ο-πατέρας-παντού

Σήμερα έγιναν τα εννιάμερα του πατέρα μου. Ήταν αδύνατο να παραστώ, καθώς τώρα συνέρχομαι από το ψυχολογικό βάρος των τελευταίων ημερών συν το άγχος των γραφειοκρατικών θεμάτων που προέκυψαν μοιραία. Ευτυχώς η μάνα μου που τη ''φοβόμουν'' είναι δυνατή γυναίκα. Στην κηδεία την έβγαλε με λαξοτανίλ που σύστησε και ο γιατρός της. Ήρθε όλο το σόι απ' τη μεριά του πατέρα μου, τα τέσσερα αδέρφια του, θείοι, θείες, ξαδέρφια που είχα να δω τουλάχιστον 25 χρόνια. Κάναμε αξιοπρεπέστατη κηδεία...μας είπαν όλοι, λες και στήσαμε κάποια εκδήλωση που στέφθηκε από επιτυχία. Ακόμη δε μπορώ να το χωνέψω. Πως έγινε αυτό; Πως πήγε τζάμπα ο άνθρωπος δίχως νά'χει πρόβλημα με την υγεία του; Έχω το κινητό του δίπλα μου αυτή την ώρα. Σε λίγο θα σβήσει από μπαταρία, αφού ο φορτιστής δε βρέθηκε. Από το δικό μου κινητό πάλι έσβησα το όνομα του. Προχθές ψάχνοντας κάτι, έπεσα πάνω στον αριθμό του και βούρκωσα. Το ίδιο και χθες στο πανηγύρι του Αγίου Φανουρίου στη Δραπετσώνα. Άφησα τη μάνα μου να προσκυνήσει και κάθισα σ' ένα λαϊκό καφενείο. Το βλέμμα μου συνάντησε το Lidl της Δραπετσώνας, απ' όπου συνήθιζε να ψωνίζει τα τελευταία χρόνια. Χωρίς να πρωτοτυπήσω θα πω ότι νόμισα πως θα τον δω να περιφέρεται ανάμεσα στους προσκυνητές με το καπελάκι του το τζόκεϊ και τις σακούλες στα χέρια. Έγινα κουρέλι. Δεν ξέρω πότε θα το ξεπεράσω εντελώς τέτοιο σοκ. Τόσο το ίδιο το γεγονός του θανάτου, όσο και εκείνο το τηλεφώνημα που μου είπαν ''Τα συλληπητήρια μας, είναι νεκρός''...Δεν είμαι σε θέση να γράψω κάτι άλλο. Θα παραθέσω μόνο ένα ποίημα του Λευτέρη Ξανθόπουλου που με είχε εντυπωσιάσει απ' όταν τό'χα πρωτοδιαβάσει. Λέγεται ''Ο πατέρας παντού'':

Άνοιξε το ντουλάπι της κουζίνας
και βγήκε από μέσα ο πατέρας
κρατούσε δίχτυ με ψώνια
πατάτες μακαρόνια μοσχαρίσιο κιμά
τυριά από τον Ζαφόλια 50 δράμια καφέ˙
σας έφερα να φάτε είπε
ακούμπησε το δίχτυ στο τραπέζι και βγήκε.
Έπειτα ήρθε η μυρωδιά του καπνού από το μπάνιο
από το χολ απ’ το υπνοδωμάτιο από το σαλόνι
απ’ το φωταγωγό από τον κήπο.