συνέβη-στην-Αθήνα

Η κοπέλα, κόρη ή εγγονή, άφησε τον υπερήλικα στην καφετέρια. Περίπου ένα 20λεπτο έκαναν να διασχίσουν 100 μέτρα. Φως - φανάρι, ο εγκέφαλος του ανθρώπου δεν του έδινε καν οδηγίες για περπάτημα. Την άκουσα να του λέει γλυκά ''Κάτσε εδώ και θα έρθω να σε πάρω στις 5''. Εκείνος, τίποτα, καμία αντίδραση. Βλέμμα απλανές, χαμένο. Ύστερα η κοπέλα παρήγγειλε για τον συγγενή της ένα βαρύ γλυκό και έφυγε. Το ραντεβού μου είχε φύγει και μένα, αλλά είχα αποφασίσει να κάτσω ακόμη λίγο μόνος μου. Το βλέμμα μου συνέπεσε μ' αυτό του παππού. Άρχισε να βγάζει άναρθρες κραυγές. Ευτυχώς δεν υπήρχε κανείς άλλος να τρομάξει ή να δυσανασχετήσει με την κατάσταση. Σηκώθηκα κι έκατσα στο τραπέζι του. ''Τι νέα;'' τον ρώτησα, μην περιμένοντας απάντηση. Ο παππούς άπλωσε όσο μπορούσε το χέρι του για να πιάσει τον καφέ. Δεν τα κατάφερε. Καλά λένε οι γιατροί πως το dead-line για έναν που πάσχει από αλτσχάιμερ είναι εφτά χρόνια. Οι άνθρωποι αυτοί ξεχνάνε να φάνε κι αν δεν τους φροντίσει κανείς, πεθαίνουν από ασιτία στην ουσία. Ξανασηκώθηκα, έπιασα το φλυτζάνι και χωρίς να με νοιάζει αν έβλεπε άλλος τη σκηνή, φύσηξα μία τον καφέ να κρυώσει και του τον έφερα στα χείλη του. Ο παππούς ρούφηξε, τράβηξα πάλι το φλυτζάνι κι άφησε ένα ''αχ'' δυνατό, παράξενο, αλλοπρόσαλο, όσο και οι κραυγές που έβγαλε πριν. Η χαρά που εισέπραξα δεν περιγράφεται! ''Από ζάχαρη καλός;'' τόλμησα να ρωτήσω ο αφελής. Και τότε το πρόσωπο - ανέκφραστη μάσκα του παππού συσπάστηκε και ένα χαμόγελο αμυδρό έκανε την εμφάνιση του. Ακριβώς σαν τα μωρά. Η σερβιτόρα που τα έβλεπε όλα ήρθε κοντά μας. ''Άλλη μια φορά μόνο έχει χαμογελάσει, όταν πήγε να πιεί νερό και το έχυσε όλο πάνω του''. ''Πόσων ετών είναι;'' ''Πάνω από 90''...