Τερεζίν-θα-πει-γκέτο-βιτρίνα-των-SS

Το μυθιστόρημα ''Ρέκβιεμ της Τερεζίν'' του Γιόζεφ Μπορ ενέπνευσε την έμπειρη θεατρική συγγραφέα Σοφία Αδαμίδου να συνθέσει το θεατρικό κείμενο ''Ούτε πουλιά πετάνε, ούτε λουλούδια ανθίζουν''. Από την Αδαμίδου, εν συνεχεία, εμπνεύστηκε η Δήμητρα Χατούπη, η οποία αποφάσισε το έργο με τίτλο ''Τερεζίν'' να γίνει η παράσταση των αποφοίτων της δραματικής σχολής ''Δήλος'' της σαιζόν 2014 - 15. Στο πλαίσιο αυτό, κάποιοι είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την παράσταση, την περασμένη εβδομάδα στο χώρο θεατρικών εκδηλώσεων ''Δήλος'' στο Μεταξουργείο.

Το μυθιστόρημα ''Ρέκβιεμ της Τερεζίν'' του Γιόζεφ Μπορ ενέπνευσε την έμπειρη θεατρική συγγραφέα Σοφία Αδαμίδου να συνθέσει το θεατρικό κείμενο ''Ούτε πουλιά πετάνε, ούτε λουλούδια ανθίζουν''. Από την Αδαμίδου, εν συνεχεία, εμπνεύστηκε η Δήμητρα Χατούπη, η οποία αποφάσισε το έργο με τίτλο ''Τερεζίν'' να γίνει η παράσταση των αποφοίτων της δραματικής σχολής ''Δήλος'' της σαιζόν 2014 - 15. Στο πλαίσιο αυτό, κάποιοι είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την παράσταση, την περασμένη εβδομάδα στο χώρο θεατρικών εκδηλώσεων ''Δήλος'' στο Μεταξουργείο. Πηγή: www.lifo.gr

Το μυθιστόρημα ''Ρέκβιεμ της Τερεζίν'' του Γιόζεφ Μπορ ενέπνευσε την έμπειρη θεατρική συγγραφέα Σοφία Αδαμίδου να συνθέσει το θεατρικό κείμενο ''Ούτε πουλιά πετάνε, ούτε λουλούδια ανθίζουν''. Από την Αδαμίδου, εν συνεχεία, εμπνεύστηκε η Δήμητρα Χατούπη, η οποία αποφάσισε το έργο με τίτλο ''Τερεζίν'' να γίνει η παράσταση των αποφοίτων της δραματικής σχολής ''Δήλος'' της σαιζόν 2014 - 15. Στο πλαίσιο αυτό, κάποιοι είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την παράσταση, την περασμένη εβδομάδα στο χώρο θεατρικών εκδηλώσεων ''Δήλος'' στο Μεταξουργείο. Πηγή: www.lifo.gr

Το μυθιστόρημα ''Ρέκβιεμ της Τερεζίν'' του Γιόζεφ Μπορ ενέπνευσε την έμπειρη θεατρική συγγραφέα Σοφία Αδαμίδου να συνθέσει το θεατρικό κείμενο ''Ούτε πουλιά πετάνε, ούτε λουλούδια ανθίζουν''. Από την Αδαμίδου, εν συνεχεία, εμπνεύστηκε η Δήμητρα Χατούπη, η οποία αποφάσισε το έργο με τίτλο ''Τερεζίν'' να γίνει η παράσταση των αποφοίτων της δραματικής σχολής ''Δήλος'' της σαιζόν 2014 - 15. Στο πλαίσιο αυτό, κάποιοι είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την παράσταση, την περασμένη εβδομάδα στο χώρο θεατρικών εκδηλώσεων ''Δήλος'' στο Μεταξουργείο. Πηγή: www.lifo.gr

Προσπαθώ τώρα να κατανοήσω τους λόγους που μου άρεσε τόσο πολύ η συγκεκριμένη παράσταση! Το ό,τι είχα αρκετό καιρό να δω θέατρο; Το ό,τι τη σκηνοθεσία, όπως και το λιτό μαύρο σκηνικό, είχε αναλάβει η Χατούπη αυτοπροσώπως; Η μουσική μήπως που αξιοποίησε ευφυώς έως και το αγαπημένο ''Russian Dance'' του Tom Waits; Το έργο που θα μπορούσε να είναι η ''Αυλή των Θαυμάτων'' εν μέσω ναζιστικής θηριωδίας, αν είχε γραφτεί από τον Καμπανέλλη της Τερεζίν και όχι του Μαουτχάουζεν; Ή, μάλλον και πάνω απ' όλα, οι ερμηνείες των 25 νέων ηθοποιών - αποφοίτων της σχολής που δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από κανονικές, επαγγελματικές δηλαδή, παραστάσεις;

