αναμονή

Πέρασε το κατώφλι των ιατρείων με την ένδειξη ''Επείγοντα''. Μα, καλά, πας για τέτοιο θέμα στα επείγοντα; σκεφτόταν μέσα στο συγχυσμένο του μυαλό. Δεν είναι πόδι ή χέρι νά'χει σπάσει. Λίγος κόσμος στην αναμονή. Ένας κύριος γύρω στα 60. Μία νέα γυναίκα αγκαλιά με τον άντρα της και μία συγγένισσα της. Αυτή έκλαιγε πολύ. Πως κι από δω; ρώτησε με δόση χιούμορ - που το βρήκε άραγε; - τον πρώτο κύριο. Λαϊκός τύπος φαινότανε. Είδα ότι πήγα να το χάσω, ε και για να μην το χάσω, ήρθα εδώ...απάντησε αυτός με την ίδια δόση χιούμορ. Παραδίπλα, τα πράγματα δεν ήταν το ίδιο, ας τα πούμε, ευχάριστα. Η νέα γυναίκα δεν είχε σταματήσει να κλαίει και ο σύντροφος της τη φιλούσε στο πρόσωπο με μιαν απίστευτα συγκινητική στοργή. Η αδερφή της γυναίκας, όπως αποδείχτηκε, κάθισε δίπλα του για να μοιραστεί το δράμα τους. Απ'το Νοέμβριο μπήκαμε σ' όλο αυτό και τα φάρμακα δεν την πιάνουν, άρχισε να του λέει, δείχνοντας κάπου νά'χει σοβαρότερο πρόβλημα άγχους η ίδια από την άρρωστη αδερφή της. Το δήλωσε και στα παιδιά της: Θα αυτοκτονήσει, συνέχισε όλο ένταση, μα ευτυχώς που της συμπαραστέκεται ο σύζυγος της πάρα πολύ! Ήταν αλήθεια, το έβλεπε. Πόσος κόσμος έχει λαλήσει τελευταία λόγω κρίσης και όχι μόνο, είναι απίστευτο...Καθώς η πόρτα του ιατρείου αργούσε να ανοίξει μαζί με τη φωνή που θα φώναζε ''Ο επόμενος'', μια παρέα μαύρων πήραν κι αυτοί τη σειρά τους στον προθάλαμο αναμονής. Δύο νέα αγόρια κι ένα κορίτσι, καλοντυμένοι, περιποιημένοι, που θύμιζαν την οικογένεια Μπιλ Κόσμπι. Το πρόβλημα τό'χε τό'να αγόρι. Σωριάστηκε στο κάθισμα σχεδόν με το κεφάλι μέσα στα χέρια του. Αν δεν ήταν προθάλαμος ψυχιατρείου, σίγουρα θα μπορούσε να ήταν οδοντιατρείου, έτσι καθώς καθόταν αυτός κι ο πόνος του. Ευτυχώς δεν άκουσε τίποτα ρατσιστικά εκ μέρους των άλλων ομοεθνών. Ποιος, άλλωστε, μέσα στο αδιέξοδο του προτίθεται να χάσει τον ανθρωπισμό ή και την αλληλεγγύη του; ''Περάστε'' ακούστηκε η φωνή της γιατρού και αφού οπλίστηκε με θάρρος μπούκαρε στο ιατρείο. Οι βασικές ερωτήσεις, ηλικία, εργασία, οικογενειακό ιστορικό. Το τελευταίο ''τό'χε'': Δύο συγγενείς απ' τη μεριά του πατέρα του τις προηγούμενες δεκαετίες είχαν πεθάνει στα ψυχιατρεία, τελείως σαλαλάλα-κούκου-ρούκου και με ανύπαρκτη αποκατάσταση της υγείας τους. Σήμερα, ευτυχώς, τα πράγματα έχουν αλλάξει και η φαρμακολογία προοδεύει μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο. Ακούω και βλέπω πράγματα που δεν υπάρχουν...τους είπε. Γι'αυτό θα σας δώσουμε φάρμακα, απάντησε η μία γιατρίνα, για να μη βλέπετε πράγματα που δεν υπάρχουν...Το δέχτηκε, αν και κόλλησε στον τοίχο τους γιατρούς: Τα φάρμακα σας δεν θα κάνουν τα πράγματα αυτά να μην υπάρχουν, αλλά να μη βασανίζουν εμένα. Ούτε εγώ, ούτε εσείς, ξέρουμε αν υπάρχει ότι βλέπω και ακούω...Δεν ήταν φυσικά η πρώτη φορά που οι ψυχίατροι έρχονταν αντιμέτωποι με έναν ευφυή ψυχωτικό άνθρωπο. Μίλησαν μαζί του ένα 20λεπτο, του έγραψαν αγωγή. Συμφώνησε να την παίρνει με την προοπτική ν'αλλάξει προς το καλύτερο η ζωή του. Ήδη, με το που βγήκε απ' το ιατρείο, ένιωσε άλλος άνθρωπος. Τόσο που χαιρέτισε έναν προς έναν τους ψυχασθενείς που περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους.