκημη ψυχολογία. Συμπέρασμα: Ο φορμαλισμός, ο φίλος και το φίδι από φου ξεκινάνε ή, αλλιώς, το παρακράτος ξαναζεί από τάχα μου πολιτισμένους ανθρώπους. Μαθαίνω ακόμη ότι το εν λόγω άτομο μίλησε άσκημα στο ''αφεντικό'' του για ένα θέμα σχετικά με την τελευταία ταινία μου, κοινώς υπερασπίστηκε τη δουλειά μου. Τον ευχαριστώ. Θα προτιμούσα ωστόσο την ίδια ευαισθησία να επιδείκνυε και σήμερα, όχι απέναντι μου, αλλά απέναντι στον άνθρωπο, του οποίου - επαναλαμβάνω - νοιαζόταν για την άσκημη ψυχολογία του. Λυπάμαι πολύ ειλικρινά, το εν λόγω άτομο το είχα σε υψηλή θέση μέσα μου. Ορκίζομαι να μην του ξαναμιλήσω στη ζωή μου όποτε το συναντήσω στην πόλη αυτή ή αλλού. Το ίδιο ισχύει και για έναν άλλο, ας μην αναφέρω καν την ιδιότητα του, γιατί πολύ απλά προκαλεί τον οίκτο μου. Ο μόνος, με τον οποίο μιλήσαμε σαν άνθρωποι φυσιολογικοί από τηλεφώνου και όχι ωσάν κατίνες ή Αρτέμηδες Μάτσες, ήταν ο διευθυντής του σταθμού. Ότι του είπα, τη γνώμη μου δηλαδή, τη λέω κι εδώ: Εξακολουθώ να πιστεύω πως ένα ραδιόφωνο δεν στήνεται από ''γαμπρίσματα στο facebook'', τη σάρα και τη μάρα ή το, κατά το κοινώς λεγόμενον, ''φύγε συ - έλα συ''. Από που κι ως που εκπομπές σε ραδιόφωνο, έστω ιντερνετικό, αυτό το βλακόμετρο ο άσωτος και άλλοι μάλλον άσχετοι με το αντικείμενο; Δεν στήνεται, λοιπόν, έτσι ένα σωστό επαγγελματικό ραδιόφωνο, διότι καταντάει παρεάκι, μικρόκοσμος, ερασιτεχνικός θίασος της κακιάς ώρας. Πράγματα που ο ίδιος ο δ/ντής του σταθμού δεν θα τα ήθελε σε καμία περίπτωση. Συνέβησαν, όμως. Συνεπώς, παραιτήθηκα από μόνος μου προτού αποπεμφθώ. Κι ας θεωρούμαι αιτία τώρα για ότι έγινε. Με το προαναφερθέν παρεάκι δεν θέλω καμία περαιτέρω σχέση και άλλωστε οι δικοί μου άνθρωποι, αυτοί που με στηρίζουν και με εκτιμούν τόσα χρόνια, είναι άλλης κλάσης - γνωστό τοις πάσι αυτό. Ευτυχώς δηλαδή που δεν έχουν θητεύσει στο...Cacoyannis Foundation και δεν περιφέρουν την κακοφορμισμένη καλοκαιρινή γύμνια τους στο διαδίκτυο. Άντε τζους, εν κατακλείδι, και οι ''σύμμαχοι στο δρόμο και τους αγώνες'' δε βρίσκονται μεταξύ ημιτελών και ανάπηρων υπάρξεων. Αυτά τα ολίγα από μένα.   

καλλιτεχνικό-κατινάζ-once-again

Καιρό είχα να ασχοληθώ μ' αυτό το βρωμερό φασιστοειδές τον άσωτο γιο...

Τ' ακούς, βλακόμετρο;

Και μην τολμήσεις να ξανατηλεφωνήσεις, θα μ' ακούσεις όπως δεν μ' έχεις ξανακούσει...

Και πες στην Coola με τα Κουλά της να έρθει να μου σφουγγαρίσει λίγο το σπίτι...

Κι αν ξαναπιάσεις στο χρυσαυγίτικο κωλόστομα σου τους φίλους μου θα σε κλάψουν κι οι ρέγγες...

Άι στο διάολο πατσαβούρια όλα να' ούμ...

Σκατοφασίστα!

Αγράμματο βλακάδι!

Παρακάλα να μη σε πετύχω πουθενά, μόνο αυτό σου λέω...

Ουστ, κοπρίτη!

Σίχαμα! 

για-τον-παύλο-σιδηρόπουλο-στο-ΠΟΝΤΙΚΙ

Στο ΠΟΝΤΙΚΙ της χθεσινής Πέμπτης, της ημέρας που συμπληρώθηκαν 22 χρόνια από το θάνατο του Παύλου Σιδηρόπουλου, δημοσιεύτηκε ένα άρθρο μου - αφιέρωμα στον αδικοχαμένο Έλληνα rocker. 

Το βρίσκετε εδώ:

http://topontiki.gr/article/45427/O-prigkipas-tou-ellinikou-rok

η-αποψινή-εκπομπή-στον-ClipArtRadio

Στα αποψινά Άσματα και Μιάσματα στον www.clipartradio.gr θα ακουστούν, μεταξύ άλλων, οι Booker T. & The MG's, The Dave Brubeck Quartet, Παύλος Σιδηρόπουλος, Στέλιος Βαμβακάρης, Little Milton, Νίκος Παπάζογλου, Ενδελέχεια, Γιάννης Αγγελάκας & Νίκος Βελιώτης, Σαβίνα Γιαννάτου & Primavera en Salonico, Violent Femmes, The Stranglers, Sonic Youth, Night On Earth, Psycho, The Waterboys, Vassilikos, Mary & The Boy, Amanda Lear, Marianne Faithfull, Marissa Nadler. Συντονιστείτε στις 12 ακριβώς τα μεσάνυχτα μέχρι και τις 2.30 τα ξημερώματα αποκλειστικά στον www.clipartradio.gr! 

R.I.P. DAVE BRUBECK (1920 - 2012)

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι, όχι απαραιτήτως καλλιτέχνες μόνο, που σε λυπεί ο θάνατος τους, ακόμη κι αν έχουν περάσει τα 90! Δε μπορείς δηλαδή να πεις ''ήταν πλήρης ημερών'' και όλα αυτά τα τετριμμένα. Πάλι μπορεί νά'ναι υποκειμενικό, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι με λύπησε πολύ και αναπάντεχα η είδηση του θανάτου του Dave Brubeck προχθές, 5 του Δεκέμβρη, από ανακοπή καρδιάς την ώρα που πήγαινε για τσεκάπ στον καρδιολόγο του! Προσπαθώ να το αποδώσω στη συγκίνηση της κάθε φοράς που ακούω το θρυλικό Time Out του 1959 με το κουαρτέτο του: το Blue rondo a la Turk σε λανθάνοντα ρυθμό 9/8, το Kathy's waltz που εικάζεται ότι ενέπνευσε το All my loving στους Beatles και φυσικά το Take Five, ένα από τα πιο διάσημα jazz standards παγκοσμίως, με το χαρακτηριστικό άλτο σαξόφωνο του συνεργάτη του Brubeck, Paul Desmond. Για την ακρίβεια, το Time Out ήταν από τα πρώτα άλμπουμ που μου γνώρισαν τη μουσική jazz σε μία χρονική περίοδο της ζωής μου όπου πρωτοστατούσαν το classic rock, το progressive rock και η ψυχεδέλεια των 60s. Επρόκειτο για ένα στυλάτο άλμπουμ, όπως στυλάτος θα ήταν - υποθέτω - και ο δημιουργός του. Για αρκετά χρόνια δεν έβγαινε από το πικάπ μου, συνυπάρχοντας με τα rock ακούσματα μου. Eιδικά το Take Five το παραλλήλιζα με ένα άλλο soul-bluesy-rock instrumental λίγο μεταγενέστερο, το Green Onions των Booker T. & The MG's. Μιλάω γι' αυτό το άλμπουμ συγκεκριμένα, καθώς μην ανήκοντας ποτέ στους φαν της jazz δεν παρακολούθησα και την κατοπινή πορεία του Dave Brubeck. Πλέον το Time Out θεωρείται ένα αριστούργημα της διεθνούς μουσικής κι εγώ έχω την αίσθηση πως σε μία ραδιοφωνική εκπομπή όλα τα κομμάτια του θα μπορούσαν άνετα να δέσουν με το Bolero του Maurice Ravel. Καλό Παράδεισο, κύριε Brubeck, θα είστε πάντα μέσα μου ένας εφηβικός μου ήρωας πάνω απ' όλα!  

* τραγική ειρωνεία: χθες, του Αγίου Νικολάου ανήμερα, ο Dave Brubeck θα γινόταν 92 ετών. Δυστυχώς η καρδιά του τον πρόδωσε κι έφυγε μια μέρα πριν...

