R.I.P. ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΩΛΟΣ (1946 - 2014)

Ο Γιώργος και η Ευγενία, αγαπημένο ζευγάρι για 40 χρόνια, γονείς του αγαπημένου φίλου μου, Γιάννη, και της αδερφής του, της Βίκυς. Υπήρξαν πολύ ερωτευμένοι αυτοί οι δύο ως το τέλος. Τους είχα δει συχνά να φιλιούνται πεταχτά στα χείλη, όποτε έπρεπε ο ένας να αποχωριστεί τον άλλο για λίγο, και μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Έχουν αγάπη μεγάλη αυτοί, σκεφτόμουν, παρά τα τόσα χρόνια γάμου και συμβίωσης. Αφού το κατάφεραν, μπράβο τους! Ειδικά ο Γιώργος ήταν αυτό που λέμε ψυχούλα, πάντα λιγομίλητος, αλλά και με τρομερές ατάκες όποτε έπαιρνε θέση για κάτι. Γιατί η πιο δυναμική στη σχέση τους ήταν η Ευγενία, δραστήρια στη δουλειά, στο σπίτι, στα πάντα! Τους θυμάμαι από το 1998 που μπήκα στην οικία τους και γίναμε οικογένεια σχεδόν να σχεδιάζουν τα γηρατειά τους. Θα πάρουμε τις συντάξεις μας, έλεγαν, τα παιδιά μας θά'χουν τη δική τους ζωή κι εμείς θα γυρίσουμε τον κόσμο όλο...Τους άρεσαν πολύ τα ταξίδια εντός κι εκτός Ελλάδας. Να όμως που τελικά δε μπορεί ο άνθρωπος να ορίσει τη ζωή του. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια, αν υποτεθεί επίσης πως ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ον στον πλανήτη που ξέρει πως μια μέρα θα πεθάνει απ' τη στιγμή που γεννιέται. Δεν πάνε δυο χρόνια που μου τηλεφώνησε ο Γιάννης, ο γιος τους. Είχε πάει απ' το πατρικό του και ο ίδιος του ο πατέρας τον ρώτησε πώς τον λένε και τι δουλειά κάνει. Εκείνο το βράδυ, μου εξομολογήθηκε ο Γιάννης, γυρνώντας με το μηχανάκι στο δικό του σπίτι έκλαιγε καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής. Δεν είναι και λίγο ο πατέρας σου να μη σε αναγνωρίζει, ούτε μπορείς να προσπεράσεις το γεγονός πως ο πατέρας σου επίσης χτυπήθηκε από άνοια σε ώριμη και όχι σε γεροντική ηλικία. Μόλις 62 ετών ήταν ο Γιώργος όταν διαγνώστηκε με άνοια και όχι αλτσχάιμερ, σύμφωνα με τους γιατρούς. Και που δεν τον έτρεξε η Ευγενία που έβλεπε κάθε μέρα τον σύντροφο της να χάνει το μυαλό του. Άτιμη αρρώστια, φρικτή, απάνθρωπη, τραγική! Ο Γιώργος, όμως, μεσ' στις αναλαμπές του καταλάβαινε ότι δεν είναι αυτός που ήταν και ότι άθελά του τυραννάει την οικογένεια του. Η επίγνωση έφερε την κατάθλιψη, τα χάπια, τους εφιάλτες και μοιραία την απομόνωση. Έσπασα κι εγώ τις προάλλες σαν μου αφηγήθηκε η Ευγενία από τηλεφώνου ένα στιγμιότυπο: Βρε Ευγενία - της είπε η ψυχούλα - δεν με πας στην Ακρόπολη να μου δώσεις μια να πέσω να μη βασανίζεστε; Κι όσο αυτός υπόφερε, τόσο αυτή στεκόταν βράχος δίπλα του, δείχνοντας του πως και σ'αυτή την κατάσταση ήταν απαραίτητος σε όλους, γιατί πάνω απ' όλα ήταν ο αγαπημένος της σύζυγος και πατέρας των παιδιών τους. Τελευταία ο Γιώργος χειροτέρεψε. Ένας πυρετός πριν λίγους μήνες τον οδήγησε στο νοσοκομείο και στη διάγνωση πως πάσχει σχεδόν από καθολικό καρκίνο. Οι δικοί του ανατρίχιασαν όταν τους είπαν οι γιατροί πως ενδέχεται να ανάπτυξε ο οργανισμός του τον καρκίνο σαν άμυνα του μυαλού του για να φύγει μιαν ώρα αρχύτερα. Τρομερά πράγματα, αν και αρκετά μέλη της οικογένειας του έφυγαν απ' την ίδια αρρώστια στο παρελθόν και ως γνωστόν παίζει μεγάλη κληρονομικότητα στον καρκίνο! Η Ευγενία πια ήξερε ότι ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Ενδεχομένως και ο ίδιος παρά την προχωρημένη πια άνοια. Το δωμάτιο του μετατράπηκε σε νοσοκομειακή μονάδα. Κι η Ευγενία με τα παιδιά εκεί, στο πλευρό του, πάντα δίπλα του να προσπαθούν να κάνουν όσο πιο ανώδυνο γίνεται το φευγιό του απ' τον κόσμο αυτό κι απ' τη ζωή τους. Χθες το βράδυ ο Γιώργος έπεσε σε επιθανάτιο λήθαργο. Και το πρωί με ξύπνησε ο Γιάννης για να μου μεταφέρει την είδηση. Δυο λέξεις...Τον χάσαμε...Η αδερφή του, η Βίκυ, ακούστηκε ήρεμη. Δεν έκλαιγε, ούτε έλεγε πλέον Θέλω τον μπαμπά μου πίσω όπως ήταν! Ίσως διότι η Ευγενία, ο Γιάννης και η Βίκυ, ότι ήταν να κάνουν το έκαναν με τον καλύτερο ανθρώπινο τρόπο. Και σίγουρα ο Γιώργος παρά την άνοια και τον καρκίνο που τον κατέτρωγε, καταλάβαινε πως φεύγει μεσ' στην αγάπη των πιο δικών του ατόμων. Ήταν 67 ετών. Μία πενταετία διήρκησε το μαρτύριο του. Από το πρωί ο Γιώργος πέταξε για τη γη της Αρκαδίας, εκεί όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε, γνώρισε και ερωτεύθηκε την Ευγενία. Εκεί που θα τον κηδέψουμε αύριο, Σάββατο. Από σήμερα ο Γιώργος άφησε το φθαρτό σώμα του, την ύλη, το κουκούλι. Έγινε άνεμος, σύννεφο, μουσική ενός ζεϊμπέκικου που χόρευε καμιά φορά, αχτίδα του ήλιου, λουλούδι, καρπός της γης. Κι αν το σώμα, αυτή η γαμημένη ύλη που κάποτε όλους θα μας οδηγήσει στο τέλος και που εξ αιτίας της θυμόμαστε κάποιον όπως ακριβώς ήταν, στην περίπτωση του θα συνεχίσει να ζει λόγω της αγαθότητας της ψυχής του και της αγάπης των δικών του. Καλό Παράδεισο, καλέ μου Γιώργο, και καλή αντάμωση...