Το έργο μας μεταφέρει στην πόλη - φρούριο Τερεζίν, όπου οι Ναζί έχουν μεταφέρει τους πολέμιους τους, Εβραίους, ομοφυλόφιλους, ακόμη και Γερμανούς κομμουνιστές, που όμως έχουν ένα κοινό: Είναι όλοι τους καλλιτέχνες, άντρες και γυναίκες, μουσικοί και θεατρίνοι. Τους εξωθούν μάλιστα στη δημιουργία καλλιτεχνικών δρώμενων με σκοπό την προπαγάνδα. Κι έτσι, μόλις η αναμενόμενη επιθεώρηση του Ερυθρού Σταυρού θα τελειώσει, οι δύστυχοι άνθρωποι θα οδηγηθούν κατ'ευθείαν στους θαλάμους αερίων. Αυτό είναι το κεντρικό στόρι, διότι από κει και πέρα παρακολουθούμε τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των εγκλωβισμένων μελλοθάνατων, όπως και με τους σεξουαλικά διεστραμμένους Ναζί δεσμώτες τους. Κάποιοι θα λυγίσουν και θα προδώσουν, μια άτυχη σαλεμένη μάνα θα αρνηθεί να εγκαταλείψει το νεκρό μωρό της και θα πυροβοληθεί εν ψυχρώ, ενώ μία σουρεαλιστική τελετή γάμου θα προσπαθήσει να επιφέρει τη νίκη της ζωής επί του θανάτου. Εις μάτην, βέβαια, αφού τελικά ο μαύρος θάνατος θα σκεπάσει τα πάντα και ακόμη κι η ίδια η Τέχνη θα αποδειχθεί σάπια σανίδα ναυαγίου.

Καλοδουλεμένη παράσταση με γρήγορους ρυθμούς, ''ίσους'' ρόλους για όλους τους ηθοποιούς, το στοιχείο της μουσικής διάχυτο καθ' όλη τη διάρκεια της, αλλά και με ένα σκηνοθετικό εύρημα από την πλευρά της Χατούπη που έδωσε στο έργο την πραγματική εξπρεσιονιστική του υπόσταση: Η τελετή του ανορθόδοξου γάμου έχει συντελεστεί και η επίπλαστη χαρά δίνει τη θέση της στην τραγωδία. Οι ηθοποιοί αποχωρούν και χάνονται σαν κινούμενες μαριονέτες, ουσιαστικά σαν μία άμορφη κινούμενη μάζα, η μοίρα της οποίας είναι, δυστυχώς, ιστορικά γνωστή.

Λίγο πριν ο θίασος επιστρέψει για να αποσπάσει το πιο θερμό χειροκρότημα του κοινού, ο θεατής έχει δοκιμάσει μια γερή αναμέτρηση με φιλοσοφικά ζητήματα που αφορούν την ευεργεσία, αλλά και τη ματαιότητα της Τέχνης, την κτηνωδία του φασισμού, τα απωθημένα βαθιά συμπλεγματικών ανθρώπων, όπως και τον έρωτα που δύναται να ανθίσει κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Μπράβο στα παιδιά και, πιστεύω, πρέπει να αναφερθούν τα ονόματα όλων (με αλφαβητική σειρά): Σοφία Αποστολίδη, Βαγγέλης Βλασσόπουλος, Κωνσταντίνα Δαούτη, Άρτεμις Δούρου, Δήμητρα Δρακοπούλου, Δήμητρα Ζακάκη, Τρύφωνας Ζάχαρης, Ανδρέας Κανελλόπουλος, Μαρία Καραλή, Σοφία Κικιλίντζια, Δήμητρα Μάμαλου, Μελίνα Μαστραντώνη, Ιάκωβος Μηνδρινός, Νώντας Μιχαλόπουλος, Γρηγόρης Μπαλλάς, Χριστίνα Πετρολέκα, Αιμιλία Σιαφαρίκα, Ιωάννα Σιμάτη, Θεοδόσης Σκαρβέλης, Φιλίππα Σκούρτη, Ιωάννα Σωτηροπούλου, Φωτεινή Τσουλή, Αστέριος Χασάπης, Πένυ Χρυσικού, Δημήτρης Ψύλλος.