το-ποιητικό-review-του-γιώργου-χρονά-από-τη-συναυλία-του-στέλιου-βαμβακάρη

Ημερολόγιο

Τρίτη, 4 Δεκεμβρίου, σαν την ημέρα Άλωσης της Πόλης, σε μια γειτονιά που κοιμάται, λείπει ή πέθανε, στην μουσική σκηνή Αυλαία, ο θεϊκός φίλος μου Στέλιος Βαμβακάρης παίζει και τραγουδά με μια μαγική ορχήστρα – μπουζούκι, κοντραμπάσο, κιθάρα. Δίπλα του ο Παντελής Θεοχαρίδης τραγουδά και κλείνει τα μάτια. Σε διαρκές ταξίδι μας πάει. Κι ο Δημήτρης Ζερβουδάκης – καθισμένος Κούρος – γκέστ σταρ απόψε. Σταθερά στη σκηνή η γλυκιά Εβελίνα Αγγέλου. Θεϊκά τραγούδια με μια βαθιά μελαγχολία – σοβαρότητα –  πένθος, που συνοδεύει την μουσική του Βαμβακάρη – Πατέρα και Υιού. Νομίζω ότι είμαι στον Παράδεισο. Δίπλα στην σοφή Σφίγγα Γιώτα Γιάννα, στην Εύη από την Αλεξάνδρεια, τον πατριώτη μου από τον Πειραιά Αντώνη Μποσκοΐτη, τον ποιητή και συνθέτη, ωραίο σαν σταρ του Χόλυγουντ, Αλέξανδρο Αλεξάνδρου.

Η μαγεία τελειώνει στις 2.30 μ.μ. με το, Όταν συμβεί στα πέριξ. Κάτι απίστευτο.

Στέλιο σ’ ευχαριστούμε. Υποκλίνομαι. Κλαίω.

Γιώργος Χρονάς 

* ευχαριστώ τον Γιώργο Χρονά για την παραχώρηση του κειμένου!

το-blues-του-στέλιου-στη-bibliotheque

Με αφορμή τις παραστάσεις του Στέλιου Βαμβακάρη και την εργασία του για το σάουντρακ μιας παλιότερης ταινίας του Γιώργου Πανουσόπουλου, σκιτσάρισα το πορτραίτο του για τη διαδικτυακή bibliotheque. 

Εδώ το link: 

http://bibliotheque.gr/?p=11348

από-σήμερα-και-για-τρεις-τρίτες-ο-στέλιος-βαμβακάρης-στη-μουσική-σκηνή-αυλαία

Ξεκινάνε απόψε οι συναυλίες του Στέλιου Βαμβακάρη στην ''Αυλαία'' με τη μπάντα του (τρία μπουζούκια, ένα κοντραμπάσο και μία κιθάρα), τον Παντελή Θεοχαρίδη και την Εβελίνα Αγγέλου ως ''μόνιμους'' τραγουδιστές δίπλα του, αλλά και τρεις guests: τον Δημήτρη Ζερβουδάκη (σήμερα 4.12), τον Γιώργο Νταλάρα (την επόμενη Τρίτη 12.12) και τον Βαγγέλη Κορακάκη (την μεθεπόμενη και τελευταία Τρίτη 18.12). Με καινούργιο διπλό άλμπουμ στο ενεργητικό του - λέγεται ''Αγνώστου διαμονής (Μπλουζ και Ρεμπέτικου γωνία)'' και κυκλοφορεί από την ανεξάρτητη alekton records -, ο Στέλιος Βαμβακάρης θα επιχειρήσει μία διαδρομή στη 40χρονη πορεία του στα μουσικά πράγματα: από τα πρώτα του τραγούδια στις αρχές του ΄70 μέχρι επιλογές από τους δίσκους του για τους Γιώργο Νταλάρα, Σωτηρία Μπέλλου, Παύλο Σιδηρόπουλο, Βίκυ Μοσχολιού, καθώς και τους blues πειραματισμούς του, που καλά κρατούν μέχρι σήμερα. Για την ακρίβεια, μέχρι χθες βράδυ που είχα την τύχη να παρευρεθώ στην πρόβα με τους μουσικούς του και έγινα μάρτυρας μίας αυτοσχεδιαστικής ρεμπετομπλούζ σύνθεσης του, η οποία, έτσι όπως παίχτηκε, είναι σχεδόν αδύνατο να επαναληφθεί! Την ιστορία του Jason, του Αμερικανού φίλου του Στέλιου, τη γνώριζα εδώ και τουλάχιστον μία τετραετία, όταν τον επισκεπτόμουν τακτικά, άρπαζε το μπουζούκι του και μου τη διηγιόταν τραγουδιστά. Επιτέλους τώρα την ακούω ηχογραφημένη με τη σωστή ενορχήστρωση και με τους στίχους που θα γίνουν σίγουρα...cult: Και μου λέει What is this?, Καλαμάτα made in Greece!