Δισκογραφικό ντεμπούτο του νέου συνθέτη Σπύρου Παρασκευάκου που γνωρίσαμε μέσα από την 4η Ακρόαση της Μικρής Άρκτου του Παρασκευά Καρασούλου. Ένα ντεμπούτο που αναμενόταν με ζωηρό ενδιαφέρον, μια και ερμηνευτής όλων των τραγουδιών είναι ο Ζαχαρίας Καρούνης. Οποία έκπληξις δηλαδή να δοκιμάζεται ο ''παραδοσιακός - λαϊκός - βυζαντινός'' Καρούνης σε ένα διαφορετικό υλικό, αμιγώς ''έντεχνο'' μεν, λυρικό και αισθαντικό (και με ροκίζουσες ενορχηστρώσεις του Γιώργου Ανδρέου) δε! Κι εδώ ακριβώς έγκειται το ταλέντο του Καρούνη: Η ευελιξία του ως τραγουδιστής να υπηρετεί διαφορετικά (όχι και τόσο διαφορετικά, βέβαια) είδη τραγουδιού, δεδομένου του ό,τι ο Παρασκευάκος αντλεί την έμπνευση του από τους μεγάλους δημιουργούς του παρελθόντος. Και όχι μόνο! Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, ο Παρασκευάκος φτιάχνει σύγχρονο ελληνικό τραγούδι με τη συνθήκη ''αρχή, μέση και τέλος'' και με στίχους υψηλού επιπέδου, στους οποίους εκθέτει όλες τις ανασφάλειες και τις ανησυχίες ενός ανθρώπου της ηλικίας του. Υπάρχουν πολλά τραγούδια που κάνουν τη διαφορά από ό,τι άλλο ''έντεχνο'' κυκλοφόρησε πρόσφατα, για να μην πω τα τελευταία χρόνια: Το εναρκτήριο ''Απ' το μηδέν'', το ''Ο άνθρωπος μπορεί'' με τη φωνητική συμμετοχή της εξαίρετης Πολυξένης Καράκογλου (άλλο ένα παιδί της 4ης Ακρόασης της Μικρής Άρκτου), το υπαρξιακό ''Ο σκόρος'', ''Η γκαρσονιέρα'' με τους στίχους του Χρίστου Γ. Παπαδόπουλου να παρομοιάζουν το ερωτικό ανικανοποίητο με ρημαγμένη γκαρσονιέρα, το θλιμμένο ζεϊμπέκικο ''Ένα ταξί'', ο γλυκόπικρος και όχι απλά ''Γλυκός Γενάρης'' που μας είχε συστήσει ως συνθέτη τον Παρασκευάκο, το πιο δημοτικοφανές ''Το νησί'', αλλά και ο εξόδιος μελαγχολικός ''Φετινός Νοέμβρης'' για πιάνο, φωνή και έγχορδα, σε στίχους του κοσμικού κοσμοκαλόγερου Μάνου Ελευθερίου. Να το πω ''στρογγυλά'', τούτο το CD καταρχάς ευτύχησε από πλευράς σύνθεσης, στίχου και ερμηνείας, άρα όλοι θα ήμασταν ευχαριστημένοι! Εδώ, όμως, έρχεται ο πεπειραμένος Γιώργος Ανδρέου και βάζει την ενορχηστρωτική σφραγίδα του, εξηλεκτρίζοντας όλο το υλικό με τις κιθάρες της Βάσως Δημητρίου και με τρόπο εξαιρετικά καλαίσθητο. Πέραν αυτού, μου άρεσε και η έντονη χρήση της τρομπέτας του Νίκου Σακελλαράκη σε πολλά τραγούδια, που τους έδωσε μια lounge χροιά - αν υποτεθεί πως οι στίχοι του Παρασκευάκου λένε πράγματα σοβαρά, χρειαζόταν η ''ανάσα'' του lounge ήχου, χωρίς να υπονοείται πως ''lounge'' σημαίνει απαραιτήτως και ''ελαφρό'', άρα κάτι μεμπτό. Εν κατακλείδι, η συνεργασία του Καρούνη με τον Παρασκευάκο, του προσφέρει σίγουρα ένα ''δεύτερο ξεκίνημα'', όπως σημειώνει κι ο ίδιος στο ένθετο της έκδοσης, διευρύνοντας τους καλλιτεχνικούς του ορίζοντες. Όσο για τον Παρασκευάκο, πρόκειται για έναν ταλαντούχο τραγουδοποιό και συνθέτη, σημαντικότερος κατά τη γνώμη μου απ' άλλους κι άλλους που απασχολούν τη δισκογραφία την τελευταία 5ετία. Εύχομαι και στους δύο καλή συνέχεια